NA SKRZYDŁACH SŁÓW 2...

ŚWIECIE MÓJ

Niewyczerpaną jesteś księgą

Galerią wielu słońc i planet

W każdej - z chwil wielu - jesteś ze mną

Jak drzewa brzaskiem malowane

Cieszysz kamykiem, każdą ścieżką

Ubraną zeszłorocznym wrzosem

W każdym badylu piękno mieszka

Jak mam je zebrać, jak uniosę?-

Różą poranka świeci rzeka

Na modrej trawie jeszcze gwiazdy

Wewnętrznym słońcem się uśmiecha

Widzi - kto w oczy spojrzy - każdy

Buszuję w gęstwie drzew konarów

Gdzie każdy dotyk koi, cieszy

Gdzie nie ma granic, żadnej miary

- Drzewa wpisane w los człowieczy

Kłaść się pod nimi, to się wspinać

Na witki leszczyn, lipy złote

I być szczęśliwym w tej godzinie

Gdy pole kwitnie serca kłosem

Do drzwi błękitu myśl zapuka

Pan Bóg za chwilę je otworzy

Chyli się, kiedy pełne skruchy

Zwierza się szumem fal swych morze

Wszystko się staje znowu czyste

Niezapisaną kartką świeci

W zziębniętej trawie rosy kryształ

W dorosłych - uśmiechnięte dzieci

Jan Sabiniarz

PLANETA ZIEMIA 

 
Mordują ciebie z zimnym okrucieństwem
Święte ogrody wtrącają w pustynie
Dla samych siebie własnym są przekleństwem
W otchłań nicości, nie - do morza płyną

Gubi ich chciwość, wykoślawia pycha
Ich ślepy sukces jest dla ciebie klęską
Sieją zniszczenie. W gruzach legła cisza
Braterstwo z światem zamieniają w piekło

Nie wiedzą o tym, dążąc do wygody
Że ogołaca to ich i zabija
Że piękno świata w zwykłej kropli wody
Jest źródłem życia, które nie przemija

Ziemio biedronek, żabek i chrabąszczy
Tyle miłości w twych gatunkach - tyle
Jakże obracać mam się w twoim gąszczu
Zatruty dymem, zasypany pyłem

Zgubi muzykę ten, co straci ciszę
Głosu swej duszy w zgiełku nie usłyszy
A jego troski coraz bardziej liczne
Jakby huragan ognia pejzaż przeszedł

Brak miłosierdzia oraz krótkowzroczność
Jak miecz zagłady wiszą dziś nad światem
Stanie się chwilą, co być miało wieczne
Kiedy z Planetą człowiek się nie zbrata


Jan Sabiniarz

ZIEMIA

Kocham cię, Ziemio, drżę o twoje piękno

Twe boskie brzmienia i odwieczną ciszę

Trawą do ciebie, dębem się uśmiecham

Na zwitku brzozy list do ciebie piszę

Miłuję twoje góry i doliny

I łąk strumienie pełne blasku słońca

I ten wodospad, który z głębi płynie

I liść poranka, który rosę strąca

Kocham cię, Ziemio, twoje mchy, porosty

Wieczorne zorze, w których serc promienie

Maluję ciebie pędzlem słowa prostym

W tobie ma cisza i mej duszy brzmienie

Ty będziesz zawsze, nikt cię nie odbierze

Wodą zieloną w błękit nieba wnikasz

Wołam cię pieśnią, cichych łąk pacierzem

Widzę najtkliwiej, kiedy wzrok przymykam

Sztuką największą od zarania świata

Ty skupiasz w sobie ideały piękna

Dotykam szczęścia, gdy się w ciebie wplatam

Twymi dróżkami idąc się uśmiecham

Nie wie, co traci, ten - kto obojętny

Ten się nie wzniesie, kto się nie pochyli

Daremnie woła głosem Stwórcy piękno

W dolinie życia niby ptak zakwili

Jan Sabiniarz

ZIEMIA

Z okien kosmosu - jedną z wielu planet
Lecz - naszym domem i świątynią Boga
Wobec wszechświata nasz - maleńki szaniec
Chwilą w wieczności nie zaznaje trwogi

By lepiej widzieć, trzeba wznieść się - ponad
By sens zrozumieć z boskiej perspektywy
Świat ten, zaiste, zaczął się od Słowa
Które przybliża, chroni i ożywia

Ziemia nam dana jest tylko na moment
Rzeźbiona zmiennym dłutem tysiącleci
W nas ma swe miejsce i swą własną porę
Na firmamencie niby ptak przeleci

Próchnem cudownym jest nasze istnienie
Zamysłem twórczym ma oparcie w ciszy
W serc i rąk dziele boże lśnią promienie
Rys swój w kamieniu, nie na wodzie pisze

Miłuję pejzaż - drzewa i obłoki
Trawy wstające rześką rosą ranka
Cienistość dolin i świetliste stoki
Lot dzikich gęsi pośród chmur baranków

Jest jeden rozdział w Wielkiej Księdze Czasu
Gwiazdą najczystszą Świętej Nocy wschodzi
W sianku Stajenki witym w sercach naszych
Światłem najświętszym w cichym dusz ogrodzie


Jan Sabiniarz

GDY PODĄŻA DROGĄ

Noc się zapala w powieczornej ciszy

U góry gwiazdy - łzy nieutulone

Nad lasem księżyc srebrne lico toczy

Nim ranek spocznie w czułych drzew ramionach

Szelest przebiega niewidzialne chaszcze

Lusterko wody świeci się w dolinie

W urwiskach serca pusto i przepastnie

Jakże jest obco, dziwnie w tej godzinie

Coś niedobrego dzieje się z planetą

Choć kwitną wzgórza, w których płyną rzeki

I jak co roku słońce się uśmiecha

Nie, to nie deszcze, siarka z nieba leci

Dojdzie do zguby, ten, co chce na skróty

Nie można obejść, trzeba z tym się zmierzyć

By się nie zemścił na nim czas okrutnie

Traci nadzieję, gdy przestaje wierzyć

Jest jeszcze miłość, czuła w środku zdarzeń

Wyciągnąć rękę po nią - to za mało

Jest niewidzialna, z świątyń serc się jawi

Rozjaśnia ciemność, niby brzask poranek

Żarliwa słowem w Oliwkowym Gaju

W dole rybacy zarzucają sieci

Dopiero w innych siebie rozpoznaje

Czasem - na krótko, niby ptak przeleci

Przybrana w mosty i wysokie mury

Kto jej dostąpi - jakby spoczął w Bogu

Świat w nim odżywa, nie jest już ponury

Myśl jego jasna nie zaznaje trwogi

Pięknieje dziewcząt blask wiosennych twarzy

Promienie leszczyn schodzą do parowu

Człowiek raz jeszcze piękno swe ukaże

Drży listkiem szczęścia, gdy podąża drogą

Jan Sabiniarz

WĘDROWCY MARZEŃ

Wśród gór i dolin, w niszy oceanów
W sierści obłoków i wśród skał pustyni
W ślad Mlecznej Drogi jest nasz los wpisany
W zakolach rzeki wodą cichą płynie

Patrzy w głąb siebie, w lustrze słów przegląda
W wykrotach serca radość odnajduje
Miłuje zmierzchy, kiedy słowik kląska
Gdy z cieniem drzewa własny cień krzyżuje

Omszony kamień trwa opoką marzeń
Szuka w nim mocy, chwili pokrzepienia
Wie - nie uniknie pospolitych zdarzeń
Słońce i księżyc, noc go rozpromienia

Nie jest muzyką, lecz zaledwie dźwiękiem
Gdy pojedynczym - to tak mało znaczy
W bliskości z drugim tworzy bezmiar piękna
Zło go nie sięgnie, ani ton rozpaczy

Jan Sabiniarz

ZA SIÓDMĄ RZEKĄ
W DOLINIE GÓR


Na mnie już czas, odchodzę w góry
Gdzie niesie wzrok i woła wiatr
Zostawiam te i inne mury
W które się cień głęboki wkradł

Nieistniejąca Róż Dolina
Kraina spoza siedmiu rzek
Już wkrótce o niej słuch zaginie
W piasek się sypie drugi brzeg

A przecież gdy nadejdzie wiosna
Nieistniejące wzejdą kwiaty
Skowronek wzniesie pod niebiosa
Pełną tęsknoty pieśń skrzydlatą

U stóp zakwilą snów kaczeńce
Z których rozkwita świt perłowy
Zdumione chłodem puste ręce
W oddali żuraw wznosi głowę

Lecz mech i trawa wszechobecna
W których strumykiem kamień gwarzy
Zdają się to przenosić w wieczność
Co brało swój początek z marzeń

Zarosną ścieżki, znikną ślady
Gdzie życie wartko się toczyło
Z przejęciem patrzy obłok blady
Dąb w własnym cieniu wzrok swój kryje

Jakże inaczej jest wśród szczytów
Wśród skał się pnących nad przełęczą
Wśród ciszy gór i orłów krzyku
Gdzie każdy krok błękitem dźwięczy

Bratem mi wiatr i kamień bosy
I tchnący ciszą cień w załomie
Potok, co tęczą skrzy w niebiosach
I śnieg, co życie wiedzie skromne

Wśród gór pustelnych czas dojrzewa
Myśl, żeby jeszcze raz powrócić
Gdzie serca ptak w dolinie śpiewa
I razem z nim swą pieśń zanucić


 Jan Sabiniarz

JESTEM WĘDROWNYM PTAKIEM

Jestem wędrownym ptakiem

Podszytym skrzydłem wiatru

Słowo tak wiele znaczy

- Ocean w ziarnku piasku

Morzem wnikałem w Egipt

W Rodos, Sycylię, Kretę

Patrzyłem w oczy mumii

W odległe serc sekrety

To, co przede mną było

Co jest, i kiedyś będzie

W kamieniu rzeźbi miłość

I dalej czas mój przędzie

Należę do dwóch światów

Horyzont mój - rozdarty

Miłuję cię, Toskanio

Twe szlaki nieprzetarte

Miłuję twe budowle

Twe rzeźby, twoje wino

Tyś światłem u mych powiek

Cienistą róż doliną

Miłuję twoje kształty

Twych zmysłów boskie tchnienie

Muzyki twojej dźwięki

I moje w nich natchnienie

Jan Sabiniarz

PRZEJDĘ PRZEZ GÓRY

Przejdę przez góry i pustynie

Morzu powierzę szczątki chwil

Ze samym sobą się rozminę

Nie wiem, jak długo będę żył

Tam, kędy rzeźbi wiatr kamienie

Gdzie czeka Styksu wieczny mrok

Promieniem ciszy się owinę

Trawą porosnę - skalny stok

Ileż zachwytów i uniesień

Ileż zapachów pól i łąk

Ileż łagodnych w błękit wzniesień

Rozdroży słów, dotyku rąk

Przede mną przestrzeń nieprzebyta

W którą wplątanych tyle dróg

W oknie pachnącym rześkim świtem

Omszały pięknem czeka próg

Lecz nie wiem, kiedy go przestąpię

Ciemność się ściele w ciszy ścian

Pełnych tęsknoty lecz nie zwątpień

Snów oraz nieuchronnych ran

Jan Sabiniarz

PUSTYNIA

Ty jesteś ciszą i milczeniem
Bezkresem światła w mroku
W twej głębi kolor chwil się zmienia
Tych, które w sercu noszę

Gdziekolwiek idę, jesteś ze mną
Czuję twój boski dotyk
To ty zdejmujesz z oczu ciemność
I wzbijasz mnie do lotu

To ty podkreślasz świętość wody
Bez której nie ma życia
Koisz żar słońca nocy chłodem
I błogosławisz świtem

To ty odsiewasz ziarno z plewy
By w zgiełku się nie zgubić
To w tobie są ukryte drzewa
Które się w sercu budzą

To nic, że są tak niewidzialne
I nie zaszumią liściem
Gdy wyobraźnią je ogarnę
Oznajmią czyjeś przyjście

Dopóki w nas jest głód pustyni
I nieskalanej ciszy
Między palcami nie przeminie
Czas, który siebie słyszy


Jan Sabiniarz

LIŚĆ PUSTYNI

Ma dusza częścią jest wszechświata

Dłoń - karawaną wydm pustyni

Jej promień w piasku żar się wplata 

Który pochłania każde imię 

Nie wiem, co - gwiazdą, co - atomem 

- To kwestia punktów odniesienia 

Z głębin oazy wzrok znajomy 

W którym się kamień w lotos zmienia 

Ptak o tym nie wie, noc pamięta 

W jej księgach wszystko zapisane 

Wystarczy cichy dotyk piękna 

Który odmyka serca ściany 

Włos siwy, kiedyś, był jak heban 

Szary jest dziś jak sierść gazeli 

Która swą czułość w szatach zgrzebnych 

Do rąk przytula w gwiazd pościeli 

Życie wpisane w iskrę słońca 

Słońcem się jarzy, słońcem gaśnie 

Jak kosmos wielki - nie ma końca 

Na krótką chwilę się rozjaśnia 

Niech skalny oset, kij sękaty 

Szkielet ciemności w miłość prószy 

Uwieczni chwilą listka klonu 

Światło i nieskończoność duszy 


Jan Sabiniarz

WZDŁUŻ BRZEGÓW
RZEKI JORDAN

Nie potrzebuję żadnych cudów
Wystarczy pojąć twoje słowo
By się za tobą w drogę udać
W zaschniętym - ujrzeć zieleń nową

Trzeba się stać piaskiem pustyni
Zwierciadłem duszy patrzeć w gwiazdy
Źródełkiem chwili w wieczność płynąć
By myśl się w sercu odnalazła

Ty wszystko wiesz i widzisz przecież
W każdym twym geście Ojca tchnienie
Choć - niewidzialny na tym świecie
Lecz wszędzie jego lśnią promienie

Ogrody ciszy, miejsca kaźni
Wciąż nieodłączne naszym losom
Nie jesteś - by nam było raźniej
Lecz, by podążać za twym głosem

Chcą ciebie z sumień wtrącić w nicość
Potłuc tablice, spętać słowa
Ukryć, przemilczeć i zakrzyczeć
Zamienić w ślepe - nasze drogi

Jan Sabiniarz

W OKOLICACH JORDANII

Wiem, kiedy szedłeś na pustynię

Lub unosiłeś wzrok jeziorem

Tu, na tym świecie nic nie ginie

Co budzi się promieniem bożym

Przez mury świątyń i przez gaje

Oliwny słońca blask przenika

Kiedy nad wodą rano staję

Która się mieni wodą życia

Me zapisane w piasku ślady

Z pierwszym powiewem wiatru giną

Przez chwilę słońce w nich się kładzie

Twoje - w wieczności nie przeminą

Sypią się w wydmy piaski zwątpień

Lecz one wiary są podporą

Wśród skał się niosą echem gromkim

Wzbudzone, kwitną każdą porą

Idą ku tobie ścieżką bosą

Tymianki, białe anemony

Opuncje w błękit wzrok unoszą

Hiacynty ogniem świętym płoną

Słowo wpisane w płatki kwiatów

I w gorejący krzew Mojżesza -

To miłość nimi drogę znaczy

Czyni, uzdrawia i pociesza

Jan Sabiniarz

W DOLINIE KRÓLÓW

Zapada zmierzch w Dolinie Królów

Której spokoju skalne ściany strzegą

Nade mną błękit, sennych szczytów góry

Czas nagle jakby się zatrzymał w biegu

To, co się stało, nadal wciąż się dzieje

W wymiar wieczności życie jest wpisane

Przestrzeń się kurczy, gdy za szybą dnieje

Rozszerza w mroku chwil minionych ścianach

Błysk tysiącleci iskrą jest wszechświata

Grą malowideł, wąskim korytarzem

Ku własnej duszy wzrokiem słońca dążę

Do której Egipt chce mi drogę wskazać

Wciąż odnajduję siebie po omacku

Tak, jakbym z barwnych szkiełek witraż składał

Który się świeci ciągle nowym blaskiem

Gdy potłuczonym lustrom się spowiadam

Śmierć nie przeraża, choć napawa lękiem

Że dotyk wchłonie jadowita ciemność

Zniknie sprzed oczu wszelkie świata piękno

Szept Nefretete w mroku idzie ze mną

Jan Sabiniarz

"Light in Babylon" is a music group from Istanbul. I have met them in October 2012 performing in Istiklal Caddesi. Their performance is very impressive. For .

MOJA ODYSEA

Świetlistość nocy i górzystość dolin

Niechaj prowadzą chwile me w nieznane

Nie jestem drzewem, co nad wodą stoi

Wrośniętym w ziemi i błękitu ściany

Są we mnie lądy i bezludne wyspy

Obfitość cieni oraz blask serdeczny

Dążę przed siebie, w sercu światła kryształ

Wsłuchany w ciszę i gwiaździstą wieczność

Cel coraz bliższy, drogi nie ubywa

Wie o tym wilga oraz święte gaje

Przede mną chwile pełne zjaw i dziwów

I wieczna wiosna - wszelki lód roztaje

Nade mną ptaki płyną w nieskończoność

Ku graniom świtu, żeby opaść w piasek

Drzewa zimowe ogniem szronu płoną

Z wyspy na wyspę mój dobija statek

Chcę godzinami się wpatrywać w morze

Gdzie nagie fale w boskich snów uprzęży

Latarnia morska dróg do portu strzeże

Wewnętrzna cisza w nim najgłośniej dźwięczy

Miłość swym puchem me okrywa dłonie

Piękno pulsuje pieśnią wiolonczeli

Statek w nieznanej głębi wód zatonął

W bezkresnej dali cień się po nim bieli

Jan Sabiniarz

WYSPA

Jest taka wyspa - czy tam kiedyś dotrę

Gdzie pędzą wichry, połyskliwe fale

Człowiek się rodzi, gaśnie wielokrotnie

To nocą kwitnie, słońcem ranka wstaje

Wśród wód błękitnych świecą się atole

Ryby śpiewają, ważą w locie ptaki

Sypią się skały, kiedy przyjdzie kolej

Kruchym koralem błękit daje znaki

Jest taka wyspa, we mnie, hen, istnieje

Na piasku plaży odciśnięte ślady

Pieni się morze, opowiada dzieje

Klif tam udziela do dziś sercu rady

W dłoniach się tłuką ciepłe fale zatok

Pozostał po nich blask ciernistych muszli

Wciąż szumią życiem, gdy do ucha zbliżam

Wieczność w nich płonie i jej żywot krótki

Rysem powietrza miłość rzeźbi skały

Czas jej nie zatrze, wciąż się w głębi toczy

Wichry bezdomne w dzień na wantach grają

Na żaglach cichych świecą w środku nocy

Jan Sabiniarz

The film's minimal score was composed by Alan Silvestri for which he won a Grammy Award in 2002. The film's soundtrack is most notable for its lack of score ..

WŚRÓD RAF KORALOWYCH

Ryby czerwone i różowe

Wśród skał się ciągną długie ich welony

Słońce ku nim chyli głowę

Nim własne prawa przestwór ustanowi

Ciernistych muszli blask perłopławu 

Ciemną moc klifu potęgują fale 

Chwila w wieczności długo nie zabawi 

Horyzont niknie w roztęczonej dali 

Idę wzdłuż morza, wokół żywej duszy 

Na plaży drepczą długonogie ptaki 

Kamyk o kamyk tłucze się i kruszy 

Aż upodobni obłość ich jednaka 

Do skał dobija, cofa się w głąb siebie 

Potęgą ciszy rozszalałe morze 

Nim w ziarnku piasku przybój się zagrzebie 

Przed którym klęknie, wielkość swą ukorzy 

Powraca szczęście zagubionej rafy 

W iskrach wieczoru rozbłyskują gwiazdy 

Nade mną w locie rybo-skrzydłe ptaki 

W dzień zapomniane, w noc się odnalazły 

Żeby wydobyć perłę z głębin morza 

Która w ciemności tęsknot serca świeci 

Tę najpiękniejszą, którą miłość tworzy 

By na jej skrzydłach w błękit nieba wzlecieć 

Jan Sabiniarz

NAD MORZEM ŚRÓDZIEMNYM

Wyjmij mi z serca tę ciernistą perłę

W której zamknięty szum i cisza morza

I wiatr niebieski, który boso biegnie

Skała, co pragnie unieść się w przestworza

Brzegi nie wiedzą, o czym szumią fale

Światło zaklęte w połyskliwość chwili

Popłyńmy w głębię, tam, gdzie raf korale

Nim zmienne prądy rysy ich rozmyją

W każdym ziarenku - dotyk ręki Boga

To z niego - mury i sklepienia katedr

Jestem wędrowcem, co u świata progów

Ptakom powierza swoje sny skrzydlate

Piasek się iskrzy w księżycowe noce

Stóp nikłe ślady, które wciąż pamięta

Gdy mrok zapada, wracam wielokrotnie

Wśród urwisk nieba pasą się koźlęta

Gdziekolwiek spojrzeć, nie ma żywej duszy

Niknące ścieżki i milczące skały

Od fal niebieskich jasne światło prószy

Lądu i morza bije doskonałość

Jan Sabiniarz

W SŁOŃCU ANTYKU

Od lat tysięcy morze nic nie wskóra

Swym własnym tropem będą biegły sprawy

Słońce, ni księżyc, który patrzy z góry

Na bieg nie wpłynie żadnych ludzkich zdarzeń

Wścieka się morze, niebo gromy ciska

Wieczność ma grubość tektonicznej płyty

Jeży się ciemność, kiedy nocą błyska

Burza, co nie chce zapowiadać świtu

Świat pełen pieśni jest, legend i mitów

To, co jest wielkie, wszyte w przestwór duszy

W tobie i we mnie, w innych jest ukryte 

Skąd dniem i nocą - mrok i światło prószy 

W kwiatach opuncji, róż i bugenwilli 

Jawi się piękno, które Stwórcy tchnieniem 

To w jego ziarnie ma początek miłość 

Która jest darem, nigdy zaś brzemieniem 

Jesteśmy nikłą kreską horyzontu 

W piasku, jak morze, żywot swój kończymy 

Każdy z nas żyje sobą, od początku 

Lśnią w naszych górach szczyty i doliny 

Pasą się kozy, skubią ziemską trawę 

Kamienna ścieżka biegnie ku przełęczy 

Na niebie obłok, który o czymś marzy 

Cyrklem ktoś kreśli świata doskonałość 

Wiem, kim ty jesteś, nocą cię poznaję 

Nie zgasi światła rozhukane morze 

Gdziekolwiek jestem, w jakichkolwiek krajach 

Miłuję piękno, rozmaitość stworzeń 

To w nas się budzi Odys i Achilles 

Koncerty cykad i syren wołanie 

Szepty Nauzyke, która tylko - chwilą 

I u stóp klifu fal odwieczny taniec 

Niech się odzywa w nas Antyku echo 

- Tych, którzy od nas byli bliżej źródła 

Gdzie lazur morza niebem się uśmiecha 

I nocą, w duszy - jasno jak w południe 

Niejeden wulkan czyha i tsunami 

I błękit runie oberwaną skałą 

Rozjarza światło krawędź górskiej grani 

I ciemność błyśnie, tam , gdzie słońce stało 

Z głębi lazuru Kirke się wychyli 

Wśród fal spienionych - rybo-skrzydłe ptaki 

Słońcem Antyku morze w nas się mieni 

Milcząca zieleń ściele się nad światem 

W kaprys marmuru mistrza dłoń zaklęta 

Tęsknota piękna rzeźbi boskie kształty 

Woła na prostą to, co w nas jest kręte 

Gajem oliwnym, drzewkiem pomarańczy 

Zabiorę z sobą ciepły oddech morza 

Dotyk kamieni i gorący piasek 

Klasztory ciszy, bujne gór przestworza 

Pozornie obce to, co takie nasze 

Lecz nieodkryte będą te jaskinie 

Te, które z wierzchu były tylko tknięte 

Gdzie mit się rodzi, który nie przemija 

W którym zwyczajność się przemienia w świętość 

Przeszłość mi tutaj wiernym towarzyszem 

Zniknie na chwilę, kiedy wzrok odwrócę 

Pamięć przypomni, że ja tutaj byłem 

Jak ptak się zerwie i jak ptak zanuci 

Ziemio Fidiasza, i korynckich kolumn 

Które dźwigają duszy mej sklepienie 

Amforo ułud, spełnień i kolorów 

Sercem i myślą wiodą twe promienie 

Jan Sabiniarz

WŚRÓD OGRODÓW I RUIN

„TEATRO GRECO”

W TAORMINIE

Ze strun południa blask chłodnego wina

Seledynowe morze i rozgwiazdy

Cisza kojąca z górskich szczytów spływa

Nie zatrze śladów pył, ni dymy Etny

Wskazówką słońca błękit się porusza

Spokój całuje czas cyprysów cieniem

Jakże inaczej tu, niż w leśnej głuszy

Tylko to samo pali wciąż pragnienie

Za mało czasu. Przeszłość - zbyt po wierzchu

Wśród ruin z cegieł grzeją się kamienie

Gdy przymknę oczy, słyszę głos teatru

W którym - pokory, przestróg przypomnienie

Fala za falą lśni w objęciach piasku

W wewnętrzną przestrzeń wnika źródła czystość

Bracie kamieniu, różo pełna brzasku

Spraw, żeby tobą moje serce kwitło

Gałązką szczęścia z wolna się przebija

Gdy pierwszym kolcem w dłoniach się płomieni

Dobyty słońcem z pąku się rozwija

Kwiat, który z cierniem do krwi się ożenił

Jan Sabiniarz

CASTELLUCCIO DI NORCIA

Wspomnienie z Toskanii

Błękitne chabry i czerwone maki

Nad nimi bezkres nieba się pochyla

Tu każdy kolor ma tak wiele znaczeń

Cień go podkreśla, słońce kwiat rozchyla

Szczęście wśród łanów siada na kamieniu 

Drogi, co wije się piaszczystą wstęgą 

Dźwięk szuka w głębi duszy dopełnienia 

Z miłością dzieli się z nią swoim pięknem 

Kobierce kwiatów niedotknięte stopą 

Grzeją się w ciszy światłem nasycone 

W kołyski dolin pada cień obłoków 

Jakże się cieszą nimi zbocza strome 

Na łąk posłaniu czasem ptak zakwili 

Wyciąga rączki, tęskno mu do ludzi 

Człowiek z człowiekiem tu się nie rozmija 

Odżywa kamień, który radość budzi 

Jan Sabiniarz

UMBRIA

Przez zaprószone ciemnym światłem góry

Niosły mnie lekko skrzydła autostrady

Nade mną zbocza, ostrych skał kontury

Na których - domów nikłe gwiazd plejady

Co jest w tej ziemi, że tak z głębi woła

Prowadzi w piękno, które nie ma końca

Gdzie myśli orzeł toczy serca koła

Przeszywa światłem, niby promień słońca

Pamięć śpi jeszcze, zatulona w zbocza

Ponad urwiskiem modli się pustelnia

Wytycza drogę, żeby gwiazdom sprostać

I by na drobne siebie nie rozmieniać

Tu każda dróżka własną brzmi muzyką

Ujęta w takty, pięciolinie marzeń

Miłuje kontur, w czuły dotyk wnika

Powiewem szczęścia zieleń wzgórz rozjarza

Przeciera oczy dusza przebudzona

Chwila łzy roni, że do siebie wraca

Czuje, jak niebo bierze ją w ramiona

Żeby ją w sercu tkliwie snem zatracać

Dokąd mnie wiodą modrych gór przełęcze

Jak drzewo pnące się promieni złotem

Płynę muzyką, magią struny dźwięczę

Przymykam Tobą zamyślone oczy

Ty jesteś wszędzie. W każdej rzeźbie śpiewasz

W rzymskiej fontannie tęczą słów się mienisz

Gajem oliwnym wzrok mój rozpromieniasz

Dłonią cierpliwą jawisz wśród korzeni

Zamykam w sobie Twój mistyczny dotyk

Który prześwieca przez gałęzie ciszy

Jesteś tak blisko, choć pamiętam o tym

Że świetlista nocą, będziesz jeszcze bliżej

W chłodnym marmurze śpią miłości ślady

Przeszłości, która jak kwiat się rozwija

Jakże miłuję spojrzeń Twych arkady

Większych niż sztuka, która skarby kryje

Jan Sabiniarz

W PEJZAŻACH TOSKANII

Będziemy jeszcze razem wśród cyprysów

U dołu rzeka, wokół łąk witraże

Nad nami anioł wiekuistej ciszy

Który w marmurze swoją twarz ukazał 

Rzeka w meandrach krótko się zaplącze 

Cyprysy nad nią trwają nieruchomo 

Ścieżki wędrują ku błękitnym domom 

Gdzie okna błyszczą w cieniu snów ceglanych 

Gdy cichną słowa, niechaj ptak milczenia 

Nad nami nieruchome skrzydła wznosi 

Niechaj dłoń twoja w mej się zakorzenia 

I w niej zatonie - idąc serca głosem 

Niechaj w nas płoną góry niepojęte 

I pieśni dolin gwiazdom drogę znaczą 

Zwyczajna chwila staje się w nas świętą 

Którą wzruszony mech i kamień płacze 

W liściach wieczoru słychać szept Romea 

Westchnienia Julii pośród kolumn zwierzeń 

Gdy pęka światło, ty mu, proszę, przebacz 

Które jaśnieje, u stóp serca leżąc 

Jan Sabiniarz

NA SKRZYDŁACH

UMBRII I TOSKANII

Z długich wędrówek powracają domy-

Pragnęły zaznać tam innego piękna

Pośród cyprysów inny pejzaż tonie

Ziemia inaczej tam przed niebem klęka

Tam, każdy kamień ciszą nasycony 

Która się wije pośród arkad cieniem 

Błękit spoczywa w czułych gwiazd koronie 

I marmur świeci jasnych rzeźb promieniem 

Kwieciste łąki i samotne trawy 

Prowadzą w nocy światła nieskończone 

W oliwnym gaju, czasem, Bóg przysiądzie 

I spokój złoży do modlitwy dłonie 

Choć byłem wczoraj - jakby mnie nie było 

Chwila bez ciebie - pustki mi pisaniem 

W poświacie myśli wije gniazda miłość 

By zazielenić tęsknych uczuć ściany 

Wszystko, co było, nieraz jeszcze będzie 

Rozjarzy chwile nieobecny dotyk 

W gałęziach ciszy śpiewny ptak przysiądzie 

Słucha go kamień, który sam - bez głosu 

Jan Sabiniarz

W TOSKANII I UMBRII

Wielkość jest tam, gdzie miłość los prowadzi

I wielkość dzieł - gdy miłość wiedzie dłoń

Wieczne jest to, co duszy wzrok ukaże

Co gubi dzień - ocala nocy toń

Dzisiaj to wiem: krainy szczęścia nie ma

Jeżeli w sobie jej przedtem nie zbuduję

Aż noc i dzień osiągnie spokój drzewa

Co w głębi trwa, koroną niech góruje

W bezdrożach serc tak wiele drzew złamanych

Podnoszą się odwiecznym kiełkiem ziemi

Szybuję wzwyż, gdy chcą mnie więzić ściany

Albo jak dąb powracam do korzeni

Co - bliskie mi, znajduję tu, w Toskanii

Wyjadę stąd. Lecz duch mój tu zostanie

Przenika swą świętością jak poranek

Zachować to, na zawsze, daj mi, Panie

Gdziemkolwiek był: w Cortonie, Pienzy, Sienie

Przenikał czas pełen mistycznych wzruszeń

Schylając się marmuru czułem drżenie

Widziałem blask, co z nieba w dachy prószył

Szukałem Cię wśród murów i cyprysów

W pierzejach miast wsłuchany w wieków piękno

W Asyżu brat Franciszek wróblem sfrunął

I Botticelli aniołem obok klęknął

Wyjadę stąd. Lecz duch mój tu zostanie

Tam jest mój dom i moje przeznaczenie

I życie me. - Lecz nie jest moje, Panie

Tu - światło me.! Tam, tylko - jego cienie

Jan Sabiniarz

TOSKANIA -

NA DZIEDZIŃCACH NIEBA

Wznoszą mnie w przeszłość mury średniowiecza

Lśniące posadzki, ostrołuki okien

Góry, przełęcze, wieków ciąg na przestrzał

Spokój cyprysów pod błękitu okiem

Płyną ku górze i w dół opadają

Z serca ku sercu - jak muzyki brzmienia

Dotykiem rzeźby czule ogarniają 

Żeby w nich znaleźć chwilę ukojenia 

Płynę w nich nurtem rozgwieżdżonej rzeki 

Pośród baśniowych fasad i uliczek

Idę i Tobą w sercu się uśmiecham

Ciemnobrązowym pięknem się zachwycam 

W oczach prześlicznych dziewcząt je znajduję

Nurzam w ich toni, przepaścistych głębiach 

Wzbijam z zachwytem, orłem w nich szybuję 

W każdych odkrywam jakby trochę Ciebie 

Ciemnobrązowe, skryte w włosów cieniu 

Pięknem najczystszym płoną we mnie twarze 

Wtulone w włosy długie, lśniące, proste 

Jak gdyby Tobą anioł się ukazał 

Był przy mnie blisko. W sklepie i kafejce 

Podawał kawę dłonią pełną wdzięku 

Musiałem stanąć jeszcze raz w kolejce 

Żeby smakować ciemnych oczu piękno 

I jego dłonie jasne jak z marmuru 

Smukłe, kojące - niby strużka wina 

I jego wargi w kasztanów kolorze 

Które prześwieca jakby słońca krztyna 

Miał tutaj dobrze Sandro Botticielli 

Gdziekolwiek spojrzeć - tam pierwowzór sztuki 

Jakże nietrudno być tu Rafaelem 

Jak Michał Anioł kształt w marmurze wykuć 

Harmonia życia, sztuki i natury 

Nikt się nie śpieszy. Wie, że zawsze zdąży 

Wznosi się budowla, której nikt nie burzy

Której myśl przewodnia niebem we mnie krąży 

Jan Sabiniarz

WENECJA

Świecą się falami senne bruki miasta

Słońce modro błyska w cieniu fasad skryte

Wzdłuż kafejek świtu czas gondoli nastał

Nie wiem, co jest prawdą tutaj a co mitem 

Czas łagodnie płynie, ściera kurz z obłoków 

Przemykając cicho pośród chwil promieni 

Nurzam wzrok w marmurze, nie dowierzam oczom 

Jego biel odbiciem morza się zieleni 

Pośród gwiazd hoteli zioną pustką okna 

W których zgasło życie, jeszcze drży muzyka 

W polichromii wspomnień cień gondoli został 

Kiedy przymknę oczy, różą w serce wnika 

U stóp strzępy meduz, muszle i rozgwiazdy 

Które niosą z głębi pocałunek morza 

W wielobarwnym tłumie Plac świętego Marka 

Nad nim campanila, niby ptak w przestworzach 

Cisną się kanały wśród milczących fasad 

Miasto życiem kwitnie, w głębi dramat toczy 

Trwa ostatkiem piękna na zmęczonych palach 

Tu, gdzie życie naraz z śmiercią się jednoczy 

W kruchej porcelanie cappuccino cafe 

Kryształowy puchar, skra białego wina 

To, co tu wyraźne - znakiem jest dla świata 

Losów kanałami przyszłość się rozpływa 

Jan Sabiniarz

NAD MORZEM ŚRÓDZIEMNYM

Wyjmij z odmętów tę ciernistą perłę

W której zamknięty szum i cisza morza

I wiatr niebieski, który boso biegnie

Skała, co pragnie unieść się w przestworza

Brzegi nie wiedzą, o czym szumią fale

Światło zaklęte w połyskliwość chwili

Popłyńmy w głębię, tam, gdzie raf korale

Nim zmienne prądy rysy ich rozmyją

W każdym ziarenku - dotyk ręki Boga

To z niego - mury i sklepienia katedr

Jestem wędrowcem, co u świata progów

Ptakom powierza swoje sny skrzydlate

Piasek się iskrzy w księżycowe noce

Stóp nikłe ślady, które wciąż pamięta

Gdy mrok zapada, wracam wielokrotnie

Wśród urwisk nieba pasą się koźlęta

Gdziekolwiek spojrzeć, nie ma żywej duszy

Niknące ścieżki i milczące skały

Od fal niebieskich jasne światło prószy

Lądu i morza bije doskonałość

Jan Sabiniarz

NA KRECIE

Ziemio oliwek, mirtu i tymianku

Którymi dyszą skalnych wzgórz ogrody

Gdzie wiatr na przemian z ciszą - Zorbę tańczy

Wśród oleandrów snów przy górskich drogach

Niech twoje życie tak jak chce, się toczy

Co w tobie prawdą, a co w tobie mitem

Kocham przejrzyste twe błękitne oczy

Gdzie rześki wieczór łączy się ze świtem

Pląs twój tak zwiewny, lekki jak marzenie

Przy dźwięku liry wśród gorących dachów

Gdzie krew zasypia, kiedy brzask zapieje

Chwili - na wszystko starcza tutaj czasu

Nic jej nie goni, nigdzie się nie spieszy

Wie, że na życie i śmierć zawsze zdąży

Która ma wszystko, a chce ciągle jeszcze

Nad którą przeszłość jak cień ptaka krąży

Wniknąć w twą duszę czułym szeptem morza

W dno się wkołysać z jasnych otoczaków

Rozpłynąć falą, która szczęściem darzy

Ślad swój zostawia na przeszłości piasku

Iskrzy się woda, zetlić się nie może

W ramiona plaży czułość swą przelewa

Zanim ze skałą do snu się ułoży

W którym się spełnień marzeń swych spodziewa

Przemilcza kamień to, co platan śpiewa

Choć jedno drugiemu jest pomocną dłonią

Przed słońcem kryją się w swe cienie drzewa

Ostrzą cykady głosy swe do boju

Nagle zamilkną, jakby coś się stało

Na ustach stygnie skwar kamiennej ciszy

W czeluściach duszy tęsknie zawołało

Niebo, co w głębi morza się kołysze…

Jan Sabiniarz

WSPOMNIENIE KRETY

Górską kozicą, stromą skalną ścieżką

Wspinać się trawą lub tymiankiem bosym

U dołu czeluść, współczesności piekło

- Tu woda szepcze czystym serca głosem

Trawa ku trawie głowę swą pochyla

I dziki oset kwitnie szczęścia kwieciem

Tutaj, zaiste, życie nie przemija

Ziemia i morze w bukiet gwiazd się plecie

Oliwne gaje, oczy ich zielone

Mchem porośnięte skalnej ciszy dłonie

Ciemność ukryta w jasnych urwisk ścianach

I gwiazdy nocy, które za dnia płoną

Rozgrzane słońcem ciepłe są kamienie

Wtapiam się w ciszę i przymykam oczy

W oddali morze blaskiem fal się mieni

Mógłbym tak z tobą trwać do późnej nocy

Nie ma nikogo, to tylko złudzenie

Wiatr tylko trąca dzikie, skalne zioła

I sam zostaję ze swym własnym cieniem

Głos tylko słyszę, który z głębi woła

14 maja 2019 Jan Sabiniarz

W OKOLICACH LINDOS

Zostawiam w piasku ciche ślady myśli

Wśród skał pamięci niespokojne morze

I chwile, które nocą mi się przyśnią

Dróg gęstym ściegiem czasu bieg się łoży

Idę wsłuchany w odgłos górskiej ścieżki 

W zboczach pachnące zioła skubią kozy 

Myślę, że mógłbym w słońcu tu zamieszkać 

By w jego cieniu życie swe ułożyć 

Tutaj z gwiazd czytam, co to - nieskończoność 

Szeptem zastygłym w perły białych muszli 

Żarem południa zda się błękit płonąć 

Wśród ruin, kolumn, litych głazów pustki 

Śpiew z dali słyszę, który w sercu wzbiera 

Pełen tęsknoty, na tle cykad chórów 

Przed chwilą nimfa stała w cieniu drzewa 

Za szat jej błyskiem piąłem się pod górę 

Nie wiem, jak długo szedłem, nie pamiętam 

Aż na najwyższym znalazłem się szczycie 

Wokół - nikogo, tylko głazów cichość 

I szat jej szelest, który ciągle słyszę 

Jan Sabiniarz

KAMIENIE Z WYSPY RODOS

Kamienie lubią w słońcu się wygrzewać

Na klifie mają - czego dusza pragnie

U stóp ich morze fale chwil przelewa

By w błękit się wzbijać, to opadać na dnie

Widzą każde ziarnko piasku i horyzont

W rękach ich się mieni i wieczności szuka

Zasłuchane w głębię, w morza gwiezdny przybój

Który wyobraźnię, myśli ich porusza

Lubią zapach wody, ostry krzyk rybitwy

Czasem tym zazdroszczą, co na plaży drzemią

Które ze snu budzi dotyk ludzkiej stopy

Słońcem wymuskane jej kobiece piękno

Lubią, gdy brązowa skóra w nie się wtula

Opuszkami palców wnika w drogi mleczne

Nad którymi dyszy słońca złota kula

Zmysły ich rozżarza, wzgórków, dolin przestrzeń

Bóg ich nie zapomniał. Na obrzeżu wieków

Prosty żywot wiodą. Nic go nie zagraca.

Prawdy ich się uczę, szczęścia, gdy z uśmiechem

Co jest najważniejsze w życiu - mi tłumaczą

Jan Sabiniarz

KORFU - WYSPA WIELKIEJ CISZY

Przybyłem tu, by zaznać wielkiej ciszy

- Przenika w głąb i ludzi rozpromienia

Człowiek współczesny tak mało dziś ją słyszy

Pomija to, co kryje się w jej cieniu

Znajdując ją, łatwiej jest wybrać drogę

Wewnętrzny głos przed siebie ją wytycza

Pojmuję ją wśród gór i huku morza

Jej ludzki kształt i boskie jej oblicze

Wertując ją, dostaję odpowiedzi -

Znikają z map imperia i narody

Wszak duchem jest nawarstwień tysiącleci

Z niej rodzi się wszechczasów wieczna młodość

Tu piękno gra na wielostrunnej lirze

Z marmuru kształt i miłość w dłoń zaklęta

Lazuru toń, noc gwiazdą dzień przybliża

Gdzie morza szum lśni ciszą niepojętą

Jan Sabiniarz

DO ANDALUZJI

Przez góry i ludzi poznawałem ciebie

Oraz przez ich domy, boska Andaluzjo

Powiew twój nie ustał. W sercu mym wciąż krzewi

Bujną roślinnością pola we mnie puste

Pełne są słodyczy twoje pomarańcze

Ale słodsze od nich są uśmiechy ludzi

Jakże one cieszą, gdy na ustach tańczą

Roztaczając ciepło, które się nie studzi

Kocham sny w kamieniu, chwil, co się nie kruszą

Pamięć ma w nich rzeźbi kształt, co nie umiera

Czuję jak pulsuje we mnie twoja przeszłość

Gdy na każdym kroku w piękno mnie zabierasz

Żyją dni wpisane w wstęgi gór, tunele

Ciągle się nie kończą, biegną własnym tropem

Zaszyć się wśród ciszy, co się łanem ściele

Który dziś, w pamięci, tylko jest widokiem

Jan Sabiniarz

WSPOMNIENIE Z PROWANSJI

Za mną, przede mną - lawendowe pola

Niebo i myśli słońcem lawendowe

W oddali postać zwiewna z parasolem

Cała w błękicie, włosy jak len płowe 

Na wzgórzu klasztor, mchem wrośnięty w skały 

Dębowa brama jego ciszy strzeże 

Przed chwilą orła ponad nim widziałem 

Krążąc, ku niebu wznosił swe pacierze 

Błękitna postać wśród cyprysów znikła 

Kamienne mury skryły się w swe cienie 

Rajskim ogrodom nieznane jest piekło 

Tu w rzeczywistość zmienia się marzenie 

Przymykam oczy, żeby głębiej widzieć 

Wzrokiem wewnętrznym płonę w polnej róży 

Postać błękitna w moją stronę idzie 

W włosach jej iskrzy blask wieczornej zorzy 

Gdy mnie mijała, wskroś przeszyła wzrokiem 

Jej pięknych oczu nigdy nie zapomnę 

Nie wiem, czy zjawą była, czy obłokiem 

Kim ona była, nigdy się nie dowiem 

Dziś w mym ogrodzie jest krzew lawendowy 

Kiedy przychodzi rozkwitania pora 

Wionie błękitem, włosem listków płowych 

Odżywa tamtym światłem i kolorem 

Jan Sabiniarz

MONT SAINT MICHEL

I.

Kosmos tu prawa swe dyktuje

Przypływy i odpływy morza

Dusza, nie ciało, wskroś góruje

Wzbija się niby ptak w przestworzach

Chwila wieczności uchwycona

W zarys budowli Średniowiecza

Błyszczy się niby gwiazd korona

Rozum jej głębi nie dociecze

Rys, który z wiary zbudowany

Jakże wewnętrznym światłem świeci

Nie ma dla niego takiej rany

Której nie zbliźni, nie wyleczy

Pnę się poezją starych murów

Tak, jakbym świętą księgę czytał

Wsłuchany w głos niebieskich chórów

Znajduję jeszcze jedną przystań

W wąskich uliczkach kutych w skale 

Do siebie odnajduję drogę 

Z kamieniem bratam się, co z dali 

Słyszy milczenie i szept Boga 

Transept świątyni i wirydarz 

Róże dźwigają błękit sklepień 

To, co zamknięte się otwiera 

Świt czas rozchyla klamką zmierzchu 

II. 

W lochach ciemności śpią zwiastuny światła 

Wystarczy tylko ciężkie drzwi otworzyć 

By zaświeciło to, co w duszy gasło 

I się ukazał jasny promień Boży 

Są takie miejsca w księgę dni wpisane 

Co jak modlitwa wznoszą się do nieba 

Wiara buduje stropy ich i ściany 

Jak pęd ku wiośnie prastarego drzewa 

Serce złaknione tej świątynnej ciszy 

Gdzie chłód posadzki z mroku jest wytkany 

Benedyktynów chór w opactwie słyszę 

Przed którym chwila cichnie na kolanach 

W pęknięciach głazów, pod patyną fasad 

Gdzie dziki gołąb i nietoperz mieszka 

Gwiazdy całują noce morza blaskiem 

Wieczność dla duszy swą wytycza przestrzeń 

Jan Sabiniarz

ZAMEK D’IF

W zatoce morza lśni skalista wyspa

Na której wznosi się kamienna twierdza

Dawne więzienie - dzisiaj już nieczynne

Ptaki i ryby jej przeszłości strzegą

Na piasku ścieżek rosną żółte kwiatki

- To znak, że tędy mało kto już chodzi

W celach bez okien czasem ściany płaczą

I księżyc nocą skrada się jak złodziej

Blanki warowni szczerzą kute zęby

Jak gdyby potwór z wody się wynurzał

Tęczowa kipiel błyszczy pod nim w głębi

Ocieka światłem po omszonych murach

Głuchy dziedziniec - dziś - ostoją ciszy

Gdzie skrawek nieba jest wolności znakiem

Na którym słowa księdza Farii słyszę

I siedzę w celi - sam na sam - z Dantesem

Ludzie dla siebie sami są więzieniem

Lecz nim nie będzie hrabia Monte Christo

Zostanie sobą, zło go nie przemieni -

W Bogu i sercu świeci jego przystań

Jan Sabiniarz

SZKOCJA

Skaliste zbocza porośnięte trawą

Których spokoju tchnienie ciszy strzeże

Kamienne zamki cień na wietrze kładą

Świetliste drzewa i bajeczne wieże

Rzeźbione wichrem strome ściany klifu 

U dołu piargi, w które potok spływa 

Ścieżynki serca pełne ptaków krzyku 

Zarosłe ślady w mrok ukrytych dziejów 

Czas gra na kobzie, wyśpiewuje pieśni 

Tu, gdzie historii półmrok nie przekręca 

Dumnej przeszłości - przyszłość nie zbezcześci 

Co zgubi człowiek - kamień zapamięta 

Nie wiem, co wodą tu jest, co - obłokiem 

Nie skruszą brzegów rozwścieczone fale 

Wielkość się kryje tu, za każdym stokiem 

Wystarczy ruszyć w swe wewnętrzne dale 

Jan Sabiniarz

IMPRESJA Z ANGLII

Sędziwe dęby oplecione bluszczem

Kamienne murki porośnięte mchami

Skalny wodospad, w którym woda pluszcze

I krzyk jastrzębia, hen, ponad polami

Na każdym miejscu inny kształt wszechświata 

I inne gwiazdy, choć ci sami ludzie 

Tę samą wiosnę w nas śpiewają ptaki 

Każde odkrycie nową radość budzi 

I dom dostojny jak stare zamczysko 

Dębowe belki i z piaskowca ściany 

Blaskiem tajemnic lśni mosiężne łóżko 

Cisza się bieli słońcem malowana 

Piękno jest w ludziach, w sercach ich zaklęte 

Sztuką i pieśnią z wewnątrz wydobyte 

Ciągle odkrywam nową życia świętość 

W półmrok odchodzi to, co pospolite 

Tu delikatność znów nabiera siły 

Lnianej koronki na dębowym stole 

Szpary w podłodze balsamuje miłość 

W oknie - magnolia, szczęściem ranka wschodzi 

Wierność tradycji i zasadom przodków 

Laurem zwycięstwa czas przed siebie niesie 

Staje się ludzkim, z wolna, to, co boskie 

Wciąż nowy ogień z iskier piękna krzesze 

Jan Sabiniarz

W ANGLII

W Anglii narcyze i żonkile

Wśród porośniętych mchami murków

Nad nimi pszczoły i motyle

Ścieżki biegnące prosto z górki

Nie ma tu borów panujących

Ale sędziwe dęby, buki

Znajdzie się też królewna śpiąca

I krasnoludków dzienne stuki

Brzegi tu kończą się bezkresem

U klifu stóp się piętrzą fale

Ku Róż Dolinie pieśń się niesie

By w niewidzialnej niknąć dali

Od słońca marca już wiosennie

Jak nigdy u nas tak nie było

Gdzie w lasach jeszcze zima drzemie

I ziemia śniegiem się okrywa

Ogrody pełne są poezji

Miodnych owadów słodkie granie

Jakże inaczej czas tu biegnie

Cisza się z dźwiękiem rozpoznaje

Zda się przenosić smykiem góry

Żeby odpocząć w cieniu dolin

Nad nimi śmigłe zamków mury

Tchnące historią i spokojem

Wśród małych domków miłość wielka

Do piękna świata wśród natury

Niekiedy sam Bóg tu przyklęka

Kiedy zstępuje dla nas z góry

 Jan Sabiniarz

KOŚCIÓŁEK W LITLINGTON

W nagrobnych płytach drzemie spokój

Wykutych niby drzwi do nieba

Zeszkli się promień słońca w oku

W brzasku i zmierzchu się zagrzebał

Przyszedłem, Panie. Usiądź, proszę

Ze mną na ławce z pni dębowych

Całe me życie tu przyniosłem

Jak drzewo liści kolorowych

Mam tyle ci do powiedzenia

Wiem, że uważnie mnie wysłuchasz

Wokół tak dziwnie świat się zmienia

Zatraca w zgiełku pokój ducha

Po sadach widać, że już jesień

Dorodny owoc lata ściele

W zielonej trawie chłód się niesie

Wolno młyn życia ziarno miele

Chciałbym raz spojrzeć twoim wzrokiem

Na mnie i moje dzienne sprawy

Ty patrzysz z bliska i wysoka

Co widzisz w duszy mej i twarzy?-

Pytam, ponieważ chciałbym wiedzieć

Co jeszcze mam do poprawienia?-

A ty bez słowa obok siedzisz

Nie chcesz mnie sądzić, ni oceniać

Zostawiasz mnie samemu sobie

Wiem, że inaczej być nie może

Skłaniasz się ku mnie łzą u powiek

W której blask wiekuistej zorzy

Jesteś - a jakby cię nie było

W doskonałości swej dyskretny

Cudownie swą objawiasz miłość

Kiedy w mą chwilę szczepisz wieczność

Jestem spokojny, nic już nie chcę

Duszę rozświetla promień ciebie

Rozumiem cię - jak nigdy przedtem

Nie tylko wtedy - gdy w potrzebie

Rozsuwasz we mnie kamień wiary

Twoją milczącą obecnością

Świat ten nie przetrwa bez twej miary

Twojego światła i miłości

Nie potrzebuję żadnych cudów

Żeby uwierzyć w twe istnienie

Odkrywam ciebie w oczach ludzi -

Którzy są - ciebie przedłużeniem

Jan Sabiniarz

POLSKIE DROGI

Wprzęgnięci w dróg swych grząskie koleiny

Jesteśmy jako te bezskrzydłe ptaki

Z ojca na syna tęskniąc do krainy

Gdzie czyn i słowo wciąż to samo znaczy

Kolejne lato pięknie w nas przemija

W powietrzu cisza waży liść na stawie

I promień słońca wstaje w oczach czyichś

Świeci jak pióro białe na murawie

Dzień z nocą łączy bliska sercu mowa

Wzbija się słońcem, drzewa liściem śpiewa

Poranek wstaje w tęsknot wiernych słowach

Jesteś tak blisko, choć cię prawie nie ma

Drogi te pełne delikatnej mocy

Jak czyjaś ręka, kiedy przyjdzie chwila

W kropelkach rosy świecą gwiazd migotem

Z kwiatka na kwiatek - niby lot motyla

Bywacie w sercach swoich tacy piękni

Dębem się niosą w niebo polskie sprawy

Rzeka w horyzont toczy się bez lęku

Jak pięknie pachnie garść ojczystej trawy

Jan Sabiniarz

PEJZAŻE POLSKIE

I.

Chatą i dworem zapisane ścieżki

Wśród łąk biegnące i wśród łanów żyta

Gdzie las zielony, roje gwiazd niebieskich

To w nich marzenia tylu serc ukryte

Staje nad wodą przeszłość marnowana

Niewiele zrobi - cofnąć się nie może

Świetliste dale, ciemne lasu ściany

I ty pamiętasz jeszcze o nich, Boże

Na ścianie ryngraf, szable skrzyżowane

Któż dziś pamięta, co się z nimi stało

W otwartym oknie wiatr szarpie firankę

Rwą się koronki, które pozostały

Deski szerokie podłóg zapadniętych

Gwoździe w nie wbite, niby w drewno krzyża

Ze ścian spękanych bije dawna świetność

Gdy myśl i serce pamięć dni przybliża

Tych dni, co wiodły w rubież ziemskiej chwały

Natchnione ciszą i czystością słowa

Wiekowym parkiem milczą u powały

Mlecz na nich rośnie, próchno chwil zachował

Lśni uniesione skrzydło fortepianu

Przeszłość w muzyce ocalenia szuka

Ku której wiodą słońcem malowane

Wszechmocne dęby i prastare buki

Jan Sabiniarz

PEJZAŻE POLSKIE

II. 

Mgły mleczno-białe i czerwone drzewa 

Wśród wzgórz cienistych zieleń oziminy 

Skrawek błękitu cichy kątek nieba 

Klucz dzikich gęsi pod chmurami płynie

Na lustro stawu chłopiec puszcza łódkę

Żagle - z papieru a jej kadłub - z kory

Po krańce świata - podróż jego krótka

Nie chce, nie będzie szukał wiatru w polu

Wzrok jego błądzi - z pięknem oswojony

Sitowie gwarzy bliską sercu mową

Żaglem samotnym cały w słońcu płonie

Światłem rozlanym w knieje i dąbrowy

Obok - kościółek i cmentarzyk cichy

Są takie chwile, kiedy kamień płacze

Iskrzy gwiazdami, których nikt nie zliczy

Jak życie pełne krótkotrwałych znaczeń

Wśród świec i zniczy bose chryzantemy

To nimi serce list miłością pisze

Ci, co odeszli, z góry patrzą niemo

Szczęśliwi słowem, które Pan Bóg słyszy

Jan Sabiniarz

BORY TUCHOLSKIE
- STRUGA SIEDMIU JEZIOR
 

Gdyby mi przyszło kiedyś
Polarną się zachwycać nocą
Lub wyżej himalajskich szczytów
Tęczą zawisnąć
Nad przełęczą
Która niespotykane piękno kryje
Tuląc obłoki, wiatr i mgły - niczyje

Gdyby mi dano największe cuda świata
Wiszące ogrody, sekrety faraonów zgłębić
Orłem - bielikiem chciałbym zostać tylko
Tym, który ponad Strugę Siedmiu Jezior wzlata

Kto pośród piasków, mchów i wrzosów
Wód lobeliowych poznał tonie
Dzikie ostępy borów
Spowite w mgłach świecących rosą
Tajemnych bagien uroczyska
Ku łąkom marzeń
Kto wprowadzał ranki swe czerwcowe
I promień brzozy
Niby dłoń najdroższą ściskał
Ten pozostanie wierny
Jeziorkom bagnem zwyczajnym porośniętym
Wśród których wodna lilia świeci
Sosnom i świerkom
W cienistej strugi ścieg zaszytym
Żurawiom, które odlatując, płaczą
Okoniom i szczupakom
W Jeziorze Ostrowitym



Jan Sabiniarz

POLSKIE DRZEWA

Jakkolwiek nam się układały losy
Zwycięstw, porażek wśród burzliwych dziejów
Drzewa szumiały wciąż tym samym głosem
U dróg rozstajów i wzdłuż Wisły brzegów

Odwieczne dęby i prastare buki
Lipy - ojczystym słońcem prześwietlone
Tchnące spokojem pośród zgiełku epok
Wzrastają z głębi dobrem nieskończonym

Na przekór gwałtom i na przekór wichrom
Drzewa niejedną w nas przetrwały burzę
Na nich się wspiera myśl i serce czyste
Po to, by ludziom i pejzażom służyć

To one z ziemią łączą błękit nieba
Tyle w nich piękna, ciszy i spokoju
Obłok w nich gnieździ, wiosną ptak zaśpiewa
Dla braci mniejszych wierną są ostoją

Miłuję wonne, rześkie lasów zdroje
Wielkie za życia, umieraniem wielkie
Pod których pieczą dom nasz się nie boi
- To one darzą nas najprostszym szczęściem

Jan Sabiniarz

ROSOCHATKA
 
Pełna tkliwości, niby wrzos przy drodze
Przy której trawa i kapliczka klęka
Modli się czaplą, trwa na jednej nodze
Studnią omszoną, cebrowaną pięknem

Cisza się wznosi ponad łanem żyta
Pełnym miłości chabrem w niebo patrzy
Zasypia zmierzchem, budzi się o świcie
Bocianem wiosny na stodole klaszcze

Wtulone w łąki śnią piaszczyste drogi
I dzikie ścieżki, które do niej wiodą
Rozmawia ciszą z wszechobecnym Bogiem
Gdy serca krzyżem staję u jej progów

Anioł brzozowy jej spokoju strzeże
Wonne sitowie skryte w lustrze stawu
I kamień, który u rozstajów leży
I rozśpiewane wśród szuwarów żaby

Wiśnie i śliwy i kartofle w polu -
Jak okiem sięgnąć, wiją się ich rzędy
Wszystko tu miłe w słońcu grą kolorów
W gorączce lata szum i krzyk łabędzi

Ziemia łagodna, niby bochen chleba
Wyjęty z pieca, lśni brązową skórką
W zapachu siana swoje sny zagrzebał
To nic, że czasem droga tu pod górkę

Zegar z kukułką i w Śliwicach grota
Pamięć dzieciństwa wije się wśród bluszczu
Bielą i różem tęskni bez przy płocie
Brzoza na wietrze włosy chwil rozpuszcza


Jan Sabiniarz

DNIE I NOCE

W DOLINIE RÓŻ

Tutaj mi bliskie kwiaty i motyle

Mostek i strumyk, który pod nim płynie

I obłok, który ziemi daje znaki

I pamięć o tym, że ja tutaj byłem

Rosną nad nami wiekopomne drzewa 

Świergot skowronka nad okapem strzechy 

Gdzie wiecznej wiosny zimą się spodziewam 

Słońce i księżyc nocą się uśmiecha 

Krzyk tu nie zbłądzi, nie zadraśnie strzała 

A jeśli zbłądzi, Amor ją wypuści 

Na uroczysku, nocą - żab chorały 

Czas się nie dłuży, ani zbytnio krótki 

Tu niepotrzebny lekarz, ni psychiatra 

Gdzie wszystkie stany można ziołem leczyć 

Nic nadaremne, tutaj - zawsze warto 

Orła i wróbla Bóg ma w swojej pieczy 

Przed dom wychodzę, patrzę poprzez drzewa 

To, co tam groźne, tutaj nic nie znaczy 

Wiem, czego mogę we mgle się spodziewać 

Tu, gdzie źrenicą myśli serce patrzy 

Jan Sabiniarz

MOJE PEJZAŻE

Z kolorów, światła - pejzaż zbudowany

Żółcie i ugry i błękitu cienie

U dołu - drzewa, liśćmi malowane

Nad nimi - nieba wiekuiste tchnienie

W oddali domy wszyte w łany zboża

Cisze dzwoniące złotym kłosem lata

Chabry, kąkole oraz maki hoże

Wichry biegnące, dokądś, na skraj świata

My, wśród nich - wolni, wszystkie ścieżki - nasze

Kwieciste łąki i jabłeczne sady

Twarz dębu spokój promieniami głaszcze

W lustrze jeziora zasnął obłok blady

Zmierzchy i brzaski i łąk mgliste rysy

Gdy słońce wstaje i skowronek śpiewa

Świerszcze jesieni wśród nabrzmiałej ciszy

W której się serce balsamicznie miewa

Niezapomniane po to są powroty

By nic nie ubyło i nie przepadło

Czas nie zaciera - a wręcz ustokrotnia -

Piękno spełnione - w duszy się pokładło

Jan Sabiniarz

DZIECKO WSZECHŚWIATA

Przez chwilę - obok - ziemskich spraw
Od codzienności oderwani
Kosmiczny wsącza się w nas świat
Świat, który nie ma żadnych granic 

W nim łąki planet, gwiazd miriady
Rozdarty światłem półmrok mglisty 
W skos Mlecznej Drogi pustka blada 
Łuny galaktyk ciemno-krwiste 

W otchłani nocy świeci Ziemia 
Srebrno-błękitna, cicha kula 
I rój atomów - ludzkie plemię 
Co jak w kołyskę w nią się wtula 

Dzieckiem wszechświata
- każdy z nas 
Niepowtarzalny i jedyny 
Jesteśmy coraz bliżej gwiazd 
I słońca, które w nas przemija 

Z ziarenka piasku kwitnie mak  
Ścieżka biegnąca przez łan żyta 
Gdzie radość wyśpiewuje ptak 
Gdy promień wiosny w drzewie świta 

Dlatego do nas przyszedł Ten 
By nas i wszechświat w nas ocalić 
Gdy przymknę oczy, widzę Go 
Słowem, które się Ciałem stało 

Jan Sabiniarz

WĘDROWCY ŚWIATŁA

Wędrowcy światła i cienistych dolin
Nad nami błękit oraz gwiazd bezdroża
Miłuję dęby, co nad wodą stoją
I ciszę wpiętą w gromki łoskot morza

Idźmy przed siebie w posrebrzyste dale
Tam, kędy wiosna słońcem drzew przemyka
Gdzie kwiat jabłoni gasi wszelkie żale
I dom zaprasza, jakby był z piernika

Wśród łąk serdecznych wstają błogo trawy
W tych, które zwiędły, kwitną nowe twarze
We mgłach poranka wstają senne zjawy
W których pamięci anioł się ukazał

Idźmy przed siebie, tam gdzie serce płonie
W płyciznach jezior tęskny krzyk żurawi
Gdzie chłód omija miłujące dłonie
I biała róża lśni na wodzie blado

Odwiążmy czółna, kiedy płynąć trzeba
Pozostawiając te i tamte brzegi
Tuląc do serca nikły skrawek nieba
Iskierkę ciszy, promień brzasku w biegu

W ustronnych lasach balsamiczna pani
Jej twarz promienna, wichrom niepojęta
I piękno, które nie ma żadnych granic
Jak wodna róża - gdy rozchyla świętość

Pochylmy ku niej tkliwych serc obłoki
Wszak dziś od rana jest jej czułe święto
Jedynie ona może wznieść wysoko
W krainę spełnień zwyczajnego szczęścia



Jan Sabiniarz

SERCE I DUSZA
PIĘKNA SĄ SPRAGNIONE

Serce i dusza piękna są spragnione
Które noc kryje a w niej snów poemat
Nabrzmiałe słowem, kształtem nieskończone
Światłem rozjaśnione jak wieczorne drzewa

By widzieć głębiej, przymykają oczy
Wzrokiem wewnętrznym patrzą w nieskończoność
By rozwiązywać nagie piękna sploty
Które cud życia niesie w chwil złożoność

Piękno jest aktem krótkiej, boskiej chwili
Kadrem zatrzymanym w rajskiej bramie czasu
Pyłkiem delikatnym wsnutym w lot motyla
Gwiazdą migotliwą w oczach pełnych blasku

Piękno nie odpływa, kiedy obraz ginie
Ono w dotyk serca, dłonią w pierś zapada
Wzniosłe jak katedra, czułe w tej godzinie
Kiedy miłość dłonie do modlitwy składa


Jan Sabiniarz

PIĘKNO

Ty jesteś mową wielu kultur

Znajduję cię w zapachu kwiatów

W fasadach domów i w zaułkach

W olśniewających nawach katedr

To ty łagodzisz chwil samotność

Przenikasz je swym boskim tchnieniem

Wspierasz, by dążyć drogą prostą

W głębi zapuszczasz swe korzenie

Wśród twych gałęzi ptak zaśpiewa

I cisza znajdzie swe posłanie

Swoją przedziwną moc rozkrzewiasz

I nie wyznaczasz szczęścia granic

Jeśli przed tobą drzwi otworzę

Ty zawsze przyjdziesz na spotkanie

Promień poranka w oknie złożysz

I jego wdzięczny cień na ścianie

Od lat wyznaję ci swą miłość

Wdzięczny za twoich dłoni dotyk

Tobą oddycham, chodzę, żyję

Z tobą mej duszy łączę sploty 

Jan Sabiniarz

NATURA PIĘKNA

To nie dla piękna żyje człowiek -
Pomimo, że tak wiele znaczy
Ono jest iskrą, co zapala
Do wielkich i szlachetnych rzeczy

W Naturze jest przesłaniem Stwórcy
Jego cudownym ducha tchnieniem
Tęczowe kwiaty, ptasie piórka
I z głębi morza fal promienie

To ono skłania nas do czynów
Ofiarnych, większych od nas samych
Przybliża święte te godziny
W których nasz los wśród gwiazd utkany

Ono zaczątkiem jest harmonii
Pomiędzy Stwórcą a człowiekiem
Wewnętrznym światłem w sercu płonie
Na ścieżkach polnych róż uśmiechem

W pamięci brzmi, choć być przestanie
Żeby katedrę wznieść miłości
Wzniosłości ducha, zmysłów granie
Przywraca dobro w nas najprostsze

Źródlane - nie wie, co to pycha
Aniołem w błękit się oddala
Skrzydłami światła, bratniej ciszy
To, co nas ginie, nam ocala


Jan Sabiniarz

RODZIME PIĘKNO

Rodzime piękno jeszcze żyje
Zaklęte w buki, dęby, lipy
Często bezdomne, nie - niczyje
Budzi mnie nocą niemym krzykiem

Nie nosi powłóczystych sukien
Nie w głowie mu palm pióropusze
Miłuję jego cichy strumień
Którym orzeźwia mnie i wzrusza

Szepczą nim maki, chabry w życie
Złocone słońcem polne ścieżki
Nad stawem mleczne mgły o świcie
I za wzgórz pasmem bór niebieski

Zdziczałe parki i ogrody
Boże kapliczki na rozstaju
Nie zapomniały polskiej mowy
To w nich się chronią resztki kraju

Podróż jest po to żeby - przejrzeć
By zauważyć piękno nasze
Żeby je dobyć z pęt i cierpień
I z nich się wzbijać wolnym ptakiem

Od nowa wiązać nić zerwaną
Coraz mocniejszym łączyć węzłem
Nie dla nas sznur, chocholi taniec
Lecz polskich dróg i domów świętość

Jan Sabiniarz

Mikołaj Gomółka - XVI c. Polish Renaissance composer. Music composed for the Psalm 47th «Kleszczmy rękoma wszyscy zgodliwie» (Omnes gentes, plaudite manibus).

SZTUKA

Jest tym, czym laska w ręku ślepca

Jest także serca wyzwoleniem

A myśl jej błyskiem świat otwiera

Czasu i ducha pokrzepieniem

Najbliższą siostrą jest Natury

Wzajemnie siebie dopełniają

Na dłuższą metę nierozłączne

Na płótna i na lasu skraju

Miłuję jedną zaś i drugą

Lecz nie ma w tym ni krzty bigamii

Gdy jedna w moją stronę mruga

Druga z obrazu ku mnie patrzy

Tak jak katedra ma przypory

Które jej ściany otwierają

By mrok rozjaśnić szkieł kolorem

Tak sztuka duszy jest witrażem

Zaklęty w sztuce okruch chwili

Kreską lub dźwiękiem, plamką światła

Ona przedłuża i utrwala

Życie, co w mroku serca gaśnie

Jan Sabiniarz

MUZYKA

Jesteś mi wierną przyjaciółką
I głosów serca powiernicą
Gdy zasłuchany w koncert Bacha
Twych dźwięków lśnieniem się zachwycam

Ty, we mnie żyjesz, nie przemijasz
I, choć na chwilę, cię odstąpię
Z tobą jest boska każda chwila
Kiedy w mchy serca cicho stąpasz

W tobie jest kwiatu delikatność
Jak rzeka czułe wody toczysz
Ty jesteś duszą moją bratnią
Oddaną we dnie mi i w nocy

Kiedy czarujesz tęsknym fletem
Albo na skrzypcach sercem dźwięczysz
Pełna ufności i sekretów
Oddana ciszy czułym pięknem

Chcę tobą dzielić się z innymi
Wiązać się z nimi, jak potrafię
Miłować każdą piędź tej ziemi
Jak dzieci - cieszyć się jej światłem

Znajduję cię w nieznanych twarzach
Choć nigdy progu nie przestąpię
Nieustającym są chwil darem
Wyzbytym żalu, skarg i zwątpień

Jan Sabiniarz

POEZJA

Poezja

pod prąd i

wiatr

porusza się w mroku

z miłością

jasnymi ścieżkami.

Zachwyca ją

- radość dziecka

bawiącego się

latawcami wiatru

- spojrzenie mędrca

znad glinianych ksiąg

zwojów

papirusu.

Poezja

melodią słowa

wzlatuje

pieśnią skowronka.

Wędrując brzegiem strumienia

rozmawia z trawą

sianem na łące

z jaskółką się ściga

w błękit swój lot

unosi.

Poezja

nie stroni od wielkich miast

ale czuje się tam nieswojo.

Poezja

nikogo nie przekonuje

nie poucza

dzieli się tym, co ma.

Zasłuchana

w sagi i opowieści

snuje obrazy

pamięci i wyobraźni -

nie odnajduje siebie

we współczesnych

Frankensteinach.

Odkrywa stare

i wytycza nowe

szlaki

nieznane lub zapomniane

lądy i morza.

Pielęgnuje ogrody

domki z gwiazd

które stroi

dla brzmienia

ciszy

zawartej

w ziarenku piasku.

Jan Sabiniarz

KSIĘGA MEGO ŻYCIA

Ma miłość w starych księgach zapisana

W pucharze dłoni, w kropli polnej rosy

Ciszą wieczoru w zrywach serc rozlana

Mgiełką milczenia, czułym ptaków głosem

Kwieciem ogrodów światło się rozwija

To, które nocą w niebotycznej ciszy

Łzą przywołuje z dali imię czyjeś

Zapada w pustkę, tylko Bóg je słyszy 

W otwartej księdze mego życia czytam 

Żeby ułowić to, co w niej najświętsze 

Co w głębi studni, w mroku jest ukryte 

I co mnie darzy bezustannym pięknem 

Jan Sabiniarz

ŻYCIE

Droga przynagla mnie przed siebie
Czas nazbyt szybko mi ucieka
Tak wiele rzeczy chciałbym zrobić
Jedna przez drugą nie chce czekać

Przed dom wychodzę, patrzę w niebo
Wielkich galaktyk widzę skróty
Zachwyca orbit doskonałość
Mógłbym nocami trwać w bezruchu

Tak wiele myśli w głąb przemyka
W gwiazdach znajduję mórz odbicie
Kiedy dojrzewa wielka cisza
Wewnętrzne kwitnie we mnie życie

Ma dusza częścią jest kosmosu
Małą, jak ostrze igły, niszą
Woła, bym dążył za jej głosem
Nie bacząc na przeszkody liczne

Pragnę utrzymać równowagę
Harmonię wielu we mnie światów
Nie wiem, co znaczy: los łaskawy
Sam chcę wytyczać moje szlaki

Promień wolności mi przyświeca
Lecz równoważy go pokora
Nie chcę swym życiem sobie przeczyć
Miłuję wszystkich pór kolory

Są we mnie świateł rozlewiska
Brodzi tam czapla, srebrny żuraw
I pełnia odnajduje przystań
I pustka wie, że nic nie wskóra

Światło tam z ziemią niebo spina
Piękno je łączy w jedną całość
Tam - życie płynąc, nie przemija
Drzewem nad nurtem rzeki staje


Jan Sabiniarz

DROGA NA SKRÓTY

Przemijamy w uczuciach i myślach

Wędrujemy, gubiąc się w drodze

W jednej chwili waży się przyszłość

Ślepy los się skrada, jak złodziej

Chociaż wszystko zaplanowane

Rozpisane na zyski i straty

Wyć możemy, tłuc głową o ścianę

Nasz scenariusz się sypie, niestety

W dzień się rodzi uczuć tak wiele

Każde ciągnie we własną stronę

Żarno czasu na pyłek je zmiele

Z brzóz listowia plecie koronę

Kiedy noc wysypie gwiazdami

- Błysną rosą na serca ścierniskach

Chociaż cisza trwa między nami

Wciąż dojrzewa w niej słowo, jak kryształ

Wnet poranek zapuści je mgłami

Kształt zaczęty ledwie, porzuci

Który uczuć i myśli nie plami

Lecz nam droga pisana - na skróty

Czas się sypie, jak piasek przecieka

Spełnia się, co nie tak być miało

Trzeba tańczyć, jak Zorba, z uśmiechem

Drzewa wiosnę ptakami śpiewają

Jan Sabiniarz

COKOLWIEK

Cokolwiek czynisz, czyń z miłością

Pielęgnuj piękno tego świata

A życie stanie się radością 

Na podobieństwo lotu ptaka

Wewnętrzne góry lśnią w błękicie 

Krzepione cichym wsparciem dolin 

Wiosenne drzewa mgłą spowite 

Światłem nad wodą czystą stoją 

Cokolwiek czynisz, czyń z miłością 

Wybacz mi proszę moje słowa 

Miłuję co - prostotą wzniosłe 

I takie chciałbym je zachować 

Niech w ciebie wstąpi spokój drzewa 

I niech nie zmrozi chłód kamienia 

W wszystkim ukryta cząstka nieba 

Która w anioły chce przemieniać 

Tych, którzy idą w trawie boso 

Wsłuchani w świergot leśnej ciszy 

To dla nich kwitnie bez za płotem 

Raduje jasnych źródeł kryształ 

Wybacz mi, proszę, moje słowa 

Ja tylko dzielę się myślami 

Które w ogrodzie serca chowam 

By wiosna kwitła między nami 

Może wiesz więcej, może lepiej 

Kocham, co z głębi jest wysnute 

Lubię, gdy blask się z blaskiem plecie 

I śpiewa ciszę strojną w nuty 

Jan Sabiniarz

ŻYCIE JEST CUDEM

Planeta Ziemia jest rodzinnym domem

Pełnym pamiątek i dziecinnych wspomnień

I chwilą szczęścia jest przy wspólnym stole

Pięknem kryjącym to, co w nas ułomne

By kwitło życie, trzeba do prostoty 

Powrócić w światło słów, modlitwę ciszy 

Pieśń nad pieśniami śpiewać wielokrotnie 

By w własnym sercu - inne serce słyszeć 

Na pastwę czasów Bóg nas nie opuścił 

To człowiek w nas opuścił Boga 

Niechaj uważnie wreszcie spojrzy w lustro 

Zanim wyszydzać będzie świątyń progi 

W kwiecie jabłoni po to śmierci tchnienie 

Żeby królewski owoc się narodził 

Życie jest cudem, boskim w nas promieniem 

Dobiegającym nas z Chrystusa łodzi 

17 kwietnia 2020 Jan Sabiniarz

PRAWDY NIEWYGODNE

Ile jest prawd wciąż nieodkrytych

Wpisanych w tego świata dzieje

O których tylko cisza krzyczy

O których milczą kaznodzieje 

Trzeba odwrócić bieg milczenia 

Wciąż trzeba - cofać się do źródła 

Drzewem się w głębię zakorzeniać 

Odbicie nieba dojrzeć w studni 

Odrzucić straszną powierzchowność 

Czynem zaświadczyć prawdy słowa 

Czy taki świat nam Bóg zgotował 

Bez rąk, bez serca i bez głowy?- 

Miłuję życie utajone 

W każdej roślinie, w każdym ptaku 

To, które w piasku jest uśpione

W cudownej ciszy, w jezior blasku 

We krwi skąpana cała ziemia 

Rzeź i cierpienie na śniadanie 

Nie zmyje rąk swych ludzkie plemię 

Gdy ziemia pragnie kwitnąć majem 

Jan Sabiniarz

NASZ ŚWIAT

Świat nasz się dzieje niby szkiełko lodu
Skrzą w nim promienie, całe są z błękitu
W nim tylko miłość nie zaznaje chłodu
Dobro i piękno - w głębi lśnią ukryte

Zamknięci w domach nie doświadczą wiosny
Z dnia na dzień zrywa kartki z kalendarza
Błąka się łódka. Na nic ster i wiosła
Wzrok gubi przestrzeń, dal jej nie ukaże

Na nic - ostoje, psują się od głowy
Rani, przytłacza bezsilności brzemię
Nic się nie zmienia, nic tu nie jest nowe
Zapomniał o tym naród bity w ciemię

Wkrótce dzień sądny. Wskażą Barabasza
Czyhają wilki, ostrzą kły na stada
Lat dwa tysiące straszy cień Judasza
Z którym dzień jasny do snu się układa


Jan Sabiniarz

DOPÓKI ZIEMIA

A kiedy serce me utonie w ciszy
Do ręki piórko wezmę i atrament
Świat namaluję na karteczce wzruszeń
Jak bzem spowity dotyk rąk kochanych

Utrwalę na niej ścieżki i bezdroża
I wielkie góry, gdzie nikt się nie wspina
W ramiona brzasku pieśni sny ułożę
I się zamyślę nad tym, co nie mija

Wiem, co nie mija, co w nas wiekuiste
Spogląda z głębi albo lśni z wysoka
Kto w nas ocala słów kryniczną czystość
Kto, ciemną nocą, miłość ma w swych oczach

Wiem, że nie jestem sam na krańcach świata
Że - w nas i wokół - tylu pięknych ludzi
W koronki ciszy ptak perełki wplata
Którymi radość ponad smutki budzi

Nie bój się, proszę, o nic się nie lękaj
Coś musi upaść, żeby coś się stało
Wszak nasze życie jest cząsteczką piękna
Dopóki - Ziemia - będzie nią się działo


Jan Sabiniarz

PRZENIKANIE CZASÓW

Ręce dziś już tylko rzeźbą są z jaspisu

Trwalsze niż mury starożytne tęcze

Przed domem siedem pochodni ognistych

Pastwią się nad losem trzy żarłoczne bestie 

Kto godzien księgi, ten zerwie pieczęcie 

Odemknie zakucia, żeby w głębię wejrzeć 

Podąży śladem odciśniętym w skale 

By się przez morza i przez gwiazdy przedrzeć 

Przywdzieje w drodze ziemskiej białą szatę 

Otworzy bramy, rozda chleb i ryby 

Bez miecza nastanie wielki dzień zwycięstwa 

Czystą jego szatę we krwi umoczyli 

Z brązu kadzielnice ogniem czczym napełnią 

Dym z nich się uniesie wonny nad ołtarze 

Będą siebie szukać, ale się nie znajdą 

Skrzydeł szum się zerwie, drogę im ukaże 

Ranić będą usta wściekłe i bluźniercze 

Wdepczą w piach pustynny tych, co Słowu wierzą 

Jadem będą broczyć czasy poplamione 

Władzę swą oddadzą hordom dzikich zwierząt 

Pustką handlujący na nich się wzbogacą 

W złoto się przybiorą, w szkarłat i purpurę 

Coraz mniej się śmieje, coraz więcej płacze 

Świat coraz bogatszy w coraz grubszą skórę 

Rozejdą się miasta, góry i doliny 

Wieże strawi pożar, studnie lód uwięzi 

Ciemność zapanuje, źródła słuch zaginie 

Świat się toczy w nicość z kosmosu gałęzi 

Ale słońce ducha wiecznie świecić będzie 

Ziarnem w sercu wstanie, zafaluje łanem 

Z coraz wyższych pięter światła nić się przędzie 

Żeby być na końcu czymś jak chleb zwyczajnym 

Jan Sabiniarz

NAD BRAMĄ ŚWIATA

Nad bramą świata wisi napis:

Że „praca czyni wolnych ludzi’
W wiosennym polu chaber płacze
I mak zatacza się od trucizn

Zgubiły swój azymut pszczoły
Nie mogą trafić już do uli
Gasnącym głosem echo woła
W zgniłe powietrze ptak się wtuli

Pocięte nożem melioracji
Nie mogą dojść do siebie łąki
Księżyc ze smutkiem na to patrzy
Słabnącą pieśnią słowik kląska 

Rzeki odcięte od swych źródeł 
 Nie mają dziś na kogo liczyć
Obłoki w stawie z resztką złudzeń
Trute randapem pole krzyczy

Nad modrą wodą stoją dęby

Drzemie w nich jeszcze ojców siła
Kuli się w nich ostatnie piękno
W kamieniach tylko serce żyje

W miejsce zieleni rośnie pieniądz

Nie mają gdzie się udać sady

W górze pocięte resztki nieba

Od smug piekielnych błękit blady

Mieszane w tyglu pory roku

Kłócą się z sobą o swe racje

W zlęknionej ciszy pryska spokój

Majaczy kres cywilizacji -

Gubi się w sobie myśl i słowo

W piersi nierówne serca bicie

Dzień wstaje ze spuszczoną głową

I noc rozmija się ze świtem 

Zderzony z górą statek tonie 

Gdy na pokładzie lud się bawi 

Nieświadom, że to już jest koniec 

Zło bierze w łapy dobra sprawy 

Coś komuś, czasem, się przypomni 

Że to nie tak, nie tak być miało 

Gubi nas miłość wiarołomna 

Mało z nadziei nam zostało 

Niech wzniesie rękę Boże Dziecię 

By w nas odżyła przestrzeń ducha 

By się odnalazł w wiośnie kwiecień 

I głosu prawdy człowiek słuchał 

Nad bramą świata Bóg zapłacze 

Chciałby - lecz zrobić nic nie może 

Wśród wielu przesłań, przestróg, znaków 

Powierzył ludziom - wolną wolę 

Jan Sabiniarz

GDY WOKÓŁ WIOSNA

W czasach obłędu, grozy i zatraty

Myśl zniewolona, podeptana miłość

Nie - Bóg - lecz szatan nasze sprawy pisze

Zło przyczajone w nas od lat ukryte 

Gdy wokół wiosna promieniami bucha 

W pąkach ogrodów światło słońca wstaje 

Listek się rodzi, pieśni ptaków słucha 

Otchłanią lęku życie w nas się staje

Co wy robicie z tą cudowną Ziemią

Która być pragnie w nas kwitnącym rajem

Jak wiele jeszcze - mordowanych plemion

Gdy o tym myśleć - serce w nas się kraje

Gdy tryumf święci chciwość oraz pycha 

Dobro i piękno z nas odchodzi z płaczem 

Prawda rozdarta wciąż na krzyżu wisi 

Słowo się gubi w kłamstwie wielu znaczeń 

Wiem, jak ty cierpisz, gdy to widzisz, Panie 

Butnymi kroki zbliża się nasz koniec 

A ja wciąż wierzę w miłość twą bez granic 

Tę, która w chlebie codzienności płonie 

Coś - niech się skończy, by się coś zaczęło 

To, co w nas - żywe, z ruin się podniesie 

Czas odbuduje twej świętości dzieło 

Listek nadziei powiew wiosny niesie 

Jan Sabiniarz

MODLITWA W CZASACH ZARAZY

Wiesz, że nie jestem marnotrawnym synem

Chociaż nie wszystko - jak chcę - mi wychodzi

Z tobą me wiążę lata i godziny

W promieniach słońca i w księżyca łodzi

Cokolwiek będzie, ja cię nie opuszczę 

I nie usłyszysz słowa złorzeczenia 

Lecz, jeśli zechcesz, zajrzyj do mnie, proszę 

Gdziekolwiek jestem - pragnę być w twym cieniu

Cudem - że nam się nie rozeszły drogi

Choć tyle razy - gorzkie chwile próby

Jestem twym synem a ty jesteś Bogiem

Wiem, że nie możesz chronić mnie od zguby

Nie pragnę, Panie, twojej interwencji 

Raz okazana - liściem nas rozpuści 

Wiem dziś, że nie ma łatwych dróg do szczęścia 

Do piękna świata wyzbytego pustki 

Mijają lądy, morza, tysiąclecia 

Tak wiele różnych wiedzie dróg do ciebie 

Gubi się człowiek, sobie sam zaprzecza 

Gdy schodzi z drogi znaków twych na niebie 

Wiem, jak cię bolą czarne owce w stadzie 

Które dla życia są śmiertelnym wrogiem 

Drzewem nadziei czułą dłoń twą kładziesz 

Żeby wydobyć nas z otchłani trwogi 

W górze błękitna, pełna blasku cisza 

Chociaż dla zmysłów nie ma tam przestrzeni 

Niezamącony niczym duszy kryształ 

Twoją jasnością świeci się i mieni 

Jan Sabiniarz

CZŁOWIEK 

- WĘDROWIEC WIELU DRÓG

Jesteśmy istotami

stworzonymi przez Boga

i zawieszonymi

pomiędzy

mikro i makrokosmosem.

Nie jesteśmy eksperymentem

ani kaprysem

jego twórczej wyobraźni.

Jesteśmy jego dziećmi.

To on dał nam

godność

w naszej znikomości

wobec ogromu wszechświata.

Poddana bezustannym prawom ewolucji

planeta Ziemia

- to sanktuarium życia

nie tylko ludzi

ale wszelkich istot żywych.

Stwórca powierzył człowiekowi

nieograniczoną wolność.

Wolność, którą człowiek

wykorzystuje

z okrucieństwem lub z miłością.

Życie nie jest ograniczone murem

lecz jawi się

kreską wiecznie

oddalającego się horyzontu.

Pomimo obciążeń genetycznych

każdy człowiek

ma dar

indywidualnego rozwoju

własnej osobowości.

Człowiek istnieje równolegle

w sferze ducha, serca, myśli, zmysłów.

Wzajemne przenikanie, oddziaływanie

i ich proporcje

tworzy niepowtarzalność

osoby ludzkiej,

w której Stwórca

mniej lub bardziej

widzi swoje odbicie.

Wolność może być

aktem twórczym

lub działać destrukcyjnie.

Wolność

wyzbyta odpowiedzialności

wypacza i burzy

zamysł Boży.

Ludzie uwikłani

w dzieje cywilizacji

byli i nadal

są zagubieni

w sobie i wobec świata.

Stwórca

po to przysłał Chrystusa

aby dopomóc

błądzącemu człowiekowi

i wskazać mu: jak żyć

jaką wybierać drogę

spośród wielu dróg.

Rozwój

to poszerzanie

granic świadomości.

Ale nie może on się odbywać

poprzez zapominanie i unicestwianie

dóbr serca i ducha.

Kiedy wszystkie owe dobra

są w równowadze

człowiek żyje pełnią

życie dlań

staje się cudem

a świat - sanktuarium.

Żeby wyrazić istotę

Konkretnej chwili doczesności

człowiek nie może

zasklepiać się w skorupie

słów, które z czasem

stają się martwe.

Słowa również podlegają

prawom ewolucji

po to, aby mowa

była jasna i prosta

a także tajemnicza i piękna

jak pieśń ptaka

jak cisza nocy

jak szum drzewa.

Jan Sabiniarz

DO

Nie zabierajcie nam tej ciszy
Serce nią żyje, myśl oddycha
Gdy w ogród promień wiosny przyszedł
Pachnącą ziemią niebo zda się wzruszać

Nie chciejcie wygrać na nieszczęściu naszym
Wszak piękno ludzi w skrzypcach zapisane
Spójrz, jabłoń w słońcu wstaje pełna krasy
Nie dla niej mrok i ciemne - waszej pychy - ściany

Jest coś, w co jeszcze pragnę wierzyć
W coś, co się wzbija ponad cienie katedr
Odwieczna prawda wciąż przed siebie bieży
Wskazówek pełna i przydrożnych świateł

Nie przestawiajcie, proszę, nam tych znaków
W ślepe uliczki nie wpędzicie słowa
Gdy widmo grozy wznosi się nad światem
Pozwólcie prawdę o nas - nam zachować

Tak wiele mórz i tyle wysp bezludnych
Wśród których drzemią zagubione lądy
Niejeden promień zgasł na mroku strunach
Wśród skał przymierza miałkim piaskiem błądzi

Idąc, sens odnajduję w porzuconej muszli
Co zalśni w dłoni tęczą kolorową -
Ten okruch głębi nie wie, co to wierzchu pustka
Dotknięty dłonią pragnie żyć od nowa

Jan Sabiniarz

KIEDY

JUŻ NIE UMIEMY

ZE SOBĄ ROZMAWIAĆ

Jakże jest inne

Milczenie kata

I skazańca

Prowadzonego pod topór

Kiedy

Już nie umiemy

Ze sobą rozmawiać

Wybieramy milczenie –

Ostatnią deskę ratunku

Kiedy

Już nie umiemy

Ze sobą rozmawiać

Zaszywamy się

Każdy w swoim kąciku

Muzyki

Ciszy

Książki

Lasu

Samotni

Jak cień nieba na piasku

Wybieramy towarzystwo kamienia

Bratamy się z nocą

Aby ocalić

To, co w nas jeszcze nie zgasło

- To dystans nocy

Ukazuje nam prawdę

O tym, jacy jesteśmy

Kiedy

Już nie potrafimy

Ze sobą rozmawiać –

Łasimy się

Do psa lub kota

W ziarenku rosy

W źdźble trawy

Odnajdując przyjaciela

Kiedy ludzie

Przestają ze sobą rozmawiać

Naród przestaje być narodem

A kij wymierzony w brata

Znowu się zbroi

W dwa końce

Miłosierdzie

Wzgardzone i wyszydzone

Usuwa się w cień

Ślepe i zadufane w sobie prawo

Wprowadza

Kolejny stan wojenny

W którym

Wszyscy polują na wszystkich

I każdy

Prędzej czy później

Staje się

Zaszczutą zwierzyną

Na tronie urzędu

W imię sobie wiadomych – wyższych celów

Zasiada

Mściwa nienawiść

Do wszystkiego

Co inaczej niż ona się rusza

Kiedy ludzie

Przestają ze sobą rozmawiać

Wczorajszy mąż opatrznościowy

Staje się nowym tyranem

2002 Jan Sabiniarz

BARANY

Po bezdrożach się wloką zbite stada baranów

Wycieńczone, nad wodą umierają z pragnienia

Domem dla nich jest miejsce, gdzie pod drzewem przystaną

Tam, gdzie światło w gałęziach na cień mały się zmienia

Część zostanie na zawsze, wełna miesza się z trawą

Chudy piasek przygarnie, wiatr odmówi pacierze

Choć ich życie nielekkie, tylko śmierć im łaskawa

Brzoza białe ich kości w błękit liści ubierze

Dni ich są policzone, wnet rozszarpią je wilki

Idą po to przed siebie, by się miotać bez celu

Wiedzą to, że ostatnim może być każdy piknik

Skaczą sobie do oczu, to się sobą weselą

Słońce wstaje daremnie i daremnie się kładzie

Pola kłosem obrodzą - lecz nie do ich stodoły

Instynkt im podpowiada, dokąd droga prowadzi

Lecz nie wyjdą na prostą - zataczając wciąż koła

2009

NAD BRAMĄ PAŃSTWA

Ptaki

nie składają corocznie

pod groźbą egzekucji

zeznań podatkowych

- Nikt ich nie rozlicza

ze zniesionych jaj

W widoku sarny

skubiącej trawę na łące

trudno dopatrzyć się

znamion przestępstwa

I tylko ludzie

(każdy z piętnem peselu i nipu)

w psach i kotach

odnajdują resztki godności

zatracanego na co dzień

człowieczeństwa.

Gubią się i giną

w coraz to bardziej wymyślnych

sidłach przepisów

- w których dżungli

nikt nie czuje się już

bezpieczny

Nauka

dzieląc włos

jedności i świętości

na czworo

mruży chciwe oczka myśli

węsząc kolejne granty.

Wzrasta pogłowie profesorów

Mędrców - coraz mniej

Sztuka

która pragnie

ocalać godność człowieka

rozkłada bezradnie ręce.

Mało kto słyszy

jej cichy krzyk

Nad bramą

komplikowanego do obłędu państwa

widnieje napis:

"Arbeit macht frei"

2000 Jan Sabiniarz

GDZIEKOLWIEK SPOJRZEĆ

Gdziekolwiek spojrzeć - twarz bez twarzy

W nas się rozkłada ludzkie ścierwo

Wyzbyte woli, praw i marzeń

Nicość jest duszą nam pokrewną

Bezwład i chaos w nas się miota

Politowania uśmiech budzi

Gdzie wczoraj bzy - dziś cham u płota

W nikczemny sposób dzieli ludzi

Dzieje się czas apokalipsy

Choć z wierzchu - niby - cacy, cacy

Rozdarta przeszłość patrzy w przyszłość

Z głową podaną dziś na tacy

Nie spełnia w nas się zamysł boski

Wciąż o tym świadczą tysiąclecia

Zaledwie wzejdzie - już nie rośnie

Drzewo zmienione w kupę śmieci

Człowiek - ofiara własnej pychy

Na własną szyję pętlę wkłada

Czasem nim śpiewa żal ukryty

By w pieśni szukać dobrej rady

Dla niewolnika - kratą wolność

Bez niej na co dzień żyć nie może

Bliższa mu cela wiarołomna

Przykuty do martwego łoża

Niemi - w powtórnym swym zdziczeniu

Na strychu skrzypce porzucone

Jesteśmy dziś powtórnym cieniem

Bluźnierstwem trąci łeb w koronie

Nie czas w bawełnę to owijać

Co chce się jawić prawdą czystą

Skazując to, co jeszcze żyje

W przerażającą rzeczywistość

13 maja 2020 Jan Sabiniarz

MĄDROŚĆ, WIEDZA, NAUKA

Liczy się dzień i noc i chwila

Świat coraz głupszy jest, choć wiedzy

Zgromadził w książkach, w dyskach tyle

By mądry żywot wieść - od biedy

Ale, co z tego, kiedy mądrość

Samotną drogą w cieniu chodzi

Wiedza wciąż w nowe drepcze kółka

Okrada mądrość - jak dom złodziej

Wszak od mądrości i od wiedzy

Najniżej stoi tu nauka

Ta - włos na czworo wiecznie dzieli

Co sama zgubi - często szuka

Spójrz na tych błaznów, co się puszą

Zdobne w łańcuchach nosząc togi

Co ciągle innym świecić muszą

Żeby ich ślepo niosły nogi

Cywilizacji Wieża Babel

Jak domek z kart papieru rośnie

Od wiedzy coraz bardziej blady

Czas, który obcym mówi głosem

Prawdziwy świat mądrością stoi

Sztuczny się wspiera na nauce

Już dawno wymknął nam się z dłoni

A jego głębie - coraz płytsze

Liczy się męstwo, iskra Boża

(Z nauką często się rozmija)

Żeby ten świat od nowa złożyć

Na którym człowiek znów odżyje

2002 Jan Sabiniarz

OSTATNIA CHWILA

Co wyrobicie z ukochaną Ziemią?-

Gdziekolwiek spojrzeć - bożej ręki ślady

Niezmienne piękno w drzewach, ptakach drzemie

W lustrze jeziora i obłoku bladym

Jedna, jedyna w całym jest wszechświecie

To w niej się skupia wszelki zamysł boski

To dla niej słońce promień życia niesie

I księżyc nocą - dnia łagodzi troski

Martwą się staje, gdy zatraca świętość

Człowiek wymyka się miłości bożej

Sam pozostaje na samotnym brzegu

Kurczy się, gaśnie pośród innych stworzeń

Niechaj nie zwodzą puste technologie

W ślepe uliczki wiedzie też nauka

Niech się otrząśnie ze swych złudzeń człowiek

W brzemiennej ciszy niechaj siebie szuka

Jak okiem sięgnąć, wokół - ścięte zioła

Gnijąca gleba, woda i powietrze

Daremnie słowik ku przestrogom woła

Skowronek wnosi błękit w duszy przestrzeń

Wśród drzew umarłych tylko kieszeń rośnie

Którą władają głupcy tego świata

Błąka się, plącze to, co było proste

Więzi, zakłada niewidzialne kraty

Płaczą kamienie, krzyk ich nadaremny

Dęby i buki - rzadko kto je słucha

Blask potężnieje, gdy zapada w ciemność

Rak toczy Ziemię - nim wyzionie ducha

Jest jeszcze szansa, to ostatnia chwila

Niechaj nie będzie człowiek ponad stany

Pszczołą i mrówką oraz czymś z motyla

Niechaj buduje trwałe szczęścia ściany

Jan Sabiniarz

FOLWARK ZWIERZĘCY

Tym, co najbardziej nam doskwiera

Jest wciąż paraliż i rozdarcie

Wolność i godność nam odbiera

Zły człowiek czcze rozdaje karty

Na widnokręgu coś się burzy

Jednak wstępuje w nas niemrawo

Nam i ojczyźnie to nie służy

Kolejna zorza wstaje krwawo

W ojczystym domu poniżani

Myślą i sercem w sieci kłamstwa

Drzewem odciętym od korzeni

Wplątani w nowy kształt poddaństwa

Płeć można zmieniać - jak kto woli!

Bezdomnym wciąż we własnym domu

Naród, co jest tej ziemi solą

Przemyka chyłkiem, po kryjomu

Z zewnątrz, na pozór, jest tak ślicznie -

Klekot bociana ze stodoły

W zatrutej studni woda czysta?-

Wśród nas najgłośniej echo woła

W kraju, w którym mówienie prawdy

Zwie się: szerzeniem nienawiści

Nie chroń mnie, Panie, od pogardy

Dla zdrajców, tchórzy i dla szpicli

W tobie się tylko tli nadzieja

Żebyśmy znowu się zebrali

By własny los w swe ręce przejąć

Żebyśmy sobą znów się stali

2014 Jan Sabiniarz

DROGA POD GÓRĘ

Opustoszały polskie lasy

Dziś nawet echo tu nie zbłądzi

Ktoś nam zgotował podłe czasy

Nad nami widmo klęski krąży

Z jam wypełzają mroczne karły

I jadowite straszą żmije

Cisza na dwoje się rozdarła

Drży porzucone szczęście czyjeś

Przez koszmar wiosna chce się przebić

Milkną struchlałe w sadach drzewa

Gdziekolwiek spojrzeć - lęk się krzewi

Bezwład i chaos kraj zalewa

Jak okiem sięgnąć - dym pożarów

Tak kończy świat nasz bez wartości

Drzewa żałobny marsz nam grają

Z piasku wystaje morze kości

Na drodze, czasem - ślad człowieka

Złowrogie wichry w pył go starły

Donikąd zmierza martwa rzeka

Kiedy jej źródło w nas zamarło

Życie wstępuje do podziemia

W którym znów ciemno jest i straszno

Plącze się, gubi ludzkie plemię

Gdy w nim niebieskie światło zgasło

Na zdrowym ciele wrzód tyranii

W sadło obrasta dyktatura

To, co zostało, myszy zjadły

Rozbity naród nic nie wskóra

W każdym z nas drzemie mały Piłat

Poddany pseudo-demokracji

Która się maską mediów kryje

W imię obłędnych czyichś racji

Jak wiele razy upaść trzeba

Bez wsparcia, chusty Weroniki

Jak w drewnie krzyża żal zagrzebać

Milczeniem cichych - w tłumów krzyku

Judasz przez chwilę tryumf święcił

Lecz pokonały go srebrniki

Na jego karku powróz klęski

I zaciśnięta pętlą grdyka

Pod górę - garstka sprawiedliwych

Chociaż jest małą kroplą w morzu

To wyprostuje, co zło krzywi -

Wyzbyte serca, duszy, Boga

Jan Sabiniarz

KRÓLESTWO DUCHA

Ktoś mocno wstrząsa wodą, ziemią, niebem
By, to - co dzisiaj - powieźć ku zagładzie
Pod jakie piekło nam gotuje glebę
By w klatce więzić owce zbite w stadzie

Bez huku armat, nuklearnych grzybów
Na naszych oczach toczy się ta wojna
Gdzie - oprócz wiosny - wszystko jest na niby
I tylko w drzewach drzemie myśl ukojna

Park i dwór polski - ledwie się odrodził
A już mu przyszło pisać nowe dzieje
Godność i piękno lat chroni pod spodem
Czemu znów ciemno, gdy za oknem dnieje?-

Od lat panuje ten śmiertelny wirus
Nie przyszedł z zewnątrz, w głębi nas panuje
Płaska i pusta ziemia jest bez nieba
Ktoś skrycie w myślach drogi w nas krzyżuje

Na naszych oczach - kres cywilizacji
Tej, którą znamy poprzez ciąg pokoleń
Wszystko to dziełem jest przeklętych nacji
Jaka nas czyha tutaj rzeczy kolej?-

Nad łez doliną Światło Zmartwychwstania
Listkiem na wodzie miłość wiarą budzi
Niechaj królestwo ducha w nas bez granic
Ku nam zstępuje, między wszystkich ludzi



15 kwietnia 2020 Jan Sabiniarz

ŚWIAT W NAS

I WOKÓŁ NAS

Znamieniem hańby zbaraniałe oczy

Kawałkiem szmaty usta kneblowane

Z wysokich stołków tępy jad się toczy

Zmienione w cele ciasnych domów ściany

Zło tu cuchnącą tylko rękę poda

Nóż wbity w plecy szepnie, że to miłe

Żółć z octem zamiast zwykłej szklanki wody

To, co umiera w nas, już nie odżyje?-

Skowronek śpiewem gwiazd nad polem płacze

Rzeką, ku ujściu, płyną śnięte ryby

Sen spędza z powiek - miało być inaczej

To, co odwieczne - znowu jest na niby

Trzeba powracać, chyląc się nad źródłem

By pojąć głębię, w której boże tchnienie

Wśród mroków nocy krzewić blask południa

Zawracać kijem cichych rzek promienie

Ze szpon poddaństwa wyrwać niewolnika

Któremu wolność kulą jest u nogi

Ocalić ciszę, dzisiaj pełną krzyku -

Czy to zrozumie świat, który - bez Boga?-

Pomiędzy domy niechaj wieże katedr

W wyschnięte studnie niech się wsączy woda

Noc w dzień zapadnie, cicha ta, nad światem

By Bóg ojcowską rękę ludziom podał

Jan Sabiniarz

KRÓLESTWO NIEBIESKIE

Przez Róż Dolinę strumień płynie

Koniki polne grają w trawie

Królestwo Boże w swej godzinie

Wśród nocy snów i snów na jawie

Ze skalnej ciszy źródło tryska

Wypływa z niego - słowo życia

Bóg ma tu w ludziach swoją przystań

W których nic nie ma do ukrycia

Tutaj się zbiegły wszystkie ptaki

By piękno wiosny w drzewach śpiewać

I niebo ziemi daje znaki

Posłańcem słońca, gwiazd ulewą

Wszystko tu proste, wszystko czyste

Mądrością myśli, serca cudem

To tu się dzieje świata przyszłość

Oddanym Bogu wiernym ludem

Ludzie są tutaj z sobą razem

W modlitwie ciszy, w brzóz kościele

By człowiek prawą twarz ukazał

Nie tą, co z Bogiem go rozdziela

Nad nami czas Apokalipsy

Za siódmą rzeką piekło knuje

Zamiast obrączek wszystkim chipsy

Szatan się jeszcze raz mutuje

Królestwo Boże nie ma kresu

Ono nie kończy się w dolinie

Z ducha wypływa jego przestrzeń

Dopóki z Bogiem, świat nie zginie

Wiara z nauką się nie mija

Jedna dla drugiej jest podporą

Gdy fundamentem jej jest miłość

Szczęśliwa każdą życia porą

4 maja 2020 Jan Sabiniarz

BALLADA O DOMU

WYKUTYM W SKALE

Śnił mi się dom wykuty w skale

Wąski korytarz, izby trzy

Wykrotem słońca patrzył w dale

Przez lazur nieba i przez mgły

Gdy mnie ponosił wzrok radośnie

W niszach płonęły lampki chwil

W cudownej ciszy śmiech donośny

Wraz ze mną Bóg i anioł był

Podziwialiśmy kolor pieczar

Kredowo-białych, jasnych skał

Pełnych misternie rytych wzorów

Na kolumience wazon stał

A w nim łąkowe, polne kwiaty

W zielonych listkach biel i róż

Szczęśliwy dom na krańcu świata

Wśród zagubionych lądów, mórz

I chociaż sen mój trwał przez mgnienie

Wewnętrznym domem mym się stał

Odtąd przenika mnie swym cieniem

Morzem wykuty z gwiazd i skał

Obok podziemna lśni sadzawka

Promień wesoły błyska w niej

Przy niej drewniana, pusta ławka

Czeka, by jawą stał się sen

Jan Sabiniarz

W KRÓLESTWIE CIENI

Czarnieje noc w królestwie cieni

W listowiu skał ogłuchła cisza

Kreseczką serca w krąg się mieni 

Nad którą obłok dal kołysze 

Na nic się zdają słodkie słowa 

Gdy słońce traci boskie światło 

Wśród plaż niebieskich sny swe chowam 

W których się chroni to, co gaśnie

Jakże miłuję muzyk brzmienie

Pieśnią wznoszące mnie w błękity

To w nich tkwi szczęścia ocalenie

Jak w myśli mroku promień świtu

Nie rażą najciemniejsze tony

W których się prawda świata kryje 

Gwiazd wiekuistym czasem płonie 

Wpatrzone w oczy - oczy czyjeś 

Porwij mnie, unieś zbawcza siło 

Gdzie jasne źródło z gór wypływa 

Gdzie skalna cisza kwiatem żyje 

Chwilę wieczności w nim odkrywa 

Na nic się zdają wieże katedr 

I światło, które w murach błyska 

Gdy niewidzialne cisną kraty 

I kryształ traci krynic czystość 

Roznieś mnie, rozwieś pośród dolin 

W zroszone trawy zaplącz mnie 

Gdzie gra na skrzypkach polny konik 

Wzruszony pięknem płacze mech 

Miłość łagodnym śpiewem trąca 

Czułym dotykiem promień rzeki 

W łozach wieczoru słowik kląska 

Trzciną łagodnie się uśmiecha 

9 lutego 2020 Jan Sabiniarz

WEWNĘTRZNA TWIERDZA

Buduję swą wewnętrzną twierdzę

Mrok ani chaos tam dostępu nie ma

Nie ma tam murów, dróg zakrętów

Tam odnajduję szczęście drzewa

Cisza w głos mieni się muzyką

Roztacza spokój. Radość odnajduję

Gdzie promień chwili w głąb przenika

Jeziorem światła w krąg się snuje

Wtulony w brzmienie saksofonu

Tak delikatne - niby lot motyla

Zanadrze serca - mym niebieskim domem

W którym, się stając - nie przemijam

Tam odnajduję błogość, ukojenie

I to, co we mnie, sił nabiera

Tam sobą jestem, nie - swym cieniem

Jutrzenką duszy Bóg spoziera

Niebieska fosa tam dostępu chroni

Baszta milczenia, powściągliwe słowo

To stamtąd widać świat ten - jak na dłoni

To, co w nim mroczne oraz kolorowe

24 kwietnia 2020 Jan Sabiniarz

WIERZĘ

Wierzę, że przyjdzie czas nam taki
Że w drzewa zmienią się kamienie
I że nas wzniosą w błękit ptaki
Z szyi opadną słów rzemienie

Na łąkach wzejdzie kwiat łąkowy
W muzyce będzie cisza dźwięczeć
I słońce zejdzie w głąb parowu
By w trawie zalśnił okruch tęczy

Wichry pogodzą się z jeziorem
I dęby z trzciną złączą dłonie
Jesienią liście późnej pory
W gałęziach słońcem dni zapłoną

W domach się schroni świętość rzeczy
Tych, które były, są i będą
Serca nie będzie myśl kaleczyć
Ukaże nam pierwotne piękno

Życie się wtopi w bujność dolin
Obłok odpocznie w cieniu szczytów
Promiennych ciszą i spokojem
I zaśnie noc w ramionach świtu

6 września 2020
 

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

KU DOBREMU

Niebieskie góry, u stóp cichość dolin

Nade mną obłok, błękit się przeciska

Ja jestem drzewem, co nad wodą stoi

W głębokiej toni mego serca przystań

Za mną zostały kładki nad przepaścią 

Przede mną siklaw roztęczonych piękno 

To one mówią, że wspinać się warto 

Zapomnieć grozę, chwil przeżytych piekło 

Ze mgieł wyplątać zagubione ścieżki 

Siąść nad strumieniem, w głosy ryb się wsłuchać 

Otworzyć nocą dni zamkniętych przestrzeń 

By zmierzch zakwilił, ranek w serce pukał 

Niech myśli jasne idą ku dobremu 

Jest na tym świecie tylu pięknych ludzi 

Którzy, jak kwiaty, są ozdobą Ziemi 

Królestwo nocy - dzień wykuwa w trudzie 

28 kwietnia 2020 Jan Sabiniarz

ZA SIÓDMĄ RZEKĄ

Wraz ze mną błękit, las zielonooki

Wichry na wodzie układają fale

Za siódmą rzeką pragnę zniknąć z oczu

Być tylko echem chwil gasnących w dali

Wraz ze mną błękit i adagio Bacha

Muzyką ciszy rozjaśnione drzewa

Odkąd pamiętam, tak mijają lata

Spełnienia wiosny - zimą się spodziewam

Pragnę przed siebie iść ścieżkami ducha

Nade mną orły i potoków tęcze

By w głębi duszy szeptu Boga słuchać

I wiatru tchnienia, który w liściach dźwięczy

Najtęższe mury chcę przenikać słowem

Daremne - bramy i zwodzone mosty

Gdy ty mi, Panie, w górę wznosisz głowę

Wspierając wiarą, jej dotykiem prostym

Samotne góry garną się do ludzi

Tęskniącym sercom podają swe dłonie

Są tak prawdziwe, nie ma w nich ułudy

W wykrotach ciszy mrok miłością płonie

28 kwietnia 2020 Jan Sabiniarz

GDZIEŚ, NA KOŃCU ŚWIATA

Pośród łąk zielonych, gdzieś, na końcu świata

Tam, gdzie błękit jasny czystą wodę pije

Gdzie się drzewo z niebem, niebo z ptakiem brata

Inna rzeczywistość w dzień i noc się kryje

Jest nad rzeką cisza, przelot zimorodka

Który wielobarwnej duszy jest promieniem

Można swe odbicie w innych ludziach spotkać

I za swoje uznać słodkie szczęście czyjeś

Są wysokie góry w czułej Róż Dolinie

Piętrząc się w obłoki, spoglądają z góry

Tam, gdzie czas jak rzeka, płynąc nie przemija

Tuli go dolina drzew zielonym murem

Ciche tam wieczory, rano śpiew skowronka

W sadach wiosna kwitnie i nie tylko w maju

Wierny podszept nocy w światło dnia zabłąka

Życie, które wokół, życiem w nas się staje

Nieba tam nie kreślą smugi samolotów

Błękit swą światłością ku niebiosom woła

Róż Dolina znaczy ślady stóp ku Bogu

By, gdy czas, z nim zasiąść do jednego stołu

9 maja 2020 Jan Sabiniarz

PRZEKAŻCIE DRZEWOM

Przekażcie drzewom rozśpiewane ptaki

Ubranym w kwiaty i zielone liście

Które w błękicie ścieżki życia znaczą

Promienne w słońce, w deszczu skry rzęsiste

Gdy wiosna w lato z wolna się przemieni

Jabłoń zawiąże wonnych jabłek kiście

Świat się na drobne wcale nie rozmieni

Wesprą go słowa i nadziei przyjście

Tego, co wielkie, człowiek nie rozmieni

Na przekór jemu życie będzie trwało

Mrok być przestanie, gdy w krainę cieni

Mądrość przetrwania wrzuci jego ciało

To już się dzieje, widać to wyraźnie

- Błąd był wpisany w ciąg cywilizacji

Katedry ducha rosną w miejsce kaźni

Niezakłócone planem żadnej nacji

Zostają z nami góry i doliny

Cieniste gaje i bezkresne morza

Błękit, obłoki, słońca blask nad nimi

Ptak wzbijający kręgi, hen, w przestworzach

To pozostanie, co dobyte z ducha

Cyrklem wieczności w Ziemi czas wpisane

Kamień w kamieniu będzie drzewa szukał

Gdy promień serca wniknie w myśli ściany

11 maja 2020 Jan Sabiniarz

TWARZ

Pnę się w jej góry i przełęcze
Nad nimi orłów lot wysoki
Biel wodospadów, siklaw tęcze
W zwierciadle jezior cień obłoków

Pełne spokoju rysy głazów
Omszonych słowem i milczeniem
Rozdartych uczuć dzikie plaże
Ostoje myśli, serc nadzieje

Są takie twarze pełne rosy
Lipcowe łany i ścierniska
W których przemyka promień boży
Głębokiej studni gwiazdą błyska

Pnę się ku oczu konstelacjom
W których się skupia wszechświat cały
W obrotach planet szukam racji
Gwiazd i atomów doskonałość

W zbocza usłane górskim kwieciem
Posyłam tęskne chwil spojrzenia
Wewnętrzne słońce światło krzesze
Wykroty szczęścia rozpłomienia

Pełen miłości i zachwytu
Z wolna w jej cudny świat wstępuję
Na szczytach gór zalążek świtu
Brzemienny mgłą wśród skał się snuje

Cienistość dolin, chwil promienie
Strumyk, co w trawie nurtem gwarzy
W bezkresach piękna skrzą marzenia
Ku którym błękit drogę wskaże

Śnią w nas ciemności i pejzaże
Chwieją się góry pełne światła
W nich - boskie piękno ludzkich twarzy
I światło, które w nas nie gaśnie

31 lipca 2020 Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

MIŁOŚCIĄ PIĘKNI

Niechaj prowadzą was szczęśliwe ścieżki

I niechaj szczęście wasze będzie trwałe

Niechaj rozkwita w błękit duszy przestrzeń

Jak jabłoń w maju darzy kwieciem białym

Niechaj prowadzą was pachnące łąki

Wite w stokrotki oraz bujne trawy

Gdzie nenufary świecą w bagnie grząskim

I błogosławi echem bór łaskawy

Nad polem cisza, wzbija śpiew skowronka

W drzewku czeremchy pracowite pszczoły

Nocą, wśród łozy tęskno słowik kląska -

Może to serce czyjeś serce woła

Idźmy przed siebie w cichych gór pustkowia

Gdzie w dzikich ziołach modlą się kamienie

Z tym pogodzeni, co sen spędza z powiek

Niechaj nie straszy nas kraina cieni

Rzeźbią w kamieniach nurt łagodne rzeki

Niebo w zwierciadle nocy się przegląda

Wieczór całuje lica gwiazd z uśmiechem

I świt promieniem bosym się zabłąka

Bądźcie szczęśliwi, kwiat w jabłuszka czynów

Zmieniając wtedy, kiedy przyjdzie pora

Żeby jak piasek próżno nie przemijać

Piękni miłością - światła i kolorów

13 maja 2020 Jan Sabiniarz

W KAŻDYM Z NAS

W każdym z nas drzemią takie światy

Gdzie zło, ni lęk dostępu nie ma

Piękno tam mieszka, duch skrzydlaty

I cisza, która w starych drzewach

Nie ma tam gości nieproszonych

Gdzie dzień się budzi brzaskiem świtu

Gdzie noc przynosi snów koronę

I serc promienie w nich ukryte

Błękit tam i cienistość dolin

Strumyk, gdzie szczęście nurt swój wije

I góry pełne są spokoju

I wiatr, co wspomni imię czyjeś

Dobrze tam wzlecieć lotem ptaka

Posłuchać o czym szepczą trawy

Obłok na niebie drogę znaczy

I tajemniczych jaskiń nawy

Tam niewidzialna lśni granica

Która rozdziela dwa pejzaże

Jednym i drugim się zachwycam -

Kiedy swą własną twarz ukaże

Nie ma tam furtki, ani bramy

Gdzie słońce wiosną się uśmiecha

Przed siebie stąpa każdy ranek

Śpiewa, przystaje, bez pośpiechu

I, jeśli, proszę, ty tam zajdziesz

Niech cię przeniknie drzew łagodność

Dotrwaj, aż z kwiatów - jabłka w sadzie

Miłuję życie - z głębi powiesz

22 maja 2020 Jan Sabiniarz

WZNOSZĘ SWE ŻYCIE JAK KATEDRĘ

Wznoszę swe życie jak katedrę

Ze szkła i cegieł i kamieni

Proste, strzeliste, niebosiężne

Z błękitu morza, snów zieleni

Przez smukłe okno słońce wpada

Mieni, rozpływa się w witrażach

Przestrzeń swą z naw i kolumn składam

I ciszy lilii na ołtarzach

Orzeźwiający chłód posadzki

Ku pięknu niesie mnie w skupieniu

Z chóru muzyki promień rześki

Jest mego szczęścia pokrzepieniem

Kocham kryniczność i klasztorność

Która przebija z świateł niszy

Małe kapliczki ocienione

Gdzie lite słowo Pan Bóg słyszy

Cudowne smugi Średniowiecza

Sklepienie z gwiazd Gotyku mroku

Tuli do piersi swej Renesans

Barok, Secesją gięty spokój

Wznoszę swe życie jak katedrę

Na puchu mgieł i czasu skale

Księżycem kreślę je na niebie

Wpatrzony w dni i nocy dale 

Jan Sabiniarz

PROWADŹ MNIE, CHWILO

Żal, że nie ujrzę więcej tego świata

Zachodów słońca, ni poranków lśnienia

Nie będę wzrokiem więcej ptakiem wzlatać

Królestwem nocy duszę opromieniać

Prowadź mnie chwilo poprzez sny różowe

Gdzie górska ścieżka każdy krok pamięta

Do skalnych zboczy słońce tuli głowę

Wśród wielu dolin, tylko jedna święta

Prowadź mnie, nocy, otul puchem ciszy

Która wpisana w pieśni wiolonczeli

Gdy cię nie będzie, jakże mam cię słyszeć

Anielskim brzmieniem serce jak weselić

Nie będę więcej życia z bzem układał

Z balsamem nocy, świetlistością jezior

Kto będzie za mnie strofy serca składał

W meandrach czasów ścieżką szedł ku niebu

O czym pomyśli opuszczona ławka

I stół, na którym zawsze kwiatki stały

Spokój wieczoru pełen myśli blasku

Nade mną planet i gwiazd doskonałość

Chodź, poprowadzę ciebie poprzez maki

I polne ścieżki wśród rumianków wite

Tam, kędy w lipcu złocą się dziewanny

I wieczór nocą dotrwać chce do świtu

Każdy przejść musi promienistą bramę

By się zagłębiać w głąb tunelu światła

Żeby się wtopić w blask, co nie ma granic

Który roztacza w błękit boża jasność

Gdzie nie ma chórów ani śpiewu ptaków

Szczęśliwość duszy - tam, miłości lśnienie

Dotyku zmysłów, które drogę znaczą

By szczęściem chwili radość rozpromieniać

Przestrzeń bezkresna tam i wiekuista

W rajskiej harmonii ciągle wiosny pora

Wyzbyta lęku, cierpień - miłość czysta

Cudownie barwna, chociaż brak kolorów

Niech myśl pogodna nie opuszcza ciebie

Życie twe - drzewem, w duszy ma korzenie

Nikłe jak obłok na wieczornym niebie

Rozkwitasz po to, aby świat ten zmieniać

By się wyzwolić z pęt cywilizacji

W której tak wiele wciąż uliczek ślepych

Niezrozumiałych ludzkich tych kreacji

Które zło tworzy a nie boże dzieci

Święte - do głębi, życie jest nadzieją

Chwilą ogrodu, wiosną się zieleni

Toczy się ziemią - ale bliską niebu

Promieniem duszy wraca do korzeni

24 maja 2020 Jan Sabiniarz

PRZYJDĘ DO CIEBIE

 
Przyjdę do ciebie z pustymi rękami
Chociaż nie wiem, czy do siebie mnie przyjmiesz
Ty znasz przecież me zasługi i plamy
I wiesz jakie ułomności mych imię

Nie zabiorę nic z tego, co tutaj
Z czym wiązałem moje serce i myśli
Lśnienie zmierzchów, ranki brzaskiem osnute
Słów ogniwa, mgnień pejzaże i pieśni

Tam, gdzie pójdę, w jakim czasie się zjawię?
W jakim miejscu? I czy będzie znaczone?
Me pytania zadaję na jawie
Jesteś wszędzie, cały wszechświat twym tronem

I wiem o tym - nie masz w sobie nic z króla
Chociaż jesteś panem wszechrzeczy
Mieszkasz wszędzie, sam bez domu się tułasz
By mieć wszystko na swym oku, w swej pieczy

Za mną drogi pełne nocy objawień
Poznawałem twoją samotność
Wiem, tak trzeba, bez wszystkiego się zjawię
Wietrzyk wiosny obłokom łzy otrze

Chociaż nie chcę, coraz częściej się martwię
Że tu wszystko idzie w niedobrą stronę
Tam zaboli, co tu w bólu zostawię
Ludzkiej pychy szaleństwem znaczone

Lubię, kiedy wszystko dobrze się kończy
Tak jak każdy, kto pełen nadziei
Która z wiarą, miłością się łączy
Co rozdarte w nas złączy i sklei

27 sierpnia 2020
Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

DROGĄ PRZED SIEBIE

Pójdę, na przekór, dalej, własną drogą

W pejzażu konar dębu się zieleni

Przede mną pola, łąki wierne Bogu

Obłok, co światłem brzasku się czerwieni

Jest we mnie cisza i ból rozumienia

Że światem włada małość i bezprawie

Że, w gruncie rzeczy, nic w nim się nie zmienia

A mnie się marzą tylko sny na jawie

Ogród Oliwny trwa dwa tysiąclecia

W piasek, w kamienie wsiąka krew i rozpacz

I łzy, co z oczu toczą się po twarzy

Gdy ludzkie sprawy w nas już nie są boskie

Gdy - czyste morze, głębia - także czysta

Lotu rybitwy nie dosięgną fale

Gdy pierś prześwieca jasny serca kryształ

W nas pozostanie, choć nas porwą dale

Na cóż katedry, wielkie dzieła Bacha

Całun turyński, u stóp gwiezdne morze

Twarz wciąż ta sama, tylko maski zmienia

Nim rzeczywisty w trawę cień ułoży

Gałąź Judasza zmienia się w srebrniki

Na tylu drogach kur po trzykroć pieje

Nadchodzi ranek, światło nocy znika

Wracam do świata, który w oknie dnieje

Jan Sabiniarz

KIEDY PRZYJDZIE

 
Kiedy przyjdzie ta godzina
Stąd odejdę nagi, bosy
Jak zielona ozimina
Przemieniona w żyta kłosy

W których chabry i kąkole
Próżne ścieżki wiatrem wite
Czas zasiewów, ściernisk kolej
Noce, które drżą przed świtem

Co zostawię - czas przygarnie
Czyjeś ręce, serca czyjeś
Chwile, w których blask latarni
Ciszę, która skarby kryje

Filiżanka ulubiona
Stół i obrus pełen wspomnień
Skrzypiec dotyk - strun natchnionych
Dar milczenia, słów ułomnych

Nie wiem, co się potem stanie
Z tym, co było takie moje
Kto je przejmie we władanie
Czyje serce, myśl ukoi

Patrzę w niebo, w noc gwiaździstą
Światła jej we mnie nie gasną
Tu, na ziemi jest tak mglisto
W górze nocą od gwiazd jasno

Jan Sabiniarz