☞ A SŁOWO STAŁO SIĘ CIAŁEM...

J,1,1-18

A Słowo stało się ciałem
i zamieszkało wśród nas.

Łk,2,8-20

Dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, 

którym jest Mesjasz, Pan. 

A to będzie znakiem dla was: 

znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki 

i leżące w żłobie.

„Wierzysz, że Bóg zrodził się w Betlejemskim żłobie?

Lecz biada Ci, jeżeli nie zrodził się w tobie”. 

- Adam Mickiewicz

🍃

"Ubóstwo, pokora, poniżenie, wzgarda
otaczają Słowo, które stało się Ciałem.
Jednak my z tej ciemności,
w którą Słowo Wcielone zostało spowite,
wydobywamy jedną rzecz,
słyszymy jeden głos,
widzimy jedną wspaniałą prawdę.
To wszystko uczyniłeś z miłości
i zapraszasz nas nie do czegoś innego,
ale tylko do miłości,
mówisz nam tylko o miłości,
dajesz nam tylko dowody miłości".

św. Ojciec Pio

Naucz mnie kochać, Jezu...

"Słowo w żłobie kwiliło 

jako nie umiejące mówić dziecię, 

bez którego niema 

byłaby cała mowa ludzka"

-  św. Augustyn

"Niech Dziecię Jezus 

będzie Gwiazdą, 

która cię prowadzi 

po pustyni obecnego życia",

-  św. Ojciec Pio

Przyjdź na świat, 

by wyrównać rachunki strat, 

Żeby zająć wśród nas

puste miejsce przy stole. 

Jeszcze raz pozwól cieszyć się 

dzieckiem w nas,

I zapomnieć, że są 

puste miejsca przy stole. (...)

Jest taki dzień...

 CUD BOŻEGO NARODZENIA 

Czym - cud Bożego Narodzenia?-
Zmieniony w karpia, barszcz z uszkami
A w miejsce wiary - siedem potraw
Opłatek pustki między nami

Tu nawet mróz jest wylękniony
I śnieg się wzbrania, żeby padać
Już tylko gwiazdy nocą płoną
Zdradzonym światłem mrok się wkrada

W zwierzętach jeszcze promień ciszy
Czy będzie tak do końca świata?-
Coraz mniej człowiek widzi, słyszy
W serce i myśli zgiełk swój wplata

Nie Bóg - a gwiazdor z siwą brodą
Renifer w sanie zaprzęgnięty
Złotka i bombki kolorowe
I piernik lukrem wniebowzięty

Zawiane drogi do Stajenki
Nad którą Betlejemska Gwiazda
Z której się rodzi ducha piękno
Które Dziecięciem Bóg ukazał

Nie ma już sań, koników rżenia
Wiozących ludzi na Pasterkę
Człowiek swym własnym stał się cieniem
Kiedy odrzuca to, co wielkie

Na naszych oczach plan szatański
Do dołu z wapnem miłość strąca
Dwoi się, troi Anioł Pański
Lecz coraz chłodniej świeci słońce

To, które wstaje z głębi duszy
Której wymiarem - nieskończoność
A z niej najświętsze słowo prószy
Rozjaśniające spraw złożoność

Wszystko poddane bożej pieczy
To w niej ostatnia jest nadzieja
Która rozcina słowa mieczem
To, co nas więzi po kolei


Jan Sabiniarz

DUCHOWA PIĘKNOŚĆ 

WIGILIJNEJ NOCY

 

Jakbym po nitce szedł do kłębka
Lub brzegiem rzeki szedł do źródła
Tak myśl podąża do Stajenki
Gdzie Dziecię w cichym sianku serca

Wyciąga swoje małe rączki
Żeby przytulić ziemię całą
Jaki z nich bije światła pokój!
Jaka z nich czystość, jaka białość!

Czemu twe oczy zatroskane?
Czemu skulone twe ramiona?
Kruszą się wokół pustki ściany
Nad nami wieczna gwiazd korona

Nagle się wszystko staje proste
Ustąpił pośpiech, lęk i zamęt
Trzeba przekroczyć próg ubóstwa
Żeby dom znowu stał się domem!

By poczuć w sercu tętno nieba
I światło, które w duszy wstaje
Nic nie jest w stanie go zagłuszyć
Woła, gdy tylko iść przestaję


Jan Sabiniarz

 

 

Bóg z nami!

Błogosławionych Świąt

Bożego Narodzenia.

Ciepła, bliskości, wzajemnej życzliwości,

i szczerej radości.

Wiary, Nadziei, Miłości...

PS

Przygasa świąteczny blask...

Oby nie zgasł w nas...