NA SKRZYDŁACH SŁÓW 1...

"Poezja - to zaczarowany ogród,

w którym odżywają uśpione kwiaty piękna, tajemne moce.

Dotykalne i wyobrażalne.

Poezja to próba dotarcia do źródła,

to tchnienie ciszy cienistości dolin, gwiaździstego nieba,

emanującego modlitwą średniowiecznych katedr.

Poezja to nie tylko sztuka słowa.

Jeśli otworzyć wyobraźnię i serce,  to jej duch, 

jej aura wyczuwalna jest wszędzie.

Poezja to przekaz pokoleń rodzinnego domu, ojczystego drzewa.

Poezja ciszy, muzyki, architektury, pejzażu darów natury i sztuki,

odkrywanych bezustannie w śladach ciągle ewoluujących cywilizacji.

Poezja to próba przywracania i ocalania krynicznej czystości słowa

i zawartej w nim prawdy w jego pierwotnym przekazie i brzmieniu.

Wrażliwa wzrokiem dziecka i mędrca, pozornie delikatna i krucha,

staje przeciwko rozgrywanemu dziś z taką premedytacją

zanieczyszczaniu i manipulacji pojęć, w obronie: dobra, prawdy, piękna.

Poezja patrząc wysoko, jednocześnie stara się mocno stąpać po ziemi."

 - Jan Sabiniarz

                                                                

W OGRODZIE ŚWIATA

I jakże, Boże, mam ciebie nie miłować
Ciebie, coś cudów tak wiele piękna stworzył
To, co przemija, chcę w sercu swym zachować
- To, co w dzień krzepi, i to, co w mroku trwoży

Ty, któryś Stwórcą jest mórz i oceanów
Świetlistych lądów oraz gwiaździstych nocy
Miłuję ciebie, kiedy nad wodą stanę
Zaszyty w głębię i jasne w niej obłoki

Dałeś nam słowo a w nim potęgę ducha
Pokryte z czasem milczeniem i patyną
A ja w nim pragnę pierwotnych znaczeń szukać
Wracać do źródła, by o nim słuch nie zginął

Czym jest poezja? Czy tylko słów mirażem?
Nikłym światełkiem rozjaśniającym ściany?
Pragnę iść drogą, tą którą cisza wskaże
By osiąść w domu wiecznością pobielanym

Dajesz nam wiosnę i jej cudowne tchnienie
Już wkrótce jabłoń na świat rozchyli pąki
Gdy piórkiem światła zdejmujesz z nas brzemienie
Ty, który ziemię z błękitem nieba łączysz

Jan Sabiniarz

PONAD BOREM ŚWITA

Ponad borem świta, modry obłok wstaje
Światło staw roziskrza, kryje się w sitowie
Wkrótce wiatr obudzi srebrne nocy gaje
Zdmuchnie pył kwiatowy, zetrze rosę z powiek

Pod jaworem pachnie jeszcze zgięta trawa
Na mchu atłasowym czuły dotyk dłoni
Konar dębu z niebem spina myśl łaskawa
Niby ptak szybuje, wiatr jej nie dogoni

Noc rozpuszcza włosy, brzaskiem w dzień się wtula
Na zagięciach płótna jeszcze księżyc świeci
Który światłem dłoni ciepłą zdjął koszulę
Jasna pamięć chwili myśl i serce leczy

Lampy blask różany w półmrok owinięty
Wizerunek piękna w bieli ścian utrwala
Tam, gdzie miłość żywa, każda noc jest święta
Która to przybliża, co dzień w nas oddala


Jan Sabiniarz

OGRÓD ZACZAROWANY

Kwitnące wiśnie i ogrody

Słońce grzejące się wśród traw

Dokoła wiosny wieczna młodość

I gorejący brzaskiem staw 

Cieszmy się chwilą, póki trwamy 

Dąb coraz dłuższy kładzie cień 

Niechaj niepokój dróg nieznanych 

Radosnych nie zakłóca drżeń 

Łąka we mgły się przyobleka 

Przy brzegu łódka w trzcinach śni 

Białym łabędziem się uśmiecha 

Podwodna cisza w głębi skrzy 

To, co - na sercu, mówi pejzaż 

Każdym listeczkiem, szkoda słów 

W skazanym domu już nie mieszka 

Nikt, tylko księżyc zajrzy tu 

Jak kamień milczy pień spróchniały 

W gałęziach już nie śpiewa wiatr 

Błąka się, miota czas przebrzmiały 

Lśni odciśnięty w piasku ślad 

Pamięć się wtula w czułe skrzypce 

Zwierza się jedną ze strun wielu 

Rwie się do życia, nie zamilknie 

Na mchu błękitny kwiat się ściele 

Jan Sabiniarz

W OGRODACH ŚWIATŁA

Powędrujemy ku ogrodom światła
Pośród jabłoni i grusz rosochatych
W pejzaże ciszy pełne blasku jezior
W listowia marzeń w rzeki nurt zaszyte

Łąki słać będą po kolana w trawie
Serdeczne kwiecie, które słońca sięga
Wśród drzew cienistych, gdzie wiew nam łaskawy
I każda ścieżka nas chce zapamiętać

U kolan spocząć, zaszyć się w atłasy
To wzbić się skrzydłami orła w zenicie
Pod prąd grawitacji, co drogę wyznacza
Do serce ją tuli, bo jedno ma życie

Choć nie znam cię wcale, wiem, że istniejesz
I nigdy, być może, nie przetną się drogi
Pojawiasz się chwilą poranka, gdy dnieje
Lub drzewem lipowym cień rzucisz u progu

Gdzie ogień kominka - tam miejsce przy stole
I drzwi, które skrzypną, gdy mrok je otwiera
Czy jesteś tym snem, który nocą się jawi
Czy snu tego echem? - Jego brak tak doskwiera


Jan Sabiniarz

OGRÓD

Lubię ogrody dziko zapuszczone

Gdzie radość wznieca łopian i pokrzywa

Jabłoń nad losem swoim pochylona

I chmiel o tyczce, co się z wiatrem kiwa

Gwiazdy znajdują tutaj swe schronienie

I ścieżki wznoszą w górę - niby skrzydła

Dobrze mi tutaj wiosną i jesienią

Gdy w garnku słodkie smażą się powidła

Ptaki i pszczoły żyją w komitywie

Pliszka marzeniom ukazuje drogę

Trawa zielona barwą wciąż zadziwia

I mech ze szczęścia chwil zachodzi w głowę

Jakże inaczej tu smakuje owoc

W meandrach ciszy przenikniętych pięknem

Świat ten, zaiste, miły Panu Bogu

Gdzie wszystko czyste tak i święte

Tutaj nie straszny letni skwar, ni zima

I myśl serdeczna ma tu swoją przystań

Na przekór czasom, ogród wciąż się trzyma

Burza, jak chce, to niechaj sobie błyska

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

 
WIDOK Z OGRODU

 
Przejęty smutkiem coraz dłuższych nocy
Które czekają za zakrętem czerwca
Patrzę za siebie, wracam wielokrotnie
Do bzów kwitnących wzdłuż ogrodów piękna

Gdy przymknę oczy, zapach ich powraca
Trwam zastygnięty, nie trącając ciszy
To w nich się skupia obraz mego świata
To nimi ziemia list do nieba pisze

Błękit do serca pąki bzów przytula
Zgłębia z miłością sny ich - jak na dłoni
Grusze, jabłonie są za nimi murem
Leśna dziewanna, która nimi płonie

Jeszcze przed nami ciepłe noce lata
I łąki wonne świeżo ściętą trawą
Pieśń nie ustanie, choć zamilkną ptaki
I świerszcz podskoczne dźwięki zagra żwawo

Zapachy lata, dojrzałego żyta
I papierówek słodycz w starym sadzie
Słoneczne pola, rzeka mgłą spowita
Na którą szczęście liść nadziei kładzie

Czas wie, co robić, kiedy się zatrzymać
Usiąść pod drzewem, i zagapić w dale
Gdzie kaprys serca z myślą sztamę trzyma
Czerwień jarzębin łączy rąk korale

Jan Sabiniarz

 

 

POEZJA ZIEMI

Leśne bagienka są poezją ziemi
Wśród łąk niebieskich dzikie uroczyska
Gdziekolwiek spojrzeć - piękno w krąg się krzewi
W ciszy wieczoru i wśród burzy błysków
 

Z mułu i błota białe nenufary
Garną się ku nim zasłuchane trzciny
Nieba dla ziemi są serdecznym darem
Jak gdyby anioł z góry ku nim spłynął

Chodź ze mną, proszę, tam gdzie nikt nie stąpa
Gdzie ciche ścieżki porośnięte chaszczem
W świetle księżyca wiosną słowik kląska
Upojną pieśnią myśl i serce głaszcze

Czas tam szczęśliwy, nie ma takiej rzeczy
Która w swych dłoniach smutną twarz ukrywa
Mrówkę i żuczka Bóg ma w swojej pieczy
Gdzie każdy listek swą wyraża miłość

Nie ma tam śmierci, żalu opuszczenia
Tam się odnajdzie ten, kto się zabłąka
Gdzie jasność słowa podkreślają cienie
W świetle księżyca oraz gwiazd koronkach

 

Jan Sabiniarz

W ŚWIĄTYNI CISZY

Pośród skał się mieni tęcza wodospadu
Nad nią słońcem płonie nieruchoma ważka
Lgnie ku głębi ciszy, pragnie skrzydłem wskazać
Drogę poprzez ciemność, w głąb tunelu światła

To, co błyszczy z wierzchu, liściem się rozwija
Tylko to, co z głębi wiecznym w nas się staje
Na omszonym głazie dotyk czyjejś ręki
Drzewem zamyślonym nad swym cieniem staję

Kamień powie o tym, o czym ptak nie śpiewa
W ciszy widzę siebie, rysy me nieznane
Sam pośród ciemności, dziwnie w niej się czuję
Gdy odwracam oczy - skąd ten blask na ścianie

Obudzone słońcem mroczne nietoperze
Są mi towarzyszem z niewidzialnych piekieł
Miejsce swe znalazły, tu, gdzie święta woda
Gdzie kolumna światła szepcze chwil pacierze

Kiedy przymknę oczy, świat innym się staje
W perłę się zamienia to, co cierniem kole
Przestrzeń się rozjaśnia, wiedzie w inne kraje
Ku świątyni ciszy, piękna i skupienia

Jan Sabiniarz

SANKTUARIUM CISZY

Ojczyzną ducha jest

sanktuarium ciszy.

Cisza zewnętrzna

jest tylko progiem

wiodącym ku

ciszy wewnętrznej.

Pozbawieni ciszy wewnętrznej

nie usłyszycie muzyki świata.

Słuchajcie

i wsłuchujcie się

w muzykę różnych stylów

epok, narodów.

Poprzez muzykę ciszy

i ciszę muzyki

rośnijcie w niebo

jak rozłożyste drzewo

jak droga pod nim biegnąca.

W ziarnku piasku

w lśnieniu gwiazd

odnajdujcie

sens człowieka

światło w mroku

wszechświata.

W piórku

upuszczonym

na murawę

dojrzyjcie lot ptaka

śpiewającego chwałę Boga.

Bądźcie zarazem

jak głos sowy

i śpiew skowronka.

To dla wrażliwych

wstają jutrzenki

i wieczorne zorze.

Nie opuszczajcie słońca

i ono was nie opuści.

Szanując istnienie

wszelkich istot żywych

głoście prawdy

zaczerpnięte ze źródła. -

Nic nie jest przypadkiem.

Rozwijajcie duszę

na promień światła

przekuwając

smugę cienia.

Jan Sabiniarz

Almrausch ~ alpine feelings part 2. 4K UHD. I dedicate this video to the Kanagawa DMAT Designated Hospital (Japan) with best wishes :-) Music:

SZCZĘŚCIE

 Umieć się cieszyć
każdą chwilą szczęścia
Ze skowronkami
pieśń poranną śpiewać
Ciszą wieczoru
i księżyca wzejściem
Słodko ukrytym
w cień starego drzewa

Kochać jeziora
wiatrem wysmagane
Wtulone w lipiec
złotolistne cisze
Leżeć na trawie
licząc chmur barany
I marzyć o tym,
żeby błękit przyszedł

W szuwar tajemny
bez opamiętania
Wejść i się zaszyć
w dzikich oczeretach
Jednać się z trzciną
co się niebu kłania
Z wiatrem w gałęziach,
co jak dreszcz przebiega

Chcę być obłokiem
Drzewem i chrabąszczem
Tylko nie mrówką,
bo wciąż nie ma czasu
Chcę w sercu ciszy
się jak w staw pogrążyć
Chatynką szczęścia
wśród przepastnych lasów

Jan Sabiniarz

PORTRET Z MGIEŁ MYŚLI I SERCA

Niematerialne swe wyciągasz dłonie
Wysnute z ciszy ciemnych, leśnych nocy
Piaszczystą ścieżką, wrzosem serca płoniesz
Koją sny moje twoich brzóz warkocze

Ogród zanosi się twych ptaków śpiewem
Ukrytych w drzewach - imion nie pamiętam
Jesteś okienkiem, w którym skrawek nieba
Porannym chlebem i zapachem mięty

W przytułku serca ogień przeznaczenia
Śle w niebo iskry, gwiazdki z nich się stają
Marzec na drobne nie chce się rozmieniać
Jak jabłoń, która pragnie kwitnąć w maju

Miłuję barok, wracam jak do źródła
Wsłuchany w dźwięki, jakby w moje życie
W śpiew wiolonczeli i wyznania lutni
Co pięknem darzy, i z chwil nie rozlicza

Jan Sabiniarz

WIOSNA CELTYCKA

W liściach paproci, mszarach i we wrzosach

Drzemie celtycka snów tajemnych siła

W leśnym strumyku tęcz rozwarte oczy

Naga dłoń z atłasu, która śpiewa miłość

Pośród dotyków, słodkich westchnień rosy

Czułość poranka w wodzie się przegląda

Promień pachnący na gałązkę z kosem

W puchu wieczoru żuraw cicho stąpa

Szczęścia nie zmąci mrocznych wspomnień echo

Ani zrujnowanych świątyń kolumnady

Wąż się prześliźnie, z głazów wilgoć ścieka

Nad nimi drzewa i obłoków diadem

Próchno się sypie w czeluść oczeretów

Z mułu i błota wstaje biała lilia

Zaszyta w błękit i stokrotki wiosna

Łąką, lasem tańczy na dróżce z igliwia

Jeśli snem nie jest, to dlaczego szczęście?-

W klejnot wiosny serca radość jest wpisana

Dar życia jest cudem, piękno w nim się wije

Nad rzeką śpi domek z dwojga rąk utkany

Jan Sabiniarz

DŁONIE CELTYCKIEGO PIĘKNA

Czas piękna się chroni po celtyckich lasach
W których szczęście nocy radość odnajduje
Ciszę przedwieczorną, ranki pełne blasku
Pośród łąk kwiecistych zwiewną mgłą się snuje

W trawie snów przemyka, w rosie i stokrotkach
Strąca biel z pajęczyn, jasnych spojrzeń krople
W mchach strumykiem gwarzy pośród zjaw i wspomnień
Chwil przejrzystą dłonią cichej twarzy dotknie

Jest tak blisko ze mną, chociaż jej nie widać
Nie z obłoków płynie, ale z głębi duszy
Iskrzy nurtem rzeki, słońcem w trzcinach miga
Spośród drzew korzeni próchnem się wykrusza

Zanim mnie obejmie czułych szat marzeniem
I ukoi oczy muślinową tęczą
Ciało z ciałem splecie, cień połączy z cieniem
Siedmiostrunną lutnią w sercu się rozdźwięczy

Z mszarów mrocznych wstają te celtyckie moce
Atłas gładkiej szyi w koral chwil upięty
W twarzy rozjaśnionej wiekuistą nocą
W której to odżywa, co roztacza piękno

Jan Sabiniarz

W DOLINIE PIĘKNA

W najzieleńszej z naszych dolin

Niebieścieje boska cisza

Cień rzucają na nią orły

Gdy w błękicie się kołyszą 

Wokół łąk się wznoszą góry 

Rozciągają pasmem siwym 

Nad potokiem zamku mury 

Fosa, most i dąb sędziwy 

Ciężka brama kuta w ćwieki 

Lecz gościnne są jej skrzydła 

Które rządzą tu od wieków 

Nad nią napis, malowidła 

„Gościu, gdy przybędziesz tutaj 

Smutki swe za murem zostaw 

Tu nie więzi czas pokuty 

Tu się spełnia marzeń postać” 

Tak przekroczysz niebios bramę 

Boski promień w serce wniknie 

Ścichną myśli twe stargane 

Chłód kamienia żar przeniknie 

Poznasz świętość Średniowiecza 

Gdy przestąpisz próg katedry 

Bóg go sobą uczłowiecza 

Ku niebieskiej wiedzie głębi 

Stukot kroków w wielkiej ciszy 

Wskroś anielskich chórów pienia 

Tak się spełnia dusza świata 

Brzaskiem wiary rozpromienia 

Czas chorałem gregoriańskim 

Ku wieżyczce wiedzie kroki 

Miłość tu się żeni z pięknem 

Zdobnym w gwiazdy i obłoki 

Tam, na górze cichy pokój 

Małe okna, białe ściany 

Lekki jedwab, ciężki brokat 

Półmrok chwil umiłowanych 

Ledwie tylko drzwi otworzysz 

Zapach róży cię przywita 

Przy twym cieniu cień ułoży 

Dłoń światłością snów spowita 

Pięknej twarzy krótkie mgnienie 

Zaśpiewają ptaki szczęścia 

Złotym włosem rozpromienia 

Postać jej - w dolinie piękna 

Jan Sabiniarz

W LESIE

Sosny i brzozy słońcem prześwietlone

Świerk mroczny na piasku wygrzewa swe cienie

Mrówka zadyszana biegnie w poprzek drogi

Żuczek granatowym bawi się promieniem

Bór sędziwy się wznosi w duszy ciemną ścianą

Która szczelnie odgradza dzień od zgiełku świata

Pośród pni tajemnych głaszcze gałęziami

Srebro jezior, mchów zieleń z niebem się przeplata

Na chwile przystaję, siadam na korzeniu

Ciszą zamyślony, tonąc w leśnej głuszy

Czas pod górkę się wspina, toczy się kamieniem

Zachód złoto ostatnie na igliwie prószy

Ściana lasu zostanie, wieki będzie trwała

Wiatr czasem tu zajrzy, drzew serca poruszy

Zmierzch w trawie się ściele jak szyszka dojrzała

Z której słońca ziarno z brzaskiem się wykruszy

Jan Sabiniarz

LAS

Kto dziś tak umie las pokochać

By wyrzec się dla niego reszty świata

Na małe sprawy nasze on z wysoka

Patrzy jak bielik, który ku błękitom wzlata

Komu las - domem, w jego skrzydeł cieniu

Ten wielką miłość znajdzie w wielkiej ciszy

Pogodną mądrość czerpiąc z liści drżenia

W jasnej katedrze brzóz symfonię słyszy

Las zawsze - piękny. Żaden chłód, ni słota

Tego, co sercu bliskie, odjąć mu nie zdoła

Kto blasku jezior szuka w ciemnych mchów wykrotach

Odnajdzie radość, która głosem wilgi woła

Pozostań z Bogiem, lesie mój. 

W odwiecznej trwaj cichości

Niechaj spokoju twego nikt i nic nie mąci

Żmij twoich jad bolesny mniej 

Niż ludzkiej złości

On nie dosięgnie orła i nie strąci -

Jan Sabiniarz

W LESIE

Drży w słońcu wiotka trawa

I mchów lśnią aksamity

Za cieniem cień się skrada

Nad brzozą sosna skrzypi

Od rana wiatr czerwcowy 

W gałęziach lny rozwiesza 

Obłoków nad parowem 

Z zielenią drzew je miesza 

Dokoła światła polan 

Wśród kwiatów leśne ścieżki 

Paproć dosięga kolan 

Od ptasich puchów ciężka 

Nikt kwiatów nie policzy 

Niebieskich i różowych 

Żółtych, o oczach bystrych 

- Przed nimi - czapki z głowy 

Las został wierny sobie 

Bóg ma go w swojej pieczy 

Tak mały przy nim - człowiek 

Chce panem być wszechrzeczy - 

Jan Sabiniarz

OSTOJE

W przestrzeni ducha są ostoje

Ostatnie miejsca na tej Ziemi 

Porosłe trawą, mchem i wrzosem 

Wśród których kryształ wód się mieni

Jezior świetlistych blaskiem świtu 

Gdzie szemrze strumyk w leśnej ciszy 

Kraina świętych prawd, nie - mitów 

Gdzie człowiek własne serce słyszy 

Zajrzy tam Bóg i Chrystus zajdzie 

I anioł spłynie tam z błękitu 

Tabliczka z gliny drogę wskaże 

By dobry cel uwagę przykuł 

W wędrówce życia są potrzebne 

To na nich wszelka myśl się wspiera 

Żeby się nie zagubić we mgle 

I nie zaczynać wciąż od zera 

Zaśpiewa ptak i dąb z wysoka 

Wyrozumiale spojrzy na nas 

Krzyżem błyszczącym wśród obłoków 

Zaszczepi świt cudowny ranek 

Miejsce to pełne jest muzyki 

Która jak anioł cicho stąpa 

Wśród dzikich ziół, żurawi krzyku 

Gdzie wiosną, w łozach, słowik kląska 

- Te miejsca tylko w nas istnieją 

Znikają, jeśli w nich nas nie ma 

Zorzą świetlistych chwil goreją 

By szczepić w duszy spokój drzewa 

Jan Sabiniarz

 DRZEWO ŻYCIA

Z jakimże wdziękiem - drzewo - się kołyszesz

- Stuletnia ciszo porośnięta mchami
W każdej gałęzi śpiew twych liści słyszę
Miłość spełnioną, która - między nami

Wielbią cię zioła, dzikich traw szelesty
I błękit czysty, który w tobie świeci
W tobie - me życie i mój świat się mieści
I ptak, co nocą, z jasnych gwiazd przyleci

Choć cię nie widzę, z tobą się jednoczę
I całym sobą wnikam w twe oploty
Nie żal mi drogi, gdy ku tobie kroczę
Jeśli zapomnę, ty pamiętasz o tym

Rośnij me drzewo, rośnij w sercach ludzi
Gdy ciebie zbraknie, także nas nie będzie
Co powierzchowne - nie powstaje w trudzie
Tobą dzień wstaje poranka gołębiem

Jan Sabiniarz

DĄB

W konarach dębu niebo ma posłanie
Cisza wśród burzy znajdzie w nim schronienie
W listowiu, nocą, niebios migotanie
Liściem się w słońcu lata zakorzenia

Konary dębu pną się krętą drogą
Lecz zawsze po to, żeby wyjść na prostą
Wśród chmur i ptaków nie przybite trwogą
Nic im nie zrobią pokrzywy i osty

Pień wydrążony dłutem tych stuleci
Które zdmuchają domy jak zapałki
Dobrze się trzyma, wciąż młodością świeci
Na jego korze Amor rzeźbi strzałki

Stoję naprzeciw niebosiężnej mocy
Czerpię z niej siłę, pokój i oparcie -
Wrośnięty w ziemię, pełen gwiazd migotu
Łagodnie szumi, choć ma pień rozdarty

  Jan Sabiniarz

 


DĄB 

Drzewem szczególnym jesteś w polskich dziejach
Ojcze i wnuku Piasta - Kołodzieja
Ostoją trwania z niepamiętnych czasów
Tyś drzewem świętym - wśród ojczystych lasów

Duszą i ciałem chcę się z tobą bratać
By nie zaginąć pośród zgiełku świata -
Od swego huku siebie już nie słyszy
Daj nam przestąpić próg wewnętrznej ciszy

Po to, by serce domu w nas ocalić
By czyste było, mocne jak ze stali
Przy każdej drodze i przy każdej ścieżce
Gniazdem bocianim i Norwida świerszczem

By wśród pozorów, słów i czynów blichtru
Dążąc do celu, patrzeć w prawą przyszłość
I na rozstajach mówić jednym głosem
Kiedy się ważą w nas ojczyste losy

Jan Sabiniarz

 

DRZEWA SĘDZIWE

Znajduję prawdę w starych drzewach
Osłaniających młode pędy
W deszczu i skwarze je odkrywam
Drzewa nie wiedzą, co to - błędy

Z podziemia czerpią swą witalność
Mocarny pień wytrzyma wszystko
Tak pięknie łączą nowe - z dawnym
Z przeszłości snują własną przyszłość

Podziwiam te, co rosną w borze
I te, co same w polu rosną
W których wieczorne świecą zorze
I promień ranka w chwili brzasku

Drzewa sędziwe szepczą ciszą
Chociaż bezgłośne są ich słowa
Jakże wyraźnie dziś je słyszę
Gdy to, co - próżne, w zgiełk się chowa

Jan Sabiniarz

RZEKA

Rzeka w meandrach tłucze się o brzegi

Wśród cichych zatok szuka zapomnienia

Lecz nie powstrzyma, płynąc, swego biegu 

Zawsze ta sama, chociaż świat się zmienia 

Gdy wiatr ucichnie, staje się zwierciadłem 

Odbija ciemność, gwiazdy, drzew promienie 

Z wód jej się budzi żuraw na mokradłach 

I wieczór strąca w nią obłoków cienie 

Dotrwać do ujścia chce, zachować czystość 

Lecz na dopływy innych jest skazana 

Toczy swe wody, wielka, wyrazista 

Pełna pokoju, wśród ziół leczy rany 

Lśniąc pośród dolin, losu nie odmieni 

Wie, że jej przyjdzie rzucić się ze skały 

Moc swą powierzy bratnich drzew korzeniom

Zanim się stoczy w przepaść wodospadu 

Choć bezimienna, o nią się nie lękam 

Ona żyć będzie w kwiatach i motylach 

Zapadnie w serca głąb ostoją piękna 

Nie zazna końca, ani nie przeminie 

Jan Sabiniarz

MARZENIE O RZECE OJCZYSTEJ

Płynie świetliście w nas ojczysta rzeka

Spokojnym nurtem w czasach niepokoju

Falą i głębią niebu się uśmiecha

Pieśń niesie drzewom, które nad nią stoją

Z gór bierze siłę i zapachy dolin

Zachodzą do niej łąki ukwiecone

Jarzy się w słońcu, nocy się nie boi

Światłem księżyca i gwiazdami płonie

Pełna poezji i łagodnej ciszy

Jakże miłują ją czerwcowe pola

I ugór święty, tam, gdzie polna grusza

Na plaster miodu dzikie ptaki woła

Do piersi tuli niezapominajki

Mocarnych dębów cienie i stokrotki

Spełnionej ciszy rozprzestrzenia nastrój

Iskrzy się lustrem wśród gałęzi wiotkich

Stroni od zgiełku, żywioł jej - nie straszny

Za siódmą górą i za siódmym lasem

Promień błękitu strzeże jej i patrzy

By się nie dała - uwieść błędnym czasom

Jan Sabiniarz

RZEKA

Jak głębokie w twoich oczach zamyślenie

Tyle szczęścia, kiedy cień twój obok mego cienia lśni

U stóp - rzeka. Migotliwe jej promienie

Świecą w liściach, żeby przez nie w sercu śnić

Rzeko miła, co zielone toczysz wody

- Słońce w dzień, a nocą ciche lustro gwiazd

O czym szemrzą, o czym marzą twoje wody

Kiedy we śnie dotykają brzegów twarz

Mech porasta w jarach głazy, drzew korzenie

Aksamitem czułym tęskną pieści dłoń

W oczach brzasku - nocy pokój, ukojenie

Olchy siwe przezroczystą czeszą toń

Wciąż ta rzeka w moim sercu się kołysze

Cień ocala zatopioną w dłoniach twarz

Pośród dni zmurszałych toczy wód swych ciszę

By jak brzegi dwa osobne łączyć nas

Jan Sabiniarz

NAD CHOCINĄ

Jesteś mi rzeką wielobarwnej ciszy

Jest w tobie wszystko: głębia i promienie

Ty, która z wdziękiem wśród olch się poruszasz

Całując nurtem stopy ich – korzenie

Wędrowcze świata, ty modlitwo moja

Twojej pielgrzymki nikt nie widział końca

Ostojo marzeń, szczęścia i spokoju

Wiatr leśny plecie warkocz twój ze słońca

Pełna muzyki, chociaż cię nie słychać

I zwierzeń pełna, jak na dnie kamienie

Słowo po słowie wyłuskujesz z ciszy

By w kropli zmierzchu niebo rozpłomieniać

Nie wie co traci ten, kto obojętny

Nie znajdzie siebie, kto nie rzuci zgiełku

Obdarza wszystkich równo twoje piękno

Porusza serce skromność twa i wielkość

Jan Sabiniarz

JESZCZE NIE WIOSNA

Jeszcze nie - wiosna a już jesień
Ostatni listek spada z drzewa
Jabłoni pąk ku słońcu rwie się
Soczystej pełni się spodziewa

W dolinie jezior ciche granie
Słonko się kąpie, szatki w trawie
Żurawie odprawiają taniec
W górze obłoków sny na jawie

Idę przez mostek - ten zmurszały
Drewniane pale wbite w brzegi
W trzcinach radosnych muzyk granie
Gdzie nurt strumyka - zawsze w biegu

Powierzam tobie drzew omszoność
Mroczne konary pełne słońca
Pieśń rozwiązuje chwil złożoność
Wędrówki w nas nie widać końca

Kamień przysiada przy kamieniu
Niewiele ma do powiedzenia
I ja przystaję przy nich w cieniu
Czerpię z ich mocy pokrzepienia

Uwielbiam ich cudowną cichość
Że nic nie mówią, gdy nie trzeba
Jakże mi do ich serc jest blisko
Chcę się po uszy w nich zagrzebać

  

Jan Sabiniarz

Z CIENISTYCH DOLIN

Z cienistych dolin i celtyckich gajów

Miłość ku pięknu wzrok swój wyprowadza
Jeleń księżyca srebrną wodę pije
I cisza dłonią taflę jezior gładzi

Czas zamyślony pragnie iść przed siebie
Zostawić w chaszczach zaplątane ścieżki
Radość i smutek w leśnych mchach zagrzebać
Zaszyć chwil szczęście w nocy pył niebieski

Pośród Dróg Mlecznych, mgławic tego świata
Świecą w gałęziach gwiazdy niepokorne
I wieczność drzemie raną chmur rozdarta
Ku której zmierza każdy kłos i człowiek

Samotne ptaki przecinają loty
By złączyć skrzydła w światło nieskończone
I ja sny chronię wśród zielonej groty
I ogień krzeszę, który w mroku płonie

Miłuję ciszę, trzcin wieczorne śpiewy
Głos, który krople w studnię brzasku wtrąca
Pnę się ku światłu wiadrem pełnym blasku
Które jaśnieje niby kwiat na łące


Jan Sabiniarz

 WĘDROWCY ŚWIATŁA

Wędrowcy światła i cienistych dolin
Nad nami błękit oraz gwiazd bezdroża
Miłuję dęby, co nad wodą stoją
I ciszę wpiętą w gromki łoskot morza

Idźmy przed siebie w posrebrzyste dale
Tam, kędy wiosna słońcem drzew przemyka
Gdzie kwiat jabłoni gasi wszelkie żale
I dom zaprasza, jakby był z piernika

Wśród łąk serdecznych wstają błogo trawy
W tych, które zwiędły, kwitną nowe twarze
We mgłach poranka wstają senne zjawy
W których pamięci anioł się ukazał

Idźmy przed siebie, tam gdzie serce płonie
W płyciznach jezior tęskny krzyk żurawi
Gdzie chłód omija miłujące dłonie
I biała róża lśni na wodzie blado

Odwiążmy czółna, kiedy płynąć trzeba
Pozostawiając te i tamte brzegi
Tuląc do serca nikły skrawek nieba
Iskierkę ciszy, promień brzasku w biegu

W ustronnych lasach balsamiczna pani
Jej twarz promienna, wichrom niepojęta
I piękno, które nie ma żadnych granic
Jak wodna róża - gdy rozchyla świętość

Pochylmy ku niej tkliwych serc obłoki
Wszak dziś od rana jest jej czułe święto
Jedynie ona może wznieść wysoko
W krainę spełnień zwyczajnego szczęścia

Jan Sabiniarz

HARMONIA NATURY

Las wiekowy szumiał na wietrze
Jasne brzozy i ciemne świerki
W sercu cisza, błękitu przestrzeń
Szmer strumyka w szuwarach, przy grobli

Gałąź sosny w koronach zaskrzypi
Wiatr jej smagłe ramiona owiewa
Promień słońca wśród mchów i paproci
W pień spróchniały swą radość przelewa

Ale, jego starania - daremne
Tego pnia to - ostatnie godziny
Nic nie zdoła mu życia przedłużyć
W górze obłok jak płynął, tak płynie

Trwa harmonia życia i śmierci
W której nie ma lęku, ni grozy
Między nimi jest miejsce na szczęście
Jeśli dobrze je z sobą ułożyć

Co pozornie trwa tylko chwilę
Wciąż się z nowych wcieleń wykluwa
Kwiat uśmiecha się łąki motylem
Jakby nad tym ktoś myślał i czuwał

Jan Sabiniarz

Over twenty times a year, there is an amazing natural show as exceptionally high tides totally surround the Mont-Saint-Michel. A real sight to behold! http:

 CHWILA

Wyzwalaj we mnie myśli niepokorne
Niechaj się wzbiją w nas uśpione ptaki
Nad przestrzeń mroczną, wichry wiarołomne
Ślepe uliczki i przeszłości znaki
 
Ku takim lądom, ty mnie, proszę, prowadź
Gdzie wszystko dzieje się zwyczajnym trybem
Ale, jeśli trzeba, mogę toczyć koła
W które chcę wierzyć a nie ciągle gdybać

Ziemio cudowna, szepcie oceanów
Odwracam oczy wciąż ku niemym szczytom
Pragnę żyć tobą, tym, co jest mi dane
Trawą łąk zielonych puchem mgieł spowitą

Niech wiara prowadzi i pogańskie czucia
Fajkę pokoju z mymi braćmi palę
Wśród mnogości recept nic nie jest na skróty
Niech kolejna chwila wiedzie nas wciąż dalej

Niechaj w każdym słowie coraz więcej wiosny
Która w dzień i nocą drzewem w serce wnika
Niechaj czas się dzieje w ciszy jak chleb prostej
A jabłoni kwiatek w jabłko się zamyka

Jan Sabiniarz

TU I TAM

Gdy mury katedr przeczesują wichry
Wiara w naturze szuka ocalenia
W wód oczeretach nenufarów iskry
Przylaszczki skryte w modrych borów cieniu
 

Złoci się pszczoła, zaterkocze ważka
Przydrożna rosa rusza w stronę słońca
W pajęczyn drżeniu promienieje postać
Ta, która cienie drzew i serca trąca

Mrówki na plecach losy świata taszczą
Szczęśliwe pracą, nikt im nic nie powie
Nie myślą o tym, czy to jeszcze warto
Jakże inaczej patrzy na to człowiek

Kamień w kamieniu ocalenia szuka
W krysztale kwarcu czasem mech zapłacze
Jakże inaczej jest na ludzkim bruku
Gdzie jedno słowo ma tak wiele znaczeń

Nie budź mnie, proszę, kiedy tam się znajdę
W czystości źródła chwila pokrzepienia
Za siódmą górą opowiada bajdy
Ten, który nie ma, nic do powiedzenia

  

Jan Sabiniarz

CISZA NAJPIĘKNIEJ PIEŚNI ŚPIEWA

Cisza najpiękniej pieśni śpiewa

Wystarczy dotknąć twarz kamienia

Obłok na niebie bierze ślub swój z drzewem

Które wieczoru słońce rozpłomienia

W czerwień gałązek, w ciemne liści złoto

Wiatr czasem wtargnie, księżyc ślad zostawi

Jesień przedwczesna marzy o tym

Żeby się odziać w letnich dni korale

Lasy pocięte w poprzek są ścieżkami

W które są zaklęte - snów piaszczyste cisze

W modrej ich toni rzeki lśnią wstęgami

Noc rozpromienia w rannej rosy kryształ

U skraju - anioł, cały jest z błękitu

W górze zostały jego jasne szaty

Poprzez igliwie światło brzasku miga

Cienie wieczności wśród korzeni siadły

Mrówki z igieł sosny wznoszą swe budowle

Niedokończone, wznoszą je ku niebu

Nie osieroci ich, nie zdepcze człowiek

Ciągle niespokojny, wszędzie, zawsze w biegu

Jan Sabiniarz

NASI BRACIA „MNIEJSI” 

 Na mojej drodze stają wciąż zwierzęta
To nie zwierzęta, to są bracia „mniejsi”
Straszliwe na nie świat nałożył pęta
Nieliczne o nich układają pieśni
 

Czym mierzyć wielkość, jeśli nie oddaniem
Wiernością serca i przyjaźni pięknem
Nie, to nie instynkt a miłość bez granic
Która utraty, tak jak my, się lęka

Mowa ich prosta. Wzrokiem i ogonkiem
Gdy w nie się wsłuchać, wszystko wypowiedzą
A ich milczenie, bywa, jakże gromkie
Którym wyrażą nasze, ludzkie: credo

Zaiste, trwamy w barbarzyńskim świecie
Często się wstydzę być wśród nich człowiekiem
Chaos i pustkę na swą hańbę plecie
Na widok brata pragnę się uśmiechać

Jan Sabiniarz

ŻYCIE

Kocham cię, życie, kocham twoje chwile -
Kwiat polnej róży obleczony w ciernie
Kocham twój błękit oraz twoje chmury
I strużkę światła na wieczornym niebie

Co gubię w zgiełku - odnajduję w ciszy
Miłuję las twój i samotne drzewa
Wrotycz i piołun - niedościgłym mistrzem
Napar z rumianku, gdy coś pobolewa

Tak wiele spełnień w tobie i dokonań
Kocham twe ścieżki, szlaki nieprzetarte
Miłuję maki, które w zbożu płoną
Morza i góry, które mówią - warto

Nic nie przemija w tobie nadaremnie
Z godnością przyjmę to, co mi pisane
Mrok mnie nie zraża, ni tunelu ciemność
Czas, co się piętrzy niezdobytą ścianą

Wszystko twym darem - ból i rozkosz dzika
Miłuję dźwięki pięknem dusz natchnione
To nic, że czasem, oczy swe przymykam
Gdy rzeka, nagle, skręca nie w tę stronę

Wszystko podlega prawom grawitacji
Tej niewidzialnej i tej - jak na dłoni
Wpisane w światło tych czternastu stacji
Które nas darzą wiekuistym plonem

 

 Jan Sabiniarz

 

KŁANIAM SIĘ
WSZYSTKIM MIŁOŚCIOM

Ty wiesz jakimi ścieżkami

Dziś chodzę, wśród jakich drzew

Ty wiesz, dlaczego wciąż w drodze 

Jak rzeka po dni swoich kres 

Kłaniam się wszystkim miłościom 

Ta jedna - w nas tylko jest 

Wszystkie są jedną całością 

W jedną snują się pieśń 

Miłość wieczoru i ranka 

Droga przez pole i las 

To smutek, to radość skowronka 

To miłość na przemian tak w nas 

Kłaniam się wszystkim miłościom 

Ta jedna - w nas tylko jest 

Wszystkie są jedną całością 

Jedna płynie w nich krew 

Miłość do ludzi i świata 

Z marzeń wznosi nasz dom 

Miłość po wszystkie lata 

Odkrywa, buduje go wciąż 

Kłaniam się wszystkim miłościom 

Ta jedna - w nas tylko jest 

Wszystkie są jedną całością 

We wszystkich znajduję cię 

Jan Sabiniarz

W ŚWIECIE TYM

Z serca do serca przekazujmy płomień 

By, to, co prawe, nie zagasło 

A jeśli ty zapomnisz o mnie 

Od innych także będzie jasno 

Nie pragną sławy wielkie drzewa

Dąb roni w trawę cicho liście

I chabrom w zbożu, proszę, przebacz

Gdy chcą wśród kłosów - żyć błękitnie 

Miłuję nocy wonne głosy 

Kantyczki gwiazd na nieboskłonie 

Księżyc, co rzuca światła mosty 

Brzask, który w ranka rosie płonie 

Czasem się trzeba tak zatracić 

By chwile były snem na jawie 

Jak kamień, pełen tylu znaczeń 

Jak mgła nad wodą, liść na stawie 

Niech ciszę twą wypełnią chóry 

Anielskie oraz trąbki złote 

Nie patrz na innych nigdy z góry 

Choć wysokiego jesteś lotu 

Niechaj dzień przędzie myśli dobre 

Tak delikatne i prawdziwe 

To w nich się spełnia - piękna człowiek 

W tym świecie pełnym zjaw i dziwów 

Jan Sabiniarz

PROMIEŃ TWÓJ

Uwierz w tę prawdę, tam jest inne życie

Promień twój wniknie w światłość wiekuistą

Dzień nie zna zmierzchu tam, gdzie nie ma świtu

Gwiezdnych przestrzeni krystaliczna czystość

Choć nie istnieją tam bukiety zmysłów

Nie wnika w oczy piękno krajobrazów

I brzoza wiosną tam nie pisze listów

Ciszą promieni miłość trwa bez skazy

W niebieskiej bramie chwila pożegnania

Choć tak bolesna, głos do domu woła

Pełna muzyki, chociaż nie ma grania

Z świętym Franciszkiem u jednego stołu

Na ziemi oczy pełne łez zostają

Świecą w nich krople mórz i oceanów

Tym, co zostają, serce im się kraje

Kruszy się skała, by zakwitnąć majem

Tak było, będzie od początku świata

Człowiek trwa wiecznie ciągiem swych pokoleń

Listek zielony w konar dębu wplata

Wciąż nowym kłosem wstaje z ziemi pole

Jan Sabiniarz




 * * *



Nie sami drogę swą wybrali
Mając na życie wpływ znikomy -
Myślę, gdy ze mną w oknie stają
W tym naszym dziwnym polskim domu

Ich trudne drogi bzem się znaczą
W krzyku kuropatw i jastrzębi
Gdy im się zdarza chwila płaczu
Me serce z nimi jest do głębi

Piękno w nich jest niewysłowione
Jakby zgaszona wiosny tkliwość
Jabłoń w nich cichym kwieciem płonie
Ich dawne blizny mech okrywa

W ich snach niekiedy mak zapłacze
Skowronek wzbije się w nadziei
Wierzą, że mogło być inaczej
Promień poranka w nich się mieni

Są tacy piękni, niby polna grusza
Która bieleje kwiatem osypana
Wśród ciemnej nocy jasne światło prószy
Którym się wzbija nad przeszłości ściany



Jan Sabiniarz

ŚCIEŻKAMI CISZY

Tęsknoty wiatru w drzewach poszum
Koniki polne skaczą w trawie
Iskierka słońca w nieba oku
Na igłach sosen rosy żagwie

W górze - błękitu kryształ czysty
Horyzont snuje opowieści
Srebrzystą mgiełką dal oprószy
W listkach pamięci wiew szeleści

Na piasku - cisza, żywej duszy
Deszcz zmył wczorajszej drogi ślady
Myśl oniemiała światło prószy
W serca samotny obłok blady

Ozłocą słońca go promienie
Kiedy rozjarzy niebo zachód
Szkoda, że już go tu nie będzie
Tylko drzew długi cień na piasku

Noc jasna gwiazdą go przeniknie
Trąci najtkliwsze struny duszy
Zaledwie do niej czas przywyknie
A już go gaszą świtu łuny

Dokąd dziś wiodą twoje ścieżki
Nad jaką rzekę, brzeg jeziora
Jaki głos ptaka serce leczy
Gdy wokół bucha wiosny pora - 
 

Jan Sabiniarz

🎼://youtu.be/j3T2iJ715ss

ASCOLTANDO IL SILENZIO

(SŁUCHAJĄC CISZY)

Jesteśmy częścią wody i powietrza

Niebieskiej ciszy skrytej w kropli światła

Nad nami góry, szczytów wiatr na przestrzał

Rąk delikatność drżąca w skalnych kwiatach

Siądźmy z plecakiem duszy na ramieniu

U stóp się wije strumyk w nieskończoność

Od żaru serca ciepłe są kamienie

A moja ręka w dłoni twej chce płonąć 

Niebo przenika naszych źrenic studnie 

Trawa przyklęka, coś chce nam powiedzieć 

Słońca zenitem śpiewa w nas południe 

Światła pląsaniem cisza w nas usiądzie 

To, co tak pięknie z puchu dźwięk wysnuwa 

Z rajskich ogrodów ku nam z góry zstąpa 

Dojrzałym kłosem trawy się pochyla 

Nad twojej twarzy łzą kwietniowa łąka 

Nie wiem, co nieba, wody jest błękitem 

Łączy nas piękno, jedność i harmonia 

Noc jeszcze szepcze, zdążyć chce przed świtem 

To, co tęsknotą może tylko oddać 

Jan Sabiniarz

PEJZAŻ

Ciągle nad tą ziemią pieśni się unoszą
Tęcza wodospadu w skały się pochyla
Mowa tysiącleci wieczne prawdy głosi
Niechaj ich nie zdmuchnie w nas złowroga chwila

Pejzaż, który kocham, listkiem drży na wietrze
Bądźcie pozdrowieni, wszelcy sprawiedliwi
Dobrze tu wśród lasów, pośród pieszczot wiosny
Która górskim światłem dolin cienie żywi

Tutaj czas i miejsce jest na dzikie zioła
Mostek nad strumykiem, wonne liście mięty
Tu, gdzie gałąź wiosny pieśnią ptaka woła
W głębi rosną drzewa tchnieniem Stwórcy święte

Idę wśród żurawi, w górze czapla krzyczy
W oczeretach rzeki małych ryb welony
Tu, gdzie głaz nie płacze i mech rany leczy
A iskierka brzasku światłem słońca płonie

Jan Sabiniarz

W CEDROWYM DOMU

Echo tradycji śpi w cedrowym domu
Ścieżka podąża drzew zmurszałych cieniem
Mchem porośnięta furtka do ogrodu
Słońce na szybie kreśli rąk promienie
 

W strunach pianina pieśń pełna słodyczy
Z wolna dojrzewa, zanim dźwiękiem buchnie
Na ścianie skrzypce - oczko w głowie mistrza
I zapach kawy dolatuje z kuchni

Skrzypiące schody sny na skrzydłach wznoszą
Cisza się chyli nad swym własnym cieniem
Dębowa poręcz dłoń o dotyk prosi
Szczęśliwa, kiedy spełnia jej pragnienie

Tarcza zegara - z gwiazd jest zbudowana
Wzrok grzeje światło lampy ponad stołem
Ciekawskim okiem spoglądają ściany
Złoconym grzbietem książka pamięć woła

Radość i smutki dom ten budowały
Losy wpisane w partyturę wieków
Wciąż darzą szczęściem dni minionej chwały
Wpisane pieśnią w dom i los człowieczy

Jan Sabiniarz



 

W DOLINACH SERCA

Świecą we mnie góry i girlandy morza
Śnią doliny marzeń myślą ocienione
Płynę ptakiem słońca, który tnie przestworza
Wstaje skrzydłem wiatru po niebieskiej stronie

Niknę światłem nocy gwiezdnych wodospadów
Drogą, która pragnie dotrzeć do początku
A ty jesteś rzeką, co się źródłem kładzie
Żeby wpaść w tę przestrzeń, która nie ma końca

A kiedy się przetnie lot mój z twoim lotem
Stanie się tą mocą, którą słońce mieści
Niebo, ptak i drzewo w jedno w nas się splotą
Żeby liściem dębu pieśnią zaszeleścić

Z głazów się podniosą święte wodospady
Jasne krople szczęścia porwą nas ku górze
Słońce promień piękna na policzku kładzie
Brzaskiem się podniesie, w wieczór się zanurzy

Jan Sabiniarz

REINKARNACJA

Z żelaza, brązu kute skały
Błyszczące w złotej kadzi słońca
Góry wśród dolin olbrzymiały
Mech delikatny szczyty strąca

Zanim w pył drobny się rozpadną
Wśród skał się tocząc krwistym echem
Rozstąpią się niebieskie brzegi
Przyjmie je miłosierna przepaść

Liście przeznaczeń wiatr rozwiewa
Czule nad łąką się pochyli
Kwiat szaty bólu przyodziewa
W gałęziach, nad nim, ptak zakwili

Trawa na piasku śladów szuka
Tego, co było, co minęło
W każdym kamieniu drzemie sztuka
Gdy tęskna dłoń zmieni ją w dzieło

Tak wiele serc, tak wiele myśli
Wystarczy schylić się nad drogą
Kamień na wodzie jej nie skreśli
Pokój przyklęka w niebios progach

Z nasionka światła się odradza
Promień serdeczny w kropli rosy
Piękno w bezdrożach się przechadza
I żyto szepcze serca głosem

Chabry i maki i kąkole
Ścieżki rumiankiem marzeń wite
Ciszy i zmiennych wichrów pole
W którym się kładzie noc przed świtem

Nic się nie zmienia, jest tak samo
W pustkowiach szczęścia radość kona
Przemieszcza się otwartą bramą
To w jedną, albo w drugą stronę –

Jan Sabiniarz

WŚRÓD GÓR NIEBIESKICH

Wśród gór niebieskich ściele się dolina
Pachnąca ziołem oraz dzikim kwieciem
Staw - nad nim - koło nieczynnego młyna
I obok wierzba, wiatr jej warkocz plecie

Jakże szczęśliwe tutaj są pokrzywy
Cierniste osty o różowych kwiatach
Cisza się snuje pośród ruin krzywych
Które wciąż żyją, choć minęły lata

W ogrodzie jabłoń i dorodna grusza
Rosną jak dawniej, wiosna ich nie minie
W promieniach słońca z pąków bez wypuszcza
Światło, co w kiściach radość życia kryje

Na środku ścieżki grzeje się jaszczurka
Której spokoju dziś nikt nie zakłóci
Obok niej żaba spod łopianu zerka
W rytmach natury - nic nie jest na skróty

Mijają ludzie, domy i ogrody
W nowych wcieleniach ciągłość życia wstaje
Olcha się chyli nad zwierciadłem wody
Śpiewają ptaki i cieniste gaje

Jan Sabiniarz

DZIECKO WSZECHŚWIATA

Przez chwilę - obok - ziemskich spraw
Od codzienności oderwani
Kosmiczny wsącza się w nas świat
Świat, który nie ma żadnych granic 

W nim łąki planet, gwiazd miriady
Rozdarty światłem półmrok mglisty 
W skos Mlecznej Drogi pustka blada 
Łuny galaktyk ciemno-krwiste 

W otchłani nocy świeci Ziemia 
Srebrno-błękitna, cicha kula 
I rój atomów - ludzkie plemię 
Co jak w kołyskę w nią się wtula 

Dzieckiem wszechświata
- każdy z nas 
Niepowtarzalny i jedyny 
Jesteśmy coraz bliżej gwiazd 
I słońca, które w nas przemija 

Z ziarenka piasku kwitnie mak  
Ścieżka biegnąca przez łan żyta 
Gdzie radość wyśpiewuje ptak 
Gdy promień wiosny w drzewie świta 

Dlatego do nas przyszedł Ten 
By nas i wszechświat w nas ocalić 
Gdy przymknę oczy, widzę Go 
Słowem, które się Ciałem stało 

Jan Sabiniarz

🎼://youtu.be/npEB9VGmWfs

W PROMIENIACH ZMIERZCHU

Święty jest wieczór, święta noc i ranek
Kwieciste łąki i promienie drzewa
Lustro błękitu światłem zórz dziergane

Święte jest to, co mu prostocie zmierzą
Wszystko co - nadto dzieli i przytłacza
Za nas wybiera i dyktuje drogi
Gdy się zagubić wśród rozdroży znaczeń
Zmienia nas w popiół, albo sopel lodu

Dzień po to zmierzcha, by zasnęło światło
Które rozprasza w nas promienie duszy
Budzi to piękno, które kiedyś zgasło
Noc wie, naprawdę, o co kopie kruszyć

Jan Sabiniarz

NOCE

OKRUCHEM SĄ

WIECZNOŚCI

Tak lubię modrą noc nad lasem

I niebo jasne gwiazd migotem

Jałowce smukłe jak cyprysy

Piaszczystej drogi ślad za płotem

Chłodne powietrze na murawie

W oddali swojskie psów szczekanie

I szkiełka rosy w rześkiej trawie

Przejęty ciszą mrok bez granic

We mgle ukryte szczęścia dłonie

Które łagodnie gładzą czoło

Sosny się martwią czasem o nie

I brzozy, które wiatr zawoła

Noce okruchem są wieczności

Ciemność jest po to, by świeciło

To, co najświętsze i najprostsze

Co jaśnieć za dnia nie ma siły

Jan Sabiniarz

SANKTUARIUM NOCY

Kopuła nocy jest świątynią

Sklepieniem z mroku, gwiazd i planet

To ona nigdy nie przeminie

Gdy - inne - się rozsypią ściany

Miłuję światło jej i ciszę

I jej cudowne w liściach drżenie

Na znak, że z góry do nas przyszedł

Ten, co miłości śle promienie

Z jej okien widać nieskończoność

Ze szkiełek życia - barw witraże

Które nieziemskim światłem płoną

By prawdę o nas nam ukazać

Noc jasna jak źródlana woda

Duchem tak wielu istnień tknięta

Miłuję jej niebieskie progi

Jej szept i ciszę niepojęte

Szczęśliwy ten, kto ku niej dąży

Kto, kto w zgiełku życia rozpoznaje

Na swej orbicie ku niej krążąc

Jej wiekuiste, boskie kraje

Miłuję jej kryniczną czystość

Odartą z blichtru i pozorów

Jej nieskażone niczym piękno

Ostoję ciszy i pokoju

Jan Sabiniarz

NOC ŚWIATŁA

Nieziemskim pięknem promieniują

Kształty miłością wydziergane

To one świata ład budują

I rozchylają mroku ściany

W nich ziarno jest tej boskiej ciszy

Która się każe opamiętać

Która odwieczne Słowo pisze

Pierwotnie czyste, źródłem - święte

Gdy pozostanę na nie głuchy

Obumrze we mnie przestrzeń marna

Nie znajdę wsparcia, ni otuchy

Zamilknie we mnie chór ofiarny

Miłości mórz, gotyckich katedr

Wyspy i studnie ocalenia

To wy łączycie mnie ze światem

Spełniając mnie i me pragnienia

Słowo jest kładką między ludźmi

To ono łączy życia brzegi

Chwil nie żałuje, ani trudu

Ptakom i snom nadaje biegu

Słowo się wzbija ponad marność

Gdzie nie dosięga ból istnienia

Nad lądy pustki, zgiełkiem gwarne

Które nie wyjdą same z cienia

To, co najpiękniej lśni w człowieku

Niechaj z Naturą razem śpiewa

By wiatr w muzykę ciszę przekuł

Na podobieństwo liści drzewa

Jan Sabiniarz

GOŁĄB NOCY

Na parapecie przysiadł gołąb
Noc była cicha i świetlista
Gdy promień serca go zawołał
W którym odnalazł swoją przystań

Tak dziwnie z oczu mu patrzyło
Miał dużo mi do powiedzenia
Gwiazdy w gałęziach się ukryły
Obudzonego wiosną drzewa

Głaskałem atłas jego skrzydeł
A on cierpliwie dotyk znosił
Ku memu sercu wzrok przybliżał
Płomień się iskrzył w jego oczach

Nastąpił we mnie błogi spokój -
Noc spełnia to, co w dzień się chowa
Lśnił odcień smutku w jego oczach
Lecz pragnął w szczęściu mnie zachować

Cudowne kwitło w nas milczenie
Gwiazdy w gałązkach rosy lśniły
Piękno wzrastało od korzeni
Zenitu drzew dosięgła miłość

Jan Sabiniarz

NOCE W OGRODACH CISZY

Muzyka błądzi po ogrodach ciszy
Cała jest piękna, w oczach zachwycenie
U bramy księżyc, który z drogi przyszedł
Nad wodą gwiazdy gaszą swe pragnienie

Nie widać ścieżki, wskroś zarosła cieniem
Listowiem nocy pochylone drzewa
W bezdrożach marzeń szuka przeznaczenia
Wieczność, co chwili tylko się spodziewa

Z drobnych paciorków szczęście swe buduje
Na nitki trawy krople snów nawleka
Dotyka dłoni ciałem nieobecnej
I raną serca w ciemność się uśmiecha

Dziś już wie o tym, że bez bólu nie ma
Tego, co drogą długą jest wyśnione
Gdy się odnajdą dusze dwie pokrewne
Dla których tylko chwila jest ich domem

Na dnie uniesień drzemią smutku ziarna
Rosną bez przerwy, chociaż ich nie widać
W gałęziach świta. Wkrótce z nocy ciemnej
Promieniem słońca ranek się wychyli 


Jan Sabiniarz



  

  

DO

Nie zabierajcie nam tej ciszy

Serce nią żyje, myśl oddycha

Gdy w ogród promień wiosny przyszedł

Pachnącą ziemią niebo zda się wzruszać

Nie chciejcie wygrać na nieszczęściu naszym

Wszak piękno ludzi w skrzypcach zapisane

Spójrz, jabłoń w słońcu wstaje pełna krasy

Nie dla niej mrok i ciemne - waszej pychy - ściany

Jest coś, w co jeszcze pragnę wierzyć

W coś, co się wzbija ponad cienie katedr

Odwieczna prawda wciąż przed siebie bieży

Wskazówek pełna i przydrożnych świateł

Nie przestawiajcie, proszę, nam tych znaków

W ślepe uliczki nie wpędzicie słowa

Gdy widmo grozy wznosi się nad światem

Pozwólcie prawdę o nas - nam zachować

Tak wiele mórz i tyle wysp bezludnych

Wśród których drzemią zagubione lądy

Niejeden promień zgasł na mroku strunach

Wśród skał przymierza miałkim piaskiem błądzi

Idąc, sens odnajduję w porzuconej muszli

Co zalśni w dłoni tęczą kolorową -

Ten okruch głębi nie wie, co to wierzchu pustka

Dotknięty dłonią pragnie żyć od nowa

Jan Sabiniarz

BĄDŹ ZE MNĄ CISZO

Bądź ze mną ciszo, miejsce me w pokoju

Którego wichry wrogie nie dosięgną

Ocal od lęku tych, którzy się boją

Szepnij, że zawsze bywa czas na piękno

Wkrótce w ogrodach wzejdzie kwiat jabłoni 

I polna grusza kwieciem się osypie 

Bzy me przydrożne w pąki już się stroją 

I szczęście wiosny w twoich oczach kwitnie 

Nic nie pomogą ciasne rękawiczki 

Trudno w nich zmieścić serce swe i duszę 

W każdej sekundzie spełnia się nam przyszłość 

Na twarz poranka błękit nieba prószy 

Księżyc na białej jeszcze śpi pościeli 

W której zagięcia zasłuchanych dłoni 

Za oknem brzoza pisze świata dzieje 

Na białej korze, by nic nie uronić 

Jan Sabiniarz

ADAGIO BACHA

Chodzę sam, na palcach,

słowa w myślach szepczę

Wieczór półmrok wplata

w ścian serdeczne tchnienie

Łowię wzrokiem światło,

jego cień na ścianie 

i w witrynce szklanej 

porcelany lśnienie 

W sercu ład dojrzewa, 

cisza gra na skrzypcach 

Sarabandę Haendla, 

to adagio Bacha 

Odnajduję szczęście 

w brzmieniu dawnych mistrzów 

którzy wśród ciemności 

jasno drogę znaczą 

W białym wazoniku 

cięte tulipany 

Pośród jędrnych liści 

rozchylają usta 

Zegar tyka w niszy – 

czas nieubłagany 

Sekund blask i godzin, 

bezszelestnie prószy 

Choć ustają dźwięki, 

we mnie wciąż muzyka 

Przeniknięta pięknem 

ciszą w dal się toczy 

By ją głębiej przeżyć, 

oczy swe przymykam 

Jakże jest mi trudno, 

otrząsnąć się potem – 

Jan Sabiniarz

W CIENIU NIEBIESKICH GÓR

I odtąd wiosna będzie trwała

Draśnięta krótko ostrzem zimy

Drzewa ptakami rozśpiewane

Niebieskiej góry cień w dolinie

I my pójdziemy wąską ścieżką

W dzikich ogrodów ciepłe zbocza

Gdzie radość wraz z tęsknotą mieszka

I czas jak potok z gór się toczy

Tam, wśród tymianków, traw i ostów

Zaszyć się niby kamień bosy

Wszystko się staje nagle proste

Szczęśliwych muzyk słychać głosy

Wystarczy odkryć te ostoje

Co są schowane w głębi duszy -

Obce im świata niepokoje

Tam, w wiekuistej niebios ciszy

Wiem, że istnieją te pustkowia

Nigdy nie tknięte ludzką stopą

Na które tylko Bóg spogląda

Zaszyty w błękit i obłoki

Jan Sabiniarz

W ROZWIDLENIACH CISZY

Dobrze mi w ciszy, niech już tak zostanie

Za mną swym losem pochylone drzewa

Gdy dnia każdego światło ranka wstaje

I słońce w oknie środka dnia dojrzewa

Wszystko w muzyce słowem zapisane 

Na ganku siada i przed siebie patrzy 

Dom mój otwarty - nie ma żadnej ściany 

Furtka błękitu strzeże go z miłością 

Przydrożny kamień i ukryte ptaki 

Są mi opoką, nigdy zaś w odwrocie 

Jakże mi bliskie, to, co jest dalekie 

Za siódmą rzeką i za pierwszym płotem 

Jan Sabiniarz

U DRZWI TWYCH PROGU

U drzwi twych progu kładę białą różę

Na znak, że więcej już się nie pojawię

Być może, kiedyś, we śnie drzwi otworzysz

Powróci chwila, błyśnie jak na jawie 

Luty w nas toczy jasnych dni korale

W lasach i sadach dojrzewają pąki

Rozbłyska słońce jeszcze nikłe w dali

Wracają ptaki z długich dróg rozłąki

Zamilknie cisza, nie odpowie echo

Zziębnięty komin nie wie, co się stało

I tylko błękit w górze się uśmiecha

Na strunach nocy gwiazd promyki grają

Nie westchnie ścieżka, ma to już za sobą

Bez płot i drogę sobą rozweseli

Jabłoń rozścieli ciszę kwieciem białym

Brzozy rozpuszczą w szarość włos anieli

Tak już zostanie i nic się nie zmieni

Zagaśnie okrąg lampy w Róż Dolinie

Strumyk łąkowy bieg swój toczy niemo

Nim w nurcie rzeki życia nie zaginie

Tchnienie spokoju wielkopostnej ciszy

Wśród bierwion nocy światłem brzasku siądzie 

Obudzi słowo, ten, kto je usłyszy

Skrzydłem niebieskim nad drzewami krąży

Jan Sabiniarz

🎼:https://youtu.be/DiE31GoeSYg

MIŁOŚĆ WIELKOPOSTNA

Polną kapliczką do nas przyszła

Miłość, jak grom z jasnego nieba

Zawiera szczęścia światła wszystkie

Rozgwieżdżonego nocą drzewa

Ta miłość nasza, wielkopostna 

W głębi swej cicha i skupiona 

Odbiciem Tego niechaj błyska 

Który wziął krzyż na swe ramiona 

Nie będzie obce jej cierpienie 

Ono do szczęścia jest dodane 

W drodze swej znajdzie ocalenie 

Za odsuniętym krypty głazem 

Stanie na głowie świat struchlały 

- To będzie trwało tylko chwilę 

By to, co wielkie ocalało 

Świat przestał gonić za motylem 

Nie znajdzie miejsca ocalenia 

Jeśli go w głębi nie odkryje 

Zło niewidzialne wyjdzie z cienia 

Ten to zrozumie, kto przeżyje 

Zostawi dla nas biały całun 

By wizerunek prawd na wieki 

Na wzgórku serca krzyżem stanął 

Związał ład boży i człowieczy 

Jan Sabiniarz

MIŁOŚĆ JAK CHLEB PROSTA

Nie dam ci gwiezdnych pióropuszy

Nie urwę ci nic z księżyca blaszki

Lecz dam ci całą moją duszę

Radości blask i smutku nastrój

Dam tobie miłość, jak chleb prostą

Cieniste drogi i bezdroża

Dla twojej łódki będę wiosłem

Dam w jednej barwie sto kolorów

Muzyką będzie każda chwila

Bo jest w niej przestrzeń nieskończona

To, co się kończy - coś zaczyna

Ku nam rozchyla swe ramiona

Przyjmij ode mnie ziarno ciszy

Z niej wszystko swój początek bierze

Prawdziwie żyje, kto ją słyszy

Jak w gęstwie lasu - drzew pacierze

Jan Sabiniarz

NIEDZIELNY PORANEK

Słońce się błąka na gasnącym niebie

Promieniem rzeki wśród wrzosowych polan

Listek jaszczurki w piasku już się grzebie

Ważka na lustrze wody kreśli koła

Chłód wonnej rosy w ziołach się przewija

Poranek kapie na łopianu liście

W duszy ogrodu płacze serce czyjeś

Brzoza oznajmi wnet jesieni przyjście

Na tle błękitu nieruchome drzewa

W cieniu gałęzi niespokojne ptaki

W niedzielny ranek dobrze czas się miewa

Obłoki myśli sercu dają znaki

Na niebie słońce kreśli obrót Ziemi

U dołu księżyc we śnie się przewraca

Cisza się spełnia, w oknie brzask się mieni

Wzlatuje w błękit lekkim skrzydłem ptaka

Na tle błękitu nieruchome drzewa

W cieniu gałęzi niespokojne ptaki

W niedzielny ranek dobrze czas się miewa

Obłoki myśli sercu dają znaki

Na niebie słońce kreśli obrót Ziemi

U dołu księżyc we śnie się przewraca

Cisza się spełnia, w oknie brzask się mieni

Wzlatuje w błękit lekkim skrzydłem ptaka

Jan Sabiniarz

CZERWCOWE SŁOŃCE

 
Słońce nad rzeką szuka cienia
Żeby od lata skryć się skwaru
Promienie rąk swych w krople zmienia
To mchem się chłodzi wśród drzew starych

Wydziera kartki z kalendarza
Początek lata to dopiero
Wszak dwa miesiące będzie prażyć
Trzydzieści stopni wyżej zera

Wierzy, że jakoś to przetrzyma
Pomogą słońcu dobrzy ludzie
Nie to, by zaraz przyszła zima
Lecz chłodną rosą w mgle się budzić

Lubi w słomkowym kapeluszu
Z żytem pod ręką iść przez pole
Gdzie maki z wiatrem płatki prószą
Chabrom kłaniają się kąkole

Miłuje ścieżki cieniem wite
By w wonnym domku polnej róży
Zasypiać zmierzchem, wstać ze świtem
Co dzień - dla słońca - czas podróży

Podziwiam jego pracowitość
Wszak tyle rzeczy ma na głowie
Złoci dziewanny wrzosem szyte
Krople żywicy u pni powiek

Czerwiec lipcowi drzwi otwiera
Dawniej rozchylał stodół wrota
Dla ziół i ludzi sercem szczerym
Nie chmurą płynie a obłokiem

Jan Sabiniarz

 

 

 

MODLITWA O PIĘKNO

ZWYKŁEJ CODZIENNOŚCI

Na widnokręgu znów się chmurzy

Na której to już życia stacji

Trujące zioła - w miejsce róży

W imię pozornej demokracji

Zdaje się, jakby świat zwariował

A nasze miejsce - wśród skamielin

Od gróźb, szantażu nas zachowaj

Nas, pozbawianych wciąż nadziei

Ty wiesz, ty widzisz, co się dzieje

Ty, któryś światłem jest wszechświata

Widzę cię poprzez polskie drzewa

Niezawinione lęku kraty

Podążam drogą traw i głazów

Wpatrzony w rzeki nurt pod drzewem

Gdzie anioł piękna twarz ukazał

I koił serce ciszy śpiewem

W kłujących kolcach, listkach róży

Cudowne wstają wiosny kwiaty

W ich płatkach przyszłość się nie chmurzy

I czas się dzieje, jak przed laty

Wierzę w twą moc i delikatność

Że dobroć twa nad nami czuwa

Nieustającym jesteś światłem

Kiedy ku tobie wznoszę głowę

Niechaj się słowo spełnia w czynie

Jak dźwięk się rodzi w wielkiej ciszy

Gdzie czas daremnie nie przemija

Gdy w mowie drzewa ciebie słyszy

Pragnę wśród zwykłej codzienności

- Tej, która nie wie, co to szarość

By w myślach, sercu uśmiech gościł

A słowo - spraw i rzeczy miarą

Jan Sabiniarz

LILIE BIAŁE

Ty jesteś snem, czy może życiem

Choć Ciebie nie ma, nie istniejesz

Nie wiem, czy już, gdzieś, kiedyś byłaś

A jeśli znajdę – jakie dzieje? 

W ogrodzie serca wiosny listki 

Nadziei rozwijają drzewa 

Czy to, co było, to już wszystko 

Nic więcej nie mam się spodziewać?- 

Kiedy skupiony, w nocy ciszy 

- Księżyc i gwiazdy mi posłaniem 

W popiele uczuć żar twój słyszę 

I niewidzialne twe stąpanie 

Czy deszczem w liście się wistoczysz 

Ty, któraś łąk i brzóz pragnieniem?- 

Dla ciebie płoną serca oczy 

Nie jesteś nawet już wspomnieniem 

Jeśli istniejesz, jak cię znaleźć?- 

Kiedy, i którą drogą ruszyć?- 

Dla ciebie kwitną lilie białe 

Ukryte w toni mojej duszy- 

Jan Sabiniarz

ELEGIA NA ŚMIERĆ PTAKA

PRZEJECHANEGO PRZEZ SAMOCHÓD

Już się nie nacieszy swoim młodym życiem

Rankiem przez samochód ptaszek przejechany

Jakże płaczą po nim: chabry, maki w życie

I jakże się smucą czułe lasu ściany

Jego biedne ciałko z piaskiem się wymiesza

Piórka wiatr rozwieje, słońce ślad wysuszy

Już nie będą słuchać jego śpiewu dzieci

Piosnkę wiosny po nim inny ptak zanuci

Jego małą duszę przyjmij, Boże, tkliwie

Ogrzej ją swą dłonią, by nie czuła chłodu

Żeby wszystkim w raju żyło się szczęśliwie

Nawet tym, co w sercu mają sopel lodu

Jan Sabiniarz

PTAKU ŚPIEWAJĄCY

Pozostań ptakiem, który wiosnę śpiewa
Niepomny zimy, chociaż jeszcze luty
Nie wszędzie trafisz lecz tym, proszę, przebacz
Którzy swe życie wolą przejść na skróty

Ty, co bzów pąki pieśnią swą otwierasz
Budzisz do życia sady i ogrody
Wołasz błękitem, gdy pod drzewem staję
Utrwalasz pieśni na lusterku wody

To nic, że słowa, z czasem, się rozpłyną
Młode pisklęta - w innych - do nas wrócą
To, co zaczęte, krzepnie w tej godzinie
Gdy czas otwiera drzwi żurawi kluczem

Ileż jest piękna w krzyku dzikich gęsi
W niebieskim puchu anioł ma posłanie
Nie jest bezdomny ten, kto nie ma miejsca
Gdy w jego sercu - cały świat bez granic

Pozostań, ptaku, zetrzyj łzy różane
Góry śpiewają gromko głosem dolin
Słuchają ciebie skał najtęższe ściany
Ktoś, kto nad wody cichym lustrem stoi

Jan Sabiniarz

PTAKI

W dziuplach drzew mają swoje ciche domki
W naczyniach z gliny swoje wodospady
Piórka ich cieszą niby barwne łąki
Lub cień gałązki, kiedy motyl siada
 
Kto to powiedział, że nie mają duszy
Tylko w gardziołkach zmysły rozśpiewane
Słońce i księżyc w nie swe światło prószy
A wszystkie nutki w piękno oblekane

Budzą się we mnie te poranne ptaki
Wdzięczne za spokój, miłosierne noce
Wykute w ciszy, jak w kamieniu znaki
Olśniewające pieśni swych migotem

Jan Sabiniarz

NOCAMI SŁYCHAĆ

Nocami słychać przelot dzikich gęsi

Klucze żurawi obłokami płyną

My tylko - tutaj, bo tu nasze miejsce

Lękam się, żeby o nas słuch nie zginął

Zielone wzgórza i wiekowe drzewa

Patrzą i milczą, oczom swym nie wierzą

Że wkrótce ptaki będą spadać z nieba

By na talerzu znaleźć się - nie naszym

Ledwie nadzieja z ciemnej ziemi błyśnie

Zielony kiełek wyrwą wraz z korzeniem

Obrzucą błotem czystej wody kryształ

Zduszą, zamulą jasne jej promienie

Zdepczą buciorem tych, co idą boso

Goliat i Dawid znów w nierównej walce

Zwiążą, zapętlą, zrzucą w Wisłę z mostu

Sami - chleb jedząc, zdławią nas zakalcem

W żyłach krew polska, jest najwyższej próby

Strzec dziś jej trzeba niby oka w głowie

Coraz mniej czasu, jeden krok do zguby

Kiedy umiera Bóg w nas oraz człowiek

Jan Sabiniarz

WIOSNA ZIMĄ

Nad lasem księżyc i gwiaździste niebo
Jakże wiosenna tego roku zima
W dali łabędzie bielą się u brzegów
U góry klucze dzikich gęsi płyną

Plączą się pory niespokojnym drzewom
Pola zielone wyglądają śniegów
Inaczej chwile ku wieczności biegną
Po klawiaturze cichych brzóz szeregów

W dzień świeci słońce w jasnej Róż Dolinie
Która w szarości jest ostoją piękna
Dzień po dniu cieplej i radośniej płynie
To szczęście, które latem nas urzekło

Bzów miłe pąki wnet się w nas rozchylą
Wsłuchane w błękit oraz serca bicie
Strumyk łąkowy poznał, co to - miłość
- Czas jej nie gasi, cudnie trwa w rozkwicie

Jakże obecna - nasza nieobecność
W wewnętrzną ciszę zasłuchane dłonie
W brzasku ogrodów oraz oknach zmierzchu
Grzeje nas ogień, który w sercu płonie

Jan Sabiniarz

🎼...https://youtu.be/qwEhb0OcnXo

KWIATY I MOTYLE

Wciąż nas czekają nieodkryte lądy
Źródlane wody i samotne drzewa
I błękit, w którym skrzydło ptaka błądzi

Łąki poranka, nocą - gwiazd ulewa

Nad wodą olcha w lustrze się przegląda
Lecz się nie martwi swoim siwym włosem
W niej, tak jak dawniej, wiosną słowik kląska
I dąb, u skraju, idzie za swym głosem

I bez przy płocie tęskno w dal spogląda
Ma dość tej dziwnej, zwariowanej zimy
Spragnione słońca warzywnika grządki
I jaśmin w pąkach tuli imię czyjeś

Miały być sople, ale ich nie było
Nie przyszły zimy kryształowe chwile
Rozchyla pąki w nas wiosenna miłość
Ze słów się klują kwiaty i motyle

Jan Sabiniarz

OBŁOK W RZECE

 
Czas dopala kiść jarzębiny
Która zimie swe serce oddała
W rzece obłok jak płynął, tak płynie
Kształt zewnętrzny wód cieniem ocala
 
Przez gałęzie słońce prześwieca
Listkiem ciszy zadrży powietrze
Zimorodek wzdłuż brzegów przeleci
Barwną tęczą otwiera w nas przestrzeń

Pień zmurszały mchem porośnięty
Przy nim kamień deszczem spłukany
Twa obecność tę chwilę uświęca
Chwilą szczęścia na dębu kolanach

Chłonę spokój w twej twarzy rozlany
Każda ścieżka do wiosny prowadzi
Słońce szczodrze swe ciepło rozdaje
W Róż Dolinie ogrzewa już sady

Nabrzmiewają pąki jabłoni
Zanim czas je ku słońcu otworzy
Cichym pięknem wśród dzikich ustroni
Kwiatek wiosny w twych dłoniach ułoży

W Róż Dolinie jest wszystko różane
Obłok, rzeka i mgła o poranku
Także cień twój oparty o ścianę
I okienko na ogród otwarte

Nocą księżyc rozchyla firanki
U twych źrenic chce chwilę zagościć
Chociaż mógłby tam trwać bez ustanku
Wzrokiem serca, nie - słowem cię prosząc

Jan Sabiniarz

 POPRZEZ DRZEW KORONY

Krople krwi wyciśnie czas cierniowy
Który ciasnym zamknie się okręgiem
Dreszcz przebiegnie gaje i dąbrowy
Wiosna spełni się pierwotnym pięknem

Poprzez rzeki lśniące i niebieskie wzgórza
Dąb zawoła oraz leszczyn witki
Noc nadchodzi, która dłoń zanurza
Żeby dzień przywrócił czas świetlisty

Ścieżką, która bieży poprzez pola
Gdzie czeremcha oraz krzew różany
Garniec miodu lipowego stołu
W Róż Dolinie białe chatki ściany

To, co było, jeszcze nie raz będzie
Rankiem słońca w zieleń szyb zawita
Płatkiem ciszy u okapu siądzie
Kluczem szczęścia w zamku chwil zazgrzyta

Dróżko, która wiedziesz w dal przydrożnym krzyżem
W górę rzeki pośród skał omszonych
Moc mi dajesz, piaskiem trawy liżesz
W górze - błękit, poprzez drzew korony

Jan Sabiniarz

WIOSNĄ ZAPACHNIAŁO

W powietrzu wiosną zapachniało
A przecież to tylko przedwiośnie
Oj, co się będzie w kwietniu działo
Drzewom otwieram drzwi na oścież

W szczelinie świerków słońca promień
Całują trawy mchy wilgotne
Cisza zamknięta w krople rosy
W trzcinach buszują ptaki błotne

Nad domem przelot dzikich gęsi
Martwię się o nie, że przedwcześnie
Gdy mróz powróci, ziąb rozwiesi
Zasypie śniegiem łąki leśne

Z ziemi wychodzą przebiśniegi
Zielone kiełki tulipanów
Chociaż od dawna nie ma śniegu
Gdy zima dała za wygraną

Pąki magnolii, bzów przy drodze
Spragnione, żeby wyjść z uścisku
Wśród wód rozlewisk czapla brodzi
Błękit w nich znalazł swoją przystań

Jan Sabiniarz

CISZA PRZEDWIOSENNYCH NOCY

 
Wsłuchany w ciszę przedwiosennych nocy
Już widzę kwiaty rozchylonych pąków
Coraz jaśniejsze w górze nieba stoki
Zakwili serce, jakby słowik kląskał

Za siódmą górą i za siódmą rzeką
Toczy się życie, pisze - jakie? - dzieje
Ale ja pragnę z głębi się uśmiechać
Cieszyć się słońcem, rankiem, który dnieje

Są sprawy, które chowam w swym milczeniu
W puszce Pandory kryją się zamknięte
Wiem, nie zostaje kamień na kamieniu
Gdy rzeczy tracą swą pierwotną świętość

Słowo naiwne niby małe dziecię
To ono wiedzie nas w ogrody wiosny
Przeszłość przyszłości dar cudowny niesie
Krynicznie czyste, swoim pięknem prostym

Wszystko już było, w księgach zapisane
W sercach pokoleń pragnie żyć od nowa
Rozjaśniać przestrzeń, burzyć błądzeń ściany
By źródło życia w pąkach chwil zachować

Jan Sabiniarz

TO JUŻ NIEDŁUGO

To już niedługo, wnet kaczeńce złote
Rozjaśnią łąki, niby małe słońca
Błękitne niebo, czułe bzy przy płocie
- Czekanie wiosny zda się nie mieć końca
 
Klangor żurawi, w dole mgły różowe
Świat ukwiecony niby gałąź sadu
Miłuję ciszę, która wznosi głowę
Dłonią poranka w serce pieśń swą kładzie

W pięknie Natury wieczne są ostoje
W rytmy pór roku zapisane
Miłuję obłok, co nad wodą stoi
I cień ukryty w tęskne lasu ściany

Czas, który płynie, niech nas rozpromienia
Dar najpiękniejszy spełnia się powoli
Natura scala, to co nas rozmienia
W ciemnym tunelu światłem swym nas woła

Wsłuchaj się także w koncert Beethovena
Od jego piękna lód na rzece taje
- Tyle w nim mocy, tyle pokrzepienia
Radości, która wiosną w nas się staje

Jan Sabiniarz

TO JUŻ MARZEC

To już marzec, pachnie powietrze
Coraz bliżej, miła, do wiosny
Ku błękitom otwiera w nas przestrzeń
Słów przyloty nam radość przyniosły

Choć zimowo śpią cienie nad rzeką
W zeschłych liściach się jawią przylaszczki
Słońce do nas się cieplej uśmiecha
Czas szczęśliwy, jak dawniej, nam nastał

Idźmy ścieżką - ku sobie nas wiedzie
Pejzaż ciszy nad łąką się snuje
Zeszłoroczny liść w sercu szeleści
Nowym pąkiem dłoń szczęścia całuje

Dąb sędziwy o chwilę nas prosi
By z miłością pod nim przystanąć
W swych ramionach pragnie nas gościć
Z ciemnej nocy prowadzić nas w ranek

Kochasz ziemię, każdy jej dotyk
Błękit nieba i zieleń nadziei
Noc pamięta, dzień także wie o tym
Że na drobne nas czas nie rozmieni

Jan Sabiniarz

LISTKAMI WIOSNY

Listkami wiosny obluszczona cisza

Po której myśli idą swoją drogą

Słuchaj, jak tkliwie dzwoni serca kryształ

W ten cudny ranek - dotyk ręki Boga

Sypią się kwiaty, błękit w górze świeci

Zielenią lata przemijają drzewa

Wśród których echo letnich snów się niesie

Wsłuchaj się w echo i dniom, proszę, przebacz

Cisza samotna czeka na peronie

Choć wie, że pociąg dawno już odjechał

Pląsa muzyka, we mgle serca tonie

Której dźwięk każdy wciąż nadzieję krzesze

Jan Sabiniarz

GAŁĄZKA JABŁONI

Zajrzysz do okna gałązką jabłoni

Zroszoną słońcem i poranka cudem

Powiewem wiatru rozpalona w dłoni

Rozświetlasz serca dnie i noce długie

Mrok cię nie zerwie. Chcę byś mi jaśniała

Na przekor wichrom, które niecą burze

Pozostań w oknie! Żebyś ty wiedziała

Jak czas bez ciebie w wieczność mi się dłuży

Za oknem marzec. Wciąż się zima sroży

Marzą się kwiatki białe i różowe

Pukają w szyby, choć ich jeszcze nie ma

By razem z sercem wiosny pieśń zaśpiewać

Jakżeś ty piękna, w błękit zaszeptana

Który w nas płonie, ponad lasem świeci

W polu żurawie brodzą dziś od rana

Żeby wieczorem wyżej nieba wzlecieć

Jan Sabiniarz

WIOSNA W DOLINIE RÓŻ

Znowu śpiew ptaków w Róż Dolinie
Wtulonych w ciszę starych drzew
Strumyk - jak płynął, tak wciąż płynie
Światłem poranka aż po zmierzch

Nocą, gdy perły gwiazd zapłoną
W trawach ucichnie wiatru szept
Znieruchomieją drzew korony
Które nie wiedzą, co to kres

Ranek obudzi brzask perłowy
Spłynie na czułych dłoni mchy
I my pójdziemy w głąb parowu
Za nami szarość, lęku mgły

Wraz z nami piękno, gór milczenie
Rozbłyski siklaw pośród skał
Ścieżką biegnącą wśród korzeni
Pójdziemy tak, jak pan Bóg dał

Niepomni bólu oddalenia
Radość rozpiera zieleń traw
Pod dębem słów siądziemy w cieniu
Zaklęci w siebie - twarzą w twarz

Za siódmą górą zło się dzieje
Lecz - my będziemy ponad to
Wyzbyty ducha świat topnieje
Na podobieństwo zeschłych łąk

Tu - nasza studnia ocalenia
Strzecha i czułej lipy cień
Czas się na drobne nie rozmienia
I spokój - pełen ciszy brzmień

Miodu i mleka nie zabraknie
Zaprzyjaźnionych z nami pszczół
Wonnego tak, że Bóg go łaknie
Dębowy nasz pod lipą stół

Będziemy sączyć po kropelce
Szkarłatne wino z bzu czarnego
Zaszyci w chwil zwyczajnych szczęście
- Niechaj je brzóz anioły strzegą

Możemy także was ugościć
Lecz się nie bójcie trudnych dróg
To one wiodą w to, co proste
Jeśli przekroczyć lęku próg

Jan Sabiniarz

W OGRODACH WIOSNA

W ogrodach wiosna już rozchyla listki ciszy
Dla Ziemi jeszcze jeden czas opamiętania
Coraz liczniejsze wstają ludzi głosy
Gdy milczy dobro - maskę zło odsłania

Wie o tym dąb sędziwy i oliwne drzewa
Ich twarze wciąż pokryte potem krwawym
Obudź się serce głosem ptasich śpiewów
Promieniem gwiazdy spójrz i polnej trawy

Gdziekolwiek spojrzeć, wszędzie rąk tych ślady
Które z miłością świat ten budowały
Niechaj jutrzenką wstaje obłok blady
I czas rozwija to, co godne jest i trwałe

Niedoczytane gasną kartki zapomnienia
Gdy ojciec z synem nie tą samą mową włada
Zmieniają rzeki bieg wśród gór niezrozumienia
Bolesna ciemność cień na duszy kładzie

Niech każdy wieczór będzie jak wieczerza
Ostatnia, zanim krzyż jej drogę znaczy
Pękniętą skałą ludziom Bóg się zwierza
By z zagubienia człowiek w dom zawracał

 Jan Sabiniarz

* * *

Wnet wstaną łąki umajone

I pola z klęczek się podniosą

Ku niebu wzbije się skowronek

A w lasach słodkie ptaków głosy

Koniki polne w trawie grają

Wśród ziół ukryty owad brzęczy

Nad lustrem stawu słońce staje

A w każdej kropli obraz tęczy

Pójdziemy ścieżką ku kapliczce

Tam jeszcze będzie można stanąć

Ogarnąć, wniknąć w to, co bliskie

Rozewrzeć jasne nieba ściany

By w oczach pełnych kropli wzruszeń

Przytulić wzrokiem ziemię całą

Spójrz, jabłoń pierwsze płatki prószy

Krzepi Natury doskonałość

- W niej ocalały reszki raju

Człowiek nie zdążył jej zmarnować

Widzę ją jeszcze, kiedy wstaję

By piękno jej utrwalać w słowach

Słowem tym wracam do początku

Wszak ono na początku było

Wierzę, że może odrzeć z klątwy

Je tylko wiara oraz miłość

Żeby błękitem wzdłuż strumyka

Stąpać, kaczeńcem się zanurzyć

Obłokiem chwili w dal przemykać

By - znowu cisza - jak po burzy

Jan Sabiniarz

GAŁĄZKO WIOSNY

Ty jesteś ciszy nieodkrytym drzewem
Swym własnym światem, nigdy zaś - w szeregu
Gwiaździstą nocą nieskończoność krzewisz
Jak rzeka, która występuje z brzegów

Roznosisz myśli w góry i doliny
Wzbijasz ku górze tęsknym śpiewem ptaka
Kroplą żywicy w korze nie przemijasz
Białym obłokiem nieba czyniąc znaki

Są takie serca, niby głaz przy drodze
Zielone mchami i wyryte słowem
Leśne jeziora w czerwonościach zorzy
Lilie natchnione niewidzialnym Bogiem

Przydrożnym głazem pozostają w miejscu
Zmierzchy i świty wiernie przy nich stoją
Same - samotne, innym życzą szczęścia
Chociaż ich serce w róży kwiat się kroi

Wczoraj, nad rzeką - przelot zimorodka
Nagle zaiskrzył niby okruch tęczy
Zdał się radosny - może ciebie spotkał
Trzcina trącona jeszcze po nim dźwięczy               

Jan Sabiniarz

GITARO MA

Tak lubię twoje ciemne tony

I twoich brązów cudne lśnienie

Twoje sekrety, po kryjomu

W miłości świata zakorzeniam

Tyle czułości w twoich brzmieniach

Dźwięk każdy skrzydłem jest anioła

Jakże miłuję strun promienie -

Każda z nich ku mnie pięknem woła

A kiedy przyjdzie, nie przepadnie

Nie zginie niby krąg na wodzie -

Nieskazitelną Perłą na dnie

Rzeki, co wiedzie w szczęścia progi

W dłoniach raduje się, zapłacze

Choć zadrapania ma i blizny

Wie, co naprawdę w życiu znaczy

Nie utknie statkiem na mieliźnie

Gitara - serca przedłużeniem

Pieśnią zakwitłą w Róż Dolinie

Spełniona, wierna jest jak domek

Na jawie i o snów godzinie

Jan Sabiniarz

DO GAŁĄZKI JABŁONI


Jakże miłuję spokój twojej twarzy
Której nie widzę, bo jej nie znam wcale
Iskierki szczęścia w twych kącikach drzemią
W których, co wieczór, aniołowie grają

Wkrótce wiosennym kwieciem cię okryje
Ten ogród, który w duszy twej pięknieje
Pragnie wyśpiewać sobą imię czyjeś
Którym po czubki cichych drzew goreje

Ty wiesz, co znaczą w trawie krople rosy
Kto je upuścił i dlaczego świecą
Dróżkami słowa idę za twym głosem
Nade mną obłok, myśli ptak przeleci

Krużganku boski - ciszą rozchylony
Strumyku leśny, co się perlisz w cieniu
Z każdego miejsca blisko jest do domu
Na każdym wzgórku wznosi się w marzeniach

Gałązka wiosny nie zna samotności
Jedna do drugiej drzewem się uśmiecha
Są z pnia jednego - żeby było prościej
Przez to w nich nie ma ani krztyny grzechu

Jan Sabiniarz

  

WIOSENNE DRZEWA

Patrzę z zachwytem na wiosenne drzewa
Na kwiaty jabłoni i pni doskonałość
Słucham słowika, co w snach się podziewa
I śpiewa pieśni miłości dojrzałej

W pobliskim stawie odzywają się żaby
Rechotem słodkim jak lukier piernika
Wiatr opowiada te same banały
Aż dziw, że kolejny raz mogę je słuchać

Krzew róży, jak niegdyś, rani boleśnie
Znikł kwiat zeszłoroczny, w liść zeschły się zawinął
Z magnolii wygląda pąk – jeszcze za wcześnie
I ścieżka przed siebie chodzić zaczyna

Pod stopą zaskrzypi radośnie dni piasek
Zielona jaszczurka, co listek udaje
Na muszkę, bez ruchu, czyha i patrzy
Jak z miedzi wykuta, rzeźbą się staje

Lecz siebie samego rozpoznać nie mogę
Niezmienne jest tylko to nagłe ukłucie
Gdy czas swój w ogrodzie zostawiam, przed progiem
Gdzie serce jak pisklę w klatce się tłucze

Jan Sabiniarz

W KWIATUSZKACH WIOSNY

Każdy dzień wiosny nową jest nadzieją

Ciepłym błękitem ponad wodą staje

W cienistych drzewach ptakiem pieśń zaśpiewa

Żeby obudzić w nas kwitnące gaje

Nie martw się tymi, którzy dziś odeszli

Każda pieśń idzie swoją własną drogą

Łąka zielona po nich trawą westchnie

Nikt nie wie dokąd ich poniosą nogi

Promienie słońca rozchylają pąki

Ze snu zbudzona ziemia śle ukłony

Od marca płyną klucze dzikich gęsi

Myśl trąca słowo, kroplą rosy dzwoni

Są już za nami różne życia ścieżki

Pobrzmiewające jeszcze echem złudy

Czas wciąż dopala ich niknącą przestrzeń

Olśnienia odkryć oraz błądzeń trudy 

Jabłoń nad głową rozpościera kwiaty

A każdy z nich jest niby małe słońce

W sadzie tak samo jest - tak jak przed laty

W kwiatuszkach wiosny przyszły owoc pląsa

Jan Sabiniarz

PIĘKNIEJĄ SADY

Pięknieją sady, kiedy kwitną drzewa

Wiśnie i śliwy, grusze i jabłonie
Kasztan rozpala kwiatów swych kandelabr
Z każdej łodyżki szczęście wiosny wionie

Iść, gdzieś, przed siebie, w cichość traw się zaszyć
Wznieść się w błękity, to strumykiem płynąć
Topnieje serce, żadna myśl nie straszy
Jakżeś ty piękna, cudnych chwil godzino!-

Na lustrze wody ważka cicho stąpa
Lekko, jak Chrystus, który szedł po wodzie
W krainie łozy nocą słowik kląska
Dąb się zieleni, pełen listków młodych

Tak lubię patrzeć w oczy twe szczęśliwe
Gdzie mieszka anioł w cichym domku myśli
Tak tylko może uszczęśliwiać miłość
Gdy nieobecna, w sercu niech się przyśni

Ślę tobie kwiaty, białe i różowe
Szkatuły płatków pręgowane w cętki
Tak lubię, kiedy świt podnosi głowę
Zło nie istnieje, nic nie wstrząsa pięknem

Jan Sabiniarz

W OGRODACH WIOSNY

W ogrodach wiosny wielobarwne pawie

I dzikie gęsi - szare, przy nich bose

Jabłoń kwitnąca snuje sny na jawie

Które nie mogły się dopełnić nocą

W gałęziach brzasku gasną cienie dolin

Radości życia ludziom nie ubyło

Oczarowani nad wodami stoją

Jak kwiaty z pąków krzeszą z serc swych miłość

Listek gałązce szepcze coś do ucha

Słodkie zaklęcia, czułych słów wyznania

Rozdarty konar w zamyślenia słucha

Nad którym błękit wzbija się bez granic

Gałąź kwitnąca ciemną moc oddala

Znowu się staje to, co zawsze było

Wiosna nas z kleszczy mroku chce wyzwalać

Która się z pąków ludzkich serc rozwija

Słowo w milczeniu ocalenia szuka

Które jak nigdy dotąd, potaniało

Ciemność gęstnieje niby skrzydło kruka

Obłoki myśli strąca wiatr że skały

Pochyl się, ciszo, pieśnią ku naturze

Rozpal płomienie nad żeliwną płytą

W okienko szczęścia wieczór się zanurza

Noc go kołysać będzie aż do świtu

Jan Sabiniarz

W PROMIENIACH WIOSNY

Bezlistne drzewa, błoto po kolana

Już nie nadejdą, już są poza nami

Nocami świeci srebrna gwiazd ulewa

I za dnia słońce wschodzi nad polami

Furtka ogrodu nie zazgrzyta chłodem

Patrzy przed siebie w dal szczęśliwym wzrokiem

W drzewach wstają kwiaty i pisklęta młode

Serce ulatuje wyżej niż obłoki 

W twoich oczach kwitną łąki i stokrotki 

I perełki rosy niby łzy rozsiane 

Świerk, który stał dotąd cichy i samotny 

Tuli się z miłością do brzóz białych ściany 

Brzask nadpływa łódką, wiosłem mgły rozgarnia 

Na niebieskiej tafli kępka trzciny stąpa 

Słońce coraz wyżej świeci jak latarnia 

Noc zasypia cicho w modrych drzew koronkach 

W gnieździe, na stodole zaklekocze bocian 

Marzą mu się żaby oraz polne myszy 

Skrzydła swe podrywa, by wysokim lotem 

Płynąć ku błękitom, wielbiąc bezmiar ciszy 

Każda ścieżka w polu, każda leśna dróżka 

Pragnie iść przed siebie, gdzie ją wzrok poniesie 

Pośród brzóz przemyka jej świetlista postać 

Nad nią polna grusza iskry brzasku krzesze 

Kwiat magnolii szepcze, że nic się nie stało 

Kiedy czas przeminie, będzie tak jak dawniej 

Spójrz, na tle sitowia łabędź świeci biało 

Ciepły wietrzyk bawi, kręci się na stawie 

Jan Sabiniarz

GDZIEKOLWIEK SPOJRZEĆ

Gdziekolwiek spojrzeć - ukwiecone ścieżki
Jabłoń kwitnąca wznosi wzrok ku niebu
U dołu - strumyk, jego toń niebieska
W której baranek biały się zagrzebał

Idźmy przed siebie, nie ma innej drogi
Bierzmy z ufnością to, co jest nam dane
Przed nami góry, w których dolin progi
Łąki kwitnące i skaliste ściany

O nic się nie martw, jeśli to być musi
Pięknie się dzieje to, co jest: pomiędzy
Z niebios ku ziemi słońce złoto prószy
Ale nie takie, które jest z pieniędzy

Bóg nie pozwoli, żeby człowiek zniszczył
To sanktuarium, co z miłością stworzył
Gdzie słowik szary jest muzyki mistrzem
Gdy się pochylić - wszędzie zamysł boży

Przejdą, przeminą chwile utrapienia
Cisza nastanie po najsroższej burzy
I dąb nad rzeką spocznie w własnym cieniu
To nic, że czasem błękit się zachmurzy

Zapatrz się w pejzaż, niechaj kroków szelest
W dom cię prowadzi, w którym szczęście mieszka
Gdzie w noc gwiaździstą cisza sny swe ściele
Światło księżyca na miłości rzęsach

Uspokój serce, przytul do poduszki
Niech dłoń anioła spocznie na twej twarzy
Zaprawdę - nie ma, nie ma takiej pustki
W której nic nie ma i niczym nie darzy

Jan Sabiniarz

WIOSNĄ, W DOLINIE RÓŻ

 
Na polanie kwiat bieleje polnej gruszy
Przyjdzie zając, dzik z zarośli przykuśtyka
Drzewko szczęścia w trawę kwiatki wiosny prószy
Pełne światła - kiedy dzień - lub sierp księżyca

Tak natchniona, tak serdeczna jest i czysta
Jakby z nieba sfrunął anioł jasnowłosy
U jej stóp się świeci wody cudny kryształ
Z głębi lasu dobiegają ptaków głosy

Za wzgórzami trawą ściele się dolina
Mostek z drewna, przy nim pachnie krzew różany
Mały domek w błękit skrzydła swe rozwinął
W ogród wiosny promienieją jego ściany

Wartki strumyk gwiazdom zwierza się i słońcu
Polną gruszę, gdy tam płynął, zapamiętał
Za wzgórzami cicho szemrząc bieg swój kończy
Chce pozostać tu, gdzie świat - ostoją piękna

Polnej gruszy, każdą wiosną, kwiat go woła
W jego płatkach drzemie tyle pięknych wspomnień
W górze bielik toczy w błękit tęskne koła
Lśni w obręczach ciszy słońca złoty promień

 

Jan Sabiniarz

BOCIAN

Ty, któryś tęsknot naszych jest posłańcem
O białych skrzydłach i czerwonym dziobie
Prawdziwie polski, kiedyś jest na łące
Wśród pól - dla oczu, duszy - ku ozdobie


Bez ciebie nie ma rodzinnego domu
Dopełniasz błękit wdzięcznym swym klekotem
Choć rosną wichry, burze po kryjomu
Chronisz od złego, jak od drogi płotem


Te ciemne plamy, które światło strzępią
To nasze dzieje, których los nie skąpi
Przy tobie łatwiej znieść nam czasów piekło
Radować słońcem, kiedy deszcz nie siąpi


Póki w pejzażu trwa choć jedno gniazdo
Gdy wiosna cudem chwil otwiera wrota
Szczęśliwe oczy, które zajdą łzami
Żeby podążać w ślad za twoim lotem


Jan Sabiniarz

NIE JESTEŚMY WYGNANI Z RAJU

To nieprawda, że nie ma już raju

Nie jesteśmy z niego wygnani

Choć jesteśmy dziećmi Adama

Lecz, najbardziej Twoimi, Panie

Tyś nam wskazał, jak świat ten urządzać

Żeby rajem był, a nie piekłem

Każde drzewo jest żywą księgą

Ziarnko chwili zawiera wieczność

Żeby być, pochylić się trzeba

By z ciemności wyłuskać promienie

I wraz z nimi cień swój kolebać

Ruszać w drogę za swoim marzeniem

Słońce wiosną w konwalie się wtula

Sieją pyłek witki leszczyny

Wiatr oddaje ostatnią koszulę

Żeby miłość, jak szalem, owinąć

Nie jesteśmy wygnani z raju

On znajduje się obok, tak blisko

Jeśli tylko zło go nie splami

Raj jest w nas i w nas swoją ma przyszłość

Jan Sabiniarz

W WIOSENNY PORANEK

 

Ziemia niebu śle w błękit obłoki

Wśród gałęzi rozwija się liść

Ze mną trawy i drzewa wysokie

Śnieżnobiała lśni w słońcu bzu kiść

Mieć przed sobą horyzont bez końca

Tam, gdzie słońce zapada wśród pól

Piaskom łzy pozostawić piekące

Głaz przydrożny nakryty jak stół

Na nim obrus z muślinu mgieł szyty

I pajęczyn koronki dokoła

Pejzaż serca tchnie ciszą spowity

W którym ptak w błękity zawoła

Nie chcieć żadnej na świecie rzeczy

Chociaż znać z nich każdą z imienia

Balsamicznym spokojem myśl leczyć

By na drobne się nie rozmieniać

Wiosna bucha na krótko, przez mgnienie

Jak najwięcej chwil piękna uchwycić

Wpleść się w łąkę modrym drzew cieniem

Jak jaskółka radować się życiem

Jan Sabiniarz

BZÓW KWITNIENIE

Jakże miłuję bzów kwitnienie

- To najpiękniejsza wiosny pora

Rzepaki w błękit ślą promienie

Ujęte w złotolite pola

U stóp się cieszy boska trawą

Zieleń jej teraz taka czysta

Okryty liśćmi do połowy

Dąb wznosi głowę swą świetlistą

Nie ma na ziemi takiej rzeczy

Która by smutek przynieść mogła

Wiosna ma życie w swojej pieczy

Którego zima nie ukradła

Usiądźmy razem na ławeczce

W dał poszybujmy marzeń wzrokiem

Z nami konwalie pełne szczęścia

I pełen lśnienia staw głęboki

Ogród rozkwita ptaków śpiewem

Wilgi wołają nas i kosy

W puchu obłoków się zagrzebał

Drozd,

Co o kroplę wina prosi

Jan Sabiniarz

OGRÓD WARZYWNY

Czerwcowe słońce coraz wyżej
Nad borem się pochyla
Powietrze skwarne, jak ze spiżu
Deszczem swój czas umila

Przy domu - ogród, cały w pąsach
Rozbuchał się tej wiosny
W takt wiatru polny konik pląsa
Dotknął go szał miłosny

Czosnek zakochał się w cebuli
Ogórek w krągłej dyni
Nać marchwi się do groszku tuli
Kapustą się przymila

Warzywne szczęście raz do roku
Zdaje się władać światem
Szczypiorek marzy ze łzą w oku
Wpatrzony w liść sałaty

I ja na grządki zerkam czule
Miłosnych wyznań słucham
Koper ostatnią zdjął koszulę
By z ćwikłą czas rozbuchać

Na palcach przyjdę i odchodzę
Wszak nie chcę im przeszkadzać
Ścieżka w rumianku szuka rady
W piasek cień drzew się kładzie

Jan Sabiniarz

 U PROGU LATA

Już wkrótce lipiec i zakwitną drzewa
Które okryją się lipowym kwieciem
Dojrzałym kłosem szemrzą łany chleba
Wśród polnych ścieżek zapach ziół się niesie

Jakże miłuję pól złociste łany
U skraju lasu zwiewnych brzóz anioły
Każdego ranka piękno w nas się staje
Bocian klekotem swym do domu woła

Czerwiec przemija, kłuje pierwszy smutek -
W każdym początku cicho coś się kończy
Śródpolne stawy ranków mgłą zasnute
I czyjeś oczy ciągle pełne słońca

W ziemi się spełnia niebem Boże Ciało -
Jakże raduje świętość każdej rzeczy
Skowronek śpiewał, że to tak być miało -
Który miał cały błękit w swojej pieczy

Wśród leśnych polan złocą się dziewanny
W polu przebrzmiały łubin i rzepaki
Noc Świętojańska - snów na wodzie wianki
I my radośni sobą - jak dwa ptaki

Jan Sabiniarz

LEŚNE JEZIORKO

Cisza wewnętrzna, jak łąka czerwcowa

Pachnąca wiewem wielobarwnych kwiatów

Tam leśne jeziorko, gdzie słońce się chowa

Gwiazdy kumkają nocą w tataraku

W zaroślach ukryte czółno zmurszałe

Którym księżyc wypływa na srebrne swe łowy

Tam sosny i brzozy - i cienie ich białe

I wilga zanuci, nim zaśnie wśród łozy

Rozkwita dziewanna, nad ścieżką się złoci

Wnet powój wieczoru ją mgłami owinie

W puch trawy wtulone posnęły stokrotki

I strumyk u skraju jak płynął, tak płynie

To leśne jeziorko wciąż we mnie się świeci

Lśni w głębię zaszyte. W dzień kryją je fale

Czas serca korzeniem ku niebu brzeg plecie

Zachodzę tam często, by w snach je utrwalić

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

 

 

 
LEŚNE JEZIORKO

 
Lśnienie krystaliczne wśród kudłatych brzegów
Brzoza chce rozwikłać to, co jej zadane
Woli trwać samotnie, nigdy zaś w szeregu
Krzepią ją, wspierają ciemne boru ściany

Brzoza jest posłańcem leśnych snów ku niebu
Na jej białych kartkach liściem zapisanym
U jej stóp omszonych słońce blask przelewa
Jakże nim się cieszą ciemne boru ściany

Nocą przyjdzie księżyc, bladą twarz odsłoni
Jakże inne przy nim słońce złoto-krwiste
W zeszłorocznych wrzosach jeszcze życie dzwoni
Wietrzyk na zwierciadle odnajduje przystań

Ledwie wiać przestaje, a już cichnie woda
Chylą się ku sobie trzciny i sitowie
Czystość nieskalana - biała lilia wodna
Z głębi się wynurza, lśni u nieba powiek

Jan Sabiniarz

 

WIOSENNE DROGI

Niech cię prowadzą wiosny ścieżki
Ku kwiatom słońcem rozchylonym
Gdzie zieleń łąk i bór niebieski
Nad którym nocą gwiazdy płoną

Zostanie po nas list w butelce
I tęskny stopy ślad na piasku
I nieodkrytych lądów przestrzeń
I zmierzchu oczy pełne blasku

Wieczność się dzieje w każdej chwili
Zostaje po niej czas znikomy
Jej dotyk skrzydłem jest motylim
Jabłonią strojną w kwiat różowy

Tam, gdzie się ścieżka łukiem wije
Między dębami dzikie zioła
Jakże inaczej czas przemija
I głos nie milknie, który woła

Czy słyszysz, jak śpiewają drozdy
Gdzie zmierzchy toną w blasku jezior
Gdzie szept i bicie serca dotrze
I cisza zatrzymana w biegu

Na zwitku brzozy listy pisze
Kręgiem rozchodzi się na wodzie
I nieobecną dłoń kołysze
Która unosi wzrok ku Bogu

Jan Sabiniarz

BOŻE CIAŁO

Łzy, to - ostatnie lądy sprawiedliwych

W zranione serca wnoszą pokój
Nie złamią nas daremne zrywy
Jakkolwiek się potoczą losy

Niech w nas się spełnia Boże Ciało
Choć - udręczone, cierniem wite
Wśród zgiełku czasów lśni chorałem
Opoką w nas i skałą litą

Tak wiele błądzeń jest za nami
I tyle samo wciąż przed nami?
Każdego dnia sobą się staję
Lub w księdze czasu - białą plamą

Niechaj w nas „łąki umajone”
Spełnione dni, świetliste noce
Światłem, co bije z każdej strony
Blaskiem księżyca, gwiazd migotem

Aniołki dziewcząt sypią kwiatki
- To nimi Bóg ukwieca drogi
I, my, co serca mamy w kratki
Przez nie święcimy łączność z Bogiem

Jan Sabiniarz

POLSKIE ZIOŁA

Jakże mi bliskie polskie zioła

Osty, pokrzywy i łopiany

To nimi miłość zda się wołać

Oplata nimi serca szaniec

Miłuję włoskie, skalne ścieżki

Bliższe mi nasze, w piasku wite

Obłok zaszyty w staw niebieski

W szuwarach dzikie kaczki skryte 

U dróg rozstajów „Boża męka” 

Gdzie w niszy Chrystus frasobliwy 

W pejzażu krzyż - prostota piękna 

I rzędy sztyg, gdy przyjdą żniwa 

W polu, gdy już nie zabrzmią kosy 

W ich miejsce - dziś zadźwięczą świerszcze 

Sójka, co drze się wniebogłosy 

I w gaj zaszyte ptaki mniejsze 

Ziemio skowronków i aniołów 

Lat tyle miłość ci wyznaję 

Gdy się oddalę, ty mnie wołasz 

Wśród zgiełku świata cię poznaję 

Jan Sabiniarz

WIECZÓR CZERWCOWY 

Różowe kępy macierzanki

I złote łany rozchodnika

I ptasie trele nad polanką

I kos, co w trawie jak cień znika

Wciąż chcę od nowa się odnaleźć

W tym pięknie, które aż przytłacza

Słodko jak ptak w sercu zakwili

Ale nie smutkiem drogę znaczy

W tęskne unosi mnie rewiry

Promieniujące barwną ciszą

Zachód brzóz głowy jasne chyli

Gdzie paproć wikła się ze wrzosem

Jeszcze nie kwitnie miodna lipa

Dojrzewa agrest i porzeczki

Jabłoń rumieńcem chwil zachwyca

Leśnych dzwoneczków kwiat niebieski

W powietrzu krążąc huczą bąki

Wnet między nimi nietoperze

- Duchy dzieciństwa ciemne grzeszki

Każdy z nich smaczny kęs wybierze

Gdzieś, z głębi serca woła echo

Lecz, rzeki kijem nie zawrócę

I tak jak dawniej się uśmiecham

Gdy świerszcz swą dzwonną pieśń zanuci

Jan Sabiniarz

WŚRÓD KĄKOLI ŻYTA

Tęsknię do ptaków
lilii Chrystusowych
Jakże jest mi obcy
dzisiaj przemysł wiary
- Ten, który wciąż dzieli
świat na dwie połowy
nie uznając przy tym
cichej - boskiej miary.

Przecież jedna jabłoń
lśni w ogrodzie świata
kiedy przyjdzie wiosna
i odemknie wrota.
To z jednego gniazda
wzlata duch skrzydlaty
żeby ludziom w Bogu
umiał naraz sprostać.

To z wieczności łona
kwili Jedno Dziecię
wbite w drewno krzyża -
wierne swej godzinie.
Niechaj po wsze czasy
o Nim pieśń się niesie
wśród kąkoli żyta
i tabliczek z gliny.

- Jan Sabiniarz

🎼://youtu.be/9uIk_91GQYI

ŻYTO

Dojrzewa w słońcu złotym kłosem

Falując na pagórku nieba

Waży w Swym ziarnie losy świata

Nadzieją pachnie chleba

Przez skwar wędruję polną ścieżka

Wraz ze mną chabry i kąkole

Maki czerwienią przy mnie świecą

Przybrane w bujnych traw kolory

Kładę w swej dłoni kłos wąsaty

Podziwiam jego proste piękno

Jego symetrię i porządek

Ziarno harmonii skuwką spięte

Zając w nim znajdzie swe schronienie

Skowronek wdzięczny pieśń zanuci

Motyl odpocznie w jego cieniu

I mnie dzieciństwa czar przywróci

To jest zaiste boże pole

Kosami świerszczy padnie zżęte

Choć koniec swój znajdzie w stodole

W mym sercu szemrze łanem świętym

Jan Sabiniarz

  

PEJZAŻ NIEUTRACONY

  

Łany zbóż miłuję, ciche polne dróżki

Chabry i kąkole, krwiste maki w życie

Ulęgałki w trawie u stóp polnej gruszy

Drzewa senne zmierzchem i promienne świtem

Stoję na pagórku, sam, pośrodku świata

W dole płynie rzeka, gaj zaczarowany

Obok ugór dziki z łąką się przeplata

Ciepły podmuch lata, w dali lasu ściany

Z nieba spłynął anioł, ukląkł przy kapliczce

Zajaśniały pięknem śnieżnobiałe szaty

Nic nie mąci ciszy, tylko rzeka z pluskiem

- Wszystko jest tak samo tutaj, jak przed laty

Gdy jaworem przyjdziesz, zerwę ci poziomki -

Pocałunkiem czerwca pełne są słodyczy

Bocian spaceruje po zielonej łące

Powracają słowa, które sercem słyszę

Kiedy noc się ściemni, w sen zapadnie pejzaż

Gwiazdy wzejdą w trawie, tęskno ptak zakrzyczy

Tutaj nawet ciemność zdaje się uśmiechać

Księżyc jasną nocą chmur baranki liczy

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 
MODLITWA DZIĘKCZYNNA

 
Dziękuję ci, Boże, za słońce
Za rzekę, jezioro i wiatr
Za trawę i siano na łące
Za deszczu na rzęsach ślad

Dziękuję tobie za chmury
Za błękit przejrzysty jak szkło
Za drogę ciągle nierówną
Za dziury w moście, że są

Dziękuję tobie za wszystko
Za każdy przeżyty dzień
Za noc i samotność księżyca
Za radość i za jej cień

Dziękuję za wszystko, raz jeszcze
Stwórcy w dalekim niebie
Za miłość wielką jak życie
Za to, że stworzył - siebie

Jan Sabiniarz

 

 

TY, KTÓRYŚ ROZLAŁ

W POLU MAKÓW MORZE 

 

Ty, któryś rozlał w polu maków morze

Ozdobił ścieżki chabrem i kąkolem

Ty, któryś mrówkę i chrabąszcza stworzył

I nadał ptakom wszystkich tęcz kolory

Usiądź i spocznij przy mnie, pod łopianem

Zobacz, jak pięknie czerwiec w nas przemija

Jak się zanoszą śpiewem lasu ściany

Gdzie nawet piasek własnym życiem żyje

Sosny i brzozy słońcem prześwietlone

I zakręt drogi, tam gdzie wierzba dzika

Wciąż jeszcze cisza chwil oddechem płonie

Odżywa pamięć, kiedy wzrok przymyka

Gdzie obłok światła w rzece się przegląda

Tam każdy dotyk szczęściem się uśmiecha

To nic, że słowik dziś tam już nie kląska

I łąka zżęta wonnym sianem czeka

Cisza balsamem lasu leczy rany

Promień twych oczu patrzy w głąb ukojnie

Wszystko tu drogie, bliskie i kochane

Przytul swą głowę do mych rąk spokojnie

Proszę, nic nie mów, słowo - niepotrzebne

Czy pieśń tę słyszysz, którą serce śpiewa

Jak dusza Bogu pragnie być pokrewna

By z ziarnka nocy wstało brzasku drzewo 

Jan Sabiniarz

 IDĘ KU TOBIE 

Idę ku tobie głosem śpiewnych dolin

Na naszej drodze - wiosny i jesienie

Dobrze nam z sobą przy niebieskim stole

Spowitym lipy czarnoleskiej cieniem

Lipa ta rośnie z niepamiętnych czasów

Na pnia jej korze Amor rzeźbi strzałki

Od których nocą nawet jest tak jasno

Pierwsze uczucia jeszcze w nich nie zgasły

Wnet kwiat osypie świętej lipy drzewo

Wiatr rozszeleści strofy późnej wiosny

Głosami ptaków blisko stąd do nieba

W ogródku marchew i szczypiorek rośnie

Choć bzy przy płocie kwieciem już przebrzmiały

Krzew polnej róży przejął od nich piękno

W trawie poziomki - manną pospadały

Ranek lipcowy nimi się uśmiechnął

Dzień każdy inny, wzrasta z innej nocy

Gdy spojrzy w okno - snów już nie pamięta

Wybiega myślą - gdzie cel dnia majaczy

Chleb na śniadanie i herbata z mięty

Ogarnia wzrokiem dom i ogród cały

Zroszone trawy i wysokie drzewa

Dwa, wśród gałęzi, ptaki się spotkały

Wzajemnie darzą się miłości śpiewem

Jan Sabiniarz

W BLASKU LIPCOWEGO ŚWITU

Jak dobrze być wędrowcem światła

Bujnych ogrodów serca

Rozpalać płomień, co nie gaśnie

W zwyczajnym szukać piękna

Lipcowym rankiem wschodzi słońce

W ogrodach szczęściem brzasku

Który się zdaje nie mieć końca

Cudowny ciszy nastrój

Piękni są ludzie i ogrody

I łany zbóż o świcie

Twoje odbicie w lustrze wody

Ptaki wśród drzew ukryte

Wnet się rozdzwoni leśna cisza

Dzień sięga coraz wyżej

Lubię twych oczu jasny kryształ

I słońca dzwon ze spiżu

Miodowym kwieciem pachnie lipa

I złoty miód na stole

Gdzie cień oznacza - światła przystań

Głosem kukułki woła

Jak dobrze usiąść w lipy cieniu

Zasłuchać się w tę ciszę

Która śle jeszcze gwiazd promienie

I szelest nocy niesie

Przed nami ranek i południe

I ścieżki skos przez pole

Lubię twych oczu gwiezdne studnie

I siana woń w stodole

Dzieciństwo spełnia się jak żyto

Jak w dłoniach kłos dojrzały

Pachnący chlebem w świetle świtu

Blask pieśni nieprzebrzmiałej

Jan Sabiniarz

W ŚRODKU LATA

Wichry jesieni w środku lata

Za nami wiosny sny różowe
Pejzaż zimowy w myśl się wplata
Wśród polan kwiat podnosi głowę

W zagięciu trawy owad siądzie
Czyści skrzydełka przed odlotem
Dobrze nam na zielonej łące
Gdzie dzikiej róży krzew przy płocie

Przed nami tyle wiernych ścieżek
Każdą możemy iść ku sobie
Każda z nich wieńczy się przymierzem
Zaświeci serca skrą u powiek

We mchu drzew starych pnie spróchniałe
W których się jawią młode pędy
Koniki polne im śpiewają
Echo powtarza je bezbłędnie

Ciągle się kończy coś, zaczyna
I tak do końca już zostanie
Ty tylko we mnie nie przemijasz
Na lustrze stawu - liści taniec

Jan Sabiniarz

DOJRZEWANIE LATA

Na rżyskach słońca tęskno brodzą ptaki 

Srebrzą się ranki, mgłą skoszone pola

Błękitne chabry i przydrożne maki

Przejęty zmierzchem lasu cień zawoła 

Na zeschłej trawie leżą ulęgałki

Za dnia się grzeją, przemarznięte nocą

Tnąc lustro stawu owad kreśli strzałki

Noc je roztrąca cichych gwiazd migotem 

Wśród wzgórz wyniosłych, pracowitych dolin

Snuje się szczęście, mieszka tuż za progiem

Lecz dom zamknięty na żelazny skobel

Więc z bezimiennym, los swój łączy, stogiem 

Na lutni brzasku, na fujarce z wierzby

Cisza w ogrodzie do rąk skrzypce bierze

Pękate dynie i kapusty rzędy

Zanim je zetną, szepczą swe pacierze 

Soczysta marchew, wonnych malin słodycz

Zwiastuje radość, mdlejąc od rozkoszy

Której nie zgasi cierpkich głogów gorycz

I kolce róży - jeszcze pełne wiosny

Jan Sabiniarz

WARZYWNIK GRZESZNY

W ogródku lata koper włoski

Obok rabarbar i marchewka

Słonecznik - wysokiego lotu

Który w błękicie woli mieszkać

Jest taki impresjonistyczny

Jakby wyjęty z ram Van Gogha

A jego uśmiech - słońce śliczne

Jakby spod powiek patrzył - Boga

Pękata dynia dniem i nocą

Szczęśliwa chwilą - trwa w rozpuście

Szczypior jej w oczy patrzy prosto

Marzy z cebulą o kapuście

Kapusta ramion liść rozchyla

Unika rozmów z czułym czosnkiem

Co siwą głową się przymila

Groszek mu nie chce liczyć wiosen

Ach, ten warzywnik - pełen życia

Czyich on myśli jest odbiciem?-

Domyślam się, lecz nie chcę pytać

Szanuję jego myśli skryte

Jan Sabiniarz

 DOJRZEWANIE LATA

Są w nas wewnętrzne - serca, duszy kraje

Dobro i prawda, piękno tam zachodzi

Ogród zakwita chwil zielonych majem

Jezioro ciszy światłem brzasku wschodzi

Ptaki i drzewa żyją w komitywie

Jak dźwięk i cisza - które wątkiem pieśni

Gdzie jedno drugie głębią swą ożywia

I wiatr z daleka liściem zaszeleści

Zachodzi z drogi czas - by siąść pod drzewem

W szept się zasłuchać tej dębowej ciszy

Gdzie myśl się barwi tknięta kredką nieba

Z dala od zgiełku sama siebie słyszy

Drewniana ławka pełna jest tej mocy

Nad którą konar starej wierzby czuwa

I pole wschodzi złotym żyta kłosem

Gdzie mak żarliwie czułą dłoń zanurza

Gdy maj przechodzi, z wolna, w czas czerwcowy

I bez przy płocie pierwszym smutkiem wionie

Wstaje dziewanna, chyli pąków głowy

Piękna i smukła pośród polan płonie

Czas się otwiera, niesie wonne chwile

Promieniem słońca czerwiec mrok rozprasza

Łąkami kwiatów cieszą się motyle

W leśnych pejzażach pełnych jezior blasku

Czerwiec otwiera w nas cudowną księgę

Nad miodną lipą w głos zaklaszcze bocian

W sadach jabłuszka wśród gałęzi krągłe

To w nich się kryje to, co w nas jest boskie

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

 

W PROMIENIACH LATA

 
Słoneczne łany i cieniste gaje
Ścieżki dzieciństwa ciepłym piaskiem wite
Twarz twoją widzę, gdy nad wodą staję
I czytam myśli, które w niej ukryte

Ciągle mi bliskie tamtych tęsknot zorze
Zapach sitowia i trzcin kołysanie
Światło księżyca do snu dzień ułoży
I cisza, której żadna myśl nie plami

W pustkowiach świata franciszkańskie szlaki
Wszak miłość życia w duszy ma korzenie
W nas umierają - w złotych klatkach ptaki
Na nic się zdają lśniące ich promienie

Miłuję wodę, wielobarwną ciszę
W której milczeniu wszystko jest zawarte
Głos, który - we mnie, zda się, że w niej słyszę
I nie uchylam drzwi - dawno otwartych

Półmrok tajemnic, zapach starych książek
Niezapomniany, gdy rozgarniam kartki
Spełnionych marzeń i cierpliwych dążeń
By rzeka życia toczyła się wartko

Dom ów pamiętam z drewna i kamieni
Niewielkie okna, ale pełne słońca
Światło księżyca wciąż się w studni mieni
Która w pamięci zda się nie mieć końca

Tuż, przy okapie rozłożysta lipa -
Z niej na świat cały widok się rozciągał
Choć dziś jej nie ma, serca głąb przenika
Przez wszystkie pory niby słowik kląska

Jan Sabiniarz

PEJZAŻE NIEZAPOMNIANE

Czy znasz tę chatkę całą w kwiatach

W której tak rześko ranek wstaje
Wciąż taka sama jest po latach
Liściem jesieni, zwiewna majem

Prowadzi do niej tyle ścieżek
A każda ziołem dzikim wita
Z błękitu nieba kolor bierze
Jarzy okienka blaskiem świtu

Na piasku ślady czyjejś stopy
Czyja je nóżka zostawiła
Rajskiej jabłoni róż nad płotem
Jak gdyby tędy biegła miłość

Wystarczy furtki kwiat rozchylić
Żeby się znaleźć w innym świecie
Szczęście tu nie trwa tylko chwilę
Zima odprawia sny o lecie

Na palenisku ogień płonie
Rozmawia czule z czystą wodą
Na kubku kawy czyjeś dłonie
Ptaszęta snują wieczną młodość

Krzew róży do rąk skrzypce bierze
Mak jej wtóruje na klarnecie
Słońce w glinianej miesza dzieży
Schyla się, w piecu ciasto piecze
 

Nie, to nie muszki, miodne pszczoły

Dwoją się, troją nektar piją

I bocian klaszcze na stodole

Gdzie wszystko z sobą w zgodzie żyje

Jan Sabiniarz

CZAS ŁASKAWY

Jest taki ogród, dziko zapuszczony

Wśród wzgórz wyniosłych, porośniętych gryką

Nad którym nieba błękit pochylony

I czas nie rani, gdy wśród drzew przemyka

Ruiny domu w głąb zarosły chaszczem

Łopian zastawia w myślach swe talerze

Przy których - oset, wciąż się trzyma prosto

Dzielna pokrzywa z nich swój spokój bierze

Dąb tu - od wieków, ciągle jest przy życiu 

W bezchmurne noce gwiazdom opowiada 

Które słuchają go, nim dzień zaświta 

I promień słońca w cieniu się ukaże 

Po drzwiach się znalazł zawias zardzewiały 

Spróchniałe skrzydło pod belkami ciszy 

Po oknie w murze nic nie pozostało 

Czas wyjął ramy, gdy po swoje przyszedł 

Lecz tu nie czuję smutku, ni nostalgii 

Nie śmierć lecz życie tak dyktuje prawa 

Szczęście - jak buty, co się w drodze zdarły 

Wszystkim się dzieli z nami czas łaskawy 

Jan Sabiniarz

MODLITWA 

DOJRZAŁEGO LATA

Już jarzębina się czerwieni
Na pierwszych rżyskach, nocą - gwiazdy
Pośród dojrzałej brzóz zieleni -
Wzdłuż łąki cienie swe pokładły

W torfowym stawie srebrna cisza
Snuje się mgłami wśród korzeni
Sitowie ciepły wiatr kołysze
Kroplą żywicy bór się mieni

Zdrowe powietrze tchnie spełnieniem
Sad ucieleśnia zamysł boży
Jabłoń i grusza śle promienie -
Owoc jesieni drzwi otworzył

Jednak na jesień jest za wcześnie
Gdy pejzaż grzeje pełnia lata
W słoikach wdzięczą się czereśnie
Parami wciąż radują ptaki

Na głazach mchy się ścielą tkliwie
Dobrze im z sobą w wszystkie pory
Do szyszek tuli się igliwie
Zmienia się ostrość i kolory

W każdej gałęzi, w każdym listku
Twoją obecność czuję, Panie
Nieodgadnioną pisze przyszłość
Czas, którym darzysz nas bez granic

Przyjmij ode mnie mą modlitwę
Tak pełno ciebie w każdym słowie
Powierzam tobie serca ciszę
Światło, co spływa z nocy powiek

Jan Sabiniarz

KOLIAMI JARZĘBIN

 Koliami jarzębin lato się czerwieni

Powierzam tobie moje sny różowe

Utkane z jezior i lasów zieleni

Z ciszy błękitu i łąk kolorowych 

Ścieżkami lipca dąb chodzi samotnie

Rżyskami rosy, noc serce otwiera

Z nim krzew polnej róży, spogląda z miłością

Spójrz, niebo w gałęziach, brzask ranek przeciera 

Przed nami horyzont i szlak nieprzetarty

Nikt tędy nie chodził, nie ma śladu stopy

W dal płyną obłoki i szepczą, że warto

Jaśnieją nadzieją wśród dolin głębokich 

To tam odnajdują - co ,kiedyś, się zdarło

Z pękniętej skały nowe źródło bije 

Cudownie jest czyste, toruje wśród darni -

Blask oczu nieznanych - w rzęs cieniu się kryje 

Jan Sabiniarz

PRZEŁOMEM SIERPNIA

Już jarzębina się czerwieni

I chłodną rosą wstają rżyska

Promień przebłyska wśród zieleni

Przełomem sierpnia serce ściska

Nad łąką srebrne mgły się snują

Świerki znajdują w nich posłanie

Nad lustrem wody cicho stoją

Kryjącą w głębi świat bez granic

W skos, na płyciźnie słońce błyska

Przejęty brzaskiem żuraw brodzi

Cienie śpią jeszcze w drzew kołyskach

I płynie wiatr w świetlistej łodzi

Z trzcin i sitowia weź tę ciszę

Niech tobie cały dzień prześwieca

Gwiazdy w niej jeszcze się kołyszą

Niech noc - twój dzień ma w swojej pieczy

Ostatni, lipca ptak zaśpiewa

W listkach się błyszczą łzy pożegnań

Czeka jesieni ich ulewa

W błękicie snów znajdują przystań

W wykrotach serca, w ciszy mszarach

Promień poranka się kołacze

W górze - łabędzi białych para

I żuraw odlatuje z płaczem

Jan Sabiniarz

W PROMIENIACH

SIERPNIOWEGO SŁOŃCA

Sierpniowy świt. Ptak słońca zatrzepocze

Odchodzi noc a z nią ostatnie gwiazdy

Kryształki chwil zaiskrzą wśród wykrotów

Drzewo i cień się w sobie odnalazły

Pejzaże snów wtulone w ciepłe zbocza

Żurawi krzyk przerywa mleczną ciszę

Maki i chabry i jasnych wód obłoki

Promieniem słońca na korze list wiatr pisze

Przeczytasz go, gdy przyjdziesz ścieżką w życie

To nic, że kręta, że piasek i kamienie

Wśród sielskich pól - tak wiele prawd ukrytych

Wie o tym wiatr wpleciony w kłosów drżenie

Gdy przyjdziesz tam, gdzie błękit głowę chyli

Ku rzece, gdzie ścigają się okonie

Różany krzew wyznaje sercu miłość

Od której las i cały pejzaż płonie

Jan Sabiniarz

RÓŻY KWIAT

Tyś - róży kwiat, zasnuty w listków zieleń
Nie patrz przez mgłę, co pejzaż chwil spowija
A każda z nich ma tyle różnych wcieleń -
Drzewo i ptak, błękitne imię czyjeś -

Stając u drzwi serdeczna myśl ukłuje
W cieniu okapu biała firanka błyśnie
Nad strzechą - sosny zielonym stoją murem
Gwiaździsta noc wyznacza ciszy przyjście

Mosiężna klamka od dawna lśni zziębnięta
Miniony sen - gdy zmierzcha - świt ocali
Jej nagi kształt rys każdy zapamiętał
Zatraca się w ciernistej chmur oddali

Odpływa rzeka, w meandrach się rozmywa
Nad którą olchy i tęcza zimorodka
Doliny wzgórz niczemu się nie dziwią
I róży kwiat i miejsce czułych spotkań


Jan Sabiniarz

OSTATNIA RÓŻA LATA

Ostatnia róża lata
Szkarłatna, mi się śni
I ogród cały w kwiatach
I pełne słońca dni

I dzika skalna ścieżka
I niebo u jej stóp
Tęsknotą w sercu mieszka
Gdzie mgieł w dolinie chłód

Ogród, którego nie ma
Chroni kamienny mur
I ciche, wielkie drzewa
Tak małe w cieniu gór

Ostatnia róża lata
Do dzisiaj stoi tam
Nieznana, pełna światła
Brzask czeka u jej bram

Jesień i zima minie
I nowej wiosny cud
I ptaków śpiew w dolinie
I serce pełne snów

Gdzie zwiędłej róży płatki
Jaśnieje nowy pąk
I ogród pełen światła
Nieznana wiatru dłoń

Poranek nie pamięta
Co - jawą a co - snem
Czy w sercu pełnym piękna
Szczęśliwy wstanie dzień?

Jan Sabiniarz

MODLITWA U SCHYŁKU LATA 

 

Miłość mi dałeś, życia wielkość

Horyzont ciszy, noc bez granic

Rozwijasz w głębi duszy piękno

Bez której wszystko zda się na nic 

Wśród dróg pokrętnych tego świata

Przy których rosnę sam jak drzewo

W czerwcu - jak łąka pełna kwiatów

Lata, nie zimy, się spodziewam 

Ty, co rozwijasz krzew różany

Którymi ścielesz serca ścieżki

Wtulone w dotyk rąk kochanych

Rozwijasz w błękit czas bez przeszkód 

Tobą rozkwita krzew różany

A ty, ukryty w płatki kwiatu

Niebieskim światłem nieba prószysz

Wznosisz świątynny duszy nastrój 

Za dnia odpływasz babim latem

Gorejesz kiścią jarzębiny

Wznosisz swe dłonie ponad światem

Tyś - jego światłem i przyczyną 

 Jan Sabiniarz 

BALLADA O KWIECIE

Kwiat ten się rodził pomalutku

Aura nie była mu przyjazna

Wyrastał z liści tkniętych smutkiem

Zostawiał w sercu ślad wyraźny

Matką mu była wielka cisza

A jego ojcem blask serdeczny

Wiatr, który wiosną się zachwycał

Sen, który szczepił w chwili wieczność

Wyrastał piękny, na kształt katedr

A jego płatki jak sklepienie

I ciche nawy, w nich - witraże

Przyobleczone w chórów pienie

Rankiem się zwierzał kropli rosy

Miłował blask wieczornej zorzy

Łodyżką piął się w niebo, prosto

Z obłokiem życie chciał ułożyć

Lecz szczęście mu nie było dane

W ogrodzie, który - jego domem

Był nagle ścięty i wyrwany

By krótko zdobić chwilę komuś

Ale go ogród nie zapomniał

Pamięta o nim każdą wiosną

Jabłoń zaszyta w cień jej skromny

I jej odbicie w myśli oknach

Jan Sabiniarz

NA KLIFIE

Stoję na klifie, w dole huczy morze

Cierniste wichry rozszarpują fale

Tak tylko wściekłość czynić może

Słońce w różowej kryje się oddali

Gdy noc zapada i rozbłyska ciemność

Fala u skały szuka przebaczenia

W chwilę spoczynku snem zapada ziemia

Kryształki rosy świecą w drzew korzeniach

Nad klifem nocy granatowa przestrzeń

Wtem cudna postać w lśniących szat swych bieli

Rzuciła się w przepastną otchłań

Wśród skał zniknęła, w groźnej fal kipieli

Dzisiaj w tym miejscu rosną żółto kwiatki

Co tu się stało, mało kto pamięta

Wścieka się morze, nic nie powie gładkie

Na zboczu pasterz liczy swe koźlęta

Jan Sabiniarz

 PRZED KRESKĄ HORYZONTU

Czyny w wieczności będą szły za nami

Tak nierozłączne - niby ciało z cieniem

To, co w nas godne oraz ciemne plamy

Będą płonęły zmiennym w nas płomieniem

Wina u Stwórcy przebaczenia szuka -

Kroplą światłości w morzu ocalenia

To, co w nas małe, w piasek niech się skruszy

By martwą skałę zmienić w cud kwitnienia

W błękit szybują drzew zaranne ptaki

Liściem sierpniowym oddychają gwiazdy

W ostojach piękna nic nie jest jednakie

W bezmiarze mroku siebie odnalazły

Morze - nie sobą lecz powietrzem śpiewa

Przybój rozbija kreskę horyzontu

W ziarenku piasku - lśni zaułek nieba

I otchłań, która rzuca niebu klątwę

Słowo ze słowem w drodze się rozmija

Przydrożne głazy czasem gubią znaki

Słońce z łodyżek krople brzasku spija

Wzlatują drzewa przemienione w ptaki

Jan Sabiniarz

PRZYPŁYWY MORZA

Będę powracał ciągle, tak jak morze

Które się tłucze o przybrzeżne skały

Ty jak kwiat róży, która kwitnie biało

Przed ziarnkiem piasku fala się ukorzy

Jest jeszcze głębia - mroczna i świetlista

Lecz wierzchnia fala rzeźbi otoczaki

Kroplą na dłoni niby kryształ czystą

W niej odbijają się wędrowne ptaki

Widnokrąg zamknięty w muszli oceanu

Światło zaszyte w zieleń wodorostów

Wokół błękitne nieboskłonu ściany

Szczęście wybiera to, co jest najprostsze

W głębinach ryby, które są bez głosu

W cichym atolu barwnych słów korale

To im, nie sobie, dotrzymuję kroku

By się zapuszczać w chwil złociste dale

Kruszą się skały, rafy koralowe

Głębie rozmyte poprzez wściekłe wichry

Zaszyj się w błękit, skłoń ku słońcu głowę

Opatrz obłokiem rany serca przykryj

Idźmy przed siebie, nadzy i wtopieni

W bezkres wewnętrzny, który łączy wieki

Jesteś jedyna, jedna na tej ziemi

W którą wpisany blask i mrok człowieczy

Jan Sabiniarz

 🎼https://youtu.be/lk6rUnF9wEw

SĄ JESZCZE WYSPY
NIEODKRYTE 

 
Są jeszcze wyspy nieodkryte
Lądy nietknięte ludzką stopą
Zmierzch przekomarza się ze świtem
Lecz noc je zgasi gwiazd migotem

Są jeszcze wyspy nieodkryte
Nie znają swego przeznaczenia
Leśne jeziora blaskiem wite
Drzewa zaszyte w własne cienie

Wśród gąszczu ścieżek, dróg, bezdroży
Drzemią pustkowia mgłą spowite
Skromność je chroni, zamysł boży
Kamienie głosem ptaków ryte

Te wyspy drzemią w sercach ciszy
Która tak wiele ma kolorów
Kto się pochyli, ten je słyszy
Stubarwne kwieciem każdej pory

Są one lądem ocalenia
Tych, co tułają się po morzu
Tych, których sztorm w rozbitków zmienia
Nim swoje kości w piasku złożą

W huku przyboju głosy syren
Lecz boski śpiew trwa tylko chwilę
W szczelinie klifu błyśnie miłość
W strofach milczenia oczy czyjeś

Są jeszcze lądy nieodkryte
Jedne zapadną się w nieznane
Inne się staną serca błyskiem
Które do siebie je przygarnie

Na piasku ślady szczęścia stopy
Które tu, kiedyś, się zdarzyło
Błękit ich strzeże i obłoki
Dopóki fale ich nie zmyją
 

Jan Sabiniarz 

IDŹMY PRZED SIEBIE

 

Pozostań we mnie głębią oceanu

Skałą przybrzeżną, która się w błękit wspina

W otchłań wieczoru zapada jasny ranek

Nim przyjdzie burza - już szarpie żagle, liny

Nad lustrem ciszy ciernista wstaje zieleń

Lśnienie księżyca w ogrody czas nawleka

Gdy noc się staje - tak wielu różnych wcieleń

Ciemność gwiazdami na plaży się uśmiecha

Idźmy przed siebie - tu nic z nas nie zostaje

Fale przyboju rozmyją wszelkie ślady

Na muszlach światła skrzy sól i resztki piany

To, co umyka, w cienistą dal się kładzie

Wśród cichych zatok śpią rafy koralowe

Snują się ryby na podobieństwo tęczy

Gdy przyjdzie pora, w sen słońce schyli głowę

Przejrzysta ciemność na pustej strunie dźwięczy

Podniebne ścieżki wiją się nad przepaścią

Poszum przyboju ich tutaj nie dosięgnie

Fale na piasek rzucają dawne miasta

Bujne ogrody natchnieniem duszy piękne

 Jan Sabiniarz

MODLITWA 

W PROMIENIACH PORANKA

Życie się w - piękna pieśń - układa

Gdy dobro z prawdą idą jedną drogą

Nad sercem świata miłość włada

Ta, która dlań jest tchnieniem Boga

Jakże wyraźnie słyszę ciebie w ciszy

Kiedy pokoju mego nikt i nic nie mąci

Kolejne wersy światło duszy pisze

Jak gdyby anioł rosą ranka stąpał

Gdy cień mój staje w oknie do ogrodu

Pośród zieleni - pierwsze złote liście

Goreje słońce, jarzy się wśród chłodu

Jakże miłuję głosu twego przyjście

Jesteś jedyny, który mówisz ciszą

Cudowną ciszą, w której - wszystkie brzmienia

Jam - liść na wodzie, który wiew kołysze

A także - drzewo, co się w skale zakorzenia

Przyjmij ode mnie me dziękczynne słowa

Panie błękitu, skryty wśród obłoków

O nic nie proszę, wiary chcę dochować

Panie wszechświata oraz mego losu

Jan Sabiniarz

LATO PRZEMIJA

 

Wiem, że nie możesz, przyjdź chociaż na chwilę

Siądziemy na ganku drewnianym wśród nocy

W tobie i we mnie, w nas - lato przemija

Na polu zżęte już maki i kłosy

Wzdłuż dróg i ścieżek kwitną jeszcze zioła

Cudownie polskie - takich nie ma w świecie

Czy słyszysz głos ten, który z głębi woła

I wilga nuci piosneczki o lecie

Choć furtka zamknięta i brama na zamek

Tu każda gwiazda z nieba się przeciśnie

Gdy światło księżyca, nocą, w oknie staje

I ptakiem zakwili, w kątku oka błyśnie

Jaszczurkom na piasku zwierzą się kamienie

Że lato ucieka - lecz nic nie ubywa

Strażniczko miłości, zwiąż liści promieniem

Ten las, który we mnie od wiatru się kiwa

  Jan Sabiniarz

MODLITWA SIERPNIOWA

Już pierwsze liście pociągnięte złotem

Sierpień, jak rzeka, wolno w nas przemija

Ptaki się ważą, w górze, przed odlotem

Obłok w błękicie pisze imię czyjeś

U skraju lasu żagiew jarzębiny

Pali się w słońcu, bucha żar kolorów

Na mokrym piasku świeże koleiny

Choć jeszcze sierpień - a już wrzesień woła

Miłość twarz topi w zasłuchanych dłoniach

Gdziekolwiek spojrzy, wszystko dla niej - czyste

Jakże się srebrzy pięknie włos u skroni

W kosmykach światła ciemnych oczu kryształ

Przyjmij ofiarę jej cudowną, Panie

Tę, która nigdy o nic cię nie prosi

Gwiazdą przydrożną w mroku niech się staje

Wierna i pewna - idąc serca głosem

Jan Sabiniarz

DROGA PRZEZ LAS

Idąc, z miłością w las popatrzeć
Pogłaskać kamień, sosny korzeń
Wejrzeć w błękitną twarz przylaszczki
Wybrać bez lęku ciemną drogę

Wsłuchać się w miły piasku szelest
W nabrzmiałych liści wiolonczele
Rozmawiać z tym, co dawno nie jest
Modlitwą w wielkich drzew kościele

Czasem się zjawi ślad na drodze
Kształtem błękitnym pośród wrzosów
Światłem księżyca czaplą brodzi
Sennym obrazem dal bez głosu

U szczytów nieba turkot jakiś
Wóz pełen gwiazd wśród brzóz się toczy
Ciemna dłoń wiatru włosy głaszcze
Cień czyjś na chwilę z drogi zboczył

Słowa w ciemności są promienne
Światło z nich niewypowiedziane
W tajemną głębię są brzemienne
Nieprzeniknione lasu ściany

Jan Sabiniarz

 MODLITWA POLNA

To już się dzieje, nie ma innej drogi

Błękit przykryły ciemne chmury

Gdy człowiek traci wszelką łączność z Bogiem

I pustka tylko patrzy na nas z góry

Gdy uwikłani w tysiąc zbędnych rzeczy

Niepomni tego, co fundamentalne

Skłócony z życiem człowiek sobie przeczy

Wzbić się nie może ponad własną małość

Ponad dmuchawce i skrzydlate ptaki

Promień wewnętrzny wznieść nas tylko może

Wyżej niż w życie purpurowe maki

Pieśnią skowronka kwitnie światło boże

Pamiętam o tym, kiedy ścieżką w polu

Wędruję w ranki i wieczorne zorze

Patrząc ku górom, śpiewam głosem dolin

Pieśni, co w słońcu orłem ciszy krążą

Patrzysz z miłością na me przewinienia

Tego, co dobre szukasz w mojej duszy

Odradzasz serce zbawczym drzewa cieniem

By kwiaty wiosny jęły w niebo prószyć

Jan Sabiniarz

CZAS PRZEDJESIENNY

Światło księżyca błyszczy w czerni nocy

Wiatr przedjesienny strąca liście z drzew

Ziemia okrąża słońce wielokrotnie

Lśni gorejący, pełen rosy, krzew

Dokąd mnie wiedzie w gęstej trawie ścieżka

Za mną ruiny wypalonych skał

Pode mną piasek, w którym morze mieszka

Pustka się ściele tam, gdzie zamek stał

Omszone ciszą cegły i kamienie

Świetlisty jeleń i przerwany trop

W dzień słońce bawi się swym własnym cieniem

Z wolna wykluwa się z konarów noc

Tyle się dzieje w druidycznej ciszy

Zbutwiałe piękno ścieka w rzeki toń

W meandrach mroku nurt jej słodko pluszcze

Rozchyla liście czuła wiatru dłoń

Jej jasny dotyk na policzku czuję

Woń tataraku i sitowia włos

Z wolna oplata i przenika mnie

Mur przemieniony w krwawy ognia stos

Czas nie odrodzi tego, co już było

Swą własną ścieżką bieży każdy kształt

Serc nie połączy raz pęknięta miłość

Trawa się świeci, tam, gdzie zamek stał

Jan Sabiniarz

ZA SIÓDMĄ RZEKĄ

Hen, za siódmą rzeką świeci Róż Dolina

Anioł ją błękitnym skrzydłem swym otuli

Bóg tam zajrzy czasem, zwykle bez przyczyny

Góry otaczają ją wysokim murem

Za dnia - pełna słońca, nocą - pod gwiazdami

Wiatr znieruchomieje, żeby siąść pod drzewem

Rankiem brzask się snuje ciszą między nami

Zanim ptaki wstaną, by dzień witać śpiewem

Wszystko tam jest proste i na swoim miejscu

Pachnie kwiat różany, widok oknem wnika

Nikt tam nie zapyta, co to znaczy szczęście

Wśród lip - dom jak z bajki, jakby był z piernika

Łódki cień na wodzie drzemie wśród sitowia

Lustro zafaluje pod dotykiem słońca

Nie ma takiej rzeczy, co sen spędza z powiek

To, co jest poczęte, dzieje się do końca

Wierny dąb nad dachem liść odgarnie z czoła

Czas maluje piękno - w głębi ma korzenie

W górze ptak zatacza chwil świetliste koła

To ku łące spływa, by odpocząć w cieniu

Słuchasz ze zdziwieniem, że ten świat istnieje

Wśród odwiecznych rozdarć, udręczonej ciszy

Myśl i serce snuje z siebie nowe dzieje

Jeśli w prawdzie rzeczy - dobro, piękno słyszy

Jan Sabiniarz

🎼https://youtu.be/lsrFryU81HM

OSTOJE

Gdy przymknę oczy, łabędź świeci złoty
Cisza wtulona w ciepły blask jeziora
Widok ten grzeje, wraca wielokrotnie
Choć w oknie - jesień i nie kwiatów pora
 

Nocą przychodzą zmierzchy i poranki
Gałąź rozchyla wonne pąki chwili
Miłość u skroni wije wianki dłoni
Przelotem szczęścia niby ptak zakwili

Półmrok spoczywa wzrokiem przy kominku
Spokój rozlany ma na swojej twarzy
W oknie otwartym na ogrodu piękno
Bezlistne drzewa - ciągle pełne marzeń

Nie zdmuchnie szczęścia świat za siódmą rzeką
Tutaj się toczą prawe życia dzieje
Odwieczne kwiaty pełne są uśmiechu
Nic ich nie zgasi, zetnie po kolei

Nizane światłem skrzą diamenty rosy
Pająk gwiazdeczki wśród pajęczyn wiesza
Za siódmą rzeką - nawet pieśń bez głosu
Ta, która tutaj myśl i serce leczy


Jan Sabiniarz

 

KWIAT

  

Wśród ruin świątyń słońce błyska

W cień się układa, w chłód kamieni

W ziarenkach piasku - jego przystań

Ma całą Ziemię w swych promieniach

 

Kropla jak kryształowa kula

Mieni się tęczą, światłem gwiazd

Światełka rosy porozwieszał

W girlandach liści ciemny las

Cisza się kładzie wśród korzeni

Z której wyrasta płonący ciszą kwiat

Swe płatki w piórka pozamieniał

By wzlecieć nocą, hen, do gwiazd

Wędrowny księżyc go przygarnął

Wtulił go w jasną, szklistą noc

Błysnęły oczy, jak latarnie

Odzyskał swą pierwotną moc

Lecz pragnął znów na Ziemię wrócić

Zatęsknił do znajomych miejsc

Do czułych rąk i oczu ludzi

Tam, gdzie początek jest i kres

Odeszła wiosna, zetliły się bzy rdzawe

Nie spotkam nigdy więcej go

Zapłacze po nim żaba w stawie

Na chwilę wiatr utraci głos

Nikt nie zagrzebie go w mogiłce

On całym światem stanie się

Zachował swą dziecinną czystość

Zostanie po nim chwili pieśń

Jan Sabiniarz

PROMIEŃ NOCY  

Noc ma - niejedna - wędrówką jest ku tobie

W jestestwo świata, owiane tajemnicą

Niewiele widzi, tak mało może człowiek

Podążam drogą miłości i zachwytu

Cóż za paradoks - najjaśniej ciemność świeci

Księżyc i gwiazdy przydrożnym są kamieniem

Gdziekolwiek spojrzę, wszystko to - twoje dzieci

Żyją swym życiem, nie - twego życia cieniem

Stempelków swoich nie stawiasz, gdzie popadnie

Żeby zabiegać o poklask dla swej chwały

To, co jest wielkie, spoczywa w głębi, na dnie

Wierzchem najczęściej bryluje to, co małe

Jesteś, a jakby nikogo tu nie było

Nawet twe światło skryte w ciemności szaty

Niedotykalna, święta jest twoja miłość

To twoim blaskiem świeci w nas duch skrzydlaty

Wers każdy drogą, wędrówką jest ku tobie

Zawiera w sobie coś z drzewa i katedry

Tak wiele pytań, ale ty nie odpowiesz

Żeby promienie twe w nas się nie rozbiegły

Jan Sabiniarz

https://youtu.be/uIAc4KswZtA

SŁOWIK

W chaszczach wieczoru szary słowik

O kolce zmierzchu pierś rozdzierał

Nad żabim stawem księżyc wschodził

Coraz boleśniej słowik śpiewał

Iskrzyły w ciemnych liściach krople

Spływały świecąc w chłodną trawę

Trącały wodę, łódki wiosła

Zapada noc nad żabim stawem

Dokoła coraz gęstsza cisza

Słowa zasnęły na kamieniu

Coraz ciemniejszy nieba kryształ

I coraz bledszy pęk promieni

Gdy mrok mocuje się ze światłem

Słowika głos się niesie w drzewach

Spadają z nieba gwiazdy zgasłe

Już nie usłyszą jego śpiewu

Jan Sabiniarz

 MOTYL UWIĘZIONY

W sieć pajęczyny uwięziony motyl
Miota się, z sideł wyrwać się nie może
Nigdy nie będzie latał już nad łąką
I spijał z kwiatów blask wieczornej zorzy

Ciągle się zmieniał w swoim krótkim życiu
Był gąsienicą stając się poczwarką
Na krótko tylko w kokon był ukryty
Dalej czas jego już się toczył wartko

Śmierć go dosięgła, kiedy był w rozkwicie
Piękny jak kwiaty, których spijał nektar
Pamiętał o tym, że ma jedno życie
Gdy to się skończy - inne nań nie czeka  

Jan Sabiniarz

🎼https://youtu.be/Hu_EsGpVGUk

 SIERPIEŃ SIĘ SPEŁNIA

Słońce rozbłyska w kiściach jarzębiny

Błękit układa jasnych dni korale

Nic się nie dzieje w sercu bez przyczyny

Jawią się w duszy chwil świetlistych dale

U dołu łąka, szemrząc płynie strumień

Nad którym witraż kolorowej tęczy

Idę ku tobie i już cię nie zgubię

Poprzez doliny, cichych gór przełęcze

Złocisty piasek szemrze leśnym wrzosem

Spójrz wokół, Miła, to już prawie jesień

W cień swój się chylą zeschłych traw pokosy

Żuraw ku górze tęsknym krzykiem rwie się

Ciszę rozchyla obłok pajęczyny

Kropelki rosy lśnią na twojej twarzy

Słońcem ku niebu sierpień w nas przemija

Utkany z światła i błękitnych marzeń

Wzdłuż śpiewnych gajów - dzwonów głos się niesie

Urzeka barwą żagiew jarzębiny

Spójrz wokół, Miła, to już idzie jesień

Lecz wiosny tchnieniem kwitnie w sercu miłość

Jan Sabiniarz

WCZESNY WRZESIEŃ 

Rozpłakały się lata oczy

Motyl brzasku przysiadł na szybie 

Wczesny wrzesień mgłami się toczy

Łzy rzeźbione w gałęziach kolebie 

Wkrótce w drzewach świt się podniesie

Łąka krzyknie resztkami słońca

Listek wiatru drzewom się wymknie

Poszybuje w przestrzeń bez końca 

Tylko mgły pozostaną samotne

Zanim słońce ich oczy wypije

Chcą się zaszyć i w snach ustokrotnić

Nim się w pustkę zamienią - niczyje 

Jan Sabiniarz

🎼https://youtu.be/9pxw3ysDw5o

SKRZYDŁEM DOLIN

Prowadzisz jasną oraz prawą drogą

Poza nią - ciemne i zdradliwe chaszcze

Wolni ku sobie oraz wierni Bogu

Który, nie z góry, z nas pomiędzy patrzy

Niechaj ku życiu wiedzie uczuć siła

Czystością źródeł oraz skrzydłem dolin

Budowla świata wciąż się nie skończyła

Wczoraj i dzisiaj wznosi je - pospołu

Odrzućmy klatki i spętane skrzydła

Wszak naszym domem - błękit przeźroczysty

W którym raz w roku Gwiazda Święta miga

Pod którą zorze oraz serce czyste

Nad drzew wierzchołki wznoszą nas marzenia

Słowa kryniczne wiekuistej ciszy

Które są światłem, Bóg je rozpromienia

W duszy je sieje, by je człowiek słyszał

Życie się dzieje w pięknie polnej róży

To dla niej ścieżki i kwitnące pola

Gdzie kłosy makom oraz chabrom służą

I wiatr obłokiem ponad wodą stoi

Jan Sabiniarz

DROGI ŻYCIA

Życie płonną jest wędrówką

Lecz nieznane są jej drogi

Wciąż przed siebie, nigdy w kółko

Rzeką światła topiąc lody

Choć horyzont się oddala

Nad nim cichych gwiazd milczenie

Trzeba piękno to ocalać

W którym Stwórcy lśnią promienie

Przez pustkowia i zakręty

Poprzez piaski i kamienie

Zachowywać to, co święte

Co nie dławi nas swym cieniem

W błękit wznoszą się skowronki

Wiosną kwitnie gaj dębowy

Ciszy serca nic nie mąci

Trzciny dumnie wznoszą głowy

Więc usiądźmy na kamieniu

W którym drzemie ciepło lata

Sobą, wzajem, przemienieni

Idźmy, choćby na skraj świata

Poprzez oczu twych zwierciadła

Poprzez ptaków chwil kwilenie

Białą różą na mokradłach

Noc się w brzasku zakorzenia

Niechaj mrok księżycem świeci

Który się z uśmiechem skrada

A dzień - jaki - ty wiesz przecież

Myślą w sercu szuka rady

Jan Sabiniarz

 

WRZESIEŃ W DOLINIE RÓŻ

 

„Nie chcę nic więcej, tylko wielkiej ciszy”

Żeby tak była, jak jesienne drzewa

Albo jak obłok, który błękit pisze

W jego spokoju czas mój się zagrzebał 

W gałęziach nieba gwiazdy i planety

A u stóp naszych niespokojne zdroje

Niech czas, któremu nikt i nic nie przeczy

Ku Róż Dolinie wiedzie serce twoje 

Słońce rozświetla tam wrześniowe trawy

Perlą się rosą na źdźbła nanizaną

Szczęście przenika wszystkie nasze sprawy

Którego chronią skalne nieba ściany 

Kiedy do okna promień ranka puka

Ze snu obudzi jasnych chwil migotem

W źrenice oczu twoich się zasłucha

Żeby się wzbijać z nich wysokim lotem 

Czas tam różany i różane dłonie

Pachnące głogi, płomień jarzębiny

O wczesnym ranku cienie we mgle toną

Żeby w toń wody smugą światła wpłynąć 

 

Jan Sabiniarz

RZEKA PERŁOWYCH WÓD

Jesteś mi rzeką wielobarwnej ciszy

Jest w tobie wszystko: głębia i promienie

Ty, która z wdziękiem, wśród olch się poruszasz

Całując nurtem stopy ich - korzenie

Wędrowcze świata, ty modlitwo moja

Twojej pielgrzymki nikt nie widział końca

Ostojo marzeń, szczęścia i spokoju

Wiatr leśny plecie warkocz twój ze słońca

Pełna muzyki, chociaż cię nie słychać

I zwierzeń pełna, jak na dnie kamienie

Słowo po słowie wyłuskujesz z ciszy

By w kropli zmierzchu niebo rozpłomieniać

Nie wie, co traci ten, kto obojętny

Nie znajdzie siebie, kto nie rzuci zgiełku

Obdarza wszystkich równo twoje piękno

Porusza serce skromność twa i wielkość

Kocham cię, rzeko, która w głębi płyniesz

Gdzie dróżki serca wśród zielonej ciszy

Jestem szczęśliwy z tobą, w tej godzinie

Kiedy ja ciebie oraz ty mnie słyszysz

Jan Sabiniarz

W JESIENNYM LESIE

O nic się nie martw, myśli powierz ptakom

Niechaj w poranka błękit je uniosą

Niech cię nie boli, to, co mało znaczy

Przypatrz się lasom i wrześniowym wrzosom

Dzwonią dzwoneczki białe i różowe

Jesień zdejmuje z nieba pierwsze liście 

Łabędź na wodzie w biel swą wtula głowę 

Anioł jesieni swe oznajmia przyjście 

Tak wiele piękna wygląda mu z oczu 

Emanujących blaskiem miłosierdzia 

Świerk, co miłością, z własnej drogi zboczył 

By brzozie białej życie swe powierzyć 

Na pniu zmurszałym ważka odpoczywa 

Chyli się nad nią mięta i sitowie 

Mgła się promieni pełna zjaw i dziwów 

Słońcem na twarzy nie opuszcza powiek

Dzwonią dzwoneczki srebrno-listnej ciszy 

Wrzesień przemyka jary i wąwozy 

Wewnętrznej ciszy - czy ją także słyszysz? 

Tę pieśń błękitu, którą Bóg ułożył 

Jan Sabiniarz

WAŻKO BŁĘKITNA

Ważko błękitna, listku śpiewający
Prowadź mnie w jesień,
przytul leśnym wrzosem
Jesteś tak blisko, cień twój śpi na łące
Ściele się w ciszy zżętych traw pokosem

W oddali brzozy bielą się i złocą

Czekają zmierzchu, na księżyca przyjście

Siana wonnego skryją nas obłoki

Zapłoną w oczach gwiazd dojrzałe kiście

Połóż mi głowę swoją na kolanach 

Odgarnij z czoła włos porankiem złoty 

Domek nasz z marzeń wznosi swe bierwiona 

I powój słowa pnie milczenia płotem 

A nasze sprawy - bochny napoczęte 

Pachną jesienią, uśmiechają latem 

Ważko błękitna, która sercem patrzysz 

W źrenicy nocy jesteś dla mnie światłem 

Spadają listki z drzewa po kolei 

Każdy mi - drogi, lecz ich nikt nie liczy 

Dobrze mi z tobą w dzikiej uczuć kniei 

Gdzie drozd lub sójka, albo wiatr zakrzyczy 

Jan Sabiniarz

CZAS 

ROZTACZA 

CHWIL PIĘKNO

Już się liście na stawie wdzięczą niby okręty

Bury wiatr je popycha ku nieznanych dni brzegom

Wokół sierpień się ściele, popatrz, jaki jest piękny

Żółknie trawa lecz ścieżki nabierają w nas biegu

Chcą przed zimą się schronić i okryć się wrzosem

Ciepły mech w rąk klepsydrze liczy chwil każde ziarnko

Czapla brodzi w płyciźnie nie przejęta swym losem

I strumyczek śródleśny szepcze drzewom, że warto

Terkot ważki nad głową nie zakłóca tej ciszy

Która w pola i lasy, w kwietne łąki wpisana

Jak to dobrze, że cień twój przysiadł do mnie, gdy przyszedł

Żeby ze mną pozostać snem obecny do rana

Tyle życia się toczy w każdej chwili oddechu

Szczęście spływa z błękitu, w srebrze jezior nie tonie

Idźmy wolno przez łąki, tutaj nie ma pośpiechu

Czas roztacza chwil piękno słońcem w dębu koronie

Jan Sabiniarz

W JESIEŃ ZAPLĄTANI 

Tam, za tym lasem, gwiazdą jutrznia błyska

W polu zaskomlał pies z kulawą nogą

Na babim lecie waży się nam przyszłość

To, co już było, idzie nową drogą 

Obłok zawrócić pragnie kijem rzekę 

Ale nic z tego jemu nie wychodzi 

Na krzaku róży - róża się uśmiecha 

Mgła mleczno-biała trawie czoło chłodzi 

W zbutwiałej dziupli lęgnie się już jesień 

Słońce maluje zieleń oziminy 

Zeschniętym liściem ściele się nam wrzesień 

O łąkach lata dawno słuch zaginął 

Pękaty gąsior w kuchni pełen wina 

Jarzy się w świetle, bajki opowiada 

Nad paleniskiem cisza ciepło płynie 

Lnianym obrusem na stół nam się kładzie 

Talerz ze szczęścia głaszcze się po brzuchu 

Gdy go dobiega zapach jajecznicy 

I pomidory na oliwie z pieprzem 

I chleb poranny, z kubkiem kawy - przy tym 

W sennym ogrodzie tyle jest spokoju 

To nic, że trochę osowiałe drzewa 

Słońce chmur ostrzem błękit nieba kroi 

W stawie mu strzyka, lecz się dobrze miewa 

Siądźmy na ganku. Która to już jesień?- 

Nęci grzybami, wabi główką czosnku 

Dzień i noc każda wciąż się tęgo trzyma 

Pragnie żyć pięknie, do kolejnej wiosny 

Jan Sabiniarz

PERŁA

Ty jesteś perłą, głosem mórz dalekich

Które tak blisko w sercu mym się ścielą

Ty, która w piękno jesień przyoblekasz

Tobą tak cicho we mnie jak w kościele

Pod kolumienką łączą się promienie

Czułych dotyków, gwiazd i słońc migoty

Jakże nam lekko, nic nie jest brzemieniem

Jak krzesać szczęście - ty pamiętasz o tym

Jesień rozpala naszych słów żurawie

Klangor ich tęskny w sercach się rozlega

Radość i smutek we śnie i na jawie

W których listowiu - cały błękit nieba

Jesień przemyka jary i wąwozy

Lis rudą kitą pośród brzóz przemyka

Ty jesteś ptakiem, który we mnie krąży

Gdy chcę cię widzieć, oczy swe przymykam

Przed nami - zima, szarość idzie drogą

Wiem - jej nie lubisz, jesteś dzieckiem słońca

Perło najczystsza, która okruch lodu

Topisz, by wiosna, w nas nie miała końca

Idąc ku tobie, kiedy cię zobaczę?-

W sadach jabłonie i złociste grusze

I babie lato, w którym słońce płacze

Jesień ku trawie liście wiosny prószy

Jan Sabiniarz

W DOLINIE RÓŻ

Tak lubię trawy, które wiatr porusza

Dęby i buki w niemym zachwyceniu

Promienie nocy, które świecą w duszy

Ławeczkę ciszy skrytą w drzewa cieniu

Tak lubię sosny - i żywicy krople

Świecące w korze niby małe słońca

Paproć nie zdoła łez z ich oczu zetrzeć

Ani dziewanna rankiem jeszcze śpiąca

W szepcie pajęczyn lubię brzasku granie

Tę smugę światła, która błękit chyli

To tutaj żyje szczęście chwil bez granic

Piękno wysnute, które nie przemija

Jeśli tam zajdziesz - pozdrów je ode mnie

Obejmij sercem i ucałuj wzrokiem

I rozpal zorzę na wieczornym niebie

By grzał nas płomień spełnień - aż do nocy

Jan Sabiniarz

PEJZAŻ JESIENI

 

Chronią swą ciszę - jej blask - jesienne drzewa

Świerki i brzozy wskroś słońcem rozświetlone

Czerwień lśni i złoto, nocą gwiazd ulewa

Porą swą jabłeczną sad w koszyku płonie

Jakże są szczęśliwe dzisiaj leśne ścieżki

Spragnione, rowerem chcą błądzić przed siebie

W górze klangor żurawi, w dole staw niebieski

Przelot dzikich gęsi zszywa nieba przestrzeń

Trawa się zieleni, by lec w mchu objęciach

Pośród leśnych polan rozdzwonionych wrzosem

Żuczek wśród paproci szuka swego miejsca

Ważka urzeczona mu nie liczy wiosen

Jeden przez drugiego, w krąg, się śmieją grzyby

Rydze i maślaki, sowy i prawdziwki

Ostrzem horyzontu obłok łąkę strzyże

Strumyk pniem zmurszałym nurt swój wartki przykrył

Gdy do domu pora wrócić z leśnej głuszy

Dębom pozostawić śmieszne ich żołędzie

Nad kuchenną płytą dary boru suszyć

Pająk babie lato na swą drogę przędzie

Jan Sabiniarz

🎼://youtu.be/-JzYr1T-OoQ

ŚCIEŻKAMI JESIENI

 
Zapachniało grzybami i lasem
Sosna słońcem żywicy się śmieje
Jeszcze w trawach zioła i kwiaty
I kasztany pełne nadziei

Idę ścieżką wśród zeschłych badyli
W których wczoraj skowronków pisklęta
Ku jeziorom błękitu się schylam
Które świecą w rosy oczętach

W moim sercu tak tkliwie, tak śpiewnie
Jakbym księgę nocy rozchylał
Zanim w puch się półmroku zagrzebię
W którym światło księżyca się kryje

Idę ścieżką tak bezszelestnie
W dal mnie niesie łan oziminy
Tam, gdzie nie ma zakrętów, ni przecznic
I wiadome są myślom godziny

Nic nie woła, nie muszę się śpieszyć
Błękit z złotem brzóz się przeciera
Pejzaż wnika w wewnętrzną mą przestrzeń
Z której głębi wzrok świtu spoziera

Jan Sabiniarz

IDĄC
JESIENI
SZELESZCZĄCĄ DROGĄ

Tak lubię pierwszy wiatr jesieni
Żółknące brzozy, dzwonki wrzosów
Nad drogą klony się czerwienią
To nic, że ptaki już bez głosu

Wśród plan grzeją się prawdziwki
Dla siebie wzajem tak dorodne
Tulą się, puchem mchu ukryte
Zapachniał nimi cały młodnik

Zając przystanął w zadziwieniu
Zastrzygł uszami z niepokojem
Jeż pokuśtykał wśród korzeni
W miejscu, gdzie dąb - jak stał, tak stoi

Przetrwał wśród gwiazd niejedną burzę
Trwa pełen wiary i nadziei
Chociaż las z sosen się wykruszał
I świerki giną po kolei

Wtóruje jemu głaz przydrożny -
Towarzysz wierny, pełen ciszy
I gwiazdy, które rankiem bledną
I wierzb piszczałki w rękach mistrza

W półcieniu świeci biała szatka
Jednak to nie jest pajęczyna
Przed chwilą anioł ją zawiesił
Żeby na drugi brzeg popłynąć

Tej rzeki, która świat rozdziela
Na równoległe dwie krainy
Ostoją szczęścia i wesela -
Ten, który nie zna swej godziny

Jan Sabiniarz

DZIKIE GĘSI

Nocne przeloty dzikich gęsi
Powracających na południe
- To nie latawce na uwięzi
Na niebie ciasnym niby studnia

W ich tęsknym krzyku jest wołanie
O radość ciszy, piękno świata
O szczodrość ziemi, wód bez granic
By człowiek życiem nie pomiatał

W gęsi zmienione listki drzewa
Któremu - wszechświat jest na imię
Światła galaktyk, gwiazd ulewa
Noc, która czuwa wiecznie przy mnie

Ich lotów cyrklem nikt nie mierzy
Trafiają lotem w samo sedno -
Gdzie ich nadziei skrawek leży
Z którym więź czują, moc i jedność

Dopóki nocą dzikie gęsi
Ślą ku nam z góry swe wołanie
Jeszcze nie ginie świata piękno
- One są słowem twoim, Panie


Jan Sabiniarz

JESIENNE DROGI 

 
Pójdę sobie znanymi drogami
W górze dęby i buki czerwone
W dole jesień snuje się mgłami
Wiatr porusza zziębnięte korony

Idę tak, rozsupłując ciszę
Lecz jej nie chcę na drobne rozmieniać
Cień gałązki na korze list pisze
Zeschłe liście na słowa przemienia

Polna róża drzemie przy płocie
Ma za sobą wiosnę i lato
Pogodzona ze sobą i losem
I swym życiem w piękno bogatym

Kolie rosy w gałęziach rozwiesza
Skryta w sercu sieć pajęczyny
Nie żałuje słońcu uśmiechu
Choć tak krótkie są jej godziny

W jarze grzeją się słodkie jeżyny
Nie wiem, czy mnie jeszcze pamiętasz
Znów wróciłem z tamtej krainy
W której cisza czysta i święta

Jan Sabiniarz

WRZEŚNIOWE NOSTALGIE

 

Dzwoneczki wrzosów drżą na wietrze

Słońce się pławi w liściach brzozy

Horyzont czule do mnie szepcze

Bym w jego dłoniach głowę złożył

Melancholijny września spokój

Wśród drzew przemyka się z szelestem

Cudowny błękit w nieba oku

Z którym się łączy duszy przestrzeń

Zasnąć na puchu leśnej ciszy

Na chwilę tylko się obudzić

Dróg skołatanych puls wciąż słyszeć

Szczęśliwym być wśród szczęsnych ludzi

O tym, co złe, już zapomniałem

Dobre chcę tylko zapamiętać

W sercu ta sama ciągle trawa

Choć może trochę bardziej zmięta

W lesie, i w kuchni zapach grzybów 

I ognia blask na palenisku

Nad polem ptaki odlatują

Te, które wiosną do nas przyszły

Jan Sabiniarz

CISZA WRZEŚNIOWA

Jakże miłuję tę wrześniową ciszę
Krzyk dzikich gęsi niebios drzwi otwiera
Z koszem jesieni promień słońca przyszedł
Okiem błękitu we mgle staw spoziera

Wędrówką klonów droga się czerwieni
Kasztan na piasku zostawia swe ślady
Dąb na zakręcie trzyma się zieleni
Wstaje poranek jeszcze zmierzchem blady

Serce uwodzi płochość jarzębiny
Roztacza piękno miłujących dłoni
Krzyk dzikich gęsi w srebrną dal przemija
Nim słońce zgaśnie po zachodniej stronie

Spokój wieczoru siądzie przy kominku
Pełne czułości w nas zaszepczą ściany
I noc odsłoni chwil dojrzałych piękno
Półmrok zaszepcze swym promieniem bladym

W objęciach nocy niepotrzebne słowa
Bardziej wymowne od nich jest milczenie
Czas nie roztrwoni, bezkres je zachowa
Ten, który w sercu i w duszy się mieni

Jan Sabiniarz

  

PIERWSZY PRZYMROZEK

 
Na samochodzie pierwszy przymrozek
Wtargnął na szyby, zmatowił kryształ
Czyhaniem zimy ranek zatrwożył
W bezlistnym drzewie odnalazł przystań

Ożyły skryte w dachach kominy
Jak stada ptaków wzlatując dymem
Mgliste powietrze trawy przykryło
Srebrnym oparem zastygło w trzcinach

Opadły w piasek liście znużone
Zmarznięta cisza błękit rozchyla
Słońcem poranka błyszczą korony
Brzóz, w których jesień z wolna przemija

Lecz wiosna mieszka wciąż w Róż Dolinie
Jaśnieją kwieciem wonnym jabłonie
Wesołym ogniem płonie kominek
Roznieca iskry, ogrzewa dłonie

Połóż mi głowę swoją na kolanach
By w sercach wzeszła cisza niepojęta
Cętkami ognia lśnią miłości ściany
Które ostoją życia są i piękna

Jan Sabiniarz

PERŁOWY PEJZAŻ

W Dolinie Róż - perłowy pejzaż
Perłowe drzewa oraz ptaki
W perłowym domu cisza śpiewa
Perłowe szczęście czyni znaki

W perłowej studni czysta woda
Która ku niebu wznosi głowę
I staw perłowej jest urody
W nim - gwiazd perłowych wieczna młodość

Na klawiaturze dłoń perłowa
Dobywa z gór perłowe dźwięki -
Ich migotliwość Bóg zachował
Żeby wnosiły w serce piękno

Perłowy jawor, mostek, rzeka
Aksamit skóry, blask perłowy
Pereł dotykiem się uśmiecha
Patrząc przed siebie, rzadko - z góry

Na stole świeci obrus biały
Z pereł miłości jest wyszyty
Chwyta za serce doskonałość
Cudownie łączy zmierzch ze świtem

Na palenisku gwarzy woda
I miód się z mlekiem przekomarza
Owsiane płatki talerz dodał
Kukurydziane - pełne marzeń

Skłon traw jesiennych, krople rosy
Cudowna postać grabi liście
Myśli się wznoszą ku niebiosom
Wewnętrznie piękne, źródłem czyste

Początkiem świata tam - śniadanie
Skorupkę z jajka dłoń obiera
Szczęście tam nie ma żadnych granic
Z miłością na nie Bóg spoziera

Miłuję nocy blask perłowy
Perłowe światło na pościeli
Mistycyzm gór i szepty morza
I spełnień anioł - cały w bieli

Wiosennym słońcem sad dojrzewa
Chociaż - październik, wnet - listopad
Wewnętrznym słońcem wzrok ogrzewa
Którego - pełno w serca oczach

Kiedy tam zajdziesz, w zadziwieniu
Że jeszcze takie są ostoje
Gdzie wszystko z wszystkim - po imieniu
Perłowy dom miłością stoi


Jan Sabiniarz

🎼https://youtu.be/qL1lHc5ZXfM

🎼https://youtu.be/VGyHddww6ew

W DOLINIE RÓŻ

Dolinę Róż dziś nawiedzają wichry

I tylko góry trwają niewzruszone

Mech zapomnienia ściany domku przykrył

Ostatnie liście prószą drzew korony

Poniżej mostku drętwo płynie strumyk

Ścieżka zarasta, wolno niknie z oczu

Smutkiem napawa traw zmierzwionych runo

Jakże inaczej - pusto czas się toczy

Gdy zmierzch zapada, ciemność w oknach straszy

W błękit nie snuje się już dym z komina

Chrystus w kapliczce zórz przydrożnych płacze

Orzeł do lotu skrzydeł nie przypina

Gdziekolwiek spojrzeć - ślady opuszczenia

I tylko wróble sobą są szczęśliwe

Jesienne serce w cień swój się przemienia

Już tylko kamień wchodzi z nim w zażyłość

Anioł błękitu nad nim krąg zatoczy

Lśnią w jego oczach niezagasłe chwile

Strumyk w szuwarach, szemrząc, wody toczy

Nic się nie dzieje - wszystko tu przemija

 Jan Sabiniarz

WŚRÓD OGRODÓW JESIENI

Błękit wśród liści słodko pląsa

Słońce rozbłyska w kwiatach róży

To nic, że trochę już przywiędłych
 Jeszcze w ich żyłach krew się burzy 

Wśród kopców ciszy mgła się mleczy

Snują się sennych łąk pejzaże

Paprocie mają je w swej pieczy

Wśród wrzosów anioł się ukazał 

Światło zamknięte w kropli rosy

Błyska, w pajęczyn sieć złapane
Mchy dłoń o dotyk myśli proszą
Przejęte smutkiem serc złamanych

Rajskie jabłuszka już dojrzałe

Spełnione latem i szczęśliwe
To dla nich głogi czerwień grają
Tu, nic nie dzieje się - na niby 

Staw dzisiaj urok ma perłowy

Prostotą chwili się zachwyca
W zwierciadło ciszy tuli głowę
Zorzą wieczoru barwi lica

Może umówił się na randkę

Z rzeką, co za dnia go omija
Pora nacisnąć chłodu klamkę
Żeby ożyło serce czyjeś

Jan Sabiniarz

W WIKLINOWYM KOSZYKU

Łódeczką szczęścia płynę w wód błękity

Gdzie wstaje słońce i zmierzch spać się kładzie

Czas tu nie przemija, już wiem, co - to życie

Świecą się jabłuszka w bezszelestnym sadzie

Czasem wiatr się zerwie, zmąci mgielną ciszę

Jabłka do koszyku traw zziębniętych wkłada

Jabłoń zwiędłym liściem list ostatni pisze

W górze się zbierają chmur jesienne stada

Serc jabłuszka płoną w wiklinowym koszu

Obok - cierpki owoc przy kamiennym murze

Kiedy dzień ustanie, cierpkość zniknie nocą -

Jedna z takich nocy, która się nie dłuży

Jan Sabiniarz

WARZYWNIK PAŹDZIERNIKOWY

Warzywnik dzisiaj słońce rozpromienia

Gdy opuściły go wczorajsze deszcze

Z brzuchem do góry śpi pękata dynia

Przy niej ogórek - pochrapałby jeszcze

Jest taki jurny, szczęście mu się marzy

Nabrzmiały latem, zdrowy i soczysty

Leży wśród liści, uśmiech ma na twarzy

Czuje, że nocą jego sen się ziści

Marchew i burak zeszły do podziemia

Tam jest im dobrze - cicho i bezpiecznie

Strąk z kalarepą myśli swe wymienia

Słonecznik własną rozszerzyłby przestrzeń

Cebula z czosnkiem życie swe układa -

Poszła na całość, ostro na zakręcie

Groch u fasoli szuka dobrej rady

Szczypior z pietruszką gwarzą w jednym rzędzie

Wiosnę wspomina rzodkiew i pomidor -

Za dużo wypił - i ma twarz czerwoną

Z czasem utracił swój wewnętrzny wigor

Którym od ranka do wieczoru płonął

Głupio się czują przypadkowe chwasty

Wiedzą, że miejsce to im nie jest dane

Drażnią i psują chwil pogodny nastrój

Rabarbar myli liście swe z łopianem

Wystarczy zajść tam, przysiąść na ławeczce

Posłuchać o czym lud warzywny prawi

Słońce daruje kilka dni mu jeszcze

Gdy przyjdzie pora, nic już go nie zbawi -

 

Jan Sabiniarz

W JESIENNYM OGRODZIE

Usiądziemy w jesiennym ogrodzie
W sercu cisza i klangor żurawi
Obok rzeka toczy swe wody
Listek słońca świeci na stawie
 
Ganek ciepłem nas domu otula
Purpurowe na stole jabłuszka
Dzikie wino pnie się na murze
Wiatr przydrożny z nadzieją je muska

Nasze ścieżki szelestem zasłane
Nie zaskrzypi brama, ni furtka
Róża lata oparta o ścianę
W chwiejnych czasach - wzniosła i prosta

Wznieśmy w górę wino w pucharze
Czerwień liści radość prześwieca
Poszybujmy na skrzydłach marzeń
Niech w dorosłych odezwą się dzieci

Piękne nawet po deszczu kałuże
Nie - kałuże, to nieba lusterka
Nic nie szkodzi, że czasem się chmurzy
Gdy z miłością ku ziemi zerka

 

Jan Sabiniarz

* * *

Niechaj w gałęziach listek złoty

Na znak, że ciągle jeszcze jesień

Ławka ukryta w drzew ogrodzie

I dzikie wino gankiem pnie się 

Pełna spokoju więdnie trawa

Krótko przy ziemi przystrzyżona
Rozmigotana rosą szklaną
Dąb nad nią chyli swe ramiona 

Krótko trwa radość na tym świecie

U progu czeka mroźna zima
Noc długą, krótki dzień przyniesie
Żeby w chwil pędzie czas zatrzymać

Słońce ramieniem swym przygarnie

Ciepłym oddechem nas rozczuli
By wkrótce zniknąć poza lasem
W puch przedwieczornych mgieł się wtulić 

Wejdźmy do domu, nic tu po nas

Zwinięte w kłębek śpi powietrze
Gdy ogień na kominku płonie
Czego do szczęścia trzeba jeszcze

Skupienie ciszę rozpogodzi

Serdecznych iskier radość krzesze
Blask ognia tańczy na podłodze
Nocą, ze sobą nas zabierze

Jan Sabiniarz



🎼https://youtu.be/kOlvLRZ67lA

JESIEŃ SZCZEROZŁOTA

  
Jesień cudowna , szczerozłota
Drzewa nią płoną i kamienie
Gdzie dzika róża lśni przy płocie
Do rąk się tuli płatków drżeniem

Nie ma już dziś kwitnących sadów
Lecz kwitnie szczęściem serce czyjeś
Ciepłym promieniem wzdłuż się kładzie
Drogi, na której czas nie mija

Nad nami klon już się czerwieni
W pucharze ganka dzikie wino
Skrzy się miłością, w oczach mieni
Po smutku ślad i słuch zaginął

Wietrzyk przewiewa drzew warkocze
Płomienno-rude, sny dziewczęce
To dla nich wersy swe ułożył
Gałązką brzozy wniebowzięty

Jan Sabiniarz

JESIENNE ŻYCIA

Jesienne życia
W deszczu skąpane
W ogrodach serca
Miłość bez granic

Jesienne życia
Bezlistne drzewa
Czekają wiosnę
Przez zimy śniegi

Jesienne życia
Serdeczne ciszą
Zaszyte w spokój
Wzajem się słyszą

Jesienne życia
Odchodzą drogą
Przeszytą chłodem
Przy własnym progu

Jedne odchodzą
Inne zostają
Wyzbyte trwogi
W snach powracają

Jesienne życia
Już pogodzone
Zmierzają cicho
W błękitu stronę

Zanim odejdą
Całują dłonie
Duszą pokrewną
Do końca płoną

Zaśpiewa po nich
Cień ich na ścianie
I miejsce w domu
Umiłowane

Gdy zniknę z oczu
A ty zostaniesz
Ja nie odejdę
Będę, kochanie


Jan Sabiniarz

 

W DESZCZOWEJ CISZY

Wiatr dzwoni w listki tej deszczowej ciszy

Którą rozpina wieczór w serc ogrodach

I chociaż milczę, wiem, że ty mnie słyszysz

Nim grudzień ogień zmieni w sople lodu

 

Dokoła szelest padających liści

Zmierzch dłonią wiatru w trawie wiersze pisze

A w każdym wierszu płonie światła kryształ

Las chroni echo w drzew zielonej niszy

Ścieżki księżycem chodzą zachwycone

Idą przed siebie, to pod dębem stają

Gdzie, świerk, przed rokiem, brzozę wziął za żonę

I odtąd wrzesień nawet zda się majem

Jan Sabiniarz

 JESIENNE DROGI

Pod skrzydłami klonów jesień idzie drogą

Ptaki odleciały, w polu wróble siedzą

Ku cienistej ciszy płynie pieśń bez trwogi

W trawie resztki słońca - błąka się na miedzy

Drzewo, pusta ławka, na niej liść zwiędnięty

To, co było - zgasło, dzieje się już - potem

Kropla chwili świeci wierzbą na zakręcie

Ptaki upuściły ją przed swym odlotem

Liście wiatr poruszy, rozkołysze trzciny

Nie zagrzeje miejsca. Jego miejsce - w dali

To nie my, to jesień z wolna w nas przemija

W twojej twarzy widzę zieleń oziminy

Dzwonią dzwonki wrzosów, ku kapliczce biegną

Żeby się pomodlić o ślimaków zdrowie 

To nic, że jesienią kwiaty lata więdną

Myśl, że wiosna przyjdzie, sny im spędza z powiek

Jan Sabiniarz

🎼://youtu.be/VnNxapRIsm0 

MUZYKA CISZY

W ogrodzie cisza, wiew gałęzie trąca

Na polach spokój, szaro i srebrzyście

I mgła nad wodą - jeszcze nocą śpiąca

Brzoza ostatnie w trawę roni liście

Las wznosi w górę skrzydło fortepianu

Fruwają dźwięki niebem - niby ptaki

Jakże - cudowne pięknem w nich utkanym

Snujące z głębi tęskną suitę Bacha

Nic się nie stało, wszystko ma swą porę

Dąb sypie w glebę mocy swej żołędzie

Powróci światło a wraz z nim kolory

Muzyka ciszy w głąb się toczyć będzie

 Jan Sabiniarz

🎼://youtu.be/r8J5aCl-sMo

W JESIENNYM SŁOŃCU 

Tak lubię w jesiennym słońcu
W wieczornym siedzieć ogrodzie
Słuchać jak szepczą trawy
Jak trzciny szemrzą na wodzie

Tak lubię w jesiennym słońcu
Ciepłe na twarzy promienie
Słuchać, jak cisza gwarzy
Jak mądrze milczą kamienie

Tak lubię, choćby najmniejszy
Na niebie dzwoneczek błękitu
Tę złoto-srebrną melodię
Co snuje ją pająk świtu

Lubię południe i wieczór
Krzyk gęsi, klangor żurawi
Siedzę do późnej nocy
Żal mi to wszystko zostawić

Jan Sabiniarz

PEJZAŻ POLSKI

Pragniesz radości, światła i koloru
I by w ogrodzie ptaki o poranku
Drzewa i kwiaty - nie ma dla nich pory
Zamarzłe rzeki - tutaj bez ustanku

Nocą, czasami śni księżyca lśnienie
Który na szybie promień ciszy kładzie
Lampa milczenia w swym ukryta cieniu
Popiół kominka i gasnących marzeń

Więdną nadzieje. To nie tak być miało
Prawda struchlała, ze spuszczoną głową
Złowrogi obraz przed oczami staje
Zwątpienia świątyń, coraz mniej w nich Boga

Szczęście bezbronne nie ma gdzie się wtulić
Ślepe i nieme mu pisane czasy
I dąb ojczysty marznie w chwil koszuli
Samotny w polu, sercem chce do lasu

Zmarszczone czoło, ręka czegoś szuka
Ostrze w kieszeni samo się otwiera
Głos pełen grozy, mało kto go słucha
Gdzie każda liczba łka w objęciach zera

Nie miej mi za złe, że się czasem smucę
Że zadumaną trzymam w dłoniach głowę
Myśl ma wędrowna wraz z ptakami wróci
Na łąkach kwiaty wzejdą kolorowe -

Jan Sabiniarz

 

WBREW ZMARZNIĘTEJ GRUDZIE

Tak lubię jesień w jej wieczornej ciszy

Drzew kandelabry złotem liści świecą

Chłód w traw łodyżkach iskry gwiazd rozwiesza

I półmrok, który nas ma w swojej pieczy

Siądźmy na ganku, w dali psów szczekanie

Nic się nie dzieje, oddech boru słychać

Nad nami gore liść dzikiego wina

Nim się rozpali modrej nocy kryształ

Niechaj myśl żadna ciszy tej nie mąci

Popatrzmy dalej, poza dzienne sprawy

Światło księżyca lampkę wina trąca

Zza siódmej rzeki dąb śle list łaskawy

Czas - po spirali, wszystko to już było

Musi się zmienić - to nie kwestia złudzeń

Promień tej nocy wznieca w sercach miłość

Kiełkuje życie - wbrew zmarzniętej grudzie

Jan Sabiniarz

OWOC NADZIEI

 
Za oknem się snuje listopad
Wnet grudzień otworzy podwoje
Dlaczego smutek masz w oczach?
- Mrok czyha, światła się boi

Tu wszystko tak samo się dzieje
Nie widać krzty dobrej zmiany
Cel gubi się w gęstwie kolein
Bez dachu rosną w nas ściany

W kołysce śpi marzeń dziecina
Kołderką miłości okryta
Świt w zmierzchu szuka przyczyny
Słońce się z błotem boryka

Lecz są jeszcze dęby przy drodze
Moc bije z nich i nadzieja
Horyzont bez żalu i trwogi
Poranka ciszą się mieni

Nad lasem Gwiazdka już świeci
Wnet szarość w biel się przywdzieje
Tak dzieje się tu od stuleci
- Dojrzewa w niej owoc nadziei

Jan Sabiniarz

ADAGIO ZIMOWE

Zima odsłania białe swe ramiona
Iskierki słońca wśród przerębli świecą
Cisza pejzażu w twoich oczach płonie
Na płachcie śniegu ptaka cień przeleci

Drogi i ścieżki suną w dal zaspami
Nad nimi szronem pochylone drzewa
Gdy noc gwiaździsta błyśnie między nami
Wstąpi w nas spokój zimowego nieba

Adagio Bacha w sopli klawiaturze
Światło księżyca zagra ze wzruszeniem
To, które chwili i wieczności służy
Ze źródła serca bierze tęsknot brzmienie

Świętości ciszy żaden dźwięk nie spłoszy
W las bezszelestnie suną w śniegu sanie
Niebo i ziemia, drzewa są bez głosu
Nim promień ranka z łóżka nocy wstanie


 Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

MARZENIE ZIMOWE

 
Leśne ścieżki śpią przykryte ciszą śniegu
Białej płachty nie zamącił zwierz, ni ptak
Pełne mroku w borze świerki, sosny
Mroźne słońce pod okapem znaczy sopli ślad

Żal jesieni pędem dni przeminął
Szarość, błoto – o tym któż pamięta dziś
Smutek liści niepotrzebnych
Jak płaszcz stary zmiętych

Szron nadziei po nich
W krąg, w gałęziach skrzy
Wierne słońce zbudzi nas co rano
W oknie nieba pozłocistym światłem zórz

A gdy gwiazdy nad drzewami staną
I nam dobrze w ciszy śniegów znów
W ciepłej izbie, przy kominku
W dłoniach spokój, 

W oczach ciepły ognia blask
Czerwonego wina na dnie odrobinka
Jak żagiew się jarzy,
Rozpłomienia twarz

Cętki ognia skaczą na podłodze
Wśród milczących się weseląc ścian
Słodko drzemie pies przy nodze
I ja wzrokiem ruszam z ogniem w tan

Jan Sabiniarz

 

 

 

WIATR I DRZEWO

Ty jesteś wiatrem a ja jestem drzewem
Czuję twój powiew każdym moim liściem
Spełniasz się we mnie twojej duszy śpiewem
Pragnę marzenia twe najskrytsze ziścić

Rosnę powoli. Chociaż w miejscu stoję
Promieniem nocy ku tobie się wzbijam
Miłuję ciebie ciszą i spokojem
Rozmigotana tobą serca przystań

Chociaż gałęzie me pokryte szronem
Pień i korzenie śniegiem zasypane
Rosnę ku słońcu. Tobą serce płonie
Tobą me niebo całe jest wezbrane

Ty będziesz ze mną, nawet, gdy ustaniesz
W tobie znalazłem duszy mej spełnienie
Nocą zimową w śniegu po kolana
Jakże miłuję twoich słów skupienie

Rosnę w głąb ciebie, w nie odkryte drogi
Które ku tobie w noc i dzień prowadzą
Miłością wiosny co rozkwita słowem
Któremu upływ czasu nie przeszkadza

Każde twe słowo w sercu zamieszkało
Roztacza światło w ciemny okrąg duszy
Jakże od niego czysto jest i biało
Kiedy gałązki powiew twój porusza

Wietrze najmilszy, zdejmij ze mnie cienie
Cierń usuń z światła, który tak uwiera
Bandażem rzeki owiń chwil korzenie
By puls ten odżył - co od lat umiera

Chociaż przeminę, już cię nie opuszczę
Zostanę z tobą po tej życia stronie
Na której miłość nie zaznaje pustki
Bo Betlejemskiej Nocy światłem płonie


Jan Sabiniarz

DUCH SIĘ WCIĄŻ ODRADZA

Nad borem łuna, czerwienieje zorza
Pola i drogi śnią zasnute śniegiem
Na mrozie ptaki w drzew bezlistnej loży
Niebo gwiazdami daje ziemi znaki

Cudowna cisza skrzy w opłatkach śniegu
Dawno nie było wśród nas takiej bieli
Gdzie cień kościółka i choinek zieleń
Spokój wieczoru w serc kołyskach ściele

Za siódmą górą - rzeki ostrzą lody
Na drogach zaspy, by uwięzić słowa
Rozpętać piekło w czułych serc ogrodach
To, co już było, ma się dziać od nowa -

Nic nie wskórają. Duch się wciąż odradza
Czas go nie zhańbi, nie ma takiej mocy
Pozornie kruchy, Bóg ma go w swej władzy
Jaśnieje światłem betlejemskiej nocy

Jan Sabiniarz

 

WŚRÓD SKLEPIEŃ DUSZY

  
Świerki tej nocy lśnią przykryte śniegiem
Pełne zachwytu dziecię przed choinką
Gwiaździste rzeki dolinami biegną
Sopli u dachu kryształowe piękno

Przez zaspy sypkie konie ciągną sanie
Z wieży kościółka dźwięki dzwonnej ciszy
Trąbki na chórze - to aniołów granie
Wśród sklepień duszy światło wieczność pisze

Drewnianej chatki ciepły cień na śniegu
Otwarta brama z oblodzonej drogi
Bocianie gniazdo na stodoły brzegu
I w głąb otwarte świętej nocy progi

Wszystko to było, jeszcze nie raz będzie
Życiem pisane - w obraz się układa
Osobnym dźwiękiem każdej struny trąci
W którym znajduje tylko dobre rady

 

Jan Sabiniarz

 

 

 

ŚNIEG

 
Posłańcu nieba i zimowej ciszy
Gdziekolwiek spojrzeć - tobą jest tak biało
W blasku księżyca serca twego kryształ
Kryje tej Nocy Świętej doskonałość

W stajence nocy jasny śnieg się rodzi
Wyciąga rączki ciepłe jak dziecina
Których dotykiem topi wszelkie lody
W mroźnym powietrzu płaszcze gwiazd rozpina

Pozostań z nami, ty wędrowcze biały
Niech twojej ciszy nie zadepczą drogi
Drzewa i domy tobie się kłaniają
Zapukaj w okno i zawitaj w progi

Jan Sabiniarz

 

 

 
NAJŚWIĘTSZĄ NOCĄ

Jest taka ciemność, która Gwiazdę kryje
Która nocą wstaje sercu na spotkanie
Imię jej jest wieczne, ludzie zwą ją - miłość
Chociaż czasem milknie, lecz jak lód nie taje

Lasy ją śpiewają, rzeki purpurowe
Które wschodem słońca w światłość nas unoszą
Krzepią ciszą pieśni, rzeźbią wiary słowem
Które nie umarło, trwa, chociaż bez głosu

Patrzę w głąb, za siebie, widzę szopkę z desek
Prosta jest jak cisza, garnie się do ludzi
Życia ból wyraża, koi swym uśmiechem
Mrok kołyskę z drewna Gwiazdą nocy budzi

Ucisz się, ach, ucisz rozbiegane serce
W złoty śnieg i myśli zakutane chwilą
Idą dzieci, idą, zima do nich szepcze
Raz do roku wstaje, to, co się zdarzyło

Bóg roztacza świętość, słońce w twarz odwraca
By zziębniętym ludziom ciepło się darzyło
Mróz w maleńkim oknie kwiaty piękna znaczy
Szum anielskich skrzydeł - w błękit się ukryły

Lot ich nigdy nie jest dla nas przypadkowy
Księżyc czyta głośno jasne ich przesłanie
W puch Najświętszej Nocy Dziecię tuli głowę
Tylko ty wiesz, Ojcze, co się potem stanie

 Jan Sabiniarz

Uwolnij się
Miłość jest życiem,
Życie jest miłością
I tak świat się kręci

Bądź sobą,
Bądź wierny życiu
I miłość nadejdzie
Jak dzień następuje po nocy

NIEBO NAD NAMI

Niebo nad nami całe jest z błękitu
Przeszłość unosi swoje sny ceglane
Po długiej nocy - dzień, z zalążkiem świtu
Olśnione słońcem wstają świątyń ściany


To, co jest wielkie, ma początek w ciszy
Niebo i Ziemia runie pośród zgiełku
Gałązką światła list do nieba pisze
Ten, który oddał swojej duszy piękno

Jaśnieją w murach barwnych lśnień witraże
Kryształ sklepienia w nawach się przeciąga
Szopką najświętszą prawdę Bóg ukazał
Żeby się człowiek w pustce nie zabłąkał

W wszechświat wpisane Boże Narodzenie
W znikomość planet oraz gwiazd miriady -
Jedyne światło, co nie rzuca cienia
Mrok go nie zmąci, ani obłok blady

Są z nami drzewa, ptaki i zwierzęta
Tak było, będzie - od początku świata
Góry, doliny, oceanów piękno
I miłość, która w niebo sercem wzlata

Niech rozmawiają z sobą ludzkim głosem
Biorąc łagodnie na kolana pieska
Wszystko, co żyje - dąży własnym losem
Gdzie słońce wstaje, trwa u wód niebieskich

Gdy noc ustąpi, dzień przywdziewa szaty
Prostotą miłe, niby dotyk dłoni
Odkąd pamiętam - tak było przed laty
Siankiem dzieciństwa miłość życia płonie

 

Jan Sabiniarz

BŁYSNĘŁO SŁOŃCE

Błysnęło słońce poprzez szarość
Bezlistne drzewa, ołowiane chmury
Dzieje się to, co stać się miało
To, co wiadome było z góry

Do drzwi łomoczą zaplątane życia
Przebrzmiałe echa tłuką się po lasach
Przy drodze dąb nic nie ma do ukrycia
I dzień dla nocy coraz mniej ma czasu

Przed nami zima, wkrótce - Gwiazdki pora
I chwila sianka na serduszka niebie
Gdzie białe śniegi ciszy są kolorów
Miłość w Stajence Świata się zagrzebie

Lśni małe ciałko w skrzynce zbitej z desek
W której czytelny widać kontur krzyża
Wśród gwiazd tak cicho, nikła pieśń się niesie
Natchniony promień z góry w dół się zbliża

To z niego piękno całe w nas się bierze
Wiedzą to morza, zagubione lądy
Gdzie każde słowo światła jest pacierzem
I myślą, która w pustkę nie zabłądzi

W iskierce śniegu światłość zatrzepocze
Na twarzy uśmiech, w sercu radość życia
Rok jeszcze jeden dla nas krąg zatoczy
Pełen nadziei, wiary i zachwytu


Jan Sabiniarz

ŚWIATŁO NOCY

Muzyka Bacha stąpa na paluszkach
Żeby dzieciny śpiącej nie obudzić
Nad którą Marii pochylona postać
I obok - Józef - żadnych innych ludzi

Wół i osiołek zziębłe siano mielą
Zanim przemówią nocą ludzkim głosem
Przyjdą pasterze, Gwiazda drogę ściele
Skrzydła aniołów ich do żłóbka niosą

Ta noc niebieska przeniknięta ciszą
Ziarno Betlejem krzesze w innym kraju
W gałązkach szronu gwiazd promyki wiszą
Od których lody rzek i ludzi tają

Muzyka ciszy i opłatek biały
Spragnione serca - lgną ku sobie dłonie
Niech tak zostanie i trwa przez rok cały
Leśny kościółek światłem nocy płonie


Jan Sabiniarz

NIKT NIE ODBIERZE 

NAM WIGILII

Nikt nie odbierze nam Wigilii
Twego Świętego Narodzenia
Nie po toś tutaj do nas przyszedł
By na błyskotki cię zamieniać

Nie wyjałowią z dusz lewacy

Ani ograbi lud żmijowy
Bóg Betlejemską Gwiazdą patrzy
Świątyń i domów strzeże progów

To nic, że czasem się wymyka
Lecz gdy nadejdzie próby czas
Zło, które chyłkiem tu przemyka
Niech nas nie uśpi, Ojcze Nasz

Niechaj wzrok czysty jak śnieg z nieba
W sercach otwartych światło gwiazd
Wiary, miłości nam potrzeba
Żeby nadziei nadszedł czas

Przed nami ciągle długa droga
Pełna zasadzek, gróźb i zasp
Osamotnieni, lecz bez trwogi
Nie wyrzekajmy się dziś nas

Jak nigdy dotąd - na rozdrożu
Najtrudniej jest do siebie dojść
Coraz trudniejszy lot ma orzeł
W górze się waży jego los

 

Jan Sabiniarz

W BLASKU CHOINKI 

Nie ma już dzisiaj tamtych, wolnych ludzi
Odeszli nocą, są w krainie cieni
Poranne słońce ich już nie obudzi
Ni dąb nad rzeką, który barwy zmienia

Zielona trwa, która brzeg porasta
Ani splątane cichych olch korzenie
Nie zatrzymają biegu łódki wiosła
Na który niebo swoje śle promienie

Gdy przymknę oczy, widzę starodrzewia
Drewniane domy w cieniu ich ukryte
Dziś po nich listek śpiewa nutą rzewną
Pieśni wieczoru, które gasną świtem

Inne w nich lśniło Boże Narodzenie
Inaczej w mroku tam płonęły gwiazdy
I Dziecię słało w ciemność swe marzenia
Które w zakątku serca się znalazły

Ważne są drogi, które dokądś wiodą
Wołanie dolin ku niebieskim szczytom
Gdzie ptak i drzewo strzegą szczęścia progów
Gdzie wierne słowo i w nim myśl ukryta

Patrzę dokoła, co się porobiło
To samo sianko i ten sam opłatek
W blasku choinki coś się ulotniło
Zapadły w ludzi niewidzialne kraty

Jan Sabiniarz

CUD BOŻEGO NARODZENIA

Czym - cud Bożego Narodzenia?-

Zmieniony w karpia, barszcz z uszkami

A w miejsce wiary - siedem potraw

Opłatek pustki między nami

Tu nawet mróz jest wylękniony

I śnieg się wzbrania, żeby padać

Już tylko gwiazdy nocą płoną

Zdradzonym światłem mrok się wkrada

W zwierzętach jeszcze promień ciszy

Czy będzie tak do końca świata?-

Coraz mniej człowiek widzi, słyszy

W serce i myśli zgiełk swój wplata

Nie Bóg - a gwiazdor z siwą brodą

Renifer w sanie zaprzęgnięty

Złotka i bombki kolorowe

I piernik lukrem wniebowzięty

Zawiane drogi do Stajenki

Nad którą Betlejemska Gwiazda

Z której się rodzi ducha piękno

Które Dziecięciem Bóg ukazał

Nie ma już sań, koników rżenia

Wiozących ludzi na Pasterkę

Człowiek swym własnym stał się cieniem

Kiedy odrzuca to, co wielkie

Na naszych oczach plan szatański

Do dołu z wapnem miłość strąca

Dwoi się, troi Anioł Pański

Lecz coraz chłodniej świeci słońce

To, które wstaje z głębi duszy

Której wymiarem - nieskończoność

A z niej najświętsze słowo prószy

Rozjaśniające spraw złożoność

Wszystko poddane bożej pieczy

To w niej ostatnia jest nadzieja

Która rozcina słowa mieczem

To, co nas więzi po kolei

Jan Sabiniarz


 

DZIECI WIELKIEJ CISZY

 
Jesteśmy dziećmi Wielkiej Ciszy
Obumieramy w zgiełku spraw
Niezdolni wzajem siebie słyszeć
Z jakim spokojem szumi las -

Nad nim księżyca lśnią promienie
U dołu rzeka, pierwszy śnieg
Który krajobraz w biel przemienia
W dali kościółka dzwonny śpiew

To już się dzieje, już się staje
Niebieska światłość w śniegu skrzy
Chwila wieczności wstrząśnie krajem
Jest coraz bliżej, liczy dni

Złączy opłatkiem i kolędą
Jakby osobne światy dwa
Nie pozbawione ludzkich błędów
W najmniejszym to, co wielkie, trwa

Chwila, gdy Ziemia ma coś z Nieba
Wiedzie do niego tyle dróg
Którego Wielka Cisza strzeże
W jej blasku Dziecię ześle Bóg

  Jan Sabiniarz

 

 ZGIEŁK USTĘPUJE

Jeszcze się drzewa nie pokryły śniegiem
Bóg patrzy z nieba, tęskno mu do ludzi
Lecz rzeka światła już nabrała biegu
Nie gasną noce po codziennym trudzie

Zgiełk ustępuje, w sercu znów tak cicho
Pachną podłogi, dłoń firanki pierze
I szyby w oknie czyste, lśnią jak kryształ
Miłość odprawia świętych słów pacierze

Wszystko to przecież tyle razy było
Lecz nic dwa razy nam się nie powtarza
Rok każdy szopką spełnia sprawy czyjeś
Pełne dorosłych i dziecinnych marzeń

To nic, że drogi zamarznięte w grudzie
Wiadomo, dokąd każda z nich prowadzi
By wskrzeszać ducha a nie serca studzić
Cudownym blaskiem światło w nas się kładzie

Las pachnie zimą, świerkiem zasłuchanym
Znów wół i osioł szepnie, poruszony
Słowa te, które burzą wszelkie ściany
By było jaśniej w ciemnej duszy stronie

Jan Sabiniarz

MARZENIE WIGILIJNE

Żeby drzewa, choć nagie
uginały się od śniegu,
który tak pięknie skrzypi i skrzy
w słońcu i pod gwiazdami

Żeby na drogach
podążających za głosem dzwonów
na Pasterkę do wiejskiego kościółka
przytulonego do oszronionych drzew
wesoło dzwoniły dzwoneczki u sań
a ponad buchającymi parą końmi
żeby świeciły jasno uśmiechnięte
rumiane od mrozu i od radości twarze

Żeby głosy wiernych
w nawach kościoła i na chórze
brzmiały jak jeden i
żeby biła z nich siła
pomagająca przetrwać i przerwać
niekończące się lata zniewolenia

Żeby uścisk ręki
prosty i czysty
jak chorał gregoriański
bratał z sercem serce

Żeby Wigilia
z opłatkiem Miłości, Wiary, Nadziei
opromieniona była przez Betlejem
a nie przez atomowe elektrownie

Żeby w domach panowała
Wielka Cisza pełna muzyki
śpiewów radosnych, łagodnych, kojących

Żeby piece nie drżały z zimna,
ni z obaw o węgiel
hojnie rozdając ludziom ciepło

Żeby na wszystkich stołach
choć skromne lecz smaczne potrawy

Żeby w szafach starości i dzieciństwa
porządne ubrania i pachnąca świeżością bielizna
poukładana miłującymi dłońmi
a w oknach pelargonie i mirt wiecznie zielony

W izbach przytulnych na co dzień
żeby pachniało świątecznością
i, żeby ludzie pamiętali
że Bóg rodzi i objawia się
w ciszy i skromności serca

Jan Sabiniarz

W WIGILIĘ BOŻEGO NARODZENIA 
  
W jakim Dzieciątku znów się zjawisz
Gdy ciemność serca skuje lodem
Może u stóp tatrzańskich grani
Gdzie Twoje góry ulubione

Wirują w ciszy płatki śniegu
Skrzą się radośnie na policzkach
Dzwonią dzwoneczki, pędzą sanie
By się zatrzymać przy kapliczce

Cała gwiazdami zasypana
Szron świeci na gałęziach sosen
Wznosi ramiona świerków ściana
Prószy się w dal anielskim włosem

Ty nie odszedłeś, jesteś z nami
Przy białym jak opłatek stole
W domach radosnych kolędami
Rozbrzmiewa niebo, bór i pole

Jasno też świecą okna w blokach
Każde dziś urok ma baśniowy
Jakim Dzieciątkiem znów się zjawisz
By smutkom świata kres położyć

Choć radość krótko będzie trwała
Jednak na darmo nie przeminie
Znów coś dobrego w nas się stało
Chorałem gwiazd ku ziemi płynie

Jan Sabiniarz

NA SIANKU CHWILI 

Dzwonią dzwoneczki srebrnym głosem
I skrzą się marzeń szklane kule
Bór kolędami się zanosi
Do swego serca chce przytulić
 

Cisza zagląda do stajenki
Gdzie wół, osiołek z władcą świata
Który, co roku w nas się rodzi
Żeby od nowa nas poskładać

Wyciąga swoje małe rączki
W których nadziemska drzemie siła
Przywraca wzrok duchowym pięknem
Żeby w nas wiecznie kwitła miłość

Na sianku chwili Bóg się rodzi
By zostać z nami po wsze czasy
Nawzajem z sobą nas pogodzić
Przywrócić niebu prawo głosu

Jan Sabiniarz

BÓG JEST MIŁOŚCIĄ

Ty nie masz kształtu, ani twarzy
Czasem cię widzą z siwą brodą
Lecz, jakim słowem cię ukazać
Przed jakim ciebie spotkać progiem
 

Ty jesteś wszędzie, wiem to przecież
Tak jak obecna twoja miłość
Jeśli w nas żyją małe dzieci
W cudnej prostocie ich się kryjesz

Czekam na ciebie ze wzruszeniem
W świątyni lasu, w drzew ogrodzie
Znajduję ciebie w nocy cieniu
I w dnia przeręblu skutym lodem

Ucieleśniony gwiazd promieniem
Rodzisz się w wątłym sianku chwili
By pomóc światu znieść brzemienie
Które się dotąd nie skończyło

Lecz wnosisz sobą tę nadzieję
Która nam przetrwać w tobie daje
Ta noc nie kończy się, choć dnieje
Wciąż się odradza w serca kraju

Jan Sabiniarz

 

NARODZINY

Nie chcę byś tylko był laurką
Kartką świąteczną, chwil opłatkiem
Pragnę wyśpiewać cię kolędą
Wewnętrznym światłem, co nie gaśnie

Twe narodziny, jak śnieg białe
Są prostą drogą a nie zaspą
W tym świecie do cna pomieszanym
Mrok rozjaśniają pełnią blasku

Kiedy w skupieniu przymknę oczy
Cel widzę jasny, jak na dłoni
Nie chcę by - obok - świat się toczył
Lecz, żeby we mnie, czynem płonął

Co znaczy życie me maleńkie
Wszak z cegieł wznosi się katedry
Z chwil drobnych także tka się szczęście
I z sekund czas, co w wieczność biegnie

Osioł i wół na równi z mędrcem
I szopka z desek jest jak pałac
Ta sama je przenika świętość
Raduje ciszę gwiazd chorałem

 

Jan Sabiniarz

DUCHOWA PIĘKNOŚĆ WIGILIJNEJ NOCY

Jakbym po nitce szedł do kłębka
Lub brzegiem rzeki szedł do źródła
Tak myśl podąża do Stajenki
Gdzie Dziecię w cichym sianku serca

Wyciąga swoje małe rączki
Żeby przytulić ziemię całą
Jaki z nich bije światła pokój!
Jaka z nich czystość, jaka białość!

Czemu twe oczy zatroskane?
Czemu skulone twe ramiona?
Kruszą się wokół pustki ściany
Nad nami wieczna gwiazd korona

Nagle się wszystko staje proste
Ustąpił pośpiech, lęk i zamęt
Trzeba przekroczyć próg ubóstwa
Żeby dom znowu stał się domem!

By poczuć w sercu tętno nieba
I światło, które w duszy wstaje
Nic nie jest w stanie go zagłuszyć
Woła, gdy tylko iść przestaję


Jan Sabiniarz

Z ŚNIEGÓW CIEMNOŚCI

Widzę Cię poprzez pryzmat krzyża
Czasem, nad przyjściem Twym zapłaczę
Z śniegów ciemności noc się zbliża
Promień światłości ślad Twój znaczy

Jesteś wpisany w ciszę serca
Tam Cię znajduję wciąż od nowa
Ty jesteś kluczem do drzwi piękna
Dróżką do źródlanego Słowa

Ty nie ukrywasz się wśród mroku
Świętością Twoje narodzenie
Widzę Cię mojej duszy wzrokiem
Jej radość wiedzie przez cierpienie

Ty jesteś perłą nieskalaną
Przybitą gwoździem w nieba skłonie
Żeby Twe Słowo w nas się stało
Ocalał statek, który tonie

Niebo całuje Tobą Ziemię
Życie wpisane w bezkres mroku
Wiara, nadzieją w Tobie drzemie
Miłość ukryta w serca oku 

  Jan Sabiniarz

*

MOWA CISZY

Nie mam już nic do powiedzenia

Resztę powierzam mowie ciszy

Światłem wypływa z nocy cienia

Gdzie ten i ów ją jeszcze słyszy

Zwierzęta przejmą ludzką mowę

I ryby, które są bez głosu

Drzewa wznoszące w niebo głowę

Rzeki świadome swego losu

Mądrość podąża do Stajenki

Nie poprzez księgi kute w złocie

Żeby odzyskać proste piękno

Świętość ukrytą w gwiazd migocie

Ocalić Ziemię - cud planety

I nieprzetarte ducha drogi

Miłość mężczyzny i kobiety

Ponad pałace - dom ubogi

Dość mamy blichtru oraz pychy -

Lat dwa tysiące rządzą światem

To przez nie dla nas świat ten lichy

Trudno się przebić przez zła kraty

Nie mam już nic do powiedzenia

Resztę opłatek niech wypowie

W którym najskrytsze serc marzenia

Lśniące kryształem słów u powiek

Jan Sabiniarz

NOC ŚWIATŁA

W całym wszechświecie tylko Ziemia

Przez Stwórcę życiem jest natchniona

Drzewa i ptaki, ludzkie plemię

I słońce, które w oknie płonie

Nieprzeliczonych form obfitość

Trawy i piasku - więź z kamieniem

Najcudowniejsza serc dwóch bliskość

W zwierciadłach jezior gwiazd promienie

Rodzi się Ziemia z prawd i mitów

Z błądzeń i lotów ku bezkresom

Miłuję piękno w niej ukryte

Gałązką wiosny się uśmiecham

Jej czas się wspina po spirali

Ciąży jej krótkowzroczność ludzi

Może ją tylko duch ocalić

Czyny, w codziennym, zwykłym trudzie

Światło się rodzi w garści słomy

I z ciszy zbitej z kilku desek

Z pustkowi mroku blask ogrodów

Prawdę i kłamstwo słowo niesie

Z dnia na dzień czas nam się układa

Wciąż trzeba chronić go, budować

Kiedy po trzykroć kur zapieje

Ty mnie - w dzień - Świętą Nocą prowadź

* * *

Ta Ziemia zimna jest jak sopel lodu

Który z wszechświata dachu zwisa

To człowiek trwoni, dławi jej urodę

Który spod bożej ręki bestią przyszedł

Radość Wigilii krótko będzie trwała

Wnet czas pochwycą znów szaleństwa tryby

Nie po to Słowo ciałem w nas się stało

By, to co żyje, działo się na niby

Trwoży się chwila nad zabitym karpiem

W ubojniach krzyki mordowanych zwierząt

Po trupach ciszy czas wesela nastał

W Stajence - Człowiek-Bóg z osiołkiem przeżył

Lat dwa tysiące a nic się nie zmienia

W tym barbarzyństwie pomylonych pojęć

Chcę przez rok cały szukać w Słowie pokrzepienia

- Niechaj rozkwita wigilijnym stołem

Nie miej mi za złe, że się nad tym chylę

Gdy ze światłości głuchy mrok przebija

Krynicznych wcieleń pragnie Świata Miłość

Która fałszywą drogą w nas przemija

Jan Sabiniarz

PRZEZ ŻŁÓBEK

DO ZIARNA KRZYŻA

Tak wiele dróg do ciebie wiedzie

Tak wiele znaków i pustkowi

Jesteś jedynym, co powiedział

Jak się do świata przysposobić

Zasiałeś w duszy ziarno krzyża

Lecz nie pozbawiasz nas wolności

Żeby ku sobie nas przybliżać

Nie ostrzem miecza lecz miłością

Widzisz, co robią z tą planetą

Która jedynym naszym domem

Świętość mężczyzny i kobiety

Mieszają z błotem po kryjomu

Niszczą nas w imię tolerancji

I politycznej poprawności

Pod szyldem chorej demokracji

Nie ma jej - gdy brak informacji

Lansują „mowę nienawiści”

By czynić biernym i bezbronnym

I nas pozbawić praw najprostszych

Ślepych i głuchych, krzywd niepomnych

Pod butem politycznej dziczy

Stada baranów chylą głowy

Tu, gdzie struchlała cisza krzyczy

Serce oddziela się od głowy

Jan Sabiniarz

MIĘDZY BETLEJEM A GOLGOTĄ

Między Betlejem a Golgotą

Jest tylko osiem kilometrów

To, co zdarzyło się pomiędzy

Lat dwa tysiące wstrząsa światem

Tam-drogi nadal Tobą chodzą

Wyryte w skałach i błękicie

Dla tych, co wątpią - są zwyczajne

Światłem w tunelu jest ich życie

Ale wystarczy jedna chwila

Promień, co w ziarnko piasku wpada

By czas odsłonił to - co było

I Bóg się zaczął w całość składać

Myśli poraża Wielka Jednia

Która początku, końca nie ma

Gdzie- śmiercią- życia dar się spełnia

W cieniu elizejskiego drzewa

Chwila wieczności się nie Łęka

Lecz ją z miłością wypatruję

Miłością żywą, i nią piękna

Kto zgubił ją - tam odnajduje

Jan Sabiniarz 

W OGRODZIE OLIWNYM

II.

Ból kropli potu

kropli krwi.

Przerażająca 

wokół cisza.

U stóp Ogrodu

miasto śpi.

Piotra i innych

oddech słychać.

Sen ich spokojny

jak u dzieci.

Jeszcze nie wiedzą

co się stanie.

Odległe kroki

czyjeś słychać.

Wiatr ustał

a z nim 

psów szczekanie.

Ta noc tak sama jest

jak inne.

Jednak do cna

przejęta lękiem 

grozą, zwyczajnym 

ludzkim strachem.

Zda się - 

oliwkom

serce pęka.

Zbliża się to

co już się staje.

Czas mój 

dobiega dopełnienia.

Krwawi nim 

miłość ma 

bez granic 

Ta, która w błękit

mrok przemienia.

Wiem, że wycofać się 

nie mogę.

Żyć dalej -

innym będzie dane.

Serce me dławią

cierni ściany

ludzi i świat

umiłowany.

Nie wiem

jak zniosę okrucieństwo.

Mym przeznaczeniem -

skrzydła krzyża.

Żeby podnosił się 

z upadku

świat, co miłuje

i poniża.

25 marca 2021

Jan Sabiniarz

PASJA

DROGA

O twoje szaty grają w kości

Lękam, że los twój przesądzony

Gdzieniegdzie resztki tlą miłości

Znów - bez odzienia i korony

Wokół panują słowa szumne

I przyrzeczenia wiatrem szyte

Spuszczone głowy, niegdyś - dumne

I noc, która się boi świtu

Rozrasta się w nas Wieża Babel

Lecz nawet ona runie wkrótce

Czas smętnie gra na Złotym Rogu

Na placach coraz bardziej pusto

Chciałbym weselić się, nie smucić

Lecz - jakże bolą białe plamy

Tak trudno z drogi tej zawrócić

Co dręczy myśli, serce rani

Sam siebie nie poznaję w lustrze

Które na dwoje pęka krwawo

Ciągle potrzeba kopie kruszyć

Żeby dziedzictwem przyszłość zbawić

Najwięksi z nas zamordowani

Co dzień po trzykroć kogut pieje

Umiera Syn Umiłowany

Tak Naród traci swoje dzieje

Jan Sabiniarz

DROGA KU GOLGOCIE

Tyś, od początku wiedział

co się stanie.

Gdy na osiołku 

w nieświadomym tłumie.

Ogród Oliwny -

pokój i cierpienie.

Niebo i piekło -

w cichym drewnie krzyża.

Krzyż pozostanie 

w nas

do końca świata -

Kiedy nastąpi?-

Może już się dzieje?-

Człowiek występki

wszystkich dziejów wplata

w mrok coraz gęstszy -

choć za oknem dnieje.

Tak trudno objąć 

słowem 

to, co czułeś.

Myśl każda cierniem

światła się wbijała.

Wśród niemych tłumów

czas do krwi się dłużył.

Bezmiar miłości

oraz czynów małość.

Nie milknie droga.

Słychać stukot kroków.

Trzeba w skupieniu 

tylko przymknąć oczy

Na białą szatę

krew się sączy z boku.

Włócznią zwątpienia

przez nas 

czas przebity.

Głaz strzegł twej śmierci

i uśpione straże.

Ból garstki kobiet

i pęknięte skały.

Górę Trzech Krzyży

jeszcze nieraz wskaże

to, co w nas - wielkie, piękne

i - niestałe.

Ciągle, od nowa

trzeba iść ku sobie.

Nie, nie przesłania

życia drewno krzyża.

- W nim się odradza

gdy się kończy człowiek

który oddala

to, co go poniża.

24 marca 2021

Jan Sabiniarz

NA GOLGOCIE

Nie pękały skały

Błyskawice nie rozdzierały nieba

I tylko ziemia

drzewami struchlała

zadrżała w ciszy

w której

dzwoniły srebrniki

i szelest szaty

o którą rzucano kości -

Jan Sabiniarz

Maryja-Matka-Jezusa

MARIA, MATKA JEZUSA

Synu, ja już nie umiem płakać

W mym sercu morze pełne łez

Widzę, jak jesteś - sam - wśród świata

I chociaż żyję, nie ma mnie

Me ręce, nogi - jakby z drewna

Na strzępy rwie się serce me

Chociaż prowadzi mnie głos z nieba

Jakże z cierpienia podnieść się

Twój ból odczuwam w całym ciele

Jeszcze w pieluszkach widzę cię

Lub jako dziecko, gdyś w świątyni

Ku ludziom bożą ścieżką szedł

Józef cię uczył trzymać młotek

Dobrym człowiekiem, cieślą był

Nie zapominam nigdy o tym

Że on nas wspierał z wszystkich sił

Oddałabym ci moje życie

Żebyś ty tylko jeszcze żył

Dla matki zawsze czas - za krótki

Tyś oczkiem w głowie dla mnie był

Synu mój, nie wiem, co się stanie

We mnie i wokół pustki krzyk

Niech ziemia śmiercią twą struchlała

Otworzy ludziom niebios drzwi

Jan Sabiniarz

MARIA MAGDALENA

Maria do końca z tobą była
Tobie oddała serce, duszę
Pięknem kobiecym cię darzyła
Kiedyś dla świata w drogę ruszał

W każdej godzinie była z tobą
Słowem wspierając cię i wzrokiem
Do piersi twą tuliła głowę
Jak modre niebo gwiazd obłoki

Gdy przymknę oczy, obraz wraca
W jej twarzy widzę twoje rysy
Z jej dłoni jakby anioł wzlatał
W promieniach światła, boskiej ciszy

W niej znajdywałeś odpowiedzi
Do wskazań swych i przypowieści
Tak bliska pozostała niebu
Co - piękne w ludziach, w niej się mieści

W swym sercu czuję jej cierpienie
Twój krzyż się wrzynał w jej ramiona
Z jej łez czerpałeś ukojenie
By w samotności - sam - nie konać

Maria na zawsze pozostanie
Nieodgadnionym cudem życia
Jej miłość nie uznaje granic
Wśród nocy jest zalążkiem świtu


Jan Sabiniar

Maria-Magdalena

W BAZYLICE GROBU ŚWIĘTEGO

Byłem tam z Tobą na czternastej stacji
W grocie, gdzie Ciało Twoje zdjęte z krzyża
Ze łzami w oczach, wzrokiem duszy patrząc
Na grubość płyty mogłem dłoń przybliżać

Tam ciągle żywe Twoje są promienie
Wsiąknięte w kamień, ciszę i powietrze
Dusza palące syci swe pragnienie
Ziemię i niebo łączy boża przestrzeń

Dziś wiem na pewno, że już Cię nie stracę
Tyś w każdej nitce płótna mego serca
Wiem, że rozkładasz ręce swe nad światem
By radość czynić, choć weń ból się wwierca


Jan Sabiniarz

WIELKANOCNY PORANEK

I nagle wokół zajaśniało
Ciemność schowała się po kątach
W ogrodzie ptaki zaśpiewały
Już wkrótce słowik w noc zakląska

Na kolcach róży białej szaty
Strzęp wisiał, jakby ktoś tu przeszedł
Zostawił nitki pełne światła
I za niebieską zniknął rzeką


Jan Sabiniarz

NIGDY NIE ZATRĄ TWOICH ŚLADÓW

Nigdy nie zatrą twoich śladów

Zostaną w księgach świętych

Z nich - po wsze czasy - głębi radość

I miłość niepojęta

Są z tobą drzewa i kamienie

I cichych skał wołanie

Nie zwiążą twoich ust rzemieniem

Ich kłamstwo zda się na nic

Co - niewidzialne, to jest wieczne

W proch ziemski się nie skruszy

Nie zetną mieczem obosiecznym

Nie drasną światła duszy

Ono się z głębi wydobywa

Wciąż w nowe przyobleka

Jest białą lilią w bożej niwie

By budzić nią człowieka

Gdy widzę drewno oraz gwoździe

Nad nimi młot struchlały

O szaty rozrzucone kości

I obok całun biały

Matko bolesna, siostro wierna

Wasz świat na zawsze pęka

Tym, co nie wiedzą, proszę, przebacz

Wywiedź nas z drogi krętej

Niezmiennie targa ból straszliwy

Wśród czasów wiarołomnych

Niech się odrodzi człowiek żywy

Na świętość życia pomny

Każdy wiek swoją ma Golgotę

I my ją także mamy

Ona powraca wielokrotnie

Gdy zło człowieka mami

Jakże niewielu ją dostrzega

Choć każdy ją odczuwa

Ku ziemi spływa promień nieba -

Skąd Bóg nad światem czuwa

To on nam daje moc przetrwania

Drewnem i gwoździem krzyża

Wszak każdej wiosny raj się staje

Jawi się coraz bliżej

16 marca 2021

Jan Sabiniarz

MODLITWA U PROGU DNIA

Nie jesteś dla mnie Wielką Ciszą
Myślą i duszą czuję twe istnienie
Ptakiem i drzewem święte słowa piszesz
To w nich znajduję serca pokrzepienie

Wołasz mnie prostą lecz niełatwą drogą
Ukryte w trawie czytam twoje znaki
Nie jesteś zimny niby sopel lodu
Wiem, gdy radujesz się i kiedy płaczesz

Jawisz się w ciszy, nikniesz pośród zgiełku
Nieważne - jakie tobie dają imię
Dłoń twa roztacza wokół świata piękno
Wiem, gdy cię nie ma i gdy jesteś przy mnie

Mijają drzewa, ludzie i narody
Ziemia zaledwie pyłkiem jest kosmosu
Jakże miłuję słońca blask nad wodą -
Ta krótka chwila cząstką jest bezkresu

Przetrwa swym blaskiem, w wieczność się zapisze
Olśniona głębią, przemieniona czynem
Jakżem ci wdzięczny, gdy przed tobą stoję
W twojej światłości duch mój się rozpłynie

Jan Sabiniarz

ZIARNO ŚWITU
  
 Czas nasz się kończy wielką ciszą
Którą rozjaśnia światło boże
Nad nami gwiazd miliardy wiszą
Zielonej Ziemi cierpki orzech

Świętość pustelni i klasztorów
Z wolna zatraca się wśród zgiełku
Pustka wyzwala w nas upiory
Zanika słów pierwotne piękno

W gąszczu zdradzanych prawd i pojęć
Gubi się ostateczne światło
W przestrzeń chaosu, niepokoju
Wdziera się mrok promieni zgasłych

Nie miej mi za złe, że tak widzę
Nadchodzi czas apokalipsy
Olśniony pięknem, Ziemi cudem
Bolesną jej odczuwam przyszłość

Jawi się nam - bez deszczu - potop
Rozrasta nowa Wieża Babel
Najświętsza Gwiazda ze łzą w oku
Chce szczepić w duszach boży pokój

W duszach, co gasną wśród błyskotek
I więdną niby kwiat bez słońca
Z dnia na dzień niby staw zarosły
Lawiny zła nie widać końca

Świat chce do siebie wrócić cudem
By w głębi szukać ocalenia
Wyzbyty mani, klątw i złudzeń
Z nasiona w drzewo się przemieniać

Jest jeszcze wiara i nadzieja
I miłość, która źródłem życia
- Ostatnie drogi ocalenia
Niosących nocą ziarno świtu

 

Jan Sabiniarz

NAD BRAMĄ ŚWIATA

Nad bramą świata wisi napis:

Że „praca czyni wolnych ludzi’
W wiosennym polu chaber płacze
I mak zatacza się od trucizn

Zgubiły swój azymut pszczoły
Nie mogą trafić już do uli
Gasnącym głosem echo woła
W zgniłe powietrze ptak się wtuli

Pocięte nożem melioracji
Nie mogą dojść do siebie łąki
Księżyc ze smutkiem na to patrzy
Słabnącą pieśnią słowik kląska 

Rzeki odcięte od swych źródeł 
 Nie mają dziś na kogo liczyć
Obłoki w stawie z resztką złudzeń
Trute randapem pole krzyczy

Nad modrą wodą stoją dęby

Drzemie w nich jeszcze ojców siła
Kuli się w nich ostatnie piękno
W kamieniach tylko serce żyje

W miejsce zieleni rośnie pieniądz

Nie mają gdzie się udać sady

W górze pocięte resztki nieba

Od smug piekielnych błękit blady

Mieszane w tyglu pory roku

Kłócą się z sobą o swe racje

W zlęknionej ciszy pryska spokój

Majaczy kres cywilizacji -

Gubi się w sobie myśl i słowo

W piersi nierówne serca bicie

Dzień wstaje ze spuszczoną głową

I noc rozmija się ze świtem 

Zderzony z górą statek tonie 

Gdy na pokładzie lud się bawi 

Nieświadom, że to już jest koniec 

Zło bierze w łapy dobra sprawy 

Coś komuś, czasem, się przypomni 

Że to nie tak, nie tak być miało 

Gubi nas miłość wiarołomna 

Mało z nadziei nam zostało 

Niech wzniesie rękę Boże Dziecię 

By w nas odżyła przestrzeń ducha 

By się odnalazł w wiośnie kwiecień 

I głosu prawdy człowiek słuchał 

Nad bramą świata Bóg zapłacze 

Chciałby - lecz zrobić nic nie może 

Wśród wielu przesłań, przestróg, znaków 

Powierzył ludziom - wolną wolę 

Jan Sabiniarz

GDY WOKÓŁ WIOSNA

W czasach obłędu, grozy i zatraty
Myśl zniewolona, podeptana miłość
Nie - Bóg - lecz szatan nasze sprawy pisze
Zło przyczajone w nas od lat ukryte

Gdy wokół wiosna promieniami bucha
W pąkach ogrodów światło słońca wstaje
Listek się rodzi, pieśni ptaków słucha
Otchłanią lęku życie w nas się staje

Co wy robicie z tą cudowną Ziemią
Która być pragnie w nas kwitnącym rajem
Jak wiele jeszcze - mordowanych plemion
Gdy o tym myśleć - serce w nas się kraje

Gdy tryumf święci chciwość oraz pycha
Dobro i piękno z nas odchodzi z płaczem
Prawda rozdarta wciąż na krzyżu wisi
Słowo się gubi w kłamstwie wielu znaczeń

Wiem, jak ty cierpisz, gdy to widzisz, Panie
Butnymi kroki zbliża się nasz koniec
A ja wciąż wierzę w miłość twą bez granic
Tę, która w chlebie codzienności płonie

Coś - niech się skończy, by się coś zaczęło
To, co w nas - żywe, z ruin się podniesie
Czas odbuduje twej świętości dzieło
Listek nadziei powiew wiosny niesie

 

Jan Sabiniarz

NASZ ŚWIAT

Świat nasz się dzieje niby szkiełko lodu
Skrzą w nim promienie, całe są z błękitu
W nim tylko miłość nie zaznaje chłodu
Dobro i piękno - w głębi lśnią ukryte

Zamknięci w domach nie doświadczą wiosny
Z dnia na dzień zrywa kartki z kalendarza
Błąka się łódka. Na nic ster i wiosła
Wzrok gubi przestrzeń, dal jej nie ukaże

Na nic - ostoje, psują się od głowy
Rani, przytłacza bezsilności brzemię
Nic się nie zmienia, nic tu nie jest nowe
Zapomniał o tym naród bity w ciemię

Wkrótce dzień sądny. Wskażą Barabasza
Czyhają wilki, ostrzą kły na stada
Lat dwa tysiące straszy cień Judasza
Z którym dzień jasny do snu się układa


Jan Sabiniarz

PRZENIKANIE CZASÓW

Ręce dziś już tylko rzeźbą są z jaspisu
Trwalsze niż mury starożytne tęcze
Przed domem siedem pochodni ognistych
Pastwią się nad losem trzy żarłoczne bestie

Kto godzien księgi, ten zerwie pieczęcie
Odemknie zakucia, żeby w głębię wejrzeć
Podąży śladem odciśniętym w skale
By się przez morza i przez gwiazdy przedrzeć

Przywdzieje w drodze ziemskiej białą szatę
Otworzy bramy, rozda chleb i ryby
Bez miecza nastanie wielki dzień zwycięstwa
Czystą jego szatę we krwi umoczyli

Z brązu kadzielnice ogniem czczym napełnią
Dym z nich się uniesie wonny nad ołtarze
Będą siebie szukać, ale się nie znajdą
Skrzydeł szum się zerwie, drogę im ukaże

Ranić będą usta wściekłe i bluźniercze
Wdepczą w piach pustynny tych, co Słowu wierzą
Jadem będą broczyć czasy poplamione
Władzę swą oddadzą hordom dzikich zwierząt

Pustką handlujący na nich się wzbogacą
W złoto się przybiorą, w szkarłat i purpurę
Coraz mniej się śmieje, coraz więcej płacze
Świat coraz bogatszy w coraz grubszą skórę

Rozejdą się miasta, góry i doliny
Wieże strawi pożar, studnie lód uwięzi
Ciemność zapanuje, źródła słuch zaginie
Świat się toczy w nicość z kosmosu gałęzi

Ale słońce ducha wiecznie świecić będzie
Ziarnem w sercu wstanie, zafaluje łanem
Z coraz wyższych pięter światła nić się przędzie
Żeby być na końcu czymś jak chleb zwyczajnym


Jan Sabiniarz

DOPÓKI ZIEMIA

A kiedy serce me utonie w ciszy
Do ręki piórko wezmę i atrament
Świat namaluję na karteczce wzruszeń
Jak bzem spowity dotyk rąk kochanych

Utrwalę na niej ścieżki i bezdroża
I wielkie góry, gdzie nikt się nie wspina
W ramiona brzasku pieśni sny ułożę
I się zamyślę nad tym, co nie mija

Wiem, co nie mija, co w nas wiekuiste
Spogląda z głębi albo lśni z wysoka
Kto w nas ocala słów kryniczną czystość
Kto, ciemną nocą, miłość ma w swych oczach

Wiem, że nie jestem sam na krańcach świata
Że - w nas i wokół - tylu pięknych ludzi
W koronki ciszy ptak perełki wplata
Którymi radość ponad smutki budzi

Nie bój się, proszę, o nic się nie lękaj
Coś musi upaść, żeby coś się stało
Wszak nasze życie jest cząsteczką piękna
Dopóki - Ziemia - będzie nią się działo


Jan Sabiniarz

WZDŁUŻ BRZEGÓW
RZEKI JORDAN

Nie potrzebuję żadnych cudów
Wystarczy pojąć twoje słowo
By się za tobą w drogę udać
W zaschniętym - ujrzeć zieleń nową

Trzeba się stać piaskiem pustyni
Zwierciadłem duszy patrzeć w gwiazdy
Źródełkiem chwili w wieczność płynąć
By myśl się w sercu odnalazła

Ty wszystko wiesz i widzisz przecież
W każdym twym geście Ojca tchnienie
Choć - niewidzialny na tym świecie
Lecz wszędzie jego lśnią promienie

Ogrody ciszy, miejsca kaźni
Wciąż nieodłączne naszym losom
Nie jesteś - by nam było raźniej
Lecz, by podążać za twym głosem

Chcą ciebie z sumień wtrącić w nicość
Potłuc tablice, spętać słowa
Ukryć, przemilczeć i zakrzyczeć
Zamienić w ślepe - nasze drogi

Jan Sabiniarz

MODLITWA W CZASACH ZARAZY

Wiesz, że nie jestem marnotrawnym synem
Chociaż nie wszystko - jak chcę - mi wychodzi
Z tobą me wiążę lata i godziny
W promieniach słońca i w księżyca łodzi

Cokolwiek będzie, ja cię nie opuszczę
I nie usłyszysz słowa złorzeczenia
Lecz, jeśli zechcesz, zajrzyj do mnie, proszę
Gdziekolwiek jestem - pragnę być w twym cieniu

Cudem - że nam się nie rozeszły drogi
Choć tyle razy - gorzkie chwile próby
Jestem twym synem a ty jesteś Bogiem
Wiem, że nie możesz chronić mnie od zguby

Nie pragnę, Panie, twojej interwencji
Raz okazana - liściem nas rozpuści
Wiem dziś, że nie ma łatwych dróg do szczęścia
Do piękna świata wyzbytego pustki

Mijają lądy, morza, tysiąclecia
Tak wiele różnych wiedzie dróg do ciebie
Gubi się człowiek, sobie sam zaprzecza
Gdy schodzi z drogi znaków twych na niebie

Wiem, jak cię bolą czarne owce w stadzie
Które dla życia są śmiertelnym wrogiem
Drzewem nadziei czułą dłoń twą kładziesz
Żeby wydobyć nas z otchłani trwogi

W górze błękitna, pełna blasku cisza
Chociaż dla zmysłów nie ma tam przestrzeni
Niezamącony niczym duszy kryształ
Twoją jasnością świeci się i mieni

Jan Sabiniarz

PRAWDY NIEWYGODNE

Ile jest prawd wciąż nieodkrytych
Wpisanych w tego świata dzieje
O których tylko cisza krzyczy
O których milczą kaznodzieje

Trzeba odwrócić bieg milczenia
Wciąż trzeba - cofać się do źródła
Drzewem się w głębię zakorzeniać
Odbicie nieba dojrzeć w studni

Odrzucić straszną powierzchowność
Czynem zaświadczyć prawdy słowa
Czy taki świat nam Bóg zgotował
Bez rąk, bez serca i bez głowy?-

Miłuję życie utajone
W każdej roślinie, w każdym ptaku
To, które w piasku jest uśpione
W cudownej ciszy, w jezior blasku

We krwi skąpana cała ziemia
Rzeź i cierpienie na śniadanie
Nie zmyje rąk swych ludzkie plemię
Gdy ziemia pragnie kwitnąć majem

Jan Sabiniarz

 CZŁOWIEK

- WĘDROWIEC WIELU DRÓG

Jesteśmy istotami

stworzonymi przez Boga

i zawieszonymi

pomiędzy

mikro i makrokosmosem.

Nie jesteśmy eksperymentem

ani kaprysem

jego twórczej wyobraźni.

Jesteśmy jego dziećmi.

To on dał nam

godność

w naszej znikomości

wobec ogromu wszechświata.

Poddana bezustannym prawom ewolucji

planeta Ziemia

- to sanktuarium życia

nie tylko ludzi

ale wszelkich istot żywych.

Stwórca powierzył człowiekowi

nieograniczoną wolność.

Wolność, którą człowiek

wykorzystuje

z okrucieństwem lub z miłością.

Życie nie jest ograniczone murem

lecz jawi się

kreską wiecznie

oddalającego się horyzontu.

Pomimo obciążeń genetycznych

każdy człowiek

ma dar

indywidualnego rozwoju

własnej osobowości.

Człowiek istnieje równolegle

w sferze ducha, serca, myśli, zmysłów.

Wzajemne przenikanie, oddziaływanie

i ich proporcje

tworzy niepowtarzalność

osoby ludzkiej,

w której Stwórca

mniej lub bardziej

widzi swoje odbicie.

Wolność może być

aktem twórczym

lub działać destrukcyjnie.

Wolność

wyzbyta odpowiedzialności

wypacza i burzy

zamysł Boży.

Ludzie uwikłani

w dzieje cywilizacji

byli i nadal

są zagubieni

w sobie i wobec świata.

Stwórca

po to przysłał Chrystusa

aby dopomóc

błądzącemu człowiekowi

i wskazać mu: jak żyć

jaką wybierać drogę

spośród wielu dróg.

Rozwój

to poszerzanie

granic świadomości.

Ale nie może on się odbywać

poprzez zapominanie i unicestwianie

dóbr serca i ducha.

Kiedy wszystkie owe dobra

są w równowadze

człowiek żyje pełnią

życie dlań

staje się cudem

a świat - sanktuarium.

Żeby wyrazić istotę

Konkretnej chwili doczesności

człowiek nie może

zasklepiać się w skorupie

słów, które z czasem

stają się martwe.

Słowa również podlegają

prawom ewolucji

po to, aby mowa

była jasna i prosta

a także tajemnicza i piękna

jak pieśń ptaka

jak cisza nocy

jak szum drzewa.

Jan Sabiniarz

PIĘKNO

Ty jesteś mową wielu kultur

Znajduję cię w zapachu kwiatów

W fasadach domów i w zaułkach

W olśniewających nawach katedr

To ty łagodzisz chwil samotność

Przenikasz je swym boskim tchnieniem

Wspierasz, by dążyć drogą prostą

W głębi zapuszczasz swe korzenie

Wśród twych gałęzi ptak zaśpiewa

I cisza znajdzie swe posłanie

Swoją przedziwną moc rozkrzewiasz

I nie wyznaczasz szczęścia granic

Jeśli przed tobą drzwi otworzę

Ty zawsze przyjdziesz na spotkanie

Promień poranka w oknie złożysz

I jego wdzięczny cień na ścianie

Od lat wyznaję ci swą miłość

Wdzięczny za twoich dłoni dotyk

Tobą oddycham, chodzę, żyję

Z tobą mej duszy łączę sploty 

Jan Sabiniarz

KSIĘGA MEGO ŻYCIA

Ma miłość w starych księgach zapisana

W pucharze dłoni, w kropli polnej rosy

Ciszą wieczoru w zrywach serc rozlana

Mgiełką milczenia, czułym ptaków głosem

Kwieciem ogrodów światło się rozwija

To, które nocą w niebotycznej ciszy

Łzą przywołuje z dali imię czyjeś

Zapada w pustkę, tylko Bóg je słyszy 

W otwartej księdze mego życia czytam 

Żeby ułowić to, co w niej najświętsze 

Co w głębi studni, w mroku jest ukryte 

I co mnie darzy bezustannym pięknem 

Jan Sabiniarz

COKOLWIEK

Cokolwiek czynisz, czyń z miłością
Pielęgnuj piękno tego świata
A życie stanie się radością
Na podobieństwo lotu ptaka

Wewnętrzne góry lśnią w błękicie
Krzepione cichym wsparciem dolin
Wiosenne drzewa mgłą spowite
Światłem nad wodą czystą stoją

Cokolwiek czynisz, czyń z miłością
Wybacz mi proszę moje słowa
Miłuję co - prostotą wzniosłe
I takie chciałbym je zachować

Niech w ciebie wstąpi spokój drzewa
I niech nie zmrozi chłód kamienia
W wszystkim ukryta cząstka nieba
Która w anioły chce przemieniać

Tych, którzy idą w trawie boso
Wsłuchani w świergot leśnej ciszy
To dla nich kwitnie bez za płotem
Raduje jasnych źródeł kryształ

Wybacz mi, proszę, moje słowa
Ja tylko dzielę się myślami
Które w ogrodzie serca chowam
By wiosna kwitła między nami

Może wiesz więcej, może lepiej
Kocham, co z głębi jest wysnute
Lubię, gdy blask się z blaskiem plecie
I śpiewa ciszę strojną w nuty


Jan Sabiniarz

ZA SIÓDMĄ RZEKĄ
W DOLINIE GÓR


Na mnie już czas, odchodzę w góry
Gdzie niesie wzrok i woła wiatr
Zostawiam te i inne mury
W które się cień głęboki wkradł

Nieistniejąca Róż Dolina
Kraina spoza siedmiu rzek
Już wkrótce o niej słuch zaginie
W piasek się sypie drugi brzeg

A przecież gdy nadejdzie wiosna
Nieistniejące wzejdą kwiaty
Skowronek wzniesie pod niebiosa
Pełną tęsknoty pieśń skrzydlatą

U stóp zakwilą snów kaczeńce
Z których rozkwita świt perłowy
Zdumione chłodem puste ręce
W oddali żuraw wznosi głowę

Lecz mech i trawa wszechobecna
W których strumykiem kamień gwarzy
Zdają się to przenosić w wieczność
Co brało swój początek z marzeń

Zarosną ścieżki, znikną ślady
Gdzie życie wartko się toczyło
Z przejęciem patrzy obłok blady
Dąb w własnym cieniu wzrok swój kryje

Jakże inaczej jest wśród szczytów
Wśród skał się pnących nad przełęczą
Wśród ciszy gór i orłów krzyku
Gdzie każdy krok błękitem dźwięczy

Bratem mi wiatr i kamień bosy
I tchnący ciszą cień w załomie
Potok, co tęczą skrzy w niebiosach
I śnieg, co życie wiedzie skromne

Wśród gór pustelnych czas dojrzewa
Myśl, żeby jeszcze raz powrócić
Gdzie serca ptak w dolinie śpiewa
I razem z nim swą pieśń zanucić


 Jan Sabiniarz

GDY PODĄŻA DROGĄ

Noc się zapala w powieczornej ciszy

U góry gwiazdy - łzy nieutulone

Nad lasem księżyc srebrne lico toczy

Nim ranek spocznie w czułych drzew ramionach

Szelest przebiega niewidzialne chaszcze

Lusterko wody świeci się w dolinie

W urwiskach serca pusto i przepastnie

Jakże jest obco, dziwnie w tej godzinie

Coś niedobrego dzieje się z planetą

Choć kwitną wzgórza, w których płyną rzeki

I jak co roku słońce się uśmiecha

Nie, to nie deszcze, siarka z nieba leci

Dojdzie do zguby, ten, co chce na skróty

Nie można obejść, trzeba z tym się zmierzyć

By się nie zemścił na nim czas okrutnie

Traci nadzieję, gdy przestaje wierzyć

Jest jeszcze miłość, czuła w środku zdarzeń

Wyciągnąć rękę po nią - to za mało

Jest niewidzialna, z świątyń serc się jawi

Rozjaśnia ciemność, niby brzask poranek

Żarliwa słowem w Oliwkowym Gaju

W dole rybacy zarzucają sieci

Dopiero w innych siebie rozpoznaje

Czasem - na krótko, niby ptak przeleci

Przybrana w mosty i wysokie mury

Kto jej dostąpi - jakby spoczął w Bogu

Świat w nim odżywa, nie jest już ponury

Myśl jego jasna nie zaznaje trwogi

Pięknieje dziewcząt blask wiosennych twarzy

Promienie leszczyn schodzą do parowu

Człowiek raz jeszcze piękno swe ukaże

Drży listkiem szczęścia, gdy podąża drogą

Jan Sabiniarz

KU ŚWIATŁOŚCI

Z miłością wypowiadam imię Boga

Jego istnienia nie ogarnę słowem

Spod warstwy pojęć ujrzeć go od nowa

By z nim się wiązać bliską sercu mową 

Bóg wciąż ten sam, to słowo się rozwija 

Pragnie, podlega prawom ewolucji 

Z jego istotą często się rozmija 

Wymaga bezustannych krucjat 

Wiara z muzyką wiele ma wspólnego 

Wszak budowana jest na fundamencie ciszy 

Jej głosy wewnętrznego piękna strzegą 

Z źródeł wszechświata jej wypływa kryształ 

Nie da się zamknąć Boga w skrzynce słowa 

Ceremoniałem i niepewną wiarą 

By żyła dusza, serce, głowa 

- Ni sądzić Stwórcy ludzką miarą 

Przeto zamilknę, niech bez słów się dzieje 

Misterium świata, w którym Boga tchnienie 

To, co jest święte, ciszą w nas goreje 

I stamtąd boskie śle promienie 

Jan Sabiniarz

CISZA

POCZĄTKIEM JEST

MODLITWY

Cisza początkiem jest modlitwy

To z niej tak blisko jest do Boga

I choćby wszystkie światła zgasły

Ku niemu wiedzie prostą drogą

Na niej się cały świat opiera

Słów konstelacje oraz rzeczy

Odradza - co się poniewiera

Promieniem myśli serce leczy

Cisza jest wiosną dla ogrodów

By upiąć kwiaty wśród jabłoni

Gotowa kruszyć wszelkie lody

To, co jest wielkie, w niej się chroni

Cisza jest prawdą ostateczną

Z niej się wyłania, do niej wraca

Ojczyzną jej się jawi wieczność

Która się z chwilą szczęścia brata

Odrzuca to, co powierzchowne

Jak drzewo w głębi ma korzenie

Bez niej karleje, niknie człowiek

Wielkie - na drobne zgiełk rozmienia

Cisza początkiem jest modlitwy

A pieśń z modlitwy czerpie tchnienie

Na powrót ciszą w serce wnika

By w nim zaszczepiać słów promienie

9 kwietnia 2020 Jan Sabiniarz

Dziękuję... :)