☞ CISZA...

Iz 30:15

W ciszy i zaufaniu 

będzie wasza moc.

cóż Ci oddam...

Pieśń o Bogu ukrytym – Karol Wojtyła

Więc w mroku jest tyle światła, 

ile życia w otwartej róży, 

ile Boga zstępującego 

na brzegi duszy.

I. WYBRZEŻA PEŁNE CISZY

🍃1🍃

Dalekie wybrzeża ciszy zaczynają się tuż za progiem 

Nie przefruniesz tamtędy jak ptak. 

Musisz stanąć i patrzeć coraz głębiej i głębiej, 

aż nie zdołasz już odchylić duszy od dna.

Tam już spojrzeń żadna zieleń nie nasyci, 

nie powrócą oczy uwięzione. 

Myślałeś, że cię życie ukryje przed tamtym Życiem 

w głębiny przechylonym. 

Z nurtu tego – to wiedz – że nie ma powrotu. 

Objęty tajemniczym pięknem wieczności! 

Trwać i trwać. Nie przerywać odlotów 

cieniom, tylko trwać coraz jaśniej i prościej. 

Tymczasem wciąż ustępujesz przed Kimś, co stamtąd nadchodzi 

zamykając za sobą drzwi izdebki maleńkiej – 

a idąc krok łagodzi 

– i tą ciszą trafia najgłębiej. 

🍃2🍃

To Przyjaciel. Ciągle wracasz pamięcią 

do tego poranka zimą. 

Tyle lat już wierzyłeś wiedziałeś na pewno, 

a jednak nie możesz wyjść z podziwu.

Pochylony nad lampą, w snopie światła wysoko związanym, 

nie podnosząc swej twarzy, bo po co – 

i już nie wiesz, czy tam, tam daleko widziany, czy tu w głębi zamkniętych oczu – 

Jest tam. A tutaj nie ma nic prócz drżenia, 

oprócz słów odszukanych z nicości – 

ach, zostaje ci jeszcze cząstka tego zdziwienia, 

które będzie całą treścią wieczności. 

🍃3🍃

Póki morze przyjmujesz w swe otwarte źrenice 

pod postacią falujących kół, 

zdaje ci się, że utoną w tobie wszystkie głębie i wszystkie granice – 

lecz już stopą dotknąłeś się fali, 

a tobie się zdawało: 

to Morze we mnie mieszkało 

taką ciszę rozlewając wkoło, taki chłód. 

Tonąć tonąć! Przechylić się potem obsuwać się zwolna, 

nie odczuwać w tym odpływie stopni, 

po których zbiega się drżąc – 

tylko dusza, dusza człowieka zanurzona w maleńkiej kropli, 

dusza porwana przez prąd. 

🍃4🍃

Nie taki jest żywioł światła. 

Kiedy cię morze szybko ukrywa 

i roztapia w milczącej głębi 

światło od fal powłóczystych prostopadłe blaski oderwie 

i z wolna kończy się morze, a jasność napływa. 

A wtedy zewsząd widoczny, w zwierciadłach dalekich i bliskich 

widzisz swój cień. 

Jak się ukryjesz w tym Świetle? 

Za małoś jest przeźroczysty, 

a jasność zewsząd tchnie. 

Wtedy – patrz w siebie. To Przyjaciel, 

który jest jedną iskierką, a całą Światłością. 

Ogarniając sobą tę iskrę, 

już nie dostrzegasz nic i nie czujesz, jaką jesteś objęty Miłością. 

🍃5🍃

Miłość mi wszystko wyjaśniła, 

miłość wszystko rozwiązała – 

dlatego uwielbiam tę Miłość, 

gdziekolwiek by przebywała. 

A, że się stałem równiną dla cichego otwartą przepływu, 

w którym nie ma nic z fali huczącej, nie opartej o tęczowe pnie, 

ale jest wiele z fali kojącej, która światło w głębinach odkrywa 

i tą światłością po liściach nie osrebrzonych tchnie. 

Więc w takiej ciszy ukryty ja – liść, 

oswobodzony od wiatru, 

już się nie troskam o żaden z upadających dni, 

gdy wiem że wszystkie upadną. 

🍃6🍃

Ktoś się długo pochylał nade mną. 

Cień nie krążył na krawędziach brwi. 

Jakby światło pełne zieleni, 

jakby zieleń, lecz bez odcieni, 

zieleń niewysłowiona, oparta na kroplach krwi. 

To nachylenie dobre, pełne chłodu zarazem i żaru, 

które się we mnie osuwa, a pozostaje nade mną, 

chociaż przemija opodal – lecz wtedy staje się wiarą i pełnią 

To nachylenie dobre, pełne chłodu i zarazem żaru, 

taka milcząca wzajemność. 

Zamknięty w takim uścisku – jakby muśnięcie po twarzy, 

po którym zapada zdziwienie i cisza, cisza bez słowa, 

która nic nie pojmuje, niczego nie równoważy – 

w tej ciszy unoszę nad sobą nachylenie Boga. 

🍃7🍃

Pan, gdy się w sercu przyjmie, jest jak kwiat, 

spragniony ciepła słonecznego 

Więc przypłyń, o światło z głębin niepojętego dnia

i oprzyj się na mym brzegu. 

Płoń nie za blisko nieba 

i nie za daleko. 

Zapamiętaj, serce, to spojrzenie 

w którym wieczność cała ciebie czeka. 

Schyl się, serce, schyl się, słońce przybrzeżne, 

zamglone w głębinach oczu 

nad kwiatem niedosiężnym, 

nad jedną z róż. 

🍃8🍃

Co to znaczy, że tyle dostrzegam, gdy nic nie widzę, 

kiedy już poza horyzont ostatni osunął się ptak 

kiedy fala w szkle go ukryła -opadłem jeszcze niżej, 

zanurzając się razem z ptakiem w nurcie chłodnego szkła. 

Im bardziej wzrok natężam, tym widzę mniej, 

i woda schylona nad słońcem tym bliższe przynosi odbicie, 

im dalszy od słońca oddzielają cień, 

im dalszy cień od słońca oddziela moje życie.

Więc w mroku jest tyle światła, 

ile życia w otwartej róży, 

ile Boga zstępującego 

na brzegi duszy. 

🍃9🍃

Z wolna słowom odbieram blask, 

spędzam myśli jak gromadę cieni, 

z wolna wszystko napełniam nicością, 

która czeka na dzień stworzenia. 

To dlatego, by otworzyć przestrzeń 

dla wyciągniętych Twych rąk, 

to dlatego by przybliżyć wieczność, 

w którą byś tchnął. 

Nie nasycony jednym dniem stworzenia, 

coraz większej pożądam nicości, 

aby serce nakłonić do tchnienia 

Twojej Miłości. 

🍃10🍃

Za tę chwilę pełną śmierci dziwnej, 

która w wieczność niezmierną opływa, 

za dotknięcie dalekiego żaru, 

w którym ogród głęboki omdlewa. 

Zmieszały się chwila i wieczność, 

kropla morze objęła – 

opada cisza słoneczna 

w głębię tego zalewu. 

Czyż życie jest falą podziwu, falą wyższą niż śmierć? 

Dno ciszy zatoka zalewu – samotna ludzka pierś. 

Stamtąd żeglując w niebo, 

kiedy wychylisz się z łodzi, 

miesza się szczebiot 

dziecięcy – i podziw. 

🍃11🍃

Uwielbiam cię, siano wonne, bo nie znajduje w tobie 

dumy dojrzałych kłosów. 

Uwielbiam cię, siano wonne, któreś tuliło w sobie

Dziecinę bosą. 

Uwielbiam cię, drzewo surowe, bo nie znajduje skargi 

w twoich opadłych liściach. 

Uwielbiam cię, drzewo surowe, boś kryło Jego barki 

w krwawych okiściach. 

Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba, 

w którym wieczność na chwilę zamieszka, 

podpływając do naszego brzegu 

tajemną ścieżką. 

🍃12🍃

Aż dotąd doszedł Bóg i zatrzymał się krok od nicości, 

tak blisko naszych oczu. 

Zdawało się sercom otwartym, zdawało się sercom prostym, 

że zniknął w cieniu kłosów. 

A kiedy uczniowie łaknący łuskali kłosy pszenicy, 

jeszcze głębiej zanurzył się w łan. 

Uczcie się, proszę, najmilsi, ode mnie tego ukrycia. 

Ja, gdzie ukryłem się, trwam. 

Powiedzcie, kłosy wyniosłe, czy wy nie wiecie, 

gdzie się zataił? 

Gdzie Go szukać? – kłosy, powiedzcie, 

gdzie Go szukać w tym urodzaju? 

🍃13🍃

Bóg spoczywał w sercu i wszechświat, 

Lecz wszechświat gasł, 

z wolna stawał się Rozumu Jego pieśnią, 

najniższą z gwiazd. 

Opowiadam wam zdziwienie wielkie, helleńscy mistrze: 

nie warto czuwać nad bytem, który wymyka się z rąk, 

jest Piękno rzeczywiste, 

utajone pod żywą krwią. 

Cząstka chleba rzeczywistsza niż wszechświat, 

pełniejsza bytu i Słowa 

pieśń jak morze zalewająca 

odmęt słońca 

wygnanie Boga. 

🍃14🍃

Synu, kiedy odejdziesz, wzbierająca głębio odwieczna, 

w której wszystko ujrzałem – 

Ojcze, Miłość oznacza konieczność 

wzbierania chwałą. 

Synu, spójrz, niedaleko od Twojej jasności 

jest kłosów dojrzałe pęcznienie – 

Przyjdzie dzień, gdy odejmą Ci blask, 

kiedy jasność Twą wydam ziemi. 

Ojcze, spójrz, niedalekie od mojej miłości 

jest me spojrzenie, 

którym ogarniam odwiecznie 

ten dzień wzbierającej zieleni. 

Ręce Twoje odejmą z mych ramion – 

Synu, widzisz to unicestwienie, 

Twój blask, kiedy przyjdzie dzień, 

wydam kłosom pęczniejącej ziemi. 

Ojcze, ręce odjęte z Twych ramion 

spoję z drzewem odartym z zieleni, 

bladym światłem pszenicznym nasycę 

ten blask, który w kłosy zamieniasz. 

Synu, kiedy odejdziesz, Miłość odwieczna, 

któż ogarnie Cię nurtem najbliższym? 

Ojcze, opuszczam Twoje wejrzenie wzbierające zalewem słonecznym, 

obieram oczy ludzkie – 

obieram oczy ludzkie zalane światłem pszenicznym. 

🍃15🍃

Stać tak przed Tobą i patrzeć tymi oczyma, 

w których zbiegają się drogi gwiazd – 

O oczy, nieświadome Tego, Kto w was przebywa, 

Odejmując Sobie i gwiazdom niezmiernym blask.,

Więc widzieć jeszcze mniej, a jeszcze więcej wierzyć. 

Powieki powoli zamykać przed światłem pełnym drżeń, 

potem wzrokiem odepchnąć przypływ gwiaździstych wybrzeży 

nad którymi zawisa dzień.

Boże bliski, przemień zamknięte oczy 

w oczy szeroko otwarte – 

i nikły podmuch duszy drgającej w szczelinach róż

otocz ogromnym wiatrem. 

🍃16🍃

Często myślę o tym dniu widzenia, 

który pełen będzie zdziwienia 

nad tą Prostotą, 

z której świat jest ujęty, 

w której przebywa nietknięty 

aż dotąd 

i dalej niż dotąd. 

A wtedy konieczność prosta coraz większą się staje tęsknotą 

za owym dniem, 

który wszystko obejmie taka niezmierną Prostotą, 

miłosnym tchem. 

🍃17🍃

Zabierz mnie , Mistrzu, do Efrem, i pozwól tam z sobą pozostać, 

gdzie ciszy dalekie wybrzeża opadają na skrzydłach ptaków, 

jak zieleń, jak fala bujna, nie zmącona dotknięciem wiosła, 

jak koło szerokie na wodzie, nie spłoszone cieniem przestrachu. 

Dzięki, żeś miejsce duszy tak daleko odsunął od zgiełku 

i w nim przebywasz przyjaźnie otoczony dziwnym ubóstwem, 

Niezmierny, ledwo celkę zajmujesz maleńką, 

kochasz miejsca bezludne i puste. 

Bo jesteś samą Ciszą, wielkim Milczeniem, 

uwolnij mnie już od głosu, 

a przejmij tylko dreszczem Twojego Istnienia, 

dreszczem wiatru w dojrzałych kłosach.

"Cisza...

bo mówić można o niczym,

milczy się - zawsze o czymś."

"Cisza jest mową aniołów"

-  św. Izaak

 

 

"Cisza jest niezbędna.
Potrzebujemy jej tak, jak potrzebujemy powietrza,
jak rośliny potrzebują światła.
Jeśli umysł jest stale zatłoczony słowami i myślami, brakuje nam przestrzeni".


- Thích Nhất Hạnh, Cisza 

wyłaczyć-siebie

                        Wyłączyć siebie...

                      nic nie musisz mówić...

"Pierwszym językiem Boga jest cisza."

               -   św. Jan od Krzyża

Ojciec Niebieski wypowiedział jedno słowo: Swojego Syna. Wypowiedział je wiecznie w wiecznej ciszy. I to w ciszy duszy pozwala się usłyszeć.

Mówcie niewiele i nie wtrącajcie się do rzeczy, o które was nie pytano.

Nie skarżcie się na nikogo; nie zadawajcie nigdy pytań, a jeśli już jest taka potrzeba, to bądźcie oszczędni w słowach.

Czuwajcie, aby nikomu nie zaprzeczać, nie pozwalajcie sobie na żadne słowo, które by nie było czyste.

Kiedy rozmawiacie, to baczcie, żeby nikogo nie urazić i mówcie tylko to, co moglibyście bez obawy powiedzieć przed zgromadzeniem.

Zachowujcie zawsze wewnętrzny pokój i trwajcie w miłosnej jedności z Bogiem, a kiedy trzeba będzie wam przemawiać, to niech będzie to z tym samym pokojem i harmonią.

Zachowujcie dla siebie to, co Bóg wam mówi i wspominajcie na słowo Pisma „Mam tajemnicę” (Iz 24,16)...

Aby postępować w cnocie, ważne jest, żeby zamilknąć i działać, bo mówiąc rozpraszamy się, a milcząc w czasie pracy się skupiamy.

Jak tylko ktoś nam powie, co jest potrzebne, aby rozwijać się duchowo, to nie trzeba mu zadawać więcej pytań ani dłużej rozmawiać, tylko zabrać się poważnie do dzieła w ciszy, z zapałem i pokorą, miłością i pogardą dla siebie. 

Przede wszystkim jest niezbędne i słuszne, żeby służyć Bogu w ciszy nieuporządkowanych skłonności takich jak język, żeby móc usłyszeć jedynie słowa miłości.

🎼...https://youtu.be/oPHtdo_mxyk

                     jest taka...

🎼...https://youtu.be/qew5Y_di1_M

                    moja cisza...

🎼...https://youtu.be/MjVMsP9SXk8

                    UCISZ MNIE...

ASCOLTANDO IL SILENZIO

(SŁUCHAJĄC CISZY)

Jesteśmy częścią wody i powietrza

Niebieskiej ciszy skrytej w kropli światła

Nad nami góry, szczytów wiatr na przestrzał

Rąk delikatność drżąca w skalnych kwiatach

Siądźmy z plecakiem duszy na ramieniu 

U stóp się wije strumyk w nieskończoność 

Od żaru serca ciepłe są kamienie 

A moja ręka w dłoni twej chce płonąć 

Niebo przenika naszych źrenic studnie 

Trawa przyklęka, coś chce nam powiedzieć 

Słońca zenitem śpiewa w nas południe 

Światła pląsaniem cisza w nas usiądzie 

To, co tak pięknie z puchu dźwięk wysnuwa 

Z rajskich ogrodów ku nam z góry stąpa 

Dojrzałym kłosem trawy się pochyla 

Nad twojej twarzy łzą kwietniowa łąka 

Nie wiem, co nieba, wody jest błękitem 

Łączy nas piękno, jedność i harmonia 

Noc jeszcze szepcze, zdążyć chce przed świtem 

To, co tęsknotą może tylko oddać 

Jan Sabiniarz

DZIECI WIELKIEJ CISZY

Jeszcze tak nisko nie upadłem

By łamać święte prawa

Już umiem walczyć z tym, co nagłe

Z tym, co mnie z nóg chce zwalać

Jesteśmy dziećmi wielkiej ciszy

I wielkiej jej miłości

Która jak błękit nieba wisi

By światłem w sercach gościć

Niech jej nie przerwie wiatru tchnienie

Gdy drzewo w liść wtulone

Od środka grzeją jej płomienie

Jak słońce w stawie płonie

Niech anioł ciszy cię prowadzi

Przez radość, ból serdeczny

Twą noc i twój poranek blady

Twój dzień i zmierzch bezpieczny

Nie ma nikogo. Łódka tonie

Nad wodą ciche drzewa

I ich odbicie w gładkiej wodzie

Mgła mleczna blask przewiewa

Ty jesteś ciszą niepojętą

Z góry ślesz jej promienie

Z najlichszej rzeczy czyniąc świętość

By w nas ją zakorzeniać

Śpiewają ją poranne ptaki

Piękna w ogrodzie duszy

W dzień uczą nas ku niebu wzlatać

By, nocą, w sny się zaszyć

Choć dotyk dłoni nieobecnej

W deski pomostu wbity

Nic go nie stłumi, nie przekreśli

Gdy łączy noc ze świtem 

                  Jan Sabiniarz

Haiku: 

Cisza...

*

cisza

jest lustrem duszy

*

idąc ku ciszy

zbliżam się

do siebie

*

cisza

jest

ojczyzną ducha...

*

kolory ciszy

zależą od barw

jakie są w nas

*

jesteśmy dziećmi

cywilizacji

zrujnowanej ciszy

Jan Sabiniarz

    "Cisza, spokój i harmonia -

      to brakujące ogniwa

      w ewolucji współczesnego świata."

CISZA

Cisza jest brzmieniem absolutu

Do wszystkich dźwięków - drogą

Przyrodnią siostrą pustki 

Lecz pierwsza jest po Bogu 

Z wieczności się wynurza 

W nieskazitelnej bieli 

Wśród mrocznych lśni przestworzy 

Jak lilia wśród topieli 

Tak trudno ją osiągnąć 

Zachować - jeszcze trudniej 

Jakim ogarnąć słowem? 

Jaką milczenia studnią? 

Początek jej - w skupieniu 

Gdy serca myśl nie mąci 

Jak trawa się zieleni 

Łąki, co nie ma końca 

Jak z portu, z niej wypływam 

I jak do portu wracam 

Mą wyspą jest szczęśliwą 

Z bezmiarem jej się bratam 

Jan Sabiniarz

"W ciszy Twoje serce znajdzie odpowiedzi,

których rozum znaleźć nie potrafi."

- Phil Bosmans

🎼https://youtu.be/FF4JigQ4OHo

 

 

 

 

 
DAJĘ TOBIE CISZĘ

Skarb mój największy daję tobie - ciszę
Z ziarenek piasku i kolczyków muszli
Gdy otworzysz serce, błękit w nich usłyszysz
- Które pełne światła, choć pozornie puste

Dźwięki ich różowe, miłe pod palcami
Proszę, uchwyć w porę, bo jak sen ulotne
Lśnią w nich słońca kłosy złote nad polami
W jednym ziarnie drzemią ziarna ich stokrotne

Daję tobie ciszę - jasnych słów aksamit
W każdej fałdzie kryje jakąś tajemnicę
To co w nich tak błyszczy, to są słońca plamy
Świecą w nich wieczory i zalążki świtu

Daję tobie ciszę, niechaj tobie służy
Przestrzeń w niej się mieści, która nie ma granic
Niech jak jabłoń wiosną tobie kwiaty prószy
Kiedy rankiem w oknie uchylonym staniesz

 

16 września 2020

Jan Sabiniarz

 

 

 

„Cisza jest królewską drogą modlitwy. 

To poprzez ciszę Bóg przychodzi do nas, 

ponieważ On jest ciszą. 

Człowiek idzie do Boga przez ciszę – 

do Słowa idzie się przez ciszę. 

Nie ma życia duchowego bez ciszy. 

Życie duchowe bez ciszy jest straszną iluzją. 

Kto nie potrafi trwać w ciszy 

nie jest człowiekiem duchowym, 

ponieważ duchowość jest ciszą. 

Ciszą, z której wyrasta Słowo, 

które potrafi odkupić świat, zwyciężyć śmierć, 

zstąpić do piekieł i wyjść stamtąd. 

Ludzi duchowych można poznać po ciszy, 

po ich miłości do ciszy; 

słowa, które wypowiadają są niezwykłe, 

głębokie i mocne, potrafią przemieniać”.

ks. Krzysztof Grzywocz

 

 

"O CISZY" - KS. KRZYSZTOF GRZYWOCZ

A jeśli jesteś ciszą, Panie

to czym jest szept rozmowy...

czym modlitwy słowa długo wybierane

jeżeli znasz przed wypowiedzeniem

treść naszej przemowy

jeżeli jesteś ciszą Panie 

to czymże jest muzyka

czy spoiwem co łączy cząstki nieskończone

czy raczej drogą

po której stąpa cisza

jeżeli jesteś ciszą Panie 

to czy ja Ciebie usłyszę

i czy zrozumiem w życia zgiełku

to przesłanie

co w duszy gra najciszej

jeżeli jesteś ciszą Boże 

to naucz mnie milczenia

kiedy zło spada na mą głowę

i kiedy w radości i szczęściu

wyśpiewuję pienia

Pozwól mi jedną ciszą przyjąć Panie

każdy Twój wybór dla mnie

niech wszystko darem 

od dziś się stanie

piękno czy ból pogardy...

AJ

🎼..https://youtu.be/sR_Ka-C9I-Y

jest taka cisza...

"Jedno słowo : cisza -

a tyle ma odcieni, tyle znaczeń.

Może śpiewać , może koić,

może dławić, może boleć,

może więzić jak za kratami,

może pętać jak sznurem...

Może zalegać głazem,

może łączyć we wspólnym milczeniu...

🎼https://youtu.be/-C1Xz4DcPBg

cicho... cichutko...

🎼https://youtu.be/Hmlb1kvVX38

"Jest bowiem kilka odmian ciszy.

Najlepsza jest ta,

która wynika z wyboru człowieka,

a nie przeciw niemu"

- Dorota Terakowska : 

"Tam, gdzie spadają anioły" 

"Największe cuda powstają

w największej ciszy."

                                          

                       -  Wilhelm Raabe

Wszystkie cuda życia już tu są. Wołają cię. 

Jeśli zdołasz ich posłuchać, będziesz potrafił zatrzymać się w swoim biegu. 

Tym, czego potrzebujesz, czego potrzebuje każdy z nas, jest cisza. 

Ucisz zgiełk w swoim umyśle, 

aby móc usłyszeć cudowne dźwięki muzyki życia. 

Wtedy możesz zacząć przeżywać swoje życie autentycznie i głęboko".

Thích Nhất Hạnh, Cisza. Siła spokoju w świecie pełnym zgiełku

 

 

 

 

"Mowa ziemi jest podobna do mowy miłości
– ziemia także przemawia w ciszy"

- ks. Józef Tischner

"CISZA ....miejsce prawdziwego

'przyjmowania' i siedziba milczącej czułości..."

 

"Miłość jest przede wszystkim zasłuchaniem w ciszy.
Kochać to rozpamiętywać".

- Antoine de Saint-Exupéry

CISZA 

POCZĄTKIEM JEST 

MODLITWY

Cisza początkiem jest modlitwy

To z niej tak blisko jest do Boga

I choćby wszystkie światła zgasły

Ona nas wiedzie prostą drogą

Na niej się cały świat opiera

Słów konstelacje oraz rzeczy

Odradza - co się poniewiera

Promieniem myśli serce leczy

Cisza jest wiosną dla ogrodów

By upiąć kwiaty wśród jabłoni

Gotowa kruszyć wszelkie lody

To, co jest wielkie, w niej się chroni

Cisza jest prawdą ostateczną

Z niej się wyłania, do niej wraca

Ojczyzną jej się jawi wieczność

Która się z chwilą szczęścia brata

Odrzuca to, co powierzchowne

Jak drzewo w głębi ma korzenie

Bez niej karleje, niknie człowiek

Wielkie - na drobne zgiełk rozmienia

Jan Sabiniarz

Pan może uciszyć twoją burzę, 

ale częściej będzie uciszał ciebie.

Jest taka cisza, 

w której słyszysz

NIESŁYSZALNEGO..."

"W ciszy, w milczeniu zaczynasz dostrzegać

prawdziwe zarysy istnienia.

Nie są skażone Twoim wyobrażeniem

tego co jest wokół, zniekształconym obrazem

Twojej podświadomości, podszeptami umysłu...

Twych myśli, które zatruwają dotyk istnienia..." 

Źródło: myśli-i-cisza

🎼..1.https://youtu.be/FohA5XenjkM

     🎼..2.https://youtu.be/OqzqoOLehik

  

"Od muzyki piękniejsza
jest tylko cisza..."

- Paul Claudel

     🎼..3.https://youtu.be/1cq0LXkXKus

     🎼..4.https://youtu.be/RWRKkBklg0o 

między ciszą a ciszą...

sprawy się kołyszą

I idą, i płyną póki nie przeminą...

🎼https://youtu.be/b5GfabN9H34