NA SKRZYDŁACH SŁÓW...

"Smakuj słowa, są trwalsze od rzeczy.
I gdy nas już nie będzie,
one będą pracować nad stawaniem się świata"...

- Andrzej Sulima-Suryn 

 

 

 SMACZNEGO...;)

 

 

 *

 
"Poezja jest stara jak świat

i skończy się dopiero z nim razem.

Wynaleziono pług, aby zaspokoić głód chleba,

i wynaleziono poezję, aby zaspokoić głód piękna" 

 - Jan Parandowski

                                                   
                                 

                

KU ŚWIATŁU

W ciszy błękitu światłem wiekuistym
Tyle bezdroży, dróg do ciebie wiedzie
Tyś gwiazdą drzewa, lilią w mule czystą
Rzeźbą wykutą w cichej serca miedzi

Ciągle cię mylą - w piasku grzebią morze
Twarz twoją kruszą o przybrzeżne skały
Widzą cię w tęczy, to w wieczornej zorzy
To w gwiazdach, które nocą pospadały

Każdego ranka wspinam się ku światłu
Chociaż w nim jestem, sięgnąć go nie mogę
Jarzę się ciałem pełnym twego blasku
W tobie ocalam wieczną serca młodość

Tobą się piętrzą góry i doliny
Zaszyte w drzewa i wędrowne ptaki
Ty jesteś życiem, które nie przemija
Prowadzisz, czyniąc niewidzialne znaki

-  Jan Sabiniarz



✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒

W OGRODZIE ŻYCIA

Z wolna oddzielam - co prawdziwie boskie
Od tego, co stanowi przemysł wiary
I świat się jawi coraz bardziej prosty
Bóg a nie człowiek tworzy życia miary

Istota ludzka jest oddzielnym bytem
Bóg jej przekazał wolność absolutną
Z pełnią wszechrzeczy, pustką w nich ukrytą
Wiedząc, że człowiek może ją niweczyć

Planeta Ziemia cudem jest w wszechświecie
To w niej się skupia cały zamysł boski
Gdzie każde życie nowe życie krzesze
Jak drzewa - kwiaty, kiedy przyjdzie wiosna

Dopóki człowiek Boga nie odczyta
W otwartej księdze, która - światłem życia
Noc jego ciemna nie doczeka świtu
A jego droga, drogą - łez i zniszczeń

W Całun Turyński ogród nasz wpisany
Przyszłość i przeszłość - to, co przed nim było
Jak dotąd - jątrzy w nas otwartą raną
Wiara go zbawi i bezbronna miłość
 

-  Jan Sabiniarz

 

 ŚWIECIE MÓJ

Niewyczerpaną jesteś księgą
Galerią wielu słońc i planet
W każdej - z chwil wielu - jesteś ze mną
Jak drzewa brzaskiem malowane

Cieszysz kamykiem, każdą ścieżką
Ubraną zeszłorocznym wrzosem
W każdym badylu piękno mieszka
Jak mam je zebrać, jak uniosę?-

Różą poranka świeci rzeka
Na modrej trawie jeszcze gwiazdy
Wewnętrznym słońcem się uśmiecha
Widzi - kto w oczy spojrzy - każdy

Buszuję w gęstwie drzew konarów
Gdzie każdy dotyk koi, cieszy
Gdzie nie ma granic, żadnej miary
- Drzewa wpisane w los człowieczy

Kłaść się pod nimi, to się wspinać
Na witki leszczyn, lipy złote
I być szczęśliwym w tej godzinie
Gdy pole kwitnie serca kłosem

Do drzwi błękitu myśl zapuka
Pan Bóg za chwilę je otworzy
Chyli się, kiedy pełne skruchy
Zwierza się szumem fal swych morze

Wszystko się staje znowu czyste
Niezapisaną kartką świeci
W zziębniętej trawie rosy kryształ
W dorosłych - uśmiechnięte dzieci 

Jan Sabiniarz

DARY ŻYCIA 


Daję ci całą zieleń

Błękit i wszystkie chmury
I tysiąc różnych wcieleń 
Morze i nad nim - góry

Podaję szklankę wody

Która - z najczystszych źródeł
Żar lata, okruch lodu
Pewność i chwil ułudę 

Daję ci bliskość rzeczy 
I rzeczy nieskończoność 
I światło, co mrok leczy 
I ciemność, która płonie 

Daję ci mgły o świcie 
I krystaliczne dale 
Cudne jesieni liście 
Bezludnych wysp korale 

Dałbym ci jeszcze więcej 
Lecz więcej dać nie mogę
Bezpieczny most i rzekę 
I drzewa cień na drodze 

Jan Sabiniarz

 

 

 

NIEZAPOMINAJKI


W bukiecik spięte niezapominajki
Zerwane w czerwcu, o południa porze
W objęciu dłoni tulą się i wdzięczą
Żeby na piersi główki swe ułożyć

W błękicie płatków jeszcze strumyk szemrze
Świetlista woda w cień wyzwala blaski
Nad nimi olchy, ptak w wiosennym niebie
Wiruje woda, nurtem płynie jasnym

Są takie małe lecz ich serca wielkie
Na kartkach płatków pamięć listy pisze
Koją dotykiem, darzą cichym pięknem
Jak gdyby Pan Bóg nimi z nieba przyszedł

Jan Sabiniarz

 

 

 

DAR

Niech dzień przyniesie tylko dobre myśli
Z miłością złoży je u progu
I to, co dobre, tylko niech się przyśni
Za światło - wdzięcznym - Panu Bogu

Dokoła mroku nieprzebyte ściany
Zalśni w nich promień, który w sercu świeci
Cudownej ciszy dary nieprzebrane -
W koszykach spełnień, które mają dzieci

Niech kamień ciepło tuli mchy przy drodze
I wierna gwiazda nas w wędrówce wiedzie
Skoszona łąka koi wonnym stogiem
Snuje pieśń wilgi, co w gałęziach siedzi

Nad nami - kosmos, z boku i pod nami
I wobec niego - nasze nikłe życie
Niech myśli czystej nic nie plami
By czas rozkwitał - co w głębi lśni ukryty


Jan Sabiniarz

STWÓRCO WSZECHŚWIATA

Stwórco wszechświata, Ziemi i człowieka

Ojcze błękitu, głębi oceanów

Drzewa i jego więzi z skrzydłem ptaka

Brzasków różanych, słońcem malowanych

Widzę cię w ludziach oraz w braciac naszych

- Ktoś nieroztropnie nazwał ich mniejszymi

Świat każdą chwilą się w wieczności waży

Wystarczy wzrok swój unieść wyżej Ziemi

Życie wpisane w serc i myśli krzewy

Z światła i wody głębi się odradza

Wie o tym dobrze dąb i piasek niemy

Na którym miłość cień twej ręki kładzie

Nie wie o tobie lew, na miedzy zając

Każdy z nich żyje swoim własnym życiem

Są twymi dziećmi, chociaż cię nie znają

- Zbyt wiele krąży na ich temat mitów

Cisza pomostem życia jest do ciebie

Pokój skupienia i modlitwy progi

To, co w nas - małe, w mroku się zagrzebie

A to co - wielkie, drzewem się odrodzi

Jan Sabiniarz

GWIAZDO ZARANNA

Gwiazdo zaranna, pełna chwili światła
Czekam na ciebie, idę z tobą drogą
Obyś ty nigdy różą nie zagasła
Bez ciebie jakże świat ten jest ubogi
 

Idę ku tobie z bukiecikiem ciszy
Z kropelką deszczu, która maj pamięta
Nad nami dźwięczą czułe struny lasu
I bezkres słowa - głębi niepojętej
 

Wśród mchów się ścielą zeszłoroczne wrzosy
I promień lata wśród paproci drzemie
Nie martw się, proszę, że mój cień bez głosu
Złoci się liściem w szeleszczącym niebie
 

Nic nie umarło, gdzieś, na moment, poszło
Po to, by wrócić ze zdwojoną mocą
Dzieli nas tylko trochę dłuższa chwila
Jasna wśród nocy tkliwych gwiazd migotem
 

Popatrz, jak z głębi wstaje wodna lilia
Biała i czysta na mulistym bagnie
Kos na gałęzi miłość jej wyznaje
A świadkiem - kamień wryty w piasek na dnie


Jan Sabiniarz

GWIAZDO WIECZORNA


Gwiazdo wieczorna, która czynisz znaki
Wskazujesz drogę jasną wśród ciemności
Wiesz, że jesteśmy jak wędrowne ptaki
Które przez chwilę w swoim domu goszczą

Wieczność się rodzi w garści lichej słomy
Cudem wszechświata błękit w niej się ściele
I cisza drzemie najgłębszego tonu
I jedno Dziecię pośród wszystkich wcieleń

W stajence zgrzebnej z drewna i kamienia
Trwalszej niż góry i błękitne morza
Słowo się rodzi, które prawd nie zmienia
Z gliny i ducha, które Bóg ułożył

Trzeba zrozumieć to, co w nim symbolem
Wyłuskać prawdę jak ze strąka ziarno
Głos ten usłyszeć, który sercem woła
Chcą go zagłuszyć zgiełkiem moce gwarne

Nie zmiotą ciebie wichry, ni meczety
Twoja niezłomność dębem jest i trzciną
Nad Górą Krzyża wieczna gwiazda świeci
Drzewkiem oliwnym życia nie przemija

Jan Sabiniarz



🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒



GWIAZDO NAJCZYSTSZA


Gwiazdo najczystsza, idę po omacku
Dłoń mi podajesz, widzę cię wśród mroku
Są we mnie góry oraz rzeki płaskie
I błękit, który toczy się wśród stoków

Ty jesteś niebem, tęczą wodospadu
Wartkim kamieniem, w którym mchy zielone
Strumieniem wody dłonie serca składasz
Ziarenkiem światła, które w kropli płonie

To - w nas rozpalasz, co jest niebotyczne
Siankiem kołyski oraz drewnem krzyża
Rozścielasz piękno ponad troski liczne
Jak morze, które skałom stopy liże

Gdy się zamyślę, wzbijasz mnie w obłoki
Płynące wyżej, niźli wieże katedr
Jakże miłuję ich słoneczny spokój
Ich ciche tchnienie toczy się nad światem

Gwiazdo najczystsza betlejemskiej nocy
Promykiem słomy i igliwiem ciszy
Któraś samotna pośród gwiazd migotu
To twoją dłonią serce pieśni pisze

Gwiazdo najczystsza, twoje drogi proste
Ty świecisz nadal, kiedy spać się kładę
Czuwasz w Stajence z wołem i osiołkiem
Z kroplą wszechświata w serc oliwnym sadzie

Co nieśmiertelne, z wolna w nas się staje
Nie zburzą tego, skały ni przepaście
Są w tobie cisze i muzyki kraje
Święte pustkowia i bezludne miasta

Gwiazdo najczystsza, która świecisz w oknie
Domu, co światłem nocy jest owiany
Gdy się odwrócę, widzę cię stokrotnie
Lśniącą na szybach mrozem malowanych

Cudowną ciszą ogień w izbie płonie
Twarz twoją widzę, aż do bólu piękną
Rozjaśniasz drzewa skute zimy szronem
To, dzięki tobie, myśl ku sercu biegnie

Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒

W PRZELOCIE

Wciąż mijamy siebie w przelocie

Przeniknięci promieniem nadziei

Ale zawsze w wysokim locie

Ponad miastem, wioską, nad knieją

Tyle serc, tyle rąk obok przeszło -

W jednych róże a w drugich pokrzywy

Lecz dla wszystkich ta sama jest przystań

Żeby żyć a nie - dogorywać

Z nami gwiazdy, jeziora i rzeki

Trawy brzasku w rosie skąpane

Promień słońca dniem się uśmiecha

Ponad nocy wznosząc się ścianę

Serc wołania, pozornie - daremne

Z dróg przebytych czas dobry wynika

Kiedy znajdą się dusze pokrewne

W blasku ciszy, wśród piękna okrzyku

Życia przejść się nie da na skróty

Smutek szczęścia nam także pisany

Nikną czyny w kamieniach wykute

Lecz nie ginie miłość bez granic -

Choćby była najcichsza i skromna

Ale dla nas najbliższa, jedyna

Pan Bóg od nas się o nią upomni

Gdy się zjawi ostatnia godzina

Przejść tunele w snach odciśnięte

Małe domki z ogródkiem i kwiaty

W których mieszka duch niepojęty

Drzewny - sercem, myślą - skrzydlaty

Czas na zewnątrz i w nas się dopełnia

Godzi chwile umarłych i żywych

Niechaj słońce i księżyc w pełni

Darzą z góry światłem prawdziwym

W serc pustkowiach - ta jedna, jedyna

Otulona skrzydłem anioła

Z oczu znika lecz nie przemija

Pośród nocy z głębi nas woła

Jan Sabiniarz

ZA WZGÓRKIEM DUSZY


Przyjmij ode mnie kłosy trawy
Niech wypełniają spichlerz serca
Które dał tobie Bóg łaskawy
Góry i morza, snów kobierce

Przychodzisz nocą, pod gwiazdami
Żeby się wsłuchać w ciszy lśnienie
Której zgiełk żaden, nic nie plami
Niech nam oparciem - drzew korzenie

To z nich gałęzie moc swą biorą
To nic, że czasem są bezlistne -
Są w nie wpisane roku pory
To w nich się spełnia serca kryształ

Nie martw się, kiedy brzask zapłacze
Któremu radość jest pisana
Wiesz, że nie może być inaczej
W spowitych ciszą białych ścianach

Zapal w półmroku szczęścia świeczkę
Której płomyki w twoich oczach
Za wzgórkiem duszy Pan Bóg mieszka
Na niebo cudne - tam widoki


Jan Sabiniarz

BRZOZOWY ANIOŁ

Ty, któryś w brzozie wskrzesił anioła
Żeby stał, nocą, pod gwiazdami
By po imieniu mnie przywołał
Żeby się cud stał między nami

Widzę twą głowę, oczy, czoło
Twarz roziskrzoną bożym wzrokiem
W którym dwie gwiazdy cicho płoną
U ramion skrzydła jak obłoki

Twoja sylwetka - portret wzruszeń
Pełna spokoju, tchnięta wiatrem
Który twe skrzydła, dłoń poruszał
- Jedyny żywy wśród umarłych

Aniele Boży, Stróżu mój
Jednak przyszedłeś tutaj do mnie
We dnie i w nocy brzozą stój
Chroń mnie i wspieraj świat ułomny

Ty widzisz, wiesz, co w nim się dzieje
Zgarnij mnie drzewa wielką ciszą
Utkany z bieli i zieleni
I z gwiazd, które nad nami wiszą


Jan Sabiniarz

ZA SIÓDMĄ RZEKĄ

XIII.


Za siódmą rzeką śpi spokojnie woda
Budzą się liście rankiem poruszone
W konarach dębu, w polnej róży płoną
Promienną ciszą w trawie ułożone

W dali jutrzenka słodko lśni nad lasem
Złoto-różowe w głębi lśnią rozbłyski
Kwiat się rozchyla, w górze pierwsze ptaki
Płyną błękitem czystym niby kryształ

Otwórz swe serce, myśli zasłuchane
Niechaj dzień jasny niesie dobre wieści
Brzask się promieni w ciemnej duszy ścianach
Otwartą księgą, cichych chwil szelestem

Pogodny ranek niesie drobne szczęście
Kawałkiem chleba i zapachem mięty
Słońce na szybie krzesze promień piękna
Gdy w sercu - miłość, każdy czas jest święty

Ranek się budzi, pełen jest nadziei
Serdeczne dłonie chylą się nad światem
Drzewo za drzewem wstaje po kolei
Wsłuchane w ptaki i ich sny skrzydlate

Jan Sabiniarz

EURYDYKI

Tyle Eurydyk jest wśród nas

Udało im się los ocalić?-

Dokoła ludzi gęsty las

O wielkich sercach, często-małych

Są takie piękne w dzień i w noc

Księżyc im do snu łóżko ściele

W ich twarze jakby zstąpił anioł

Do szczęścia trzeba tak niewiele

Zaszyte w blok lub dom z ogródkiem

Kiedy Orfeusz mecz ogląda

W okno zapatrzą się że smutkiem

W duszy im słowik wiosny kląska

Prowadząc dzieci do przedszkola

W witrynę spojrzą, niby lustro

Usłyszą głos, co z głębi woła

Już pogodzone z szczęścia pustką

 Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃



CANON PACHELBELA

Pełne miłości są wiosenne drzewa
Dzikich ogrodów sny różowe
Drewniana furtka, dotyk nieba
Słońce ku ziemi chyli głowę

Ptak śpiewa Canon Pachelbela -
W delikatności jego piękno
Wśród traw porannych kwiat się ściele
Budzi się świt za siódmą rzeką

Nad łąką zjawy mgieł się snują
W łodyżkach szczęścia skrzy się rosa
Pełne spokoju dłonie twoje
Czas rozchylają ku niebiosom

Niech dzień nie burzy ranka chwili
Niech jak najdłużej ją zachowa
To, co buduje - w niej się kryje
Wiosną ożywia nas od nowa

W izbie poranka zapach kawy
W firankach jeszcze brzask różany
Na szybach światła cień łaskawy -
Wstępuje w cichej bieli ściany

Jan Sabiniarz


🎼...https://youtu.be/yGZcXuRDH1s

W OKNIE PORANKA

Ciągle - od nowa - pragnę wierzyć

Że wszystko idzie w dobrą stronę

Lecz, jeśli wierzę, skąd niepokój

Nade mną - gwiazdy, snów bierwiona

W dole kamienie mchem porosłe

Spragnione głębi drzew korzenie

Jesienią śnią kwiatuszki wiosny

I skwarne lato - zimy cieniem

Morze rozbija się o skały

Nad którym szumią ptaków skrzydła

Olśniewa świata doskonałość

Wpisana w góry i doliny

Co dojrzewało w nas przez wieki

Mgłą tysiącleci, krwią pokoleń

Niechaj, nietknięte, tryumf święci

Buduje czas błogosławiony

Dłutem artysty, pieśnią ptaka

Niechaj przywraca uczuć świeżość

Wieżą ku niebu czyniąc znaki

Dębem wieczności z wichrem mierzy

Ziemia dojrzewa w tyglu słońca

Miesza ją chochla nocy, dni

Martwi się o nią listek drżący

Miłość jej nie żałuje sił

To, co upada, jak ocalić

Żeby zachować szkarłat róży

Dotykiem ciszy a nie stali

Żeby budowli chwil nie burzyć

Wystarczy rankiem w oknie stanąć

Kiedy się budzą ptaki brzasku

Balsamem piękna koi rany

Nieprzenikniona duszy jasność

Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃



W CISZY PORANKA


Gdy rano wstajesz, chroń wewnętrzną ciszę
I noś ją w sobie jak najdłużej
Ona jest źródłem i spokoju niszą
Od zgiełku strzeże swym wysokim murem

Za siódmą rzeką słońce ze snu wstaje
Chwil blask różany w błękit się przelewa
Jakże cudowne są tej ciszy kraje
Co szepcze liściem i zakwita w drzewach

Za furtką - droga, gdy zazgrzyta skobel
Śpiew ptaka skrzydłem pieśni niesie
Na łące światła żuraw srebrny brodzi
Wczorajsze echo błąka się po lesie

Nic nie mów i nie pytaj o nic
W rześkości ranka rozpłyń się milczeniem
Radość skowronka pól zielonych skłonem
Iskrzy się rosą w ziół głębokim cieniu

Jan Sabiniarz

W PORANKACH CISZY


Z każdej miłości Bóg się cieszy
W porankach ciszy bielejących mgłami
Gdy się rozwija, ma ją w swojej pieczy
Wsłuchany w przestrzeń światła między nami

Białe klawisze, anioł po nich stąpa
Z każdego dźwięku serca dar się snuje
Nocami słowik w gwiezdnym oknie kląska
Gdy ptaka z ptakiem lot w nas się krzyżuje

Wiosenna jabłoń w głębi kwieciem płonie
Jest nią tak pięknie, cicho i świetliście
Rozchyla tęczę w płatkach czułych dłoni
Jakby wróżyła nimi szczęścia przyjście

Powiew poranka cień firanki trąca
Niebieski promień niesie lazur nieba
Cisza się snuje, jakby trochę śpiąca
Dzień chciałby w nocy jeszcze się zagrzebać

- Jan Sabiniarz

PROSTE SZCZĘŚCIE


Rześko pluszcze woda wśród przepaści światła
Miłość się przemyka ciemnych gór grzebieniem
W głębi świeci pustka, która dawno zgasła

Dzień wśród niej się błąka gwiezdnej nocy cieniem
Jeszcze nie umilkły rysy czyjejś twarzy
Zbocza aksamitne kryją dotyk dłoni
Echo chwil zawoła pośród zimnych głazów

W ranek pełen słońca błękit rosę roni
Z głębi ptak zakwili, żeby wzbić się w niebo
Pamięć wydobywa z futerału skrzypce
Lecz potrafią one tylko czas umilić

Bo nie z serca płyną, ale z ręki mistrza
W oknie promienistym ranek zmierzchem płacze
O bezsennej nocy zegar nie pamięta
W zwykłej kromce chleba czeka - proste szczęście
Które swą prostotą każdą rzecz uświęca


Jan Sabiniarz

DOM

Skarbnico chwili, pastowanych podłóg
Skrytko, gdzie są schowane klucze dziadka
Ostojo marzeń, wspomnień, snów i modłów
Furtko do życia, do księżyca kładko

Pachnące bzami twe majowe noce
I wonną trawą, co u stóp się ściele
Wypełniasz duszę tęsknych gwiazd migotem
W której tak cicho, rześko jak w kościele

Miejsce przy stole, bliski widok z okna
Gdzie las i obłok idą z sobą w parze
Ty jesteś piękny, nawet kiedy mokniesz
Lub gdy opłatek zimy niesiesz w darze

Kocham twe drewno, cegły i kamienie
Koi i wzrusza widok zwykłej deski
Jej gładki dotyk, słoje jak promienie
I szpar w nich głębie, szczęściem chwil niebieskie

Ptaki ogrodu brzaskiem rozśpiewane
Serdecznym trelem zdmuchną sen u powiek
Zapłoną szczęściem jasne izby ściany
Gdy nie zapomni, że ma serce człowiek

Jan Sabiniarz

DOM

Ojczyznę widzę z okna domu

Skąd się rozciąga serca widok

Który od rana brzaskiem płonie

- W nim pielęgnuję skarb ukryty

Z budulca słowa dom buduję

Co w głębię ducha się wkorzenia

Ze słońca wznoszę jego ściany

By nie zaginąć w zgiełku cieni

Cisza pokoju jego strzeże

Codzienność tworzy me w nim szczęście

Strumykiem chwil ku światłu bieży

Które w wieczności ma swe miejsce

Bóg tutaj zajrzy, wesprze wiarą

Bez której miłość jest bezdomna

Cierpliwie prostą drogę wskaże

Kiedy nadzieja zda się zbłądzić

W nim myśl i serce ma ostoję

Obojętności się nie lęka

I choć od świata czasem stroni -

To z niego czerpie moc i piękno

Jan Sabiniarz

DOM SŁOŃCA


Mój dom ze wschodów i zachodów słońca
Z bociana, który w gnieździe zaklekocze
Piękno się zdaje tutaj nie mieć końca
Mech o tym mówi oraz bez przy płocie

Jabłonie - jakże deszczu są spragnione
Patrzą z wyrzutem w stronę słońca
Nie może mgła rozwieszać chwil welonów
Ni rosa marzyć w trawie, troszkę śpiąca

Na czubkach świerków nierozłączne ptaki
Wzajemnie miłość swą wyznają
Na niebie zorza czyni dobre znaki
Szczęśliwy kwiecień się nie kończy w maju

Jan Sabiniarz

KU BŁĘKITOM


Wśród wzgórz łagodnych ściele się dolina
Z drewnianym mostkiem nad strumykiem krętym
Dalej, horyzont pasmem się zaczyna
Osnutym mgłami, ciszą niepojętą

Koniki polne dokazują w trawie
W półcieniu łąki rozśpiewane skrzypce
Łopian swym liściem chroni je łaskawie
Przed żarem słońca, to przed chmurnym deszczem

Tyle tu kwiatów i ceglane mury
Małe okienka, w których skrytki słońca
Ledwie prześliźnie się przez ciemne chmury
Które się włóczą po błękitu kątach

Księżyc tu nocą jest aniołem stróżem
Nie świeci w okna - żeby wszyscy spali
Błękit łagodnie światło brzasku wtrąca
By cienie nocy o poranku wstały

Łódką na tafli srebrnej się kołysze
Zanim się uda w swą niebieską drogę
Promieniem szczęścia list na wodzie pisze
Dobry dla ludzi oraz wierny Bogu

Są takie rzeczy - trwałe jak opoka
I myśli wiernym napoczęte słowem
Nie znajdą w dole tego, co - w obłokach
Tego, co pragnie iść i wznosić głowę


Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

MODLITWA

Wiem, dobry Boże, ojcze z nieba

Na wszystko kiedyś kresu pora

Mało do szczęścia mi potrzeba

Tylko te lasy i jeziora

Zachowaj łąki i żurawie

Co na nich brodzą o poranku

I żabki ocal w leśnym stawie

Żeby kumkały bez ustanku

Gdy przyjdzie wiosna i otworzy

Szeroko, w słońce, boru wrota

Rosę i mgłę i promień zorzy

I lipy ocal cień u płota

Spraw, żeby tak jak dawniej było

Gdy świat się zdawał taki prosty

Spraw, żeby w sercach - znowu miłość

To nic, że ciernie w niej i osty

Niezamąconą wróć nam ciszę

I czystość ocal, żeby ludzie

Mogli wzajemnie znów się słyszeć

Żeby nie było: jak po grudzie

- Jan Sabiniarz

MODLITWA

Stwórco Nieba i Ziemi

Ty, który obracasz planety i gwiazdy

Przychodzę do Ciebie

Żeby podziękować Ci

Za cud życia

Za piękność świata

Za wszelkie stworzenia

Na ziemi, w powietrzu i wodzie

Za śpiew skowronka i wierność psa

Za miłość, wiarę, nadzieję traw

Za promień brzasku i beztroskę konika polnego

Za tęczę ryb i huk wodospadów

Za wodę bez skazy i sędziwość drzewa

Nie przychodzę do Ciebie z pustymi rękami

U stóp Twoich kładę

Arcydzieła gotyckich katedr

Fugę Bacha i pejzaże Breughel’a

Świętość ciszy i dostojeństwo chwili

Radość tworzenia i błysk poematu

Dziękuję Tobie

Za bezgraniczne zaufanie i wolność

Za Twoją szlachetność i

Wyrozumiałość dla tego

Co we mnie błądzące

I małe

Ty wiesz

Że staram się ciągle

Odkrywać, rozwijać

Pielęgnować i uszanować

Wszystko to, co jest

Twoim dziełem i darem

Ty wiesz, że kiedy Cię z oczu

Wiary, serca i myśli tracę

Idąc poprzez pustkowia i piekło zgiełku

Ścieżkami modlitwy

Bezdrożami medytacji

Staram się odnajdywać drogi

Wiodące ku Tobie

Który jesteś moim ojcem

I przyjacielem

Z dnia na dzień

Coraz bardziej

Czuję Twoją obecność

I Twoje dobroczynne działanie

Przychodzę do Ciebie

Z ufnością i prostotą dziecka

Wierząc, że ten świat

Który nam powierzyłeś

Z miłością

Mimo wszystko

Ku dobremu idzie

A nie ku zagładzie

Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃



PROMIENIEM CISZY


Utraci sens, kto nie uskrzydla ciszy
Cisza tłem nie jest - ale słowem Boga
Który tu dla nas, nie dla siebie, przyszedł
Promieniem ciszy wstąpił w domu progi

Śpiewają jemu zioła i kamienie
Cieniste drzewa oraz leśne wrzosy
Przybądź tu ciszo, okryj mnie swym cieniem
A ja za tobą pójdę, za twym głosem

W lusterku ciszy dusza się przegląda
Czytam w niej kontur boskiej twarzy
Lśni w niej kwietniowa i wrześniowa łąka
I śpiewny strumyk, który latem gwarzy

W ciszy kolory wszystkich pór się mienią
Ale musiały minąć długie lata
Żebym połączyć umiał niebo z ziemią
W gałęzie brzozy serce świata wplatać

Choć jeszcze zieleń - już w niej wiew jesieni
W rosie ogrodu świeci promyk złoty
Powracam światłem brzasku do korzeni
Wczepiony nocą w czułych gwiazd oploty


Jan Sabiniarz

WĘDROWCY ŚWIATŁA


Tam, gdzie się udam - siedmiobarwne tęcze
I wieczne słońce świeci nad doliną
Gdzie wiatr dwustronny, wśród listowia dźwięczy
I głos się toczy śpiewem z nieba stoków

Będziemy razem, chociaż nas nie będzie
Stając się trawą, drzewem i obłokiem
Wędrownym ptakiem, pośród gwiazd gałęzi
I ciszą, która już nie liczy kroków

Było nam dane poznać serc swych bliskość
Iskierką słowa płomień życia krzesać
Ufni i wierni mimo różnych przeszkód
Wędrowcy światła pośród łąk niebieskich

Wiem, nieraz siądziesz pod lipowym drzewem
Lub zapatrzona w ogień przy kominku
W głąb zasłuchana, kiedy cisza śpiewa
I pokój duszy snuje chwili piękno

Będziemy razem, więź się nie rozerwie
Temu, co z ducha, wieczność jest pisana
Gdy - czas rozłąki - wielki każdy człowiek
Miłość i wiara burzy wszelkie ściany

Tak lubią razem ścieżką iść z nadzieją
Wśród pól, gdzie żyto dzwoni maków dzwonkiem
Łagodna trzcina pisze rzeki dzieje
I las powtarza echo szczęścia gromkie.

Nie smuć się, proszę, uśmiechnij się czasem
Wszak bukiet życia tylko raz nam dany
Jakże cudownie pachnie każdy kwiatek
Tkliwością serca z wiosny łąk zerwany

Nie mówię: żegnaj, bo się nie rozstaję
Z tymi, co wnieśli sobą promień chwili
Listkiem wrześniowym, bzów zroszonych majem
Na skrzydłach wiatru w dzień i noc przybyli

Będziemy razem, chociaż nas nie będzie
Stając się trawą, drzewem i obłokiem
Wędrownym ptakiem, pośród gwiazd gałęzi
I ciszą, która już nie liczy kroków

Było nam dane poznać serc swych bliskość
Iskierką słowa płomień życia krzesać
Ufni i wierni mimo różnych przeszkód
Wędrowcy światła pośród łąk niebieskich

Wiem, nieraz siądziesz pod lipowym drzewem
Lub zapatrzona w ogień przy kominku
W głąb zasłuchana, kiedy cisza śpiewa
I pokój duszy snuje chwili piękno

Będziemy razem, więź się nie rozerwie
Temu, co z ducha, wieczność jest pisana
Gdy - czas rozłąki - wielki każdy człowiek
Miłość i wiara burzy wszelkie ściany

Tak lubią razem ścieżką iść z nadzieją
Wśród pól, gdzie żyto dzwoni maków dzwonkiem
Łagodna trzcina pisze rzeki dzieje
I las powtarza echo szczęścia gromkie.

Nie smuć się, proszę, uśmiechnij się czasem
Wszak bukiet życia tylko raz nam dany
Jakże cudownie pachnie każdy kwiatek
Tkliwością serca z wiosny łąk zerwany

Nie mówię: żegnaj, bo się nie rozstaję
Z tymi, co wnieśli sobą promień chwili
Listkiem wrześniowym, bzów zroszonych majem
Na skrzydłach wiatru w dzień i noc przybyli

Jan Sabiniarz

WĘDRUJMY W SŁOŃCE


Wędrujmy w słońce i cieniste góry
Choć nie ma tam lasu, wilga nie zapłacze
Jakże cudowne, wite pnączem chmury
Potokiem światła szczęście drogę znaczy

Odwiecznej ciszy szept różanych kropli
W których rozbłysku słońce odpoczywa
W oczach twych ptaki wysokiego lotu
Które z kamieni serca krzesze miłość

Wśród puchu dolin, mroczą się przepaście
Wstępujmy, proszę, w blask wieczornej zorzy
W każdym promieniu - jakże inny nastrój
Jakby go dla nas Bóg z miłością tworzył

Pragnę być tobie kładką nad potokiem
Dla ciebie ciemność zawiązuje oczy
Ku górom pną się moje dnie i noce
W bezkresy duszy życie w nas się toczy

Jan Sabiniarz

PRZESŁANIE PANA COGITO


Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo

bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny
w ostatecznym rachunku jedynie to sie liczy

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze
ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

niech nie opuszcza cię twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają
pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę
a kornik napisze twój uładzony życiorys

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy
przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie

strzeż się jednak dumy niepotrzebnej
oglądaj w lustrze swa błazeńską twarz
powtarzaj: zostałem powołany - czyż nie było lepszych

strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne
ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy
światło na murze splendor nieba
one nie potrzebują twojego ciepłego oddechu
są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy

czuwaj - kiedy światło w górach daje znak - wstań i idź
dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę

powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy
bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz
powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem
jak ci co szli przez pustynie i ginęli w piasku

a nagrodzą cię za to tym co maja pod ręką
chłosta śmiechu zabójstwem na śmietniku

idź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek
do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda
obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów

Bądź wierny, idź...


Zbigniew Herbert







KU ŚWIATŁU 

Wędruj ku światłu, które rośnie w górach

Porzuć te szlaki, które - głosem dolin
Różą pamięci wspinaj się po murze
Z duszą swą zasiądź do wspólnego stołu

Są takie miejsca rozpisane w ciszę
Drzewa i ptaki wysokiego lotu
Gdzie światło nocy trąca rosy kryształ
Żeby o świcie blask swój ustokrotnić

Nie zgub się, wsłuchaj w swą wewnętrzną ciszę
To z niej twa prawda bierze swój początek
Na zwitku brzozy jasne słowo pisze
Na przekór mroku zagubionych wątków

Nie martw się trawą, ona się podniesie
Gdy przyjdzie wiosna, lata drzwi otworzy
To nic, że - zima, jeszcze przedtem - jesień
Dąb na niej światło i swój cień ułoży

Jan Sabiniarz

OCALIĆ

Umieć odnaleźć w sobie ciszę

Rozkrzewiać w duszy jej ziarenka

By światłem brzasku do nas przyszedł

Ten, który jest ostoją piękna

Piękno jest jego boskim słowem

Którym wyraża swoją miłość

Ten, który wszelki ład stanowi

I w swojej mocy dobro kryje

To nie jest tak, że zbyt się spóźnia

W innej płaszczyźnie czas rozgrywa

Choć przeciw niemu człowiek bluźni

On się żelaznych zasad trzyma

W czasach spłycenia i nicości

Gdy własny cień się widmem staje

Przed nami broni w nas wolności

Choć mu się z bólu serce kraje

On jest opoką i oparciem

To człowiek z sobą się rozmija

Jedna się z pustką, niepokojem

Cofa, gdy sobą tylko żyje

W głębi wciąż bije dzwon na trwogę

Ale go zgiełk i gwar zagłuszy

W pustkowia wiodą główne drogi

Te, co zostają, śnieg zaprószy

Wierzę, że wrócą czasy katedr

I my bogatsi o upadki

Wyjmiemy z okien serca kraty

By mrok rozjaśnić smugą światła

Jan Sabiniarz

MODLITWA O PIĘKNO
ZWYKŁEJ CODZIENNOŚCI


Na widnokręgu znów się chmurzy
Widmo kolejnej okupacji
Trujące zioła w miejsce róży
Znienawidzonej w świecie nacji

Zdaje się, jakby świat zwariował
A nasze miejsce - wśród skamielin
Od gróźb, szantażu nas zachowaj
Nas, pozbawianych wciąż nadziei

Ty wiesz, ty widzisz, co się dzieje
Ty, któryś światłem jest wszechświata
Widzę cię poprzez polskie drzewa
Niezawinione lęku kraty

Podążam drogą traw i głazów
Wpatrzony w rzeki nurt pod drzewem
Gdzie anioł piękna twarz ukazał
I koił serce ciszy śpiewem

W kłujących kolcach, listkach róży
Cudowne wstają wiosny kwiaty
W ich płatkach przyszłość się nie chmurzy
I czas się dzieje, jak przed laty

Wierzę w twą moc i delikatność
Że dobroć twa nad nami czuwa
Nieustającym jesteś światłem
Kiedy ku tobie wznoszę głowę

Niechaj się słowo spełnia w czynie
Jak dźwięk się rodzi w wielkiej ciszy
Gdzie czas daremnie nie przemija
Gdy w mowie drzewa ciebie słyszy

Pragnę wśród zwykłej codzienności
- Tej, która nie wie, co to szarość
By w myślach, sercu uśmiech gościł
A słowo - spraw i rzeczy miarą

Jan Sabiniarz

 

MURY I WITRAŻE

Mury być muszą, by witraże
Sączyły wielobarwne światło
Żeby się przez nie Ten ukazał
Którego wszechświat w nas nie gaśnie

Podziwiam piękno, chwil omszoność
Gładkie jak lico skał porosty
Otwartość ciszy, ścian złożoność
I w pąkach drzew zalążki wiosny

Trawa ku trawie się pochyla
Dąb czuły im użycza cienia
Spokój doliny mgła spowija
Słońce trzcin rzęsy rozpłomienia

Goreją pięknem pełnym blasku
Tu każdy listek miłość czuje
Błogosławiony ranka nastrój
Gdzie obłok z ptakiem lot krzyżuje

Lśni wśród mokradeł wodna róża
Rozjaśnia mroku uroczysko
Brzoza swój korzeń w toń zanurza
Jakże jest stąd do nieba blisko

Schylmy ku ciszy ócz zwierciadła
Gdzie życia pieśń się toczy w głębi
Tak cicho tutaj nam i ładnie
Wzlatują w błękit rąk gołębie


Jan Sabiniarz

OSTOJE DUCHA

 

Ślepi na klęski i na znaki czasu
Wciąż nieświadomi, że horyzont tonie
Drogę wyznacza pustka oraz chaos
Nie wawrzynami dziś są wite skronie


Benedyktyńskiej nam potrzeba ciszy
By nowe arki w czas potopu składać
Potrzeba słowem wracać do początku
By odnajdywać - w nas - oblicze Boga

Nie trzeba nowych świątyń, ni klasztorów
Niechaj w nas samych są ostoje ducha
Choć Bóg jest jeden, wielu jest kolorów
Poza nim przestrzeń ślepa jest i głucha

Trzeba przywracać świętość zwykłym rzeczom
W życiu codziennym odnajdywać radość
W ziołach i kwiatach, co wśród zbóż się ścielą
Pomni na podstęp i na wilków stada

Nie ośmieszajmy lilii Chrystusowych
Ptaków błękitu, które pól nie orzą
Człowiek się spełnia, gdy podnosi głowę
Cel swej wędrówki widzi tam, w przestworzach

Spętani mrokiem - nie ma w nas wolności
Nas, bałwochwalczych, wielki kryzys czeka
Płonąc na stosach niemej samotności
Trudno w nas znaleźć choćby ślad człowieka

Joseph Ratzinger - prorok naszych czasów
Przestrzegał przed postępującą nędzą
Nam nie potrzeba złota, ni atłasu
To, co - najtrwalsze, z cichych wciąż się przędzie

Jan Sabiniarz

SĄ WE MNIE GÓRY

Są we mnie góry i dalekie morza

Doliny serca myślą ocienione

Ja jestem ptakiem, który tnie przestworza

Skrzydłami wiatru po niebieskiej stronie

Ja jestem szumem gwiezdnych wodospadów

Ciszą, co pragnie dotrzeć do początku

Ty jesteś rzeką, co się źródłem kładzie

Żeby wpaść w otchłań, która nie ma końca

Kiedy mój lot się przetnie z twoim lotem

Zaiskrzy mocą, którą słońce mieści

Ciała i dusze w jedno - w nas - się splotą

Żeby jak drzewo kwiatem zaszeleścić

Zanim w nas runą skalne wodospady

Promienie piękna porwą nas ku górze

Policzek ranka od miłości blady

Dniem się podniesie, w wieczór się zanurzy

Północ wybije, czas na pół się złamie

Odtąd w nas będą toczyć się dwa światy

Jedno - drugiemu będzie niby znamię

Które - ukryte, będzie trwać przez lata

Jan Sabiniarz

CZŁOWIEK

 

Człowiek jest piękny, kiedy pieśni śpiewa
Gdy szuka siebie pośród gwiezdnych szlaków
Gdy wiosną pragnie słowiczego nieba
Do źródeł wraca, ciągle, jak te ptaki

Los jego bocian w gnieździe wyklekocze
Kos go wyśpiewa i żuraw wysłowi
Miłuję brzozę, liści jej warkocze
I witki leszczyn śmigłe wśród parowów

Wciąż w nas dojrzewa trwanie naszych przodków
Niechaj Bóg skarbów serc i myśli strzeże
Złamaną pieczęć zagubionych wątków
Zmierzchy i świty, z nami ich przymierze

Ty, która nosisz tyle różnych imion
Powierz je sosnom, bór je zapamięta
Czas mój rozkwita, kiedy jesteś przy mnie
Jak Eurydyka - w dali - tylko święta

Miłość wpisana w dwojga serc podwoje
Lecz nie zapukam, nie przekroczę progu
Ty jesteś pieśnią a ja jestem ciszą
Która od zgiełku i zamętu stroni

Jan Sabiniarz


🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

TWARZ


Drogami życia twarz jest poorana
Gęstym tropem biegną na niej bruzdy
Są niby pień drzewa lub drewniane ściany
Czytam je jak księgę, by mnie w przeszłość wiodły

Pod pagórkiem czoła, przy zakątkach oczu
Biegną w skos ścieżynki, co ku sercu wiodą
Kiedy noc cienista, księżyc światło toczy
Z głazu blask wyzwala rzek kryniczne wody

Wyraz każdej zmarszczki jest przesłaniem czasu
Tyle w niej jest przeżyć - niby w rzeźbie drzemie
W rys jej się zgłębiam, jakbym szedł do lasu
Jakby mnie prowadził w dal przydrożny kamień

Twarzy kształt się zmienia, gdy ją skropli niebo
Lub jej trawy zrosi czysta radość ranka
Równoległe zmarszczki obok siebie biegną
Żeby pod powieką sobie wpaść w ramiona

Piękno jest wpisane w czterech pór błękity
Za wysokim murem - dwojga oczu bramy
W których nie ma skazy, one - lustrem życia
Źródłem, które spływa z gór skalistych grani

Jan Sabiniarz

MUZYKĄ WYSNUTA

 

Z ciszy - muzyką tyś wysnuta
Choć nie masz twarzy, ni imienia
Tyś ptakiem nocy i południa
Co pory roku we mnie zmienia

Jak piórko lekka, skrzypiec głosem
Wołasz, prowadzisz mnie w te światy
Gdzie lipiec wschodzi serca kłosem
I staw błękitny - jak przed laty

Najczystszym dźwiękiem noc przenikasz
Światłem księżyca na pościeli
Miłuję dłoni twych promyki
I szept twój cichy, słów niewiele

Przychodzisz do mnie w noc bezsenną
A czasem we śnie mi się jawisz
Znajduję cię, choć wokół ciemno
Gdy na policzku dłoń swą kładziesz

Nie zdmuchnie ciebie wiatr, ni ranek
Nie gaśniesz niby płomień świecy
Odmykasz chwil i szczęścia bramy
Drzewem w ogrodzie, ptakiem wzlecisz

Gdy przyjdzie pora, wiem że wrócisz
Słońce zapada w cień gotyckiej wieży
Gdzie idę - się nie liczą skróty
I czas pod górkę wolno bieży

Jan Sabiniarz

https://youtu.be/z8ZvhaV5z8k

SKRZYDŁO ANIOŁA

Muzyka jest skrzydłem anioła
W niebieskie wiedzie nas zaświaty
Z niej tajemnicza głębia woła
Ślad pozostawia niezatarty

Rozchyla wokół kwiaty piękna
I sny obwiesza gwiazdeczkami
Przywodzi chwilom uśmiech szczęścia
Zadzierzga miłość między nami

Kiedy - się zdarzy - ktoś upadnie
Ona w nieszczęściu go podnosi
Jej miejsce - w głębi duszy, na dnie
Ku pięknu zwraca serca oczy

Tak lubię, kiedy szepcze w ciszy
Każdym swym dźwiękiem echo budzi
W najsroższą zimę wiosną prószy
Jak Bóg zstępuje między ludzi

Ewangeliczne są jej ścieżki
Gajem Oliwnym, cieniem Katedr
Lubię z nią budzić się i zmierzchać
Z nią, która jest z innego świata

Jan Sabiniarz 

MUZYKO MA

Gdzie zakręt drogi, wierzba dzika
Skowronek polny pieśń swą nuci
Tam idę ja - i ma muzyka
Długa z nią chwila zda się krótka

Jej każdy dźwięk osobno brzmi
Ale z innymi jest w harmonii
Gdzie jestem ja, tam ze mną ty
Muzyko ma, wśród łąk ustroni

Tak lubię, nocą, w tej godzinie
Gdy ciszy lutnia słodkobrzmiąca
Słuchać jak rzeka światłem płynie
Wiatr srebrne listki nocy trąca

O, chwilo ma, co zmierzchem lśnisz
W zagięciach dłoni kładę głowę
Tam miejsce me, gdzie jesteś ty
Miłuję dźwięki twe różowe

Ty jesteś mgłą, ja - szorstkim pniem
Drzewa, co ruszyć się nie może
Wierny jest jemu własny cień
Co na swej drodze się ułożył

Wiosna w nim budzi każdy pąk
Szczęście roztacza pełnia lata
Jesień rozpala liście w krąg
By się z przeręblem zimy zbratać

Jan Sabiniarz

NOCĄ, PRZY KOMINKU

Niech zegar tyka sobie w ciszy nocy
A my będziemy siedzieć przy kominku
W półmroku szczęściem błyszczą serca oczy
Noc niesie chwilę wskroś czułego piękna

Połóż mi głowę swoją na kolanach
Cień się wychyla ku światełkom ciszy
Taki masz spokój na twarzy rozlany
Nie wiem, noc - jaki nam poranek pisze?-

Pod korą zdarzeń śpi łagodność drzewa
W przestwór zrywają się zbudzone ptaki
Z niebios ku ziemi światło się przelewa
W którym tak wiele jest ukrytych znaczeń

W szklanym pucharze lśni czerwone wino
Ty wolisz białe, bo mniej boli głowa -
Lecz, czy na pewno, ono jest przyczyną?-
Przez kryształ chwili jego płomień zobacz

Jan Sabiniarz

  NOC

Noc jest królestwem wielkiej ciszy
Gwiazd tylko słychać migotanie
Głosem błękitu, który przyszedł
I jego cichy cień na ścianie

Noc jest zakolem rzeki piękna
Lustrem wieczności, chwil odbiciem
Błyskiem zasnutym w mgłę milczenia
W którym się toczy drugie życie

Nocą, gdy słońce śpi głęboko
W boru puszysty mrok wtulone
Ogarniam świat wewnętrznym wzrokiem
I to, co w nim błogosławione

Dłonią miłości noc się jawi
Ciepłem zastygłym na policzku
Dopełnia kształtu snów i marzeń
Czuła i wierna, sercu bliska

Noc jest przedsionkiem tej przestrzeni
Która się tylko w głębi dzieje
Mrok potęguje jej promienie
Gasną o świcie, kiedy dnieje


Jan Sabiniarz

 TANIEC

 
Spleceni z sobą, rozpłynięci w taniec
Świecą im gwiazdy oraz dwa księżyce
Przejęci chwilą w sercu zapisanej
Pełni radości, szczęścia i zachwytu
 
Niechaj ciemności nocą nieznużeni
Tańczą do bólu, ile piękna w locie
Niech blask, co ukrył się w krainie cieni
Przepełni miłość cichych gwiazd migotem

Na przekór wichrom niechaj trwają w sobie
Zimowe słońce wiosną niech zakwita
Piękni swą głębią lecz nie ku ozdobie
Spełnieni sobą tańcząc aż do świtu

Wtuleni w siebie, w muślin tęsknych dłoni
Przylgnięci w siebie światłem boskiej nocy
Taniec rozpala, ogniem w żyłach płonie
Niepogodzony ze swym własnym losem

Jan Sabiniarz

  

KSIĘŻYC

 

Srebrny posłańcu leśnej ciszy
Nadziejo ma, dojrzałe szczęście
Który, jak pieśń, do snu kołyszesz
Miłuję twe nad borem wzejście
 

Tyś stróżem jest wśród gwiazd migotu
Ścieżką pustkowia, oknem domu
Las ciebie wykuł z blasku nocy
Zawiesił w górze po kryjomu
 

I odtąd świecisz wszystkim ludziom
Którzy zbłąkani są wśród mroku
Co dzień usypia, ty w nas budzisz
Rozsnuwasz nieba modry pokój

Jest nas niewielu, ledwie garstka
Ale nam z sobą tak promiennie
Wierzę, że czas nam dobry nastał
Który brzemiona z drogi zdejmie

Widzę w twej twarzy tyle oczu
Tych, co odeszły i co żyją
Cudowna więź nas wciąż jednoczy
Na przekór jawie, w snów godzinie

Jan Sabiniarz

DOTYK

Oczami ciszy, poprzez dotyk
Piękna twarz widzę, rys kamienia
To, co jest kształtem wielokrotnym
I, co się z głębi rozpromienia

Rzekę zaklętą w lustro lodu
Puszystość światła, pień chropawy
Wiosennych traw i słońca młodość
Gdy z łąk się wznosi świt łaskawy

Dłonią wczepioną w grzywę wiatru
Wstępuję w zamki i bezdroża
W horyzont światła, przestrzeń gładką
W której swe gniazdo ptak ułożył

Dotyk dziecięciem jest ciemności
Opuszkiem dłoni to wyczuwam
Co w sercu, duszy jest najprostsze
I czego, z czasem, nie ubywa

Miłość w dotyku pełni szuka
Przymyka oczy, by czuć więcej
Do źródeł szczęścia, piękna puka
Gwiaździstą ciszą nocy dźwięczy

Jan Sabiniarz

***


Jakże miłuję tę wieczorną ciszę
Różowe niebo - wiernych ust korale
Czas się dopełnił, dzień już sobie poszedł
Noc wnet rozpali w duszy nowe dale

Ciemność dojrzała zaśnie pod okapem
Otwarte okno nieba mrok rozchyli
Przynosi spokój, rozwiesza go nad światem
Żar serca bucha ze zdwojoną siłą

Królestwo nocy w domu się rozsiądzie
Ożywi ściany, podłóg stare drewno
Krząta się wolno, wie że zawsze zdąży
Światłem księżyca skrząc rozmawia ze mną

Nic się nie dzieje, lecz to tylko pozór
Wewnętrzna przestrzeń staje się ogromna
Do skał dobija połyskliwe morze
W czeluściach lądu ślady dróg i wspomnień



Jan Sabiniarz

W CISZĘ WIECZORU

W ciszę wieczoru wstępuj ze spokojem
Niech dzienne sprawy drugi dzień ułoży
W słuchaj się w chóry, które w oknie stoją
Zanim w ogrodzie - blask porannej zorzy


Niech się twe ciało wtuli w chłód pościeli
By poczuć dotyk - jej cudowną rześkość
Na niebie księżyc w srebrnej swej koszuli
I gwiazdy, które niosą sobą wieczność

Na prawym boku ułóż się wśród ciszy
By serca w piersi żadna fałda gniotła
Rozwijaj myśli - wszystkie Pan Bóg słyszy
Proste, zwyczajne i te - które tak wzniosłe

Noc załagodzi - to, co dzień kaleczy
Poranek wstanie nowonarodzony
Oddaj się temu, co jest w twojej pieczy
Żeby wieczoru - czas błogosławiony

Jan Sabiniarz

NOC

Odżywa nocą, co dzień gasi
Okno pamięci zazielenia
Nocy na wszystko starcza czasu
Wielkie na drobne dzień rozmienia


Noc scala to, co się rozbiega
To dzięki niej się wszystko trzyma
Noc jest aniołem, który strzeże
Cudowna nocy jest godzina

Miłuję jej muzykę ciszy
Czułą jak oddech na lusterku
Każda inaczej piękno pisze
Inaczej we mnie z mroku zerka

Tęskniąc, jej czekam dnia każdego
W wieczór z miłością w nią wstępuję
Każdy jej dotyk jest nadzieją
Kiedy jej wierną dłoń całuję

Jan Sabiniarz

CHWILA WIECZNOŚCI 

Kosmos milczeniem gwiazd usłany
Bezkresem sięga w nieskończoność
Nikłe są mego domu ściany
I wielka świata w nim złożoność

Tak wiele punktów odniesienia
Precyzja orbit gwiazd i planet
Wprawie mnie w zachwyt, w osłupienie
Dzień za dniem wieczność w nas się staje

My - na jej nitce zawieszeni
Wraz z nami błahość naszych rzeczy
Kosmos się spełnia grą płomieni
Które gwiazdami ku nam świecą

Dzieje się wielką niewiadomą
Nie znamy źródła, ani kresu
Czy będzie tak, że kiedyś spłonie?
Nocą ku niebu wzrok swój wznoszę

W dzień wracam do swych błahych rzeczy
Na te, co - wielkie, nie mam wpływu
Wieczność ma wszechświat w swej opiece
Nam pozostaje chwil prawdziwość

Nie da się morza w kropli zmieścić
Drzewa wieczności w ziarnku chwili
Świat ten poznaję, gdy z miłością
Nad jego pięknem się pochylam

Jan Sabiniarz

                                         

MIŁOŚĆ

W nas dojrzewała, zanim przyszła
Miłość, jak grom z jasnego nieba
Zawiera szczęścia światła wszystkie
Rozgwieżdżonego nocą drzewa

Ta miłość nasza, wielkopostna
W głębi swej cicha i skupiona
Odbiciem Tego niechaj błyska
Który wziął krzyż na swe ramiona
 

Nie będzie obce jej cierpienie
Ono do szczęścia jest dodane
W drodze swej znajdzie ocalenie
Za odsuniętym krypty głazem


Zostawi dla nas biały całun
By wizerunek jej na wieki
Na wzgórku serca krzyżem stanął
Związał ład boży i człowieczy


Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

 MIŁOŚĆ

Drży w listku wiatru, drzemie pod kamieniem
Szepcze w nas ciszą, to milczeniem woła
Gdy błyśnie ranek, wita drzewa cieniem
Wzbija się w błękit i zatacza koła

Jest taka cicha, jakby jej nie było
Nocą z czół zgarnia przedwieczorny smutek
Ma jedno imię - wszystko w niej się kryje
Idzie swą drogą, nigdy nie na skróty

Jawi się nagle, to na lata znika
A jednak pamięć o niej pozostaje
Gdy chcę ją ujrzeć, oczy swe przymykam
Choć zaraz potem serce mi się kraje

Imię jej nigdy nie zobojętnieje
To wiem na pewno, tyle lat kołacze
Przychodzi nocą, znika, kiedy dnieje
Stęskniona klamka czasem o niej płacze

Mijają wiosny, lata i jesienie
Te same drzewa i ci sami ludzie
Rzeka od źródła ciągle w nas się mieni
Spocznie w zakolach, po codziennym trudzie

Jej zawdzięczamy góry i kaniony
Potoki nieba, jasnych siklaw tęcze
Ten kryształ oczu, w którym serce płonie
Wieczności chwile, w których piękno dźwięczy

Rzeko cudowna, kocham twoje wody
Urwiste brzegi, w których piętrzysz fale
Jakże mi bliska twoja wieczna młodość
Twoje dotyki i twe mgielne dale


 Jan Sabiniarz
 

MIŁOŚĆ 
- PRZEPUSTKĄ KU WIECZNOŚCI


Miłość - przepustką ku wieczności
Jej promień wnika w światło boże
Nad ziemią rajską aurą krąży
Z którą - ku pięknu - raj ten tworzy

Tak uzyskuje nieśmiertelność
Choć ma początek, nie ma końca
W marmurze ciszy rzeźbi piękno
Rozjaśnia je wewnętrznym słońcem

Miłość w wszechświata dłoń wpisana
Kocha najtkliwsze światła drżenie
Ku niebu lśni otwartą bramą
Jej źródło gasi serc pragnienie

Jak ją odnaleźć, jak jej szukać?
Jak ją rozróżnić w ziarnie świata?
Tą, która krzewem gorejącym
Która wyrasta z próchna czasu

W wędrówce ku niej nie ustaję
Wciąż ze swych potknięć się podnoszę
Co we mnie - małe, jak lód taje
Gdy za miłości idę głosem

Jan Sabiniarz

JEST TAKI CIĘŻAR

Jest taki ciężar, co dodaje skrzydeł
Rozkwita różą i nie rani kolcem
Jest taka droga - wszystko jest jej miłe
Olśniona szczęściem - chwil wewnętrznym słońcem

Drzewa sędziwe kryją ją swym cieniem
Miłość wędrowna rzeźbi strzałki w korze
Kroplą żywicy balsamicznej ciszy
U dróg rozstajów głowę swą ułoży

Nic na tym świecie nie jest nadaremne
Mnogością świateł ogród chwil otwiera
Spójrz, ile światła niesie sobą ciemność
Przyjaznym tchnieniem z oczu gwiazd spoziera

Są w tobie drzewa i radosne ptaki
Pozwól, niech ranek je wypuści z klatki
W słońca pielgrzymce nic nie jest jednakie
Każdy wschód i zachód inne piękno znaczy

Jan Sabiniarz

PRZENIKANIE 

Popatrz już kwitną pierwsze wrzosy
A jeszcze czerwiec zieleń trzyma
I ptaki drą się wniebogłosy
I gniazda piskląt tuli trzcina

Dzwonię dzwoneczki zeszłoroczne
Jeszcze w nich rosy łzy zaschnięte -
Już za kolejną tęsknią wiosną
Chociaż przed nimi lata piękno

Przeszłość z przyszłością się przenika -
Wiosna i jesień w krzaczku wrzosów
Czas bezdrożami słów przemyka -
Wiatr nieświadomy swego losu

Stoję nad wodą pochylony
Chmur i błękitu w niej odbicie
Drzewa, co rzece śle ukłony
Które powierza jej swe życie

Rzeka nie lubi stawać w miejscu
Meandry - chwilą jej wytchnienia
Brzegom powierza swoje szczęście
Ukrytych w drzew rzeźwiącym cieniu

  Jan Sabiniarz

RZEKA DWOJGA SERC

Lśni rozgwieżdżone niebo w wodach rzeki
Światło całuje ciemnych fal odmęty
Na strużce rosy już poranek przyszedł
Z promieni słońca i zapachu mięty


Ścieżka się mieni kolczykami piasku
W cieniu konarów świecą pajęczyny
I czyjeś serce ciągle pełne blasku
Przydrożna brzoza wróży jedno imię

Na zwitku kory miłość listy pisze
Powierza ciszy czułe wiatru tchnienie
Spogląda z bólem na niepewną przyszłość
W prześwitach nocy jedna się z promieniem

O nic nie prosi, czeka swego czasu
W gałęziach mroku noc i dzień przemija
Na pustej rzece płyną cienie lasu
Jasne jak kreda nad nią dłonie czyjeś

Ślad się urywa, wygładzają fale
Na rzece cisza, z wód nic nie ubyło
Mgły nad jej lustrem przesłaniają dale
Łączy się z rzeką - ku jej ujściu - miłość

Jan Sabiniarz

 

 

KSZTAŁT MIŁOŚCI

Z miłości - piękna kształt wywodzić
Sercem przeczuwać jego tchnienie
Wiecznie ku niemu w snach i w drodze
Ku gwiazdom wzlotów jest spełnieniem

Wsłuchany w wieczność, w głos chwil piękny
Otwarty w niebo rzeki liść
Miłością czysty jest i święty
Prostotą wielki - życia krzyż

Świat bez miłości i bez piękna
Jak pozbawiony skrzydeł ptak
Jak noc bez końca i bezdenna
Piękno, to jest - miłości znak

Jan Sabiniarz

 

 

 

 https://youtu.be/sRNMLc3fIso

 

 

 

 

 

 

LILIE BIAŁE

 
Ty jesteś snem, czy może życiem
Choć Ciebie nie ma, nie istniejesz
Nie wiem, czy już, gdzieś, kiedyś byłaś
A jeśli znajdę – jakie dzieje?

W ogrodzie serca wiosny listki
Nadziei rozwijają drzewa
Czy to, co było, to już wszystko
Nic więcej nie mam się spodziewać?-

Kiedy skupiony, w nocy ciszy
- Księżyc i gwiazdy mi posłaniem
W popiele uczuć żar twój słyszę
I niewidzialne twe stąpanie

Czy deszczem w liście się wistoczysz
Ty, któraś łąk i brzóz pragnieniem?-
Dla ciebie płoną serca oczy
Nie jesteś nawet już wspomnieniem

Jeśli istniejesz, jak cię znaleźć?-
Kiedy, i którą drogą ruszyć?-
Dla ciebie kwitną lilie białe
Ukryte w toni mojej duszy-

 

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

LILIA WODNA

 I.

 

Dojrzewała w środku lata

Łabędź nad nią się pochylał

Mógłby za nią na skraj świat

Pójść dla jednej, krótkiej chwili

 

Była biała i świetlista

Wśród sitowia i grążeli

Ważka miała w niej swą przystań

Promień słońca światło ścielił

 

Za dnia wpięta w fal mruganie

Lecz znikała o północy

Wokół cisza, bór bez granic

Rozjaśniony gwiazd migotem

 

Biła od niej taka czystość

Śląc w błękity serca spokój

Ciszą wśród poranków mglistych

Pełną spełnień i tęsknoty

 

Strzegły jej zielone liście

Wielkie, krągłe jak talerze

Pod nią muł i wody kryształ

Z których żywot jej się bierze

 

Czasem podpłynęła żaba

Wyłupiaste śląc spojrzenia

Opuszczała rzęsę stawu

Żeby ukryć się w ich cieniu

 

Dni płynęły, dłuższe noce

Biel znikała z płatków ślicznych

Łabędź wzbił się do odlotu

Z wody czystej niby kryształ

 

Stąd ni zowąd ciemne plamki

Pokrywały jasne lica

Piękno wszyte w serca pamięć

Nie przemija, wciąż zachwyca

 

To w nim przetrwa jesień, zimę

By się wiosną w lato wcielić

Znowu łabędź będzie przy niej

Tak jak ona - cały w bieli

 

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

 

LILIA WODNA

II.

 

Jakże bezbronna wobec świata

Który na maskę twarz swą zmienia

Coraz dotkliwszy czas zatraty

Nie pozostawia złudzeń cienia

 

Wciąż jeszcze trwają rzeczy święte

Które kiełkują z głębi ducha

Chronią swe nieskalane piękno

Skąd niewidzialne lśnienie prószą

 

Lilia roztacza toń przejrzystą

Zielonych liści śląc nadzieje

Zda się, że jej do nieba blisko

Choć wśród sitowia serce grzeje

 

Jesteśmy dziećmi ciemnych mocy

Na nic się zdaje światło gwiazd

Wyzbyci wewnętrznego wzroku

Głusi i ślepi - nie ma nas

 

Trzeba zapuścić się w pustynię

Tę, która w głębi duszy drzemie

Odnaleźć swe prawdziwe imię

To, co w nas Bogu jest pokrewne

 

Lilią się wzbić nad muł i błoto

Stając się ciszą jaśniejącą

Tonią przejrzystą, brzóz oplotem

Wiązać się z nimi jednym słońcem

 

Jan Sabiniarz

 

 

 

 

 

 

 

 

NENUFARY 

 

Są takie życia niby białe lilie
W rzek cichych zakolach są ich małe domki
Mają jedno życie i niejedno imię
Piękne, kiedy wiosna drzew rozchyla pąki

Blaskiem wód różanych dzielą się od świata
Wiedzą o nich trzciny oraz wodne ptaki
Z wodą, ziemią, niebem życie ich się splata
To, co - tam się dzieje, tu niewiele znaczy

Czuły dotyk fali i sitowia drżenie
Wiedzie ich w głębokie rzeki oczerety
Słońce je rozświetla, które nie zna cienia
Ciche i łagodne, Bóg je ma w swej pieczy

Obce są im winy, przedawnione błędy
Pośród wód przejrzystych odzyskują siebie
Wiedzą, co to - ciemność, już się w nich nie kłębi
Noc zapala gwiazdy na wieczornym niebie


Jan Sabiniarz

LUSTRO

 

Me serce w ciszy się przegląda tak jak w lustrze
Pogodę lasu, radość odnajduje
Promykiem szczęścia darzy niemą pustkę
Trawą i wrzosem u stóp brzóz się snuje


Nie odnajduję na nim żadnej rysy
Błękit się ściele na zielonej tafli
Gdzie mchy serdeczne śnią kropelki ciszy
Od których w duszy staje się tak jasno

Lustro nie tworzy lecz oddaje piękno
Pełne tęsknoty, gdy go w głębi nie ma
Słońce czas spija niby mgły nad rzeką
Jakże cudownie koją nocy drzewa

Pamięć jest lustrem, w którym się przeglądam
Tyle jasności czerpię z jego światła
Jak ptak zakwili, co się nocą błąka
Zapali gwiazdy, które za dnia zgasły

Jan Sabiniarz

WODA CIERPLIWA

Woda cierpliwa rzeźbi górskie stoki
Jak czyjaś ręka gładzi ramię czyjeś
Śle iskry życia w błękit i obłoki
Sama się z sobą nigdy nie rozmija

Wodo, ty wodo, która sny odmykasz
Ku łąkom światła z ciemnych chwil prowadzisz
Miłuję w tobie krystaliczną czystość
Którą w me myśli jasną strużką kładziesz

Gdy się wsłuchuję w twoich słów szelesty
W twe słodkie szepty w czeluść skał ukryte
Kocham twą chwilę i ukrytą wieczność
Twą delikatność puchem mgieł spowitą

Biegniesz przez skały, krzepisz polskie zioła
Wśród drzew ukryta i meandrów ciszy
Kiedy przystaję, ty mnie głosem wołasz
W którym wyznanie mego serca słyszę

  Jan Sabiniarz

W PLUSKANIU RZEKI
WIATR ZIELONY

Słowa swym własnym żyją życiem
Lecz nie są jaźni rozdwojeniem
Ogrodem są, który - w rozkwicie
I światłem dążą, a nie cieniem

Jakże potężną moc w nich czuję
Choć szepczą tylko ciche piękno
Wciąż krzepią mnie. W nich odnajduję
Odkrywam duszę mi pokrewną

Aniołem Stróżem, wiatrem są
Kocham ich rześki wiew zielony
Rozdmuchiwaną duszy skrą
Ciszą, co głaszcze drzew korony

Daję Ci słowa, weź je, proszę
Jestem w nich tak, jak jesteś we mnie
Od tylu lat je w sercu noszę
Dziecinny sen w ich głębi drzemie

Ale mój sen się nie rozwieje
Niby targane wichrem drzewa
Na krótko znika, kiedy dnieje
By nocą wiosny ptakiem śpiewać

Stoję na brzegu gwiezdnej rzeki
I już nie myślę: dokąd płynie?
Zanurzam dłoń, i się uśmiecham
Szczęśliwy tu, i w tej godzinie –

Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

 

CZAS OTWARTY

Muzyka jest owocem ciszy
Milczenie jest owocem słowa
Obłok na rzece słowo pisze
I tak się dzieje wciąż od nowa

Przed siebie łódko moja płyń
Dzisiejszych chwil mi nie zabieraj
Na lustrze rzeki promień lśni
Słońca, co błękit w nas otwiera

Przed dom wychodzę, patrzę w dal
Spoglądam wzrokiem bliskich twarzy
Rosą się skrapla chłodu mgła
Pomna tak wielu różnych zdarzeń

Fal hieroglify kreśli wiatr
Wśród trzcin szelestu wiersze pisze
Swą własną drogą idzie świat
Ciemność mu wiernym towarzyszem

Jan Sabiniarz

PIEŚŃ O WODZIE

Słyszę radosne twe pluskanie

Natchnienia szukasz wśród korzeni

Ty wiesz, jak bardzo cię miłuję

Która me życie rozpromieniasz

Ty, której się nie oprą skały

Kiedy wypływasz z gór ukrycia

Dla ciebie błękit, obłok biały

Mgły rozwieszone dłonią świtu

Gdy nurzam w tobie twarz i dłonie

Zdejmujesz ze mnie wszystkie smutki

Płonę tym ogniem, którym płoniesz

Wpisanym w wiosny żywot krótki

Jest taka wiosna - trwa przez wieki

Przez pokolenia kształtowana

Wpisana w źródło wszelkiej rzeczy

Której nie zamknie żadna ściana

Żyję dla ciebie, wodo czysta

Dla twej rześkości, twych promieni

Miłuję kropli twoich kryształ

Których nikt w błoto nie przemieni

Jan Sabiniarz



***

NIEBIESKIE ŚWIATŁO

 

W dolinie lustro rzeki świeci
Nad którą obłok biały wstaje
Jej losy Bóg ma w swojej pieczy -
Nocami serce mu się kraje


Zapala w górze gwiezdne pola
Ciche wąwozy i urwiska
By z ludźmi do wspólnego stołu
Usiąść i z nimi więź zaciskać

Rzeka zielone toczy wody
Podmywa brzegi, rwie korzenie
Drzew, które stoją u jej progu
Zaszytych w swoje własne cienie

Lecz zanim góry runą w przepaść
Słońce na niebie czyni znaki
Krwiste o świcie i o zmierzchu
Wykluwa serc bezdomne ptaki

Kiedy wiosenne płyną wody
W cichości dolin śpiew ich słychać
Świat jednym staje się ogrodem
Pachnącym kwieciem listy pisze

Chciałby doczekać ich listopad
A przed nim jeszcze długa zima
Gdy wokół - szarość, deszcz ma w oczach
W grudniu mróz ściska, tęgo trzyma

Pod koniec grudnia rosną śpiewy
Gwiazda na ziemi szopkę kleci
W zasłanych ciszą polskich drzewach -
Tak tu się dzieje od stuleci

I tak na wieki pozostanie
Ojczyznę Bóg ma w swojej pieczy
Nie zniszczy jej obłędny taniec
Niebieskie światło serce leczy


Jan Sabiniarz

SACRUM

święta jest ziemia
woda, powietrze

święty jest ruch atomów i
światła galaktyk
dotyk piersi i
uśmiech kwiatu

święte jest
piękno kobiety i
mężczyzny
miłości rozkwitającej
nieskazitelną lilią
z mułu i próchna
czasów

święte jest wszelkie
narodzenie
przemijanie
umieranie

święta jest pamięć i
znaki przyszłości

- to, czego nie wyrazi człowiek
dopowiedzą drzewa i ptaki
miłujące serca i
dzikie instynkty stworzeń

święta jest droga i
chwila postoju

święte są myśli - donikąd
wędrujące szlakami i bezdrożami
wrażliwości i wyobraźni

święte jest światło i
jego cień

święty jest
głos z głębi i
jego echo odbijające się
o nieobojętne ściany

święta jest
cisza poranka i
pokój wieczoru
radość dnia i
błogosławieństwo nocy
łagodnie wtulającej się
w sen

Jan Sabiniarz 

 ŁABĘDŹ

Różo poranka 
wśród konarów zmierzchu
Ciszo puszysta 
szyta piórkiem światła
Który swym lotem 
wzrok i serce głaszczesz
W najgłębszym mroku 
Zawsze pełen blasku

Wiatr cię nie zerwie
Ani czas nie zdmuchnie
Żywot twój wieczny
Nieskalaną bielą
Wznosisz się ponad
Błoto tchnięte smutkiem
Nas pogrążonych
W ciemnej chwil topieli

Świecisz się w słońcu
Niby lilia biała
Który opadasz
Żeby nas unosić
Na twoje piękno
Mało kto jest ślepy
Nawet, gdy znikasz
Długo w oczach gościsz

W odbiciu nieba
Jesteś niemym krzykiem
Tęsknot i marzeń
Które w sercu grają
Po długiej nocy
Obudź mnie o świcie
Bym świat i siebie
Poprzez biel twą pojął

Jan Sabiniarz

TY, JAKIEKOLWIEK
BĘDZIESZ ŚPIEWAĆ PIEŚNI 
 

Ty, jakiekolwiek będziesz śpiewać pieśni
Smutkiem chwil owite zabłąkanych myśli
Jak ptak daleki lot na niebie kreśląc
Domek z ogródkiem szczęścia ci się przyśni

W lasach zostaje skryty błękit nieba
Chłodny lazur jezior u stóp leśnych szczytów
W sercu zielone – choć jesienne drzewa
W lustrze wieczoru lśnieniem wód odbite

Gestem pamięci wiatr potrąci trzciny
Zafaluje w mroku, by się rozejść cicho
Biały łabędź z wody ciężko się odrywa
By rozwinąć lekko swoje jasne skrzydła

Kiedy czas się kończy, ciągnie lot ku ziemi
Na niewidzialnej miota się uwięzi
Ale powietrze pod nim się nie ugnie
Ciągle od początku w górę wznosić będzie

Jan Sabiniarz

 

BIAŁOSKRZYDŁY PTAKU

 

Ty jesteś ciszy białoskrzydłym ptakiem
Tchnieniem wtopionym w dotyk chwili
Bezlistne drzewa w wodzie ślad twój znaczą
Gdy promień słońca w chuście mgieł zakwili


Ty jesteś ciszy białoskrzydłym ptakiem
Choć nie znam twego śpiewu, ni imienia
Ty jesteś wiosną, ja - u schyłku lata
Smugą jesieni, która ogród zmienia

Czasem przemykasz we śnie gwiazd migotem
Choć się obudzę, sen mój wciąż pamiętam
Nad nami - błękit wysokiego lotu
I pod nim ziemia, lustrem wody święta

Mgnienie poranka krótko będzie trwało
Mgła wyparuje z promieniami słońca
Pięknem się spełnia, co się spełniać miało
Listkiem lipowym wśród gałęzi drżącym

Jan Sabiniarz

 

 

   PROMIEŃ PIĘKNA

Zabierz ode mnie ciche smutki I oddal, proszę, żal, zwątpienie Pozostaw radość, choćby krótką - Jak liść rozmawia z słońca cieniem Na dnie strumyka promień złoty Płynąc nad piaskiem skrzy, wiruje W lustrze jeziora lśnią obłoki Ich smagłe twarze wiatr całuje Czemu me życie miejscem zderzeń Światło mocuje się z ciemnością Jak chłopiec, wciąż naiwnie wierzę Lubię smakować oraz pościć Choć ludzkie drogi wciąż zawiłe Ciągle się wspinam ku prostocie Na samym szczycie góry - miłość U dołu - powój śpi przy płocie Jak skrzydła, niosą chwile szczęścia To nic, że wkrótce lot swój zniżą Zostawią w sercu promień piękna Morze, co skałom stopy liże Nieogarniony nasz horyzont W którym się wszystko zdarzyć może Głębię - zielone fale kryją Nade mną - serca ptak w przestworzach Jan Sabiniarz

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

 WIATR

Nie jestem
niczyją własnością.
Moje serce
należy do wielu ludzi.
Ja - do nikogo.

Nie zastawiaj na mnie sideł
Nie usiłuj mnie schwytać.

Mój dom
jest wszędziewe wszystkim

w żaglach
i skrzydłach ptaków.

Przestanę żyć
jeśli
zatrzymasz mnie 

Jan Sabiniarz

MODLITWA DZIĘKCZYNNA I
 

Dziękuję ci, Boże, za słońce
Za rzekę, jezioro i wiatr
Za trawę i siano na łące
Za deszczu na rzęsach ślad

Dziękuję ci za obłoki
Za błękit przejrzysty jak szkło
Za drogę ciągle nierówną
Za dziury w moście, że są

Dziękuję tobie za wszystko
Za każdy przeżyty dzień
Za noc i samotność księżyca
Za radość i za jej cień

Dziękuję za wszystko, raz jeszcze
Stwórcy w dalekim niebie
Za miłość wielką jak życie
Za to, że stworzył ciebie

Jan Sabiniarz

LEŚNA KATEDRA

 

Leśna polana jak katedra
Rzędami sosen pnie się w niebo
Wiatr ustał w biegu, podróż przerwał
W cieniu paproci się zagrzebał

Tak pięknie tutaj i tak cicho
Żuczek rozmowę uciął z mrówką
Jest im bezpiecznie, bo śpi licho
Choć rosa dzwoni na pobudkę

Ich myśli dążą w jedną stronę
Dobrze ich czułych szeptów słuchać
W blasku poranka krzew zapłonął
Mgła wyzionęła w słońcu ducha

Szkoda, że zamilkł ptak lipcowy -
Amory wiosny mu nie w głowie
Strumyk się zaszył w głąb parowu
Odbiciem nieba lśni u powiek

W zeschłe gałązki szyszka spadnie
Gotowa, by dać nowe życie
Mech obejmuje kamień ładnie
Razem z nim idzie spać przed świtem

Jan Sabiniarz

 🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

W STARYM KOŚCIELE 

Lśniących posadzek błysk w kościele
Ławki dotykiem wyślizgane
Cudowny zapach starych belek
I tchnące ciszą białe ściany

Wśród barw witraży, smug i złoceń
W obłokach sklepień anioł stąpa
Który ma wieczność w swojej pieczy
Słońce i gwiazdy, sierp miesiąca

U dołu szemrze strumyk zwierzeń
Wiernych w modlitwie zatopionych
W zatokach wiary i nadziei
Jak wieczna lampka serce płonie

Chwila świętości krzepi duszę
Na co dzień w zgiełku zapomnianą
Chrystus w jej głębię światło prószy
I rzeźbią ciszą białe ściany

Piękno dojrzałe spiżem wieków
Gdzie kamień cegle się spowiada
Tutaj się waży los człowieczy
I Bóg udziela dobrej rady

 

Jan Sabiniarz 

MODLITWA DZIĘKCZYNNA II

Ty pragniesz naszych serc i myśli
By przez nas widzieć piękno świata
Obroty gwiazd i planet kreślisz
Zrodzoną z ciszy pieśnią wzlatasz

Dziękuję ci za traw obfitość
Za bory słońcem malowane
Za pory roku, chabry w życie
Potoki lśniące w skalnej ścianie

Ty, który wznosisz kopce mrówek
Świecisz nad wodą skrzydłem ważki
Przemawiasz gorejącym krzewem
Dopełniasz błękit lotem ptaków

W ciemnościach duszy - tyś promieniem
W najgłębszym mroku tobą - jasno
Szarość gałęzi w kwiaty zmieniasz
Dzień budzisz pocałunkiem brzasku

Jak mam wyrazić moją wdzięczność?
Jakim milczeniem, jakim słowem?
Na złe i dobre jesteś ze mną
Wspierasz, bym prosto trzymał głowę

Wiesz, że gdy czasem się pogubię
Odnajdę się za chwil zakrętem
Odkrywam ciebie w oczach ludzi
I w nich dostrzegam twoją świętość

Dziękuję ci za Twego Syna
Za wieczność i za nieskończoność
Z których utkane są godziny
Za radość, smutek - ich złożoność

Do ciebie wiodą leśne ścieżki
Chorały katedr, sztuki wzloty
Błogosławiony kształt niebieski
Wśród drzew konarów gwiazd oploty
Kiedy wędruję wzdłuż strumienia
Albo przysiadam w cieniu zbocza
Gdy pachnie wiosną świeża ziemia
I łąka bieli się w stokrotkach

Promień miłości w serce wnika
Woda jest siostrą, błękit bratem
Wewnętrznej zgody wiew przemyka
W harmonii jednam się ze światem

Jan Sabiniarz

 

                   

MODLITWA DZIĘKCZYNNA III

Pojęcie kary jest ci obce
Człowiek sam siebie może karać
Ty, któryś źródłem jest miłości
Promieniem szczęścia, światłem wiary

Życie jest drzewem, śpiewem ptaka
Rzeką, co w nieba błękit płynie
Ciągle przed siebie - nie zawraca
Wyzbyta mroku w wód głębinie

Ty jesteś ciszą, co nie łaje
Dajesz nam wolność absolutną
Wiem, kiedy serce ci się kraje
Kiedy spoglądasz ku nam smutno

Poznaję świętość twoich zasad
Który prowadzisz - idąc obok
Los nasz nam kładziesz w ręce nasze
Byśmy ku tobie szli swą drogą

Za nami tyle zgliszcz i błądzeń
Strzaskanych dębów, traw zdeptanych
Z błota podnosi się w nas człowiek -
Sam się skazując na wygnanie

Dajesz nam życie, cud planety
Maki i chabry, zapach żyta
I miłującą dłoń kobiety
W dolinie zmierzchu ziarno świtu

Odkrywam ciebie wciąż od nowa
Nie chcę cię stracić z serca oczu
Widuję ciebie w lustrze słowa
Twarz twą tak widną w ciszy nocy

Większa niż góra jest twa skromność
Twoim wymiarem - nieskończoność
Dom nam swój dajesz, sam - bezdomny
Żeby miliardem gwiazd w nas płonął

Ludzie zbyt łatwo ciebie sądzą
Ale to ty ogarniasz całość
Ty wiesz, jak dzielić i jak łączyć
By śpiewał ptak i kwitły skały

Jan Sabiniarz

ZŁY SEN ?



By żyć nadzieją
bezpiecznie i szczęśliwie
dzisiaj już
nie wystarcza mądrość.

Manipulowani
oszukiwani
fałszywymi danymi -
nie mamy wiedzy

kto, co
przeciw nam
w ukryciu knuje -
Kto przyjacielem
Kto wrogiem

Kto przestawia znaki
wytycza drogi
ku dolinom śmierci.
Smutnieje Ziemia.

Nadaremnie nawołuje
do opamiętania
tkliwością gwiazd
pięknem pór roku

zachwycającą paletą
barw.
Jak na dłoni
widać
kto celebruje słowa

rozmijające się
z rzeczywistością.
Lżony
obrzucany szyderstwem

każdy, kto
w świątyni niebios
ocalenia szuka.
Zapętlają się drogi.

Nikczemnieją pustkowia.
Po zmierzchu
nie widać ludzi -

Kto żyw
zaszywa się
w własny cień.

Cichną
wołania.
Mało kto
kogo słyszy.
A jeśli usłyszy -
i tak mu nie ufa.

Poskręcani
wdeptani w błoto paragrafów
skaczą sobie do oczu
ludzie
zamienieni
w czworonożne stołki.

Zatraca się granica
pomiędzy jawą
a złym snem.

Tu i ówdzie
jeszcze kiełkuje
miłość -

Zachwyca
olśniewającym kwiatem.

Ginie
jeśli tylko
usunąć
klosz. 

Jan Sabiniarz

 

ZASUSZONE KWIATKI

Są w książce serca zasuszone kwiatki
Zerwane z łąki i ogrodów wzruszeń
Wśród nich jest jeden - jakże kwiat ten rzadki
Chociaż zeschnięty, światło życia prószy

Śnią nim wieczory i gwiaździste drzewa
Bezchmurne noce oraz świt różany
W każdym dotyku - jakby skrawek nieba
Które skowronkiem śpiewa nad polami

Wciąż pełen wiosny - niby chabrów w życie
Zaklętą ścieżką pośród chwil powojów
Wracają szepty, słowa w nim ukryte
Ciche jak drzewa, co nad wodą stoją

W nim, jak w zwierciadle, serce się przegląda
Jakby sprawdzało, czy też jeszcze żyje
Odradza chwile barwnych kwiatów łąką
Listkiem na wodzie pisze imię czyjeś

W zamkniętej księdze kwiat ten nie odżywa
Jakże się wzrusza pod dotykiem dłoni
To w jego kształcie miłość się zaszyła
Od której łąka, cały ogród płonie


Jan Sabiniarz

ŚWIAT W KROPLI ROSY


Nie smuć się, proszę, jeśliś - w opuszczeniu
Przed nami morza, góry pełne światła
Rzeźwiąca chwila w boskim drzewa cieniu
I piękno życia, które z wierzchu gaśnie

Promień twej duszy wzniesie się w krainy
Którym jest obca gorycz i zwątpienie
Gdzie nikt nie sądzi, nie znajduje winy
Jak za dotknięciem różdżki przebaczenia

Jak groch ze strąka wyłuskuje duszę
Powraca w ziemię - do jej domu - ciało
Ujrzyj to światło, które błękit prószy
To dzięki niemu życie ujdzie cało

Muzyka - częścią jest bezkresnej ciszy
Podobnie - cisza jest muzyki częścią
Tak twoją duszą wieczność siebie pisze
By nie zatracić krótkiej chwili piękna

Pełnią spokoju tchną akordy drzewa
W wielkie, dostojne, siedmiostrunne cisze
Każda gałązka dróżką jest do nieba
Ptak o tym śpiewa i dąb o tym pisze

Jan Sabiniarz 

 

GDZIEKOLWIEK



Jakże do twarzy bywa nam z tą ciszą
Wiem, jak, czasami, trzeba się pilnować
Temu, co wielkie, małe towarzyszy
Jak łatwo można zranić błękit słowem

Za oknem - wiosna, w głębi bez przemija
Wczoraj - świetlisty, dziś już trochę rdzawy
Szczęśliwa pora kwieciem sad okrywa
W ciebie i we mnie świt wstępuje żwawo

Cienie są takie, jakie przedtem były
Przydrożny kamień pisze światła dzieje
Pośród sitowia płynie łódką miłość
Ptak trąca szuwar, w lustrze stawu dnieje

Słońce całuje w nas serdeczne łąki
Wiew strąca rosę z drżącej pajęczyny
Czaruje liściem, gdy ku drzewu stąpam
W którym się mieszczą wszystkie w nas godziny

Wśród traw rzęsistych bielą się stokrotki
Dzisiaj, wiem, czyja dłoń je w zieleń wszyła
Wie o tym mostek oraz trzciny wiotkie
Gdziekolwiek jestem, piękno chwil odkrywam

Jan Sabiniarz

TYŚ NADAŁ RUCH


Tyś nadał ruch - i wzrost - i rozwój
By świat ten żył i by umierał
Czego od ciebie żąda człowiek
Żebyś ku niemu wciąż spozierał?-

Żebyś ochraniał go i strzegł
Wtedy, gdy jemu tak wygodnie
Byś miał w swej pieczy każdą rzecz
Wciąż swe istnienie udowadniał

Cudem jest życie - i ten świat
Czytam w nim mądrość nieskończoną
Wyraźniej widzę to od lat
Gdy go ogarniam z twojej strony

Łatwo miłować, wdzięcznym być
Gdy w życiu - gładko, jak na stole
Lecz trudniej, kiedy cierpień nić
Pęta jak chód we wrzącej smole


Umieć się wznieść ponad nieszczęścia
Miłość i wdzięczność swą zachować
Dostrzegać nadal kwiaty piękna
I ku nim iść z pogodną głową

Doznane zło nie rzuca cienia
Na serce, które - pełne światła
I ma przed sobą swe marzenia
Zagaśnie - kiedy one zgasną

Jan Sabiniarz

LIST DO JANA PAWŁA II 

 Zachodzisz do nas coraz rzadziej

Czasem z ekranu Słowo powiesz

Lub na okładce się uśmiechniesz

Kropelką żalu spłyniesz z powiek

Odszedłeś od nas jakby wczoraj -

Przecież to tak niedawno było

Wtedy też wokół - wiosny pora

Potem tak wiele się zdarzyło

Wielkość przykryły małe sprawy –

O nich najłatwiej się pamięta

Dziś jakby - obcy, nie ci sami

Sobą jesteśmy znów od święta

Nie wzeszło Słowo kłosów polem

Pleni się chwastów coraz więcej

To, co bolało, ciągle boli

Nadzieja załamuje ręce

Ale, coś, czasem, w nas się ocknie

Coś w nas najtkliwsze struny trąci

Co każe nocą stanąć w oknie

W którym migocą gwiazd tysiące

Na jednej z nich Ty pewnie jesteś

Może na każdej – trochę Ciebie

Tak się mijamy coraz częściej

My – tu na ziemi a Ty – w niebie

                      *

Pamiętam Głosu Twego brzmienie

Twoją sylwetkę białą w górach

I ołtarz z wioseł w lasu cieniu

Kiedyś na spływy dawał nura

Coś w nas umarło? Wokół cisza

Choć tyle nowych dębów wzeszło

Które Bóg Tobą do nas przysłał

Czy przyszłość - w nich, czy tylko: przeszłość?

*

Dziś wiem, jak mamy Cię pamiętać

Ty nie chcesz kwiatów, świec, ołtarzy

By w nas wnikała Twoja świętość

Żeby się ogień w sercu jarzył

Nie chcesz przesłaniać sobą świata

Ani się zbytnio nam naprzykrzać

Pragniesz tak wiele nam przekazać

A nam tak trudno na to przystać

Chcesz, żeby wszystko było proste 

Jak uśmiech dziecka, liści powiew

Żeby ku sobie wznosić mosty

Żeby pamiętał, kim jest człowiek

To pewnie nigdy się nie spełni

Ale do tego dążyć trzeba

Tyle jest piękna w wiosny śpiewie 

Jak mądrze milczą stare drzewa!

               *

Trzeba przeczekać aż opadnie fala

Uroczystości i zbiorowych wzruszeń

Żeby się stało to, co czas wyzwala

To, co do głębi w stanie jest poruszyć

Musi zamilknąć to, co nazbyt głośne

Nazbyt nachalne, nie uznaje ciszy

Słowo, któremu jakże trudno sprostać

Jeśli się jego w sobie nie usłyszy

Gdziekolwiek spojrzeć – wszędzie rozdwojenie

My – wciąż pomiędzy, rzadko kiedy – sobą

Gotowi w Głosie szukać pokrzepienia

Który nam gwarzy bliską sercu mową

Tyś drzwi otworzył, poprowadził drogą

A światu przybył jeszcze jeden Święty

Któryś człowieka pragnął łączyć z Bogiem

By w nim odkrywał swe pierwotne piękno

*

Kolejnej nocy światła zgasły

Ranek raz jeszcze je zapali

Żebyśmy żywi, zdrowi byli

Cisi i mocni – jak ze stali

       *

Czasem się plączą dni i daty

I zacierają tamte chwile 

Mrok przekomarza się ze światłem

Żadne z nich nie chce zostać w tyle

Jaka jest prawda o nas samych

Z nadziei, z wątpień wciąż się składa

Tak trudno ją wyrazić słowem

Które przybliża i oddala -

*

Kiedy nocami świeci niebo

Na ziemi wszystko zda się święte

Niechaj pokoju życia strzegą

Świątyni Dąb i Dąb nad Płęsnem

Patrząc, rozglądam się dokoła

I kiedy w siebie się zagłębiam

Słyszę głos, który w ciszy woła

By nie zapomnieć, by pamiętać

  * 

Kto z nas naprawdę Ciebie słuchał

A jeśli słuchał – co z tym zrobił

Jesteśmy wciąż na Głos Twój głusi

To pustka - sen nam spędza z powiek  

Ludzie przed sobą nie uciekną

Nie ujdą też przed przeznaczeniem

Z ciszy budują zgiełku piekło

Marząc o szczęściu w ruin cieniu 

Na Ziemię kształt rzucają chmury

W które się słońce przyobleka

I coraz grubsze rosną mury

I coraz dalej do człowieka

                *

Czasem tak trudno w tym się znaleźć

Że to na zawsze już się stało

Ty, wśród niebieskich błądzisz alei

Lecz więcej Ciebie tu zostało

Oprócz wskazówek, przesłań, czynów

Jawisz się często w noc muzyką

Jakbyś z miłością grał na skrzypcach

Bacha sonatę i partitę

Jan Sabiniarz

WĘDROWNE PTAKI 

Wędrowne ptaki są jak wiatr

Nigdzie nie mają swego miejsca

Swój niewidzialny znacząc ślad

Droga im jest krainą szczęścia

Nocami słyszę tęskny krzyk

Z głębi ciemności ich wołanie

Gdy dzikich gęsi w górze klucz

Głosem mej duszy w nich się staje

Kiedy do okna świt zapuka

I promień słońca drzwi otworzy

Rozjaśni dzień i jabłoń kruchą

Która zakwitnie wnet w ogrodzie

Wędrowne ptaki wciąż - pomiędzy

Nigdzie do końca - tu,  ni tam

Swój niespokojny żywot przędą

By u niebieskich spocząć bram

Jan Sabiniarz

PTAK


Nie ma nic, tylko własne skrzydła
I trochę pod nie ma powietrza
I wiatru, co w błękicie śmiga
Kaprysu słońca, kropli deszczu


Domem mu kilka zeschłych liści
Łodyżka trawy, blask jeziora
Wędruje, by marzenia ziścić
Wraca, gdy na to przyjdzie pora


Nie chciej go zamknąć w złotej klatce
Gładkim jedwabiem wyściełanej
On pragnie z tobą sercem dotrzeć
Tam, gdzie nie cisną żadne ściany


Obłok, ni wiatr go nie pochwyci -
Są przyjacielem mu i bratem
On może na nich zawsze liczyć
Gdy nie chce karku giąć przed światem

Jan Sabiniarz

GDZIE JESTEŚ


Gdzie jesteś, ptaku przedwieczornej ciszy
Podmuch twych skrzydeł czuję wciąż na twarzy
Drogą błękitu dokąd dziś się śpieszysz
Serce po tobie ciągle pełne marzeń

Tęsknią po tobie lasy i jeziora
Fale wpluskane w trzciny zapomnienia
Gdzie jesteś dzisiaj, ptaku późnej pory
Głos jakiej pieśni w radość twą się zmienia

Blask białych lilii niechaj tobie świeci
Piękno niech wznosi tobie zamki z gliny
Miłość, choć krucha, niby rączki dzieci
Niechaj oparciem będzie ci i ścianą

Na parapecie piórko twe zostało
Wiatr go nie zdmuchnie, bo je w sercu chowam
Gdzie jesteś, ptaku, gwiazdy cię przysłały
Z dnia na dzień ciebie odnajduję w słowach

- Jan Sabiniarz

PTAKU SREBRNOPIÓRY


 Kocham cię, chwilo – ptaku srebrnopióry
Z miłością gładzę twoje czułe piórka
Kocham źrenice pełne blasku morza
Twoje skrzydełka, dziobek i pazurki

Tak lubię, kiedy wzbijasz się do lotu
I chociaż wiem, że z moich oczu znikniesz
Pewność, że jesteś, że będziesz z powrotem
Kiedy cię tracę, moją myśl uskrzydla

Kocham cię ptaku, o nic cię nie proszę
Pragnę, byś tylko darzył mnie twym śpiewem
Ty wiesz, dlaczego ciebie w sercu noszę
Jesteś błękitem a ja w polu drzewem

Kocham cię, ptaku, w twoim barwnym stroju
Dziecięcy szczebiot w twoich piskląt stadku
Gdy cierń wyjmujesz, który w sercu boli
Ty, który jesteś moją duszą bratnią

Jan Sabiniarz

 

PRZYJMIJ I POMNÓŻ

Przyjmij i pomnóż

Wieczną kruchość morza

I światło słońca

Które serc nie plami

Na skrzydłach wiatru

Unieś mnie w przestworza

By nie zniknęła

Cisza między nami

Prowadź księżycem

Po ogrodach nocy

Szeptem najtkliwszym

W ciemną czeluść boru

Pragnę się pięknem

Duszy twej zachwycać

W krainie wiernej

Szczęścia i spokoju

W promieniach zmierzchu

Dam ci z gwiazd koszulę

Żeby myśl twoja

Nie zaznała chłodu

Potem cię całą

Do serca przytulę

Powierzę wszystkie

Uczuć mych kolory

Nie chcę nic więcej

żebyś tylko: była

I pamiętała

O tym, że ja jestem

By to, co wzeszło

W nas się nie skończyło

I prowadziło

W dal, co nie ma kresu

Jan Sabiniarz

 


CIEŃ


W noc, jakich wiele, z gwiazd tu przyszła
W ciszy pokoju się zjawiła
Jak cień stanęła u wezgłowia
Dłoń swoją w dłoni mej złożyła

Jak noc gwiaździsta zarys twarzy
Na okna tle w ciemności świecił
Wewnętrzny portret się ukazał
Ujrzałem go przez dłoni dotyk


Mrok płynął wolno. Zegar tykał
Mieszał się z lasem zapach włosów
Noc nie pragnęła przyjścia świtu
Nabrzmiała światłem w powiek rosach


Każda noc - inna, wiem to dzisiaj
Nie jest z królestwa tego świata
Jak drzwi - jej serce swe odmykam
Żeby w nie słodkim snem zapadła


Jej szat szelesty i uśmiechy
Snuły się w ciszy wierną strużką
- Swą obecnością serce leczy
Choć nie ma ciała - cień - przy łóżku
 

Jan Sabiniarz

LA CALIFFA


Cudowna gładkość, pień chropawy
Błękitnych oczu ukojenie
Wtulona w drzewa brzask różany
W rozmigotane światłem cienie

Krynicznych spojrzeń jasna cisza -
Szczęście w niej nie zaznaje chłodu
- Tchnący spokojem górski kryształ
W którym odwieczna serca młodość

Zastygła w locie chwila piękna
Lżejsza niż puchu obłok biały
Promienne myśli ku niej - rzeką
Podziwiam gwiazd jej doskonałość

W krąg balsamiczne pachną lasy
Dolina słońca mgłą rozlana
I dłoń jej cicha, pełna blasku
I cień zaklęty w blasku ścianach


Jan Sabiniarz

SPOTKAŁAM...


Spotkałam dzisiaj Boga
Odwiedził mą samotność..
Nic mi nie mówił i nie nauczał
Lecz milczał sobie obok..

Spotkałam dzisiaj Boga
I nie był wcale wielki
Odciski miał na dłoniach
A w oczach uśmiechu iskierki

Spotkałam dzisiaj Boga
Który pracowicie
Prostował kwiatów płatki
i mrówek zachwycał się życiem

Spotkałam dzisiaj Boga
nie w chmurach ,ani gwiazdach
lecz pośród mojej drogi
Którą spokojnie się przechadzał

Spotkałam dzisiaj Boga
Co twarzy miał tysiące
Patrzył oczami ludzi
Którzy stanęli na mej drodze

A.J.

...

A jeśli jesteś ciszą Panie
to czym jest szept rozmowy..
czym modlitwy słowa długo wybierane
jeżeli znasz przed wypowiedzeniem
treść naszej przemowy


jeżeli jesteś ciszą Panie
to czymże jest muzyka
czy spoiwem co łączy cząstki nieskończone
czy raczej drogą
po której stąpa cisza


jeżeli jesteś ciszą Panie
to czy ja Ciebie usłyszę
i czy zrozumiem w życia zgiełku
to przesłanie
co w duszy gra najciszej


jeżeli jesteś ciszą Boże
to naucz mnie milczenia
kiedy zło spada na mą głowę
i kiedy w radości i szczęściu
wyśpiewuję pienia


Pozwól mi jedną ciszą przyjąć Panie
każdy Twój wybór dla mnie
niech wszystko darem
od dziś się stanie
piękno czy ból pogardy...

AJ

SIĄDŹ PRZY MNIE BLISKO

Siądź przy mnie blisko, razem pomilczymy
U dołu rzeka wije się światłością
Słońce wieczoru chyli się ku ziemi
Wtuleni w ciszę - żeby było prościej

Dłoń twoja z mojej nie chce się wymykać
Wiatrem południa jeszcze pachną włosy
W zwierciadle rzeki obłok się przemyka
Trzcina ku niemu głowę swą unosi

Przyjdziemy jeszcze nieraz na mokradła
Gdzie na płyciźnie brodzi szara czapla
Zwiążemy w bukiet kwiatki w sercu, na dnie
Noc przeczekamy do pierwszego brzasku

Dzień nas nie zmrozi zbędnych rzeczy chłodem
Bo grzać nas będzie jeszcze ogień nocy
Brzoza wypuszcza w błękit listki młode
Czerń go okryje jasnych gwiazd migotem


Jan Sabiniarz

ZNÓW WĘDRUJEMY

Znów wędrujemy ciepłym krajem,
malachitową łąką morza.
Ptaki powrotne umierają
wśród pomarańczy na rozdrożach.

Na fioletowoszarych łąkach
niebo rozpina płynność arkad.
Pejzaż w powieki miękko wsiąka,
zakrzepła sól na nagich wargach.

A wieczorami w prądach zatok
noc liże morze słodką grzywą.
Jak miękkie gruszki brzmieje lato
wiatrem sparzone jak pokrzywą.

Przed fontannami perłowymi
noc winogrona gwiazd rozdaje.
Znów wędrujemy ciepłą ziemią,
znów wędrujemy ciepłym krajem.

          Krzysztof Kamil Baczyński

PRZEWODNIK PO CHMURACH

 

Chciałem nauczyć Cię latać
Byś sens odnalazła w tłumie
Lecz Ty po wertepach świata
Nawet stąpać nie umiesz.

Ale się nie martw, nie trzeba
Choć smutek w sercu się lęgnie
Jeszcze dosięgniesz Ty nieba
Nim niebo Ciebie dosięgnie.

Bo dam Ci
Przewodnik po chmurach
Ze wszystkich
Dokładny - najbardziej
I jeśli kiedyś zapragniesz
To w chmurach
Z pewnością
Mnie znajdziesz.

Dziś wracać na Ziemię mi nie każ
Choć ziemia z błękitów mnie woła
Bo tego nie zmienisz w człowieka
Kto raz się przemienił w anioła.

I słuchaj, dopóki żyjesz
Co mądrość pod nosem mruczy...
Że czasem do lotu się wzbijesz
Zanim się stąpać nauczysz. 

 

Krzysztof Cezary Buszman

 

 

   

 

NAD MORZEM

Przed nami morze
W dal się przyobleka
Fale dostojnie
Tłuką się o brzegi
Dobrze nam z sobą
Patrzeć, stać i czekać
Gdy nasze myśli
Jednym tropem biegną


Pomost jak przeszłość
Wrył się w wspomnień piasek
Który zachowa
W sercu nasze ślady
Popatrz, dokoła
Wszystko takie nasze
Fala za falą
Szczęściem w nas się kładzie


To, co już było
Ciągle w nas - inaczej
A to, co - wokół
Inne też się staje
Tak lubię w morze
Twoich oczu patrzeć
I, hen, szybować
Gdzieś, w błękitu kraje

Jan Sabiniarz 

PTAK I MORZE

 

Staję się morzem, ptakiem nad nim
I rybą w rajskiej wód głębinie
Cudownie cicho tam jest na dnie
I czas spokojnie w wieczność płynie

Wiem, że nie wszystko tam - sielanką
Lecz teraz nie chcę mówić o tym
Jakże inaczej jest być ptakiem
Bujać swój lot w błękicie złotym

Wolność jest wspólnym domem ptaków
Ryb, co mieszkają w wód głębinie
Mieszkać w źrenicach pełnych blasku
Mógłbym na zawsze w nich zaginąć

Słów moich piasek nie rozumie
Przeciera oczy ze zdumienia
Wzbijany falą płynie ku mnie
Użycza swego mi ramienia

Obok ktoś wznosi zamki z piasku
Ktoś inny z niego bicz wykręca
Gwiaździsta noc w nim śpi do brzasku
I cisza falom niepojęta

Jan Sabiniarz

 
GŁOSEM OCEANÓW

Mówię do ciebie głosem oceanów
Ostoją życia - rafy koralowe
Toń nie wyznacza sobą żadnych granic
To człowiek w piasku chowa strusią głowę

Gubi nas pycha, brak opamiętania
Deptanie tego, co, od źródła - święte
Jakże ty cierpisz, gdy to widzisz, Panie
Gdy widzisz naszą na to obojętność

Przecież wystarczy wsłuchać się w kamienie
W rosę poranka, w której słońce drzemie
Z swym własnym, w trawie, porozmawiać cieniem
Obłokiem ciszy na wieczornym niebie

Ty jesteś głębin jaśniejącą perłą
Wśród skał widuję twego światła ślady
Ku tobie biegną myśli mych promienie
I dąb się budzi w listkach wiosny bladych

Jak wiele trzeba przejść nam łez i cierpień
I wciąż odkrywać prawdy oczywiste
Dopóki miłość, która w sercu drzemie
W dziele twym wieczną odnajduję przystań

Jan Sabiniarz

FALA ZA FALĄ

Fala za falą - życie w nas się toczy

U stóp dni i nocy groźne, nieugięte

Mglisty horyzont gasi błękit oczu

Woła nas siłą pierwszą, niepojętą

Brzegu strzegą skały, cień się nie prześliźnie

Ni promień słońca nie przebije toni

Nad wód lazurem ptak jutrzenki świśnie

Pod nim w pył rozbita - fala falę goni

Zanim się rozpryśnie, jeszcze zalśni tęczą

Zostaje po niej sól i obły kamyk9u

Chwila, w której morze u stóp naszych klęczy

Ciągle się dobija w przestrzeń między nami

Dłoń ciernistej muszli bielą zachwycona

Wznosi ponad błękit, patrzy w nią przez słońce

Fala za falą u stóp naszych kona

Liże stopy piasku. W nim swój żywot kończy

Zieleń wodorostów nie zakwitnie różą

Słońce je wysuszy, mewa rybę wyjmie

Kreska horyzontu bliskość w nas wydłuża

Morze zmywa z piasku twe i moje imię

Jan Sabiniarz

NAD MORZEM

 

Przed ziarnkiem piasku
Morze chyli czoło
- Tak tylko wielkość
Czynić może
Rozszczepia słońce
W tysiąc barw i blasków
Przed ziarnkiem piasku
Chyli się i korzy

Szczęściem - dostrzegać
To, co niepozorne
Nie sztuka widzieć
To, co wielkie
Kiedy w najmniejszym
Odnajduję piękno
By w dal odpływać
Pozostając w brzegu

Kocham to morze
Które w nas się pieni
Lub gdy spokojem
Jego twarz rozlana
Kocham tę ciszę
Co się tęczą mieni
Wód przezroczystość
Gdy w nich - po kolana

Jakże w nas inne
Morze dnia każdego
Zdobione w błękit
Ptaki i obłoki
Dziergane w rafy
Fal i ryb diamenty
W nasze szczęśliwe
Piaskiem plaży kroki

Jan Sabiniarz

LIST W BUTELCE

Powierzył morzu - wiersz w butelce
Nie wie, czy kiedyś, ktoś, go znajdzie
Czy go odczyta czyjeś serce
Jeśli odczyta - co z tym zrobi? -

Może wiatr ciśnie go o skały
Lub w piasku falą go zagrzebie
Nigdy nie będzie przeczytany
Zniknie jak skrzydeł szum na niebie

Rybom i mewom obojętny
Zdany na kres i przypływ morza
Na flautę i na klifu piekło
Los do butelki życie włożył


Jan Sabiniarz

JESTEŚ                  

Jestem bo Jesteś
na tym stoi wiara
nadzieja miłość spisane pacierze
wielki Tomasz z Akwinu i Teresa Mała
wszyscy co na świętych rosną po kryjomu
lampka skrupulatka skoro Boga strzeże
łza po pierwszej miłości jak perła bez wieprza
życie ludzi i zwierząt za krótka choroba
śmierć co przeprowadza przez grób jak przez kamień
bo gdy sensu już nie ma to sens się zaczyna
jestem bo Jesteś. Wierzy się najprościej
wiary przemądrzałej szuka się u diabła

ks. Jan Twardowski

SAMOTNOŚĆ

Nie proszę o tę samotność najprostszą 
pierwszą z brzega
kiedy zostaję sam jeden jak palec
kiedy nie mam do kogo ust otworzyć
nawet strzyżyk cichnie choć mógłby mi ćwierkać
przynajmniej jak pół wróbla
kiedy żaden pociąg pośpieszny nie spieszy się do mnie
zegar przystanął żeby przy mnie nie chodzić
od zachodu słońca cienie coraz dłuższe
nie proszę Cię o tę trudniejszą
kiedy przeciskam się przez tłum
i znowu jestem pojedynczy
pośród wszystkich najdalszych bliskich
proszę Ciebie o tę prawdziwą
kiedy Ty mówisz przeze mnie
a mnie nie ma

- ks. Jan Twardowski

RÓŻNE SAMOTNOŚCI

Przyszedłem Ci podziękować

za samotności różne

za taką gdy nie ma nikogo

lub gdy się razem płacze

i taką że niby dobrze

ale zupełnie inaczej

za najbliższą kiedy nic nie wiadomo

i taką że wiem po cichu ale nie powiem nikomu

za taką kiedy się kocha i taką kiedy sie wierzy

że szczęście się połamało bo mnie się nie należy

jest samotnością wiadomość

list dworzec pusty milczenie

pieniądz genialnie chory

minuty jak ciężkie kamienie

czas zawsze szczery bo każe isć dalej i prędzej

mogą być nawet nią włosy

których dotknęły ręce

są samotności różne

na ziemi w piekle i w niebie

tak rozmaite że jedna

ta co prowadzi do Ciebie

ks. Jan Twardowski

 

ŻEBY WRÓCIĆ

Można mieć wszystko żeby odejść
czas młodość wiarę własne siły
świętej pamięci dom rodzinny
skrzynkę dla szpaków i sikorek
miłość wiadomość nieomylną
że nawet Pan Bóg niepotrzebny
potem już tylko sama ufność
trzeba nic nie mieć... żeby wrócić

ks. Jan Twardowski

PUSTYNIA


Ty jesteś ciszą i milczeniem
Bezkresem światła w mroku
W twej głębi kolor chwil się zmienia
Tych, które w sercu noszę

Gdziekolwiek idę, jesteś ze mną
Czuję twój boski dotyk
To ty zdejmujesz z oczu ciemność
I wzbijasz mnie do lotu

To ty podkreślasz świętość wody
Bez której nie ma życia
Koisz żar słońca nocy chłodem
I błogosławisz świtem

To ty odsiewasz ziarno z plewy
By w zgiełku się nie zgubić
To w tobie są ukryte drzewa
Które się w sercu budzą

To nic, że są tak niewidzialne
I nie zaszumią liściem
Gdy wyobraźnią je ogarnę
Oznajmią czyjeś przyjście

Dopóki w nas jest głód pustyni
I nieskalanej ciszy
Między palcami nie przeminie
Czas, który siebie słyszy


Jan Sabiniarz

KWIAT PUSTYNI

Wśród wydm i morza mieszka kwiat pustyni
Ma białe płatki, wnętrze - w cętki złote
Za dnia go szukam z dłońmi złożonymi
Lecz on widzialny jest mi tylko nocą

Jest taki piękny. Nie ma takiej siły
Która by mogła przed nim mnie powstrzymać
Kiedy go znajdę, w sercu go ukryję
I tam uniosę, gdzie mych Snów Dolina

To, co zabiorę, to jest jego obraz
Ona zostanie, tam, gdzie jego miejsce
Tu - świat się zmienia, nagle, w jednej chwili
W piasek się sypie, i wypala szczęście

Choć - raz go ujrzę i nie spotkam więcej
On kwitnąć będzie w każdym chwil oddechu
Gdziekolwiek będę - będzie ze mną wszędzie
Czas jego płatki w listki serca przekuł

Jan Sabiniarz

MODLITWA DZIĘKCZYNNA


Nigdy nie dajesz za wygraną
W każdym znajdujesz coś dobrego
Uświęcasz sobą zmierzch i ranek
Twoi mnie aniołowie strzegą

Jesteś, a jakby cię nie było
Nie chcesz się wtrącać, ni narzucać
W zanadrzu serca twoja miłość
Mój czas dla ciebie - wciąż za krótki

Jeśli zapomnę, ty pamiętasz
Gdy mknę zbyt szybko samochodem
Lub za mnie włączasz kierunkowskaz
Kiedy w poprzeczną skręcam drogę

Słyszę twe słowa tak wyraźnie
Jakbym telefon twój odbierał
Choć nie od razu je rozumiem
Na złe i dobre je zabieram

Nie przechowuję ich na strychu
- Zbyt wiele tam się poniewiera
To z nich buduję dom na skale
Choćbym zaczynać miał od zera

W zakątku cienia, tuż przy wodzie
Gdzie mech i paproć ma mieszkanie
Na mym ramieniu dłoń swą kładziesz
Bym wiedział, że ty czuwasz, Panie

Jan Sabiniarz

 

ŁZY 
 
Jest łza dyskretna by nie pytać dalej

jest łza taka co nie wiadomo

czy żegnać czy witać

jest taka łza której się zdawało

że mózg się wstydzić winien

nie porządne ciało

jest łza dewotka między pacierzami

jest łza twardsza od słowa

jest zabawna tak jak pensja goła

taka i owaka

a każda niemowa

ks. Jan Twardowski

KTO NIE ZAPŁACZE
 

Kto nie zapłacze, ten nie zrozumie płaczu
Jak skała falom i wichrom obojętna
Nie wie, co znaczy, gdy łza się z oczu toczy
Zanim opadnie - zmieniona w kwiatu piękno

Krzew polnej róży tak barwny i tak wonny
Roztacza spokój i boskie ukojenie
Popatrz na niebo - nad nami wóz stukonny
U dołu łąka przykryta świerków cieniem

Kto nie zapłacze, tego omija życie
Wszak w kropli serca pulsuje obraz świata
Otwieram okno, by się radować świtem
W ogrodach wiosny, jesieni, zimy, lata

Nieść uśmiech w sobie, jak ziarno go zasiewać
Nie bacząc - w piasek, czy na kamienie padnie
Czy w żyzną ziemię, gdzie drzewo ptakiem śpiewa
To iść z księżycem, to słońce wziąć na ramię

Jan Sabiniarz



                                                      🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

DOBRY CZŁOWIEK

        
     

Kiedy odchodzi dobry człowiek
To coś dobrego w nas zostaje
By do dobrego nas pobudzać
Żeby w nas dobro brało górę

 
Kiedy odchodzą dobrzy ludzie
Dobro nie znika razem z nimi
Od tego, co wznosili w trudzie
Jest jakby jaśniej nam na ziemi

 
Są w środku zdarzeń - choć ich nie ma
Jakiś serdeczny wnoszą pokój
Są jak te wielkie, stare drzewa
Lub jak ta gwiazda, co skrzy w oku

 
Ślad ich nie mija nadaremnie
Choć może czasem tak się zdaje
Jakby muzyką, ciszy śpiewem
Dom nasz i serce wypełniają -

Jan Sabiniarz

BEZDROŻAMI PAMIĘCI

Zostają po nich drzewa i kamienie
Na zwitkach brzozy zapisane słowa
Iskra wieczoru, co wśród gwiazd się mieni
I światła nocy, które brzask zachował


Chwile pamięci i okruchy ciszy
Gasnące twarze wpięte w kadry czasu
Których portrety płomień w sercu krzeszą
Lecz, jakby żywsze, bo wyzbyte masek

Ci, co odeszli, promienieją w mroku
Zmienieni w popiół, w światło nieskończone
W pieśń przemienieni - choć nie słychać głosu
W tchnienie poranka mgłami otulone

Gdy przyjdzie chwila, co jak ptak zakwili
Zakwitną drzewa, zbudzą się kamienie
Powrócą żywi, którzy wśród nas byli
Żeby odpocząć z nami w nocy cieniu

Jan Sabiniarz

CMENTARZ

Za cmentarną bramą żyje raz do roku
Płonie światełkami spadających liści
Anioł cały w bieli, z kroplą nieba w oku
Stąpa między nami jasny i świetlisty

Gdy zastygnie chwila, cicho żwir zapłacze
Czuły ptak pamięci w myślach krąg zatoczy
Z jakimże spokojem z góry patrzą drzewa 
Ci, którzy umarli, jakby nimi kroczą

Czas wśród drzew się snuje, cicho i świątynnie
Wciąż w kamieniach drzemie dawnych uczuć siła
Jesteś tu, tak blisko, choć cię nie ma przy mnie
Bardziej niż za życia, jakbyś, matko, żyła


- Jan Sabiniarz

MOI UMARLI

Ich śmierć się wciąż odnawia raną
Nie jest jak drzewo, które wiosną
Świeżą zabliźnia się zielenią
To nic, że z czasem oczy wyschły

W przestrzeni serca, w głębi duszy
W myślach się z nimi wciąż spotykam
Widzę ich twarze, głos ich słyszę
Nocy przed nimi drzwi odmykam

Za dnia w mogiłkach swych śpią cicho
Nigdy nie w słońcu, zawsze w cieniu
Żeby się żywym nie naprzykrzać
Nie widać w twarzach ich cierpienia

Ze swoją śmiercią pogodzeni
Na drugim brzegu już – z uśmiechem
Są poza lękiem i zwątpieniem
Czyści, bez skazy, win i grzechu

Jan Sabiniarz

 

CMENTARNE PRZEMIENIENIE

Wystarczy znicz lub zwykła świeczka
Aby się stała środkiem świata
Cmentarny mur w gałęziach zmierzchu
W dole - ostatnia życia ścieżka

Na ławce przy mnie usiadł anioł
Był taki piękny, skrzydła białe
Strwożony śmiercią mrok przystanął
Miał oczy deszczem zapłakane

Anioł przygarnął go z miłością
I przysiadł razem z nim bez słowa
Patrzyli w świecę, która płonie
I w marmur dłoni głowę schował

Wtem wiatr się zerwał, jęknął w drzewach
Zawirowały złotem liście
A wokół żywej duszy nie ma
Tylko niezwykła w sercu czystość

Jan Sabiniarz

NA CMENTARZU 

Pełne skupienia chryzantemy

Klęczą o chłodny wsparte granit
Od ciepła serca wosk topnieje
Cmentarz pochodnią świec zasłany
 

We mgłach bezlistny cień się błąka
Ponad nagrobną staje płytą
Pomiędzy ludźmi anioł stąpa
Z twarzą w marmurze rąk ukrytą


Jan Sabiniarz

ZADUSZKI

W marmurze chwili wieczność zapisana
Mgłami się snują granitowe drzewa
Nie ma zwycięzców tu, ani przegranych
W płomieniach zniczy ciemność się przelewa


W zziębniętych liściach ciemność spać się kładzie
Zasypia stojąc, ranek ją obudzi
Obrodził owoc w chwil cmentarnym sadzie
Jakże dziś cicho - wśród zgiełkliwych ludzi

Mgiełka oddechów na grobów mrok opada
Pośród konarów wiszą nieme chmury
Anioł nade mną wznosi lico blade
Pomiędzy nami ci, co - zawsze z góry

Nikt dzisiaj pytań nie zadaje
Milczeniem rzeźbi serce święty wieczór
Nad każdym grobem Bóg przystaje
W którego wiara cierń usuwa, krzepi

W przestrzeń wewnętrzną łuna świec przenika
Ścieżkę zadumy ścielą liście złote
Ciągle powraca to, co się wymyka
Wzbija się z ducha
Odwiecznych chwil przelotem

Jan Sabiniarz

\

ŻYCIE PO ŻYCIU

 

Życie po życiu jest z promieni ducha
Co w nieskończoność, w wieczność jest wpisane
Człowiek znajduje szczęście, które szukał
Tu - niewiadome - tego szczęścia ściany


Życie jest cząstką tej gwiaździstej nocy
W której się wszechświat ziemskich snów obraca
Rozsianych gęsto w planet, słońc wykroty
W ten bezmiar ciszy, który zgiełk zatraca

Bóg jest światłością z Ziemi niewidzialną
Którego widzi tylko oko wiary
Jakże cudowny, choć niedotykalny
Jak gwiezdne niebo poprzez drzew konary

Postać twą czuję, Panie, gdy się zbliżasz
W głąb się pochylasz lub odchodzisz z płaczem
By światła mgnienie obudziło miłość
Bez której życie tak niewiele znaczy

Widuję ciebie, kiedy idziesz drogą
Sercem cię czuję, kiedy przymknę oczy
Siadam na chwilę wśród łąkowych stogów
Gdzie ptakiem, drzewem z niebem się jednoczysz

Ty pragniesz krzesać ludzką twarz człowieka
Ale powierzasz wszystko naszej woli
Ty jesteś morzem a me życie - rzeką
Ku tobie płynie nurtem swym, powoli

Jan Sabiniarz

 🎼https://youtu.be/OPlK5HwFxcw

NIC ZE SOBĄ

Nic ze sobą - oprócz siebie nie zabiorę
Może tylko ptasie pióro - trzepot losu
Bo nam zawsze stąd odchodzić jest nie w porę
Choć na życie przecież to jedyny sposób.


Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
Nawet nędzarz tu zostawi w spadku biedę
Do wieczności dobierając aureolę
Tak starannie jak to czynił już niejeden.


Bo jak latarnie - zgasną oczy
Co wypatrują sobą - wzroku
Tych, których pejzaż już się stoczył
W ten nienagannie święty spokój.


Nic ze sobą oprócz siebie tam nie wezmę
Może tylko jakąś karę, jakąś winę
I melodię którą nucił smutny klezmer
Rozstrojonym rozkoszując się pianinem.


Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
I odejdę jak nostalgia w kontur cienia
W dno pamięci, które przecież nie jest skore
By o życiu się wyprosić zapomnienia.

 Krzysztof Cezary Buszman

 

 🎼https://youtu.be/ob0Yod0kPm4

ŚPIESZMY SIĘ

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dzwięk troche niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widziec naprawde zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzec
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a bedziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiac o miłosci
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą


ks. Jan Twardowski

🎼https://youtu.be/QMOqaGKQMB0

 

KONIUGACJA

ja minę
ty miniesz
on minie
mijamy
mijajmy

woda liście umyła olszynie

nad wodą
olszyna
czerwona
zmarzła moknie
mijam
mijasz
mija
a zawsze tak samotnie

minąłeś
minęłam
już nas nie ma
a ten szum wyżej
to wiatr
on tak będzie jeszcze wieczność wiał

nad nami
nad wodą
nad ziemią

Halina Poświatowska 

BLISCY I ODDALENI

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają
i muszą się spotkać aby się ominąć
bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze
piszą do siebie listy gorące i zimne
rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty
by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało 
są inni co się nawet po ciemku odnajdą
lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać
tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął
byliby doskonali lecz wad im zabrakło   
bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej
niektórzy umierają-to znaczy już wiedzą
miłości się nie szuka jest albo jej nie ma
nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
są i tacy co się na zawsze kochają
i dopiero dlatego nie mogą być razem
jak bażanty co nigdy nie chodzą parami 
można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie
nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem. 

ks. Jan Twardowski

Nigdy nie jest za późno

By odnaleźć marzenia
Które w tobie przetrwały
Chociaż czas wszystko zmienia
Nigdy nie jest za późno
Żeby zacząć od nowa
Żeby pójść inną drogą
I raz jeszcze spróbować

Nigdy nie jest za późno
By na stacji złych zdarzeń
Złapać pociąg ostatni
I dojechać do marzeń

tekst piosenki K. Krawczyka

autor nieznany

 

 

 

🎼https://youtu.be/i8rDKmmDAHY

PANIE WIOTKIEJ TRZCINY

Panie wiotkiej trzciny

i rozłożystego dębu
który wybierasz dla nas
ścieżki najbardziej kręte
który posyłasz w drogę
dając tylko starą busolę słońca
i kilka znaków na mapie serca
zapamiętanych jeszcze w dzieciństwie
nadal nie rozumiem dlaczego
przecież zwycięstwo dębu
jest tym większe
im więcej poranionych konarów
więc odpuść mi
choć tak trudno odpuszczać

słowa: Paweł Szydeł

muzyka: Krzysztof Napiórkowski

 

NIE ZEJDZIE Z DROGI




Nie zejdzie z drogi ten, kto pieśni śpiewa
Ani wędrówki celu nie utraci
Kto wnosi sobą wielki spokój drzewa
A kiedy trzeba - z trawy źdźbłem zapłacze

Spotykam ciągle tylu pięknych ludzi
To, co w nich - dobre, pragnę zapamiętać
Jakże są lekkie z nimi życia trudy
Unoszą skrzydła swoim cichym pięknem

Wśród ran i zgliszcz tak wiele śladów dobra
Nie łudźmy się - na zawsze tak zostanie:
Przez dobro, zło odradza się w nas człowiek
Przed którym się rozciąga świat bez granic

Słyszysz tę pieśń, którą wiatr w drzewach śpiewa
Obłoków biel i zapach polnej róży
Gdzie żyta łan, kłos słońca w nas dojrzewa
Wytchnienia czas przywraca błyskiem burzy

Planeta Ziemia - kosmicznym cudem życia
W nas kurczy się i swoją czystość gubi
Miłuję ją i prawdy w niej ukryte
Do których lśnień docieram też przez ludzi

Czy przyjdzie czas, nadzieją wzejdzie smutek
Wzniesie katedry, gdzie wczoraj - Wieże Babel
Przywróci w mgle jeziora brzaskiem wite
I człowiek w nas swą boską twarz ukaże

Jan Sabiniarz

POLSKIE DROGI

 

Wprzęgnięci w dróg swych grząskie koleiny
Jesteśmy jako te bezskrzydłe ptaki
Z ojca na syna tęskniąc do krainy
Gdzie czyn i słowo wciąż to samo znaczy

Kolejne lato pięknie w nas przemija
W powietrzu cisza waży liść na stawie
I promień słońca wstaje w oczach czyichś
Świeci jak pióro białe na murawie

Dzień z nocą łączy bliska sercu mowa
Wzbija się słońcem, drzewa liściem śpiewa
Poranek wstaje w tęsknot wiernych słowach
Jesteś tak blisko, choć cię prawie nie ma

Drogi te pełne delikatnej mocy
Jak czyjaś ręka, kiedy przyjdzie chwila
W kropelkach rosy świecą gwiazd migotem
Z kwiatka na kwiatek - niby lot motyla

Bywacie w sercach swoich tacy piękni
Dębem się niosą w niebo polskie sprawy
Rzeka w horyzont toczy się bez lęku
Jak pięknie pachnie garść ojczystej trawy

Jan Sabiniarz

  




Z ZAPACHU TRAWY

Z zapachu trawy i strun złotych wiatru
W wilgotnym cieniu wielobarwnej ciszy
Wśród kwiatów wiosny zimą wysmaganych
Sosna swe wiersze w krąg igliwiu czyta

Trzaśnie gałązka, boso myśl przebiegnie
Motylim słowem więdnąc, się uśmiecha
W krążynach światła lustrem stawu blednie
Dłoń, która ręki bratniej czeka

Księżyc tam zajrzy, snów sekretne noce
W serdecznym puchu dygot serca zbudzi
W zatoce szczęścia gwiazdą zamigoce
Zielony listek samotności ludzi

Kamień przydrożny gra na wiolonczeli
Pełen czułości - mech zabliźnia rysy
Łodyżka chwili ciszą się weseli
Na zwitku brzozy swoją radość pisze



Wśród bujnej łąki przemykają twarze
Drżą światłem rosy pełne tęsknot dłonie
Czuły ich dotyk pamięć niesie w darze
Od której łąka, bór i niebo płonie



Jan Sabiniarz

✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒

KOŃ

Koniu, świątynio brązowego piękna
Słońcem i wiatrem, kwieciem łąk rzeźbiony
Gwiazdy zdejmują z twoich kopyt pęta
Którymi sidlić chce cię świat szalony

Lecz ty na zawsze wolnym pozostaniesz
Wolność w wewnętrzny błękit twój wpisana
Żadna zewnętrzna siła cię nie złamie
Ty nie wiesz, co to jest: być pokonanym


Marzenia jezior w twych wilgotnych oczach
Które jak grzywa są przez wiatr rozwiane
Gdy skubiesz trawę, cisza w nich się toczy
W promieniach brzasku brodząc po kolana


Ty, który gardzisz batem i wędzidłem
Któremu obca przemoc i ostrogi
Aniołem stróżem zawsze jesteś przy mnie
Nie, to nie my, tyś pierwszy jest po Bogu.



Jan Sabiniarz

🎼...https://youtu.be/xKv9cmynyoY

POWIEDZCIE TO DALEJ

Różo powiedz róży
szpaku powiadom szpaka
ogary szczekajcie ogarom
jak zwykle w wielu tonacjach

czaplo wypaplaj czapli 

na żółtych nogach stojąc

mrówko powtórz to mrówce

Miniemy. Potoczy się dalej
ziemia niebo powietrze
tylko ten kamień na polu
ten sam wciąż księżyc przed deszczem

Wiara co pije ze skały
bez nas zostanie jeszcze

- ks. Jan Twardowski

 

PODRÓŻ

Łódeczką z kory popłyniemy
W dalekie lądy lustrem stawu
Przez mgły szlakami nieznanymi
Nad borem słońce wstaje krwawo

Wśród drzew się budzi wiatr szelestem
Napina żagle papierowe
Marszczy zwierciadło fali szczęściem
Roziskrza tęcze kolorowe


Nam niepotrzebna jest busola
Wystarczy ster, w zapasie wiosła
Słońce świetliste budzi koła
Lecz my - przed siebie, dalej, prosto

Niesie nas zapach tataraku
Trzcin kołysanie, wiew sitowia
Lubię, gdy ku błękitom patrzysz
I promień słońca u twych powiek

Nie czeka nas port egzotyczny
Ale zmurszała kładka z drewna
Zielonym mchem porosła ślicznie
I rzęsy wodnej listki rzewne

Na brzeg wstąpimy suchą stopą
Za nami - podróż przez pół świata
Wyżej niż góry i obłoki
Gdy z żaglem naszym wiatr się brata

Jan Sabiniarz

🎼... https://youtu.be/jCdfX1_5YTw 

WRÓĆ ŚWIECIE

 
Wróć świecie do mnie, wróć
Wróć świecie do mnie, wróć
Wróć świecie do mnie, wróć
Nie zważaj na potknięcia
Nie zważaj, że jestem słaby
Nie zważaj, że jestem pusty
Nie zważaj, że jestem bezradny

Stoję na rozstaju dróg
Czekam na rozstaju dróg
Słońce odbija się od chmury
Jakie to piękne

Wiatr pod drzewami
Wiatr kołuje trawą
Krzaki pełne jagód
Krzaki pełne ptaków

Serce wymiecione,
stoję na rozstaju dróg
Serce uprzątnięte,
stoję na rozstaju dróg

Z prawej strony płynie rzeka
Słyszę jej szum
Podejdę posłucham

Drogi wymiecione, ulatuje kurz
Tylko lśniąca rzeka w niebie
Tylko lśniąca rzeka w drzewach
Tylko śniąca rzeka na niebie
Tylko lśniąca rzeka w drzewach
Tylko lśniąca rzeka na niebie
Tylko śniąca rzeka w drzewach
Tylko śniąca rzeka w niebie

BEZ MIŁOŚCI

czystość ciała
czystość rąk pana przewodniczącego
czystość idei
czystość śniegu co płacze z zimna
wody co chodzi nago
czystość tego co najprościej

i to wszystko psu na budę
bez miłości

ks. Jan Twardowski

🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃✒🍃

 
KTÓRĘDY DO CIEBIE

czy tylko przez oficjalną bramę
ze świętymi bez przerwy
w sztywnych kołnierzykach
niosącymi przymusowy papier z pieczątką
może od innej strony
na przełaj
trochę naokoło
od tyłu
poprzez ciekawą wszystkiego rozpacz
poprzez poczekalnie II i III klasy
z biletem w inną stronę
bez wiary tylko z dobrocią jak na gapę
przez ratunkowe przejście na wszelki wypadek
z zapasowym kluczem od samej Matki Boskiej
przez wszystkie małe furtki zielone otwierane z haczyka
przez drogę niewybraną
przez biedne pokraczne ścieżki
z każdego miejsca skąd wzywasz
nie umarłym nigdy sumieniem.

ks. Jan Twardowski

ŚWIĘTA NOC NAD RANEM

Tak lubię Świętą Noc nad ranem
Pełną migotu, Wiary skrzenia
Wszyscy śpią jeszcze. Nikt nie chodzi
Niebo się Tobą rozpromienia


Wokół nie widać śladów życia
Jakby zamarło tętno świata
I tylko zegar nocy tyka
Żeby czas wieczny z chwilą bratać


W mroźnym powietrzu jakiś smutek
Że przyszło coś, i się skończyło
Przestrzeń - jak rzeka lodem skuta
Świerki w swe cienie się wtuliły


Jedyną strawą – Wieczna Cisza
Nic nie rozprasza, nie odwodzi
Smutek na radę drogi przystał
I tak jak ona w dal odchodzi


Dom tylko w miejscu - sam pozostał
Zaszyty w mrok, jak okna jego
A nad nim drzewa wielka postać
Która ochrania go i strzeże


W przymkniętych oczach drzemie spokój
Nawet kolęda śpi zmęczona
Idę przed siebie myśli tropem
Przed nami - Miłość nieskończona


Oto z tej mroźnej, śnieżnej nocy
Pierwsza Nadzieja się wykluwa
Znów się ku wiośnie życie toczy
Nad która obrót Ziemi czuwa


Jan Sabiniarz

ZAPISKI GRUDNIOWE



Nad borem Gwiazda jak wyrzut sumienia
Świecą domów okienka w Ziemię pochylone
Świerki w czeluść odchodzą swego przeznaczenia
Ciemność światło przeciągać chce na swoją stronę


Pustka w domy obrosła, meble, samochody
Już nie umie się skupić cisza posiekana
Jakże gorzko smakuje kubek czystej wody
Której łyk dziś nieludzkie stawia wymagania


W każdym domu, ogródku - inna Wieża Babel
Inne oczu spojrzenie niż z dzieciństwa znane
Nie zaskrzypi dziś furtka, nie drgnie serca skobel
Nawet pies odtrącony się łasi do ściany


Poznał gorzką samotność i wie co – czekanie
Nie uśmierzy jej bigos parujący w misie
W oknie ciemność zawoła: niechaj światło się stanie
I niech Noc się otworzy na Dzieciątka Przyjście



Jan Sabiniarz

LEŚNA GWIAZDECZKA

Gwiazdka już śniegu dawno nie pamięta
Co mają z sobą począć biedni ludzie
Ciągle pod górkę, droga ciągle kręta
Za oknem we mgle szarej tonie grudzień


Nie tak być miało.- Nigdy tak nie będzie?
Jak wymarzyło pod choinką dziecię
Na ziemi niebo wieczną ciszę przędzie
I dzwon oddali tuła się po świecie

Lecz wśród szarości, wśród dżdżystego chłodu
Jest jeszcze miłość - w lesie gniazdko wije
Tam, gdzie szczęśliwe świerki, sosny, brzozy
Gdy śnieg je puchem srebrnych gwiazd okryje

Wtedy dokoła robi się tak czysto
Że każda szyszka zdaje się uśmiechać
Gdy w szopkę serca wstąpi czułe światło
W którego oczach nie ma cienia grzechu

Zasnąć tak cicho pośród rąk promieni
Czuć delikatny dotyk ich na twarzy
Wtopić się w niebo, co od gwiazd się mieni
A w każdej gwiazdce - tyle snów i marzeń…


Jan Sabiniarz

❄https://youtu.be/96Uzv9zsgX8

DAR WIGILIJNEJ NOCY 

Tej nocy w każdym z nas się rodzi 

Boże dzieciątko, które z gwiazd 

Z dotknięciem pierwszej gwiazdy wschodzi 

By poczuć w duszy jego blask



Ono w nas – ciągle, chociaż czasem 

Tłumione się usuwa w cień 

Jest jak szmer rzeki poza lasem 

Jak zaśnieżony drzewa pień



Lecz kiedy w sercu wzejdzie cisza 

W myślach ustanie ziąb i zgiełk 

W tę noc cudowną się przybliża 

By w swoich rączkach unieść mnie



To w nim – krynica tego świata 

W nim pierworodna drzemie moc 

Nie trzeba czekać długie lata 

Żeby ocalić wzrok i głos



Tak bardzo pragnę je odzyskać 

Bez niego wątłe życie me 

I jakże krucha moja postać 

Nocą i dniem zatraca się



Obudź się we mnie Święte Dziecię 

Darem tej nocy drogę wskaż 

Wszak już nie jestem sam na świecie 

I Bożą w ludzkiej ocal twarz

 

Jan Sabiniarz

KU ŚWIĘTEJ NOCY

 

Z wolna zamykam rozdział księgi
W którym spisane to, co straszne
Przed nami czas Narodzin Świętych
Od których bije Boża Światłość

Ze wszystkich strun muzyki radość
I płatek śniegu w kwiat się zmienia
Wśród nas nie widać twarzy bladych
Znów dobro w nas wychodzi z cienia

Ustają wichry w mroźne noce
A każda ścieżka dokądś wiedzie
Okryta ciepłych gwiazd migotem
To, co w nas małe, w mroku siedzi

Wół i osiołek w szopce czeka
Wiją Dziecinie z gwiazd posłanie
Jakże im blisko do człowieka
Wiedząc, że nic im się nie stanie

Maria z Józefem wierzą Słowu
Temu, co niewypowiedziane
Odtąd świat będzie dla nich domem
Opoką róż w niebieskich ścianach

Już dziś, zaiste, czas ten święty
W Ziemię się wtula bezkres nieba
W najmniejszej rzeczy boże piękno
Którego aniołowie strzegą

Przed dom wychodzę, w ciemność patrzę
Lecz, jakże inna dzisiaj ona
Gwiazda widnieje ponad lasem
Od której całe niebo płonie

To już nadchodzi, już się staje
To nic, że tylko krótka chwila
Odwiecznym w sercu kwitnie majem
I chroni to, co nie przemija

Miłość znajduje w niej nadzieję
Wiara przenika je swym tchnieniem
Wciąż nieprzerwane nasze dzieje -
Noc niegasnące śle promienie

Jan Sabiniarz

MODLITWA WIGILIJNA

Modlę się 
za konie 
nikomu nic winne 
tępo bite korbaczem 
w drodze na rzeź



za dziki i sarny
którym kula znienacka
rozrywa serce



modlę się
za raki
żywcem gotowane

za dzikie kaczki
i domowe baranki
za ryby
cierpiące bez słowa skargi
i psy
porzucone przy drodze



modlę się
za czystą wodę
i święte kamienie



o to
by świat
bardziej zwierzęcy był
niż ludzki
modlę się, Panie
by nie umarła
w nas wrażliwość
i nie opuszczało nas
sumienie

 
Jan Sabiniarz

MODLITWA

Świat cały czeka na twe przyjście

Bez ciebie w nim mrok i chaos

Jesteśmy jak gasnące liście

Wichrem i deszczem wysmagane



Spragnieni ładu i harmonii

I stałych punktów odniesienia

Słowa, które od wieków dzwoni

Dla serc i duszy pokrzepienia



Bez ciebie nas naprawdę nie ma

Jesteśmy słów i czynów cieniem

Owocem, który nie dojrzewa

Drzewem odciętym od korzeni



Przywróć nam jasność, przywróć słowo

Mocne i trwałe jak fundament

Żeby się w nas podnosił człowiek

By nie zabijał i nie ranił

Od tysiącleci wstrząsasz światem

Który wciąż ślepy, głuchy, niemy

Podąża drogą swej zatraty

Pustosząc się, i świętość Ziemi


 Potrzebny nam jest umysł mędrca

Naiwność dziecka, śpiew kobiety

Skowronek piękna, wola męstwa

Modlitwy dar i blask uśmiechu



Jan Sabiniarz

PASTERKA


Ptaki niby dzwoneczkami cieszą się kolędą -

Chrystus nam się narodził i nowe dni będą.
Do stajni Betlejemskiej aż do brzegów Wisły
Z ptakami smukłe sarny dziwować się przyszły.


Wiewiórka zęby szczerzy i w niebo się patrzy,
Jak dwa gołębie płyną na błękitnej tarczy.
I kwiaty, choć to zima, czas mroźny i cichy.
Niosą myrrę, kadzidło i złote kielichy.


I pawie przyfrunęły z krajów cudzoziemskich,
By swe pióra przyrównać do skrzydeł anielskich.
A mały Chrystus smutny w drzwi patrzy i czeka,
By wśród witających zobaczyć człowieka.


Jerzy Liebert

***

Kiedy dziecko się rodzi i na świat przychodzi
Jest jak Bóg, co powietrzem nagle się zakrztusił
I poczuł, że ma ciało, że w ciemnościach brodzi
Że boi się człowiekiem być. I że być musi
Wokół radość. Kolędy szeleszczące złotko
Najbliżsi jak pasterze wpatrują się w Niego
I śmiech matki - bo dziecko przeciąga się słodko

A ono się układa do krzyża swojego

Ernest Bryll 

 
 

***

Aniołowie, aniołowie biali,
na coście to tak u żłobka czekali,
po coście tak skrzydełkami trzepocąc
płatki śniegu rozsypali czarną nocą?(…)
Aniołowie, aniołowie biali,
O! poświećcie blaskiem skrzydeł swoich,
by do Pana trafił ten zgubiony
i ten, co się oczu podnieść boi,
i ten, który bez nadziei czeka,
i ten rycerz w rozszarpanej zbroi
by jak człowiek szedł do Boga-Człowieka,
aniołowie, aniołowie biali.

Krzysztof Kamil Baczyński

🌿

DLACZEGO JEST BOŻE NARODZENIE?

Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia?
Dlaczego wpatrujemy się w gwiazdę na niebie?
Dlaczego śpiewamy kolędy?
Dlatego, żeby się uczyć miłości do Pana Jezusa.
Dlatego, żeby podawać sobie ręce.
Dlatego, żeby się uśmiechać do siebie.
Dlatego, żeby sobie przebaczać.


ks. Jan Twardowski

 



 

WIGILIA W LESIE

  

I drzewa mają swą wigilię...
W najkrótszy dzień Bożego roku,
Gdy błękitnieje śnieg o zmroku:
W okiściach, jak olbrzymie lilie,
 

Białe smereczki, sosny, jodły,
Z zapartym tchem wsłuchane w ciszę,
Snują zadumy jakieś mnisze
Rozpamiętując święte modły.
 

Las niemy jest jak tajemnica,
Milczący jak oczekiwanie,
Bo coś się dzieje, coś się stanie,
Coś wyśni się, wyjawi lica.
 

Chat izbom posłał las choinki,
Któż jemu w darze dziw przyniesie?
Śnieg jeno spadł na drzewa w lesie,
Dłoniom gałęzi w upominki.
 

Las drży w napięciu i nadziei,
Niekiedy srebrne sfruną puchy
I polatują jak snu duchy...
Wtem bić przestało serce kniei,
 

Bo z pierwszą gwiazdą niebo rozłogów,
A z gęstwiny, rozgarniając zieleń,
Wynurza głowę pyszny jeleń
Z świeczkami na rosochach rogów...

Leopold Staff

ABY SIĘ STAŁO

Gwiazdy by ciemniej było
smutek by stale dreptał
oczy po prostu by kochać
choć z zamkniętymi oczami


wiara by czasem nie wierzyć
rozpacz by więcej wiedzieć
i jeszcze ból by nie myśleć
tylko z innymi przetrwać


koniec by nigdy nie kończyć
czas by utracić bliskich
łzy by chodziły parami
śmierć aby wszystko się stało
pomiędzy światem a nami



ks. Jan Twardowski

JAK SIĘ NAZYWA

Jak się nazywa to nie nazwane
jak się nazywa to co uderzyło
ten smutek co nie łączy a rozdziela
przyjaźń lub inaczej miłość niemożliwa
to co biegnie naprzeciw a było rozstaniem
wciąż najważniejsze co przechodzi mimo
przykrość byle jaka jak chłodny skurcz w piersi
ta straszna pustka co graniczy z Bogiem

to że jeśli nie wiesz dokąd iść
sama cię droga poprowadzi

ks.  Jan Twardowski

Kilka słów o poezji:

 


Poeci często rozjaśniają rzeczywistość,

konstelacje słów, które pozwalają na wzruszenia,

refleksje, na dotykanie piękna”. 

-  Elżbieta Boniewicz




                        🍃                         



"Prawda jest czystą poezją"



- Edward Stachura


                         🍃   

"A poezja jest prawdą"

 
- Czesław Miłosz


                         🍃       


 "Zdradzę wam tajemnicę:
nie czytamy poezji dlatego,
że jest ładna.
Czytamy ją, bo należymy
do gatunku ludzkiego
a człowiek ma uczucia.
Medycyna, prawo, finanse czy technika
to wspaniałe dziedziny,
ale żyjemy dla
poezji, piękna, miłości"... 

- Stowarzyszenie Umarłych Poetów

                         

                              🍃



"Wiersze ocalają to, co podeptane. 
W dobie komputerów i techniki objawiają się jako coś ludzkiego,
serdecznego, co nie jest zatrute nienawiścią, złością, sporami.
Wnoszą ład i harmonię.
Odkażają dzisiejszą rzeczywistość."

- ks. Jan Twardowski

                       
                            🍃



"Ale poezja musi być obecna i musimy zatrzymać się na tę jedną sekundę,
by móc ją dostrzec, nawet w najprostszych i najbardziej banalnych zdarzeniach"

 
- Nancy H. Kleinbaum 


                                🍃


 
"Prawda wygląda tak, że poezja, jako najdoskonalsza forma ludzkiej mowy,
nie tylko przedstawia doświadczenie ludzkie w najbardziej zwięzły, skondensowany sposób,
lecz również ustanawia najwyższy standard wszelkich poczynań językowych – zwłaszcza na papierze" 


-  Josif Brodski

                             
                                🍃



"Jeśli celem mojej poezji jest osiągnięcie czegokolwiek,
to ma ona chronić ludzi przed ograniczeniem ich postrzegania i czucia" 


-  Jerry Hopkins

                                     🍃


"Słowo może ratować, pomagać żyć, oswajać cierpienia i lęki, wyrażać uczucia, pozwala dzielić się swoim doświadczniem, mądrością z innymi. Chyba po to dostaliśmy słowo..Na szczęście wśród nich rodzą się poeci. Oni potrafią zwykle słowa tak zestawiać, tak ich używać, że - słuchając ich - nagle zaczynamy rozumieć rzeczy skomplikowane i przestajemy czuć się osamotnieni. Poeci często rozjaśniają rzeczywistość, tworząc światy, konstelacje słów, które pozwalają na wzruszenia, refleksje, na dotykanie piękna"
 

-  Elżbieta Baniewicz – Dymna



                                 🍃
 

"Poezja to choroba świata, gorączka rzeczywistości"

 
- José Carlos Somoza


                          
                                  🍃




"Im więcej czyta się poezji, tym gorzej znosi się wszelkie wielosłowie,
czy to w dyskursie politycznym, czy filozoficz­nym,
w historii, w naukach społecznych czy w fikcji literac­kiej. 


- Josif Brodski

 
                         
                                 🍃




"Aby wyrobić sobie gust literacki,
trzeba czytać poezję" 


- Josif Brodski 


                                 🍃



Sądzę, iż miarą poezji, a może i religii,
jest miłość człowieka do człowieka, którą one budzą. 


-  Tadeusz Borowski 


                                   🍃



"Czy można się nauczyć poezji?
Nie, to trzeba czuć od początku do końca w sobie" 


- Barbara Rosiek

🍃

Poezja-a-korzyści-dla-profesjonalistów